Ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὸν κόσμο ὁλόκληρο καὶ ἦρθε ἡ στιγμὴ νὰ βάλει σ’ αὐτὸν καὶ τὸ θεῖο του ἀποτύπωμα, τὴ θεϊκή του σφραγίδα. Ὁ κόσμος ὅλος δὲν θὰ εἶχε νόημα χωρὶς τὸ ἐπιστέγασμα, τὴν κορωνίδα του. Τοῦ χρειαζόταν ὁ μικρός του θεός. Ἦταν τὸ σπίτι, ἀλλὰ ἔλειπε ἀκόμη ὁ ἔνοικος. Ὁ ἄνθρωπος. Διαφορετικὸς ἀπὸ τὰ ἄλλα δημιουργήματα, προορισμένος νὰ γίνει θεός. «Θεοῦ κτίσμα τυγχάνων καὶ θεὸς εἶναι κεκελευσμένος» (ἅγ. Βασίλειος). Γιὰ νὰ πλαστεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἔγινε σύσκεψη. Ὁ τριαδικὸς Θεὸς συνεδρίασε. Τὰ τρία θεϊκὰ πρόσωπα συναποφάσισαν ὁμοφώνως καὶ ἔπραξαν. Μὲ μία θέληση, μία γνώμη, μία ἐνέργεια: «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν».

Γιορτάζοντας τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἂς θυμούμαστε ὅτι τὴν πρώτη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς τὴν ἔχουμε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Τὸ πρῶτο θεῖο εἰκόνισμα εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Αὐτὴ τὴν ἔνσαρκη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἔρχεται καὶ προσλαμβάνει ἐν συνεχείᾳ ὁ Χριστός. Καὶ δὲν ντρέπεται νὰ διακηρύττει ὅτι ὁ ἴδιος βρίσκεται ὄχι μόνο στὰ ἔνθεα πρόσωπα τῶν ἁγίων, γιὰ τοὺς ὁποίους ἰσχύει ὁ παύλειος λόγος «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός», ἀλλὰ καὶ στὰ ντροπιασμένα πρόσωπα τῶν ἐλαχίστων, ὅπως ἀκούσαμε στὸ εὐαγγέλιο τῆς τελικῆς κρίσης. Ὁ ἄνθρωπος, «εἰκὼν καὶ δόξα Θεοῦ ὑπάρχων», δὲν χάνει τὸ πολύτιμο αὐτὸ προνόμιο, ἀκόμα καὶ κατεστραμμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Πόσο θά ’πρεπε νὰ μὴν τὸ λησμονοῦμε ποτὲ αὐτό!

Ὁ τσάρος τῆς Ρωσίας Ἰβὰν Δ΄ ὁ Τρομερὸς πῆγε κάποτε, τὴν πρώτη ἑβδομάδα τῆς Σαρακοστῆς, στὴν πόλη Πσκώφ. Οἱ κάτοικοι, γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχτοῦν, ἔβαλαν στὶς πόρτες τους ψωμὶ καὶ ἁλάτι, μὰ οἱ ἴδιοι κρύφτηκαν τρομαγμένοι στὰ σπίτια τους. Ὁ κυβερνήτης τῆς πόλης πρόσφερε στὸν τσάρο ψωμὶ καὶ ἁλάτι σ’ ἕνα δίσκο, μὰ ἐκεῖνος τὰ ἔσπρωξε καὶ τὰ ἔριξε στὴ γῆ. Τότε ἐμφανίστηκε μπροστά του ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς ὅσιος Νικόλαος, μὲ ποδήρη χιτώνα, δεμένο στὴ μέση μὲ σχοινί. Χοροπηδοῦσε γύρω του μ’ ἕνα μπαστούνι σὰν παιδί, φωνάζοντας: «Ἰβάνουσκα, Ἰβάνουσκα, φάε ψωμὶ κι ἁλάτι καὶ ὄχι ἀνθρώπινο αἷμα». Οἱ στρατιῶτες ἔτρεξαν νὰ τὸν πιάσουν, μὰ ἐκεῖνος ξεγλίστρησε καὶ κρύφτηκε. Ὁ τσάρος ζήτησε νὰ μάθει γι’ αὐτὸν καὶ θέλησε νὰ τὸν ἐπισκεφτεῖ στὸ φτωχικό του.

Ὁ Νικόλαος, μόλις τὸ ἔμαθε, προμηθεύτηκε ἕνα κομμάτι ὠμὸ κρέας καὶ ὅταν ἔφτασε ὁ τσάρος, τοῦ ἔβαλε μετάνοια καὶ τοῦ πρόσφερε τὸ κρέας λέγοντας: «Φάε, Ἰβάνουσκα, φάε!» Ὁ τσάρος ὀργίστηκε. «Εἶμαι Χριστιανὸς καὶ δὲν τρώω κρέας τὴ Σαρακοστή, γιατὶ νηστεύω!» τοῦ εἶπε. Μὰ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τὸν ἀποστόμωσε: «Κάνεις πολὺ χειρότερα. Τρέφεσαι μὲ σάρκα καὶ αἷμα ἀνθρώπων! Ξεχνᾶς ὄχι μόνον τὴ Σαρακοστή, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεό!» Τὸ μάθημα αὐτὸ μπῆκε βαθιὰ στὴν καρδιὰ τοῦ τσάρου Ἰβάν. Ἔφυγε ἀμέσως ντροπιασμένος ἀπὸ τὸ Πσκώφ, ἂν καὶ εἶχε ἔρθει μὲ σκοπὸ νὰ κατασφάξει ἀνθρώπους (ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς).
Μήπως νηστεύουμε ἀπὸ κρέας κι ἐμεῖς, ἀλλὰ δαγκώνουμε μὲ λόγια καὶ ἔργα τὴ σάρκα τοῦ πλησίον μας; Μήπως προσκυνοῦμε καὶ φιλοῦμε τὶς ἅγιες εἰκόνες, ἀλλὰ ποδοπατοῦμε τὸ πρῶτο καὶ πολυτιμότερο θεϊκὸ εἰκόνισμα, τὸν ἄνθρωπο;

Καλὴ ἑβδομάδα! Καλὴ Σαρακοστή!