ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 378Η
Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ
Πρός
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν
Παιδιά μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,
Ἓνα ἀκόμη ἒτος πέρασε ἀπό τήν ζωή μας καί ἢδη ἀνατέλλει-ἀνέτειλε ὁ νέος ἐνιαυτός τῆς χρηστότητος Κυρίου, ὃπως λέγομε στήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα.
Τό παρελθόν ἒτος, ἦτο κατά κοινήν ὁμολογίαν, ἒτος δύσκολο , θά ἠδυνάμεθα δέ νά εἲπωμεν, ἐπώδυνον, ἀφοῦ κοντά στά ἂλλα, ἦλθε νά προστεθῇ καί ἡ λοιμική νόσος, τοῦ λεγομένου νέου κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ἐβασάνισε καί βασανίζει, τόσο τήν πατρίδα μας, ὃσο καί τόν κόσμον ὃλο.
Ἓνας ἀόρατος ἰός ἀνεστάτωσε τήν γῆν ἃπασα καί κατέδειξε, πόσον ἀδύναμον ὂν εἶναι ὁ ἂνθρωπος.
Κατά τό παρελθόν ἒτος μᾶς ἐδόθη κατά μοναδικό καί ἰδιαίτερο τρόπο ἡ εὐκαιρία νά ἀναθεωρήσωμε πολλά ἀπό τά θέματα τῆς ζωῆς μας, τά ὁποῖα μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένα καί αὐτονόητα. Νά κατανοήσωμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ , ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέσα ἀπό τά δῶρα Του, τήν ζωή, τήν ὑγιεία, τήν κοινωνικότητα, τήν ἐλευθερία. Νά διαπιστώσωμε ἀκόμη, ὃτι δέν εἲμαστε ἂτρωτοι καί παντοδύναμοι καί ὡς ἐκ τούτου πρέπει νά ταπεινωθοῦμε ἐκζητοῦντες τό μέγα ἒλεος τοῦ Κυρίου, μέσα ἀπό τήν θερμή καί ἐκ βάθους καρδίας προσευχή καί τήν μετάνοια. Ναί, ἀδελφοί μου, τήν μετάνοια, διότι ἐμακρύνθημεν ἀπό τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, ἐθεοποιήσαμε τόν ἑαυτό μας καί τήν ὓλη καί ἐλησμονήσαμε τόν Θεό. Ἲσχυσε δυστυχῶς, ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀναφέρεται στήν Ἁγία Γραφή γιά τόν παλαιόν Ἰσραήλ. «Ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη καί ἐγκατέλειπε τόν Θεόν τόν ποιήσαντα αυτόν, καί ἀπέστη ἀπό Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ…(Δευτερον, 32,15)
Ἦλθε, λοιπόν, ὡς παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ, ἡ συγκεκριμένη δοκιμασία, ὣστε νά ἀλλάξωμε τρόπο ζωῆς, ὡς πρός τήν σχέση μας μέ τόν Θεό, μέ τόν συνάνθρωπό μας, ἀλλά καί μέ τόν ἲδιο τόν ἑαυτό μας.
Κρατώντας, ὃσα θετικά, μέσα ἀπό τίς ὀδυνηρές ἐμπειρίες τοῦ περασμένου ἒτους, εἰσερχόμεθα στόν καινούργιο χρόνο μέ βεβαίαν τήν κατά Θεόν ἐλπίδα, ὃτι Ἐκεῖνος, ὁ Κύριος μας δηλαδή, θά ἐλεήσῃ καί θά εὐδοκήσῃ, ὣστε νά ἐξέλθωμε ἐκ τῆς ὀδυνηρᾶς καταστάσεως, ἡ ὁποία προῆλθε ἓνεκα τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν.
Ὃπως καί κατά τήν παρελθοῦσα μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἲπαμε, ἒτσι καί τώρα ἐπαναλαμβάνομε ὃτι ἡ κραυγή τῆς ψυχῆς μας, ὁ πόθος γιά λύτρωση, ὁ στεναγμός καί τά δάκρυα τῆς μετανοίας μας, ἢδη ἒφθασαν στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, μεταφερόμενα ἀπό τήν Παραμυθία τῶν ἀνθρώπων, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο δηλαδή, τόν Ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέα καί ὃλους τούς Ἁγίους μας.
•Ὃμως ἐκτός ἀπό τήν λεγομένη πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, τήν Πατρίδα μας ἀπησχόλησαν καί κατά τό παρελθόν ἒτος οἱ προκλήσεις τῶν ἐξ’ ἀνατολῶν γειτόνων μας, οἱ ὁποῖοι πάντοτε παρέχουν πράγματα στήν Ἑλλάδα. Ἀπό αἰώνων, ὃμως, ἀντιμετωπίσαμε μέ ἀκράδαντη πίστη στόν Θεό καί μέ φιλοπατρία μεγίστη, ἀλλά καί μέ τήν μεταξύ μας ἑνότητα, τήν βάρβαρη αὐτή καί προκλητική συμπεριφορά. Τό ἒτος 2020 σημαδεύτηκε ἀπό τήν ὑβριστική γιά τήν Ὀρθοδοξία, τόν Χριστιανισμό γενικώτερα καί τόν πολιτισμό, ἀπόφαση τῆς Τουρκίας νά μετατρέψῃ σέ τζαμί τόν Ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας στήν Κωνσταντινούπολη, τό ἱερόν αὐτό παλλάδιο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί τήν ξακουστή Μονή τῆς Χώρας. Γιά μιά ἀκόμη φορά ἡ Τουρκία ἒδειξε τό πραγματικό της πρόσωπο.
•Κατά τό ἒτος 2021, συμπληρώνονται 200 χρόνια, ἀπό τήν ἒκρηξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως γιά τήν ἀποτίναξη τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ.
Καλούμεθα, ἃπαντες, οἱ Ἓλληνες, κατά τόν ἑορτασμό αὐτῆς τῆς ἐπετείου, νά σκύψωμε μέ εὐλάβεια πάνω ἀπό τά Κόκκαλα τῶν προγόνων μας τά ἱερά καί τιμῶντες τίς θυσίες τῶν ἡρώων καί μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι προσεφέρθησαν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος, νά τούς ὑποσχεθοῦμε ὃτι θά κρατήσωμε τήν ἱερά παρακαταθήκη πού μᾶς παρέδωσαν καί θά παραδώσωμε ἀναμμένη τήν λαμπάδα στούς ἐπιγενομένους, ὣστε ἡ Πατρίδα μας νά συνεχίσῃ νά ἀναπνέῃ τόν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας καί νά τυγχάνῃ σεβασμοῦ, ὃπως τῆς ἀξίζει, ἀπό ἡμετέρους καί ξένους.
Ἡ τιμή στούς ἡρωϊκούς προγόνους μας, πού ἑνωμένοι, ἀντιμετώπισαν τήν σκληρή, βάρβαρη καί ἀπάνθρωπη τυραννία τετρακοσίων (400) ἐτῶν καί γιά τίς βόρειες περιοχές τῆς Ἑλλάδος πεντακοσίων (500), εἶναι χρέος καί ὀφειλή μεγίστη πρός αὐτούς καί μάθημα καί παράδειγμα γιά μᾶς καί τούς μετά ταῦτα.
Οἱ δυνάμεις πού ἐνεψύχωσαν τόν Λαό μας, ὣστε νά ἀγωνισθῇ καί νά νικήσῃ ἦταν ἡ ἀκράδαντη πίστη στόν Ἀληθινό Θεό καί ἡ ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα.
Μέ αὐτά τά ἐφόδια καί μέ ἑνότητα μεταξύ τους οἱ Ἓλληνες, ἐμεγαλούργησαν. Εἶναι καιρός λοιπόν, νά συνειδητοποιήσωμε ποιό εἶναι τό ἐφαλτήριο γιά τήν νίκη, τήν πρόοδο, τήν τιμή καί τήν δόξα.
Ὃλοι μας μιλοῦμε γιά τήν ἑπομένη ἡμέρα, δηλαδή γιά τήν ἡμέρα μετά τίς πολλές δυσκολίες πού περάσαμε καί περνᾶμε, ἓνεκα τῶν προαναφερθεισῶν καταστάστεων, τῶν δυσχερειῶν ἐπίσης στήν οἰκονομία καί σέ ἂλλες πτυχές τῆς πνευματικῆς καί κοινωνικῆς μας ζωῆς.
Βασική προϋπόθεση γιά τήν ἒξοδο ἀπό τίς πολλές μας ταλαιπωρίες, εἶναι νά κατανοήσωμε τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία μας καί τήν παντοδυναμία καί τό ἂπειρον ἒλεος τοῦ Θεοῦ.
Νά ἀξιοποιήσωμε τήν ἐμπειρία μέσα ἀπό τίς περιπέτειες τῆς ζωῆς μας καί τῆς κοινωνίας μας, νά ἀτενίσωμε μέ προσευχητική διάθεση καί ἀπόφαση μετανοίας πρός τόν οὐρανό καί νά εὐχαριστήσωμε τόν Θεό γιά τήν βοήθειά Του μέσα ἀπό τήν Ἐπιστήμη, ἡ ὁποία εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ.
Ἐπίσης, νά βιώσωμε βαθειά τήν ἒννοια καί τήν οὐσία τῆς ἐλευθερίας πού μᾶς χάρισε Ἐκεῖνος μέσῳ τῶν ἀγώνων τῶν ἡρώων καί μαρτύρων προγόνων μας καί νά προχωρήσωμε μέ ἀκράδαντη πίστη στόν Θεό, ἑνότητα καί ὁμοψυχία, στό μέλλον.
Τό χρωστᾶμε στούς ἐνδόξους προγόνους μας, σέ μᾶς τούς ἲδιους, στά παιδιά μας.
«Εἲμαστε λαός μέ παλληκαρίσια ψυχή πού κράτησε τά βαθειά κοιτάσματα τῆς μνήμης του σέ καιρούς ἀκμῆς καί σέ αἰῶνες διωγμῶν καί ἂδειων λόγων. Τώρα πού ὁ τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει νά θέλῃ νά μᾶς κάνῃ τροφίμους ἑνός οίκουμενικοῦ πανδοχείου, θά τίς ἀπαρνηθοῦμε ἆρα γε αὐτές τίς μνῆμες; Δέν γυρεύω μήτε τό σταμάτημα, μήτε τό γύρισμα πρός τά πίσω. Γυρεύω τόν νοῦ, τήν εὐαισθησία καί τό κουράγιο τῶν ἀνθρώπων νά προχωροῦν ἐμπρός».(Σεφέρης)
Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ καί σᾶς εὒχομαι αἲσιον, εὐτυχισμένο καί εὐλογημένον ἀπό τόν Θεό τό νέον Ἒτος.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
61ο Παιδαγωγικό Συνέδριο (διαδικτυακό) Συλλόγου «Ὁ Μέγας Βασίλειος»:"ΓΕΝΟΥΣ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤ᾿ ΑΡΜΑΤΑ" Ἡ συμβολή τῆς Ἐκκλησίας στήν προεπαναστατική παιδεία καί στόν ἀγώνα τοῦ ᾿21
ΚΑΙ ΣΤ᾿ ΑΡΜΑΤΑ
Ἡ συμβολή τῆς Ἐκκλησίας στήν προεπαναστατική παιδεία καί στόν Ἀγώνα τοῦ ᾿21
Μέ τόν τίτλο «ΓΕΝΟΥΣ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤ᾿ ΑΡΜΑΤΑ – Ἡ συμβολή τῆς Ἐκκλησίας στήν προεπαναστατική παιδεία καί στόν ἀγώνα τοῦ ᾿21» ὁ τομέας Ἐπιστημόνων τοῦ Συλλόγου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ὁ Μέγας Βασίλειος» διοργανώνει τήν Κυριακή 3 Ἰανουαρίου 2021 τό 61ο Παιδαγωγικό του Συνέδριο, τό ὁποῖο θά μεταδοθεῖ διαδικτυακά μέσα ἀπό τό διαδικτυακό κανάλι «Λόγος Παρακλήσεως» – logosparakliseos.gr. Τό θέμα τοῦ Συνεδρίου ἀναφέρεται στό ρόλο πού ἔπαιξε ἡ Ἐκκλησία στήν παιδεία τῶν Ἑλλήνων κατά τά 400 χρόνια δουλείας, καθώς καί στή συμμετοχή της στόν ἔνοπλο ἀγώνα τοῦ ᾿21.
Ἔγκριτοι ὁμιλητές θά ἀπαντήσουν σέ ἐρωτήματα αἰχμῆς, ὅπως τά παρακάτω: |
- Ὑπῆρξε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δύναμη προοδευτική ἤ παράγοντας ἀνασταλτικός στήν Ἐθνεγερσία τοῦ ᾿21;
- Ποιά ἡ προσφορά της στόν ὑπόδουλο Ἑλληνισμό τά 400 χρόνια ὑποταγῆς στόν Ὀθωμανό;
- Στήριξε καί πῶς τήν ἐθνική συνείδηση καί τήν πολιτισμική ταυτότητα τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ;
- Ποιός ὁ χαρακτήρας τῆς παιδείας τά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας; Γιατί ἡ πλειονότητα τῶν δασκάλων ἦταν κληρικοί;
- Κρυφό σχολειό: Μύθος ἤ πραγματικότητα; Τί κρύβεται πίσω ἀπό τήν προσπάθεια ἀποδόμησής του;
- Ὑπῆρξε ὁ ὀρθόδοξος Κλῆρος ὑπέρμαχος τοῦ σκοταδισμοῦ; Ποιά ἡ σχέση του μέ τόν Νεοελληνικό Διαφωτισμό;
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2021-ΔΥΟ ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
1/1 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Περιτομή του Κυρίου - Μεγάλου Βασιλείου, (Δύο Θείες Λειτουργίες): α)Θεία Λειτουργία-Δοξολογία 06:45-09:15, & β)Θεία Λειτουργία-Δοξολογία 09:45-11:00
Μέ ἐπιτυχία ὁ «τηλεμαραθώνιος» ἀγάπης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν.
Τήν ἐκδήλωση παρουσίασε ὁ πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμ. π. Ἀμβρόσιος Γκουρβέλος, ἐνῶ γιά τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, τήν ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης καί τό ἐπιτελούμενο πολυσχιδές ἒργο στήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν μίλησαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, οἱ ὑπεύθυνοι Ἱερεῖς τοῦ Γενικοῦ Φιλοπτώχου Ταμείου, ἂλλοι Κληρικοί καί Λαϊκοί, οἱ ἐργαζόμενοι στίς Φιλανθρωπικές δομές τῆς Μητροπόλεως καί οἱ ὠφελούμενοι ἀπό αὐτές.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ. κ. Χρυσόστομος εὐχαριστεῖ εὐγνωμόνως ὃλους ὃσοι κατέθεσαν τήν ἀγάπη τους, μέσῳ τοῦ «τηλεμαραθωνίου» ἀγάπης, ὣστε νά ἀνακουφισθοῦν οἱ πολλοί ἐμπερίστατοι ἀδελφοί μας στήν πόλη μας καί γενικώτερα, μέσα ἀπό τά πρόσωπα τῶν ὁποίων, ὑπηρετοῦμε καί ἐλεοῦμε τόν ἲδιο τόν Σαρκωθέντα Κύριό μας.
Γιά ὃλους ἡ τοπική μας Ἐκκλησία προσεύχεται ὑπέρ ὑγιείας καί ἀπολαύσεως, πλουσιοπαρόχως, τῶν οὐρανίων δωρεῶν τοῦ Κυρίου.
Τα Χριστούγεννα της φιλανθρωπίας...
Με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου και την συνεισφορά επωνύμων και ανωνύμων πιστών, διανεμήθηκαν παραμονές Χριστουγέννων 125 δέματα αγάπης σε αντίστοιχες οικογένειες της Ενορίας μας...
Θέλουμε να εκφράσουμε τις θερμές μας ευχαριστίες σε όλους-λες, που παρά τις δυσκολίες εξαιτίας της πανδημίας, συνέβαλλαν στην πραγματοποίηση αυτής της φιλανθρωπικής δράσης.
Επίσης εκφράζουμε και την ευγνωμοσύνη μας στις κυρίες του Φιλοπτώχου ταμείου για τους κόπους που κατέβαλλαν ώστε να προετοιμαστούν τα δέματα της αγάπης.
Ευχόμαστε οι καρδιές μας να παραμείνουν ζεστές από την παρουσία του Θείου Βρέφους ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα το Θεάρεστο αυτό έργο!!!
Πατρῶν Χρυσόστομος: «Οὐδείς τῶν πιστῶν ἒμεινε ἂγευστος τοῦ Δείπνου».
Μέ συγκίνηση, ἀλλά καί λαμπρότητα ἑορτάσθη ἡ μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων στήν ἱερά καί Ἀποστολική Μητρόπολη Πατρῶν.
Σέ ὃλους τούς Ἱερούς Ναούς ἐτελέσθησαν δύο καί τρεῖς Θεῖες Λειτουργίες, σύμφωνα μέ τά προβλεπόμενα μέτρα γιά τή μή διασπορά τοῦ κορωνοϊοῦ, ἐνῶ ὁ ἐκκλησιασμός τῶν πιστῶν καί ἡ συμμετοχή τους στή Θεία Κοινωνία ἒγινε μέ τρόπο ὑποδειγματικό.
Στόν Ἱερό Ναό τοῦ Πολιούχου τῶν Πατρῶν Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἐτέλεσε τήν δεύτερη Θεία Λειτουργία, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ἐνῶ στόν ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν ἐλειτούργησε ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος. Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀνεγνώσθη ἡ ἑόρτιος Χριστουγεννιάτικη ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου, μέ τήν διδαχή γιά τήν Μητρόπολη τῶν Ἑορτῶν καί τίς πατρικές εὐχές του.
Οὐδείς τῶν πιστῶν ἒμεινε ἂγευστος τοῦ Δείπνου, δηλαδή τοῦ Παναγίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἳματος τοῦ Κυρίου. Ἡ Θεία Κοινωνία ἐτελέσθη κατά τρόπον ὑποδειγματικό, τόσον κατά τήν ὣρα της, στήν Θεία Λειτουργία, ὃσον καί στή συνέχεια, ὃπου προσήρχοντο οἱ πιστοί μέ ἀπόλυτη τάξη καί εὐλάβεια γιά νά κοινωνήσουν.
Σέ ὃλους τούς Ἱερούς Ναούς ἀνεπέμφθησαν δεήσεις ὑπέρ τῶν ἀσθενῶν ἐκ τῆς λοιμικῆς νόσου τοῦ κορωνοϊοῦ ἀδελφῶν μας, τοῦ ἰατρικοῦ καί νοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ τῶν Νοσηλευτικῶν Ἱδρυμάτων, ἀλλά καί ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀδελφῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἒφυγαν ἀπό κοντά μας ἐξ’ αἰτίας τῆς πανδημίας πού ταλαιπωρεῖ τήν πατρίδα μας καί τόν κόσμον ὃλο.
Ἐπίσης δεήσεις ἀνεπέμφθησαν καί παρακλήσεις ὑπέρ τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν πανδημία.
Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς ὁ Σεβασμιώτατος ἐτέλεσε τίς Ἱερές Ἀκολουθίες καί τήν Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν.
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2021:ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΜΑΣ
Οι Ιερείς, τα μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, της Ερανικής Επιτροπής και του Ενοριακού Φιλοπτώχου, εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον άπειρο Θεό, που μας αξιώνει να βιώσουμε και αυτή τη δύσκολη χρονιά το μέγα Μυστήριο της Ενανθρωπήσεώς Του.
Εύχονται σε όλους εκείνους που μας ενισχύουν οικονομικά και ηθικά, σε όλους όσους αγαπούν το θεάρεστο έργο που επιτελείται, να αποκομίζουν "πλούσια τα ελέη και τις ευλογίες" του Θείου Βρέφους της Βηθλεέμ.
Ευλογημένα Χριστούγεννα, Ευλογημένο και Ειρηνικό το νέο έτος 2021!!!
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020-ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 376Η
Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν
Μέσα σέ βαρύ κλῖμα ἐφέτος καί μέ πρωτόγνωρες καταστάσεις καί δυσκολίες, ἑορτάζομε τήν μητρόπολη τῶν Ἑορτῶν, τήν μεγαλύτερη δηλαδή Ἑορτή τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἑορτάζομε τήν κένωση, τό ἄδειασμα τοῦ Θεοῦ, τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στό ἱερό Εὐαγγέλιο του, θεολογικώτατα διατυπώνει τό γεγονός τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως, λέγοντας: "... ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας"(Ἰω. α΄.14). Δηλαδή ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε σάρκα ἀνθρώπινη καί ἔγινε ἕνα μέ μᾶς καί μᾶς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά δοῦμε τήν δόξα Του, πού ἔχει ὡς Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, γεμάτος χάρη καί ἀλήθεια.
Αὐτή ἡ δόξα καί ἡ οὐράνια χαρά πού πηγάζουν ἀπό τήν κένωση καί τήν ἄκρα ταπείνωση τοῦ Κυρίου μας, δέν εἶναι ἐγκόσμιες καταστάσεις, ἀλλά ἐσωτερικές ἐμπειρίες καί γιά αὐτό βιώνονται μέσα ἀπό τήν βαθειά προσωπική σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἡ ὁποία ἔχει τίς προεκτάσεις της καί ὡς σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν συνάνθρωπο καί μέ τήν κτίση σύμπασα.
Γι' αὐτό οἱ θεοφώτιστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, αὐτή τήν χαρά τήν κάνουν ὕμνο καί ποίημα καί μήνυμα ζωῆς καί μέσα ἀπό τά συγγράμματα τους, τήν ἐν Κυρίῳ θαυμαστή βιοτή καί πολιτεία τους, τήν μαρτυρία καί τό μαρτύριό τους τήν προσφέρουν, ἐν εὐφροσύνῃ, στίς γενεές τῶν ἀνθρώπων διακηρύττοντας πανηγυρικά. "Τά σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται, Χριστός ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου".
Αὐτή τήν ἀλήθεια μεταφέρουν κάθε χρόνο καί οἱ ἁγνές παιδικές ψυχές μέ τόν δικό τους τρόπο, τήν παραμονή τῆς μεγάλης Ἑορτῆς.
"Χριστός γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεέμ τῆ πόλει
οἱ οὐρανοί ἀγάλλονται χαίρει ἡ κτίσις ὅλη"
Δέν εἶναι χωρίς σημασία ὁ ἐνεστώς χρόνος τόν ὁποῖον χρησιμοποιοῦν τά ἐκκλησιαστικά κείμενα, κάθε φορά πού μᾶς καλοῦν νά ἑορτάσωμε μιά μεγάλη Ἑορτή. Μέ τήν εὐκαιρία τῶν Χριστουγέννων τονίζουν ὅτι, "σήμερον ὁ Χριστός ἐν Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου". Αὐτό δηλώνει ὅτι, τό Μυστήριο πρέπει νά τό ζήσῃ ὁ καθένας μας συντελούμενο μέσα του, τώρα, αὐτή τήν στιγμή, ἀλλά καί πάντοτε. Ἡ οὐσιαστική κατανόηση τοῦ Μυστηρίου εἶναι ὅτι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἔγινε δική μας θέωση, ἡ Γέννησή Του δική μας ἀναγέννηση καί ἡ πτωχεία Του δικός μας πλουτισμός.
Κρατῆστε, ἀδελφοί μου, στήν καρδιά σας αὐτή τήν θεία ἀγαλλίαση καί μή πτοῆσθε ἀπό τίς πρόσκαιρες δυσκολίες, οἱ ὁποῖες ὅσο μεγάλες καί ἄν εἶναι, δέν εἶναι δυνατόν νά σταθοῦν ἐμπόδιο στήν βιώση αὐτῆς τῆς βαθειᾶς σχέσεως τῆς ψυχῆς μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο.
Τά ἐφετινά Χριστούγεννα ἑορτάζονται ὑπό τήν σκιά τῆς λεγομένης πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ταλαιπωρεῖ ὄχι μόνο τήν Πατρίδα μας, ἀλλά καί τόν κόσμον ὅλον. Πιστεύομε ὅμως ὅτι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, γρήγορα θά παρέλθῃ αὐτή ἡ δοκιμασία, τήν ὁποία ὁ Θεός ἐπέτρεψε γιά τούς λόγους πού Ἐκεῖνος γνωρίζει. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἀναφέρει γιά τέτοιες περιπτώσεις: "Νεφύδριον ἐστί καί θᾶττον παρελεύσεται". Δηλαδή ἕνα μικρό σύννεφο εἶναι καί σύντομα θά φύγῃ. Ὡς λαός, ἔχομε περάσει μεγαλύτερες δυσκολίες καί βασάνους πολλάς. Καί ὅμως ἀντέξαμε γιατί ἔχομε βαθειά πίστη στόν Θεό καί γνωρίζομε ὅτι, γιά μᾶς γεννᾶται καί ἀνακλίνεται ὁ Κύριος, γιά μᾶς ἀνεβαίνει στό Σταυρό, ἀνασταίνεται ἐκ νεκρῶν καί εἰς οὐρανούς ἀναλαμβάνεται. Ἀντέξαμε καί ἀντέχομε γιατί μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς ἐνισχύῃ ἡ Παναγία μας, ἡ ὁποία κρατάει στά Πανάχραντα χέρια της τόν Βασιλέα Οὐρανοῦ καί Γῆς καί μαζί Του ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἀντέξαμε καί ἀντέχομε γιατί πρεσβεύουν γιά μᾶς οἱ Ἅγιοί μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.
Αὐτά τά Χριστούγεννα μᾶς δίδεται ἡ δυνατότητα, νά ἐμβαθύνωμε περισσότερο στήν ἄκρα συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ, νά μετανοήσωμε γιά τήν ἀποστασία μας ἀπ' Αὐτόν καί νά ἀναθεωρήσωμε πολλά ἀπό τά θέματα τῆς ζωῆς μας, ἀξιολογώντας, ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας, τά δῶρα τῆς θείας ἀγάπης Του. Δηλαδή τήν ἴδια τήν ζωή, τήν ὑγεία, τήν ἐλευθερία, τήν κοινωνικότητα, πρό πάντων τήν Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖνο πού πρέπει, ἐπίσης, ἰδιαιτέρως νά προσέξωμε εἶναι νά μή χάσωμε τήν μεταξύ μας ἑνότητα, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν ἀντιμετώπιση ὅλων τῶν δυσμενῶν καταστάσεων.
Κάποιοι, κατά τό διάστημα αὐτό, ἐκμεταλλευόμενοι τήν δύσκολη κατάσταση ἕνεκα τῆς λοιμικῆς νόσου πού βασανίζει τόν κόσμο, πολλά εἶπαν καί λέγουν καί ἔπραξαν καί πράττουν εἰς βάρος τοῦ Νηπιάσαντος Σωτῆρος ἡμῶν, τοῦ Παναγίου Σώματος καί τοῦ Τιμίου Αἴματος Αὐτοῦ καί τῆς ἁγίας Του Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἄς μή ἐκπληττόμεθα ἀδελφοί μου, αὐτός εἶναι ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁ διωγμός, ἡ συκοφαντία, τό μαρτύριο καί ὁ Σταυρός. Ἀλλά, ἡ Ἐκκλησία πάντοτε ἑορτάζει τήν νίκη ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους. Ὁ λόγος τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου εἶναι σαφής καί ἔχει διαχρονικήν ἰσχύν: "τεθνήκασιν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ παιδίου"(Ματθ. β΄, 20). Εἰς ὅλους αὐτούς ἡ Ἐκκλησία παρέχει τήν συγχώρηση καί τούς καλεῖ εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας καί εἰς μετάνοιαν. Διά τήν σωτηρίαν ὅλων αὐτῶν, θερμῶς καί ἀδιαλείπτως προσευχόμεθα ἐνώπιον τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Σωτῆρος ἡμῶν.
Σήμερα, σ' αὐτή τήν κοσμοσωτήρια Ἑορτή καί πανήγυρη, θερμές ἀναπέμπονται οἱ προσευχές μας πρός τόν νηπιάσαντα Κύριο, ὥστε νά μᾶς ἐλεήσῃ τούς ἁμαρτωλούς, νά ἐξέλθωμε ἀπό τήν ἐπώδυνη κατάσταση πού μᾶς βασανίζει καί νά ἀπολαύσωμε ὅλα τά ἀγαθά Του, τήν λατρευτική καί πνευματική μας ζωή, τήν ἀγάπη μέ τούς οἰκείους μας καί μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, τήν κοινωνική μας γενικά ζωή καί δραστηριότητα.
Αὐτή τήν ἡμέρα, τῆς ἄκρας ἀγάπης καί κενώσεως τοῦ Θεοῦ, ἄς ἐπισκεφθοῦμε νοερά καί προσευχητικά τούς ἀδελφούς μας πού ἀσθενοῦν ἀπό τήν λοιμική νόσο τοῦ κορωνοϊοῦ, τούς Ἰατρούς καί τό Νοσηλευτικό προσωπικό τῶν Νοσοκομείων καί τούς οἰκείους τῶν ἀρρώστων καί ἄς παρακαλέσωμε τόν Ἐνανθρωπήσαντα Κύριο, νά θεραπεύσῃ τούς ἀσθενεῖς καί νά ἐνισχύῃ στό ἔργο τους ὅλους τούς ἀδελφούς μας, τούς ἐνασχολουμένους μέ τήν φροντίδα τῶν ἀσθενῶν. Ἀκόμη, νά τόν ἱκετεύσωμε νά ἀναπαύῃ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἔφυγαν ἀπό τόν κόσμον αὐτό ἕνεκα τῆς, ὡς εἴρηται, πανδημίας.
Ἄς θυμηθοῦμε, ἐπίσης ἀδελφοί μου, ἰδιαιτέρως σήμερα, ὅπως πρέπει νά πράττωμε καί κάθε ἡμέρα, τούς ἐμπεριστάτους καί ἐνδεεῖς ἀδελφούς μας καί ἄς ἀφήσωμε τά φιλάνθρωπα καί ἐλεήμονα αἰσθήματα τῆς καρδιᾶς μας, τώρα εἰδικά κάτω ἀπό τίς δύσκολες αὐτές συνθῆκες, νά ἐκφρασθοῦν μέσῳ τῶν ἀδελφῶν μας τῶν ἐλαχίστων, πρός τόν ἴδιο τόν, γεννηθέντα στό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, Κύριό μας. Ὅποιος ἐλεεῖ τόν πτωχό, τόν ἴδιο τόν Θεό ἐλεεῖ.
Μέ αὐτές τίς σκέψεις καί ἐπαναλαμβάνοντας τόν θεσπέσιο καί πανευφρόσυνο ὕμνο:
Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε·
Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε·
ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ
καὶ ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε,
λαοί, ὅτι δεδόξασται",
Σᾶς ἀσπάζομαι μέ ἀγάπη πατρική καί σᾶς εὐλογῶ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ - ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020
ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ
ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες, αρ. 20 π. Δημητρίου Μπόκου
Χωρίς ανάπαυλα, όσο βαστούσε ακόμα το λιγοστό φως της φθινοπωριάτικης μέρας, εφόρμησε στην απόκρημνη πλαγιά που υψωνόταν μπροστά του. Με το σύνθημα, τα μουσκεμένα του πόδια σάλεψαν βαριά στον ανήφορο. Άγριος βρυχηθμός η κραυγή του αντήχησε βραχνά στα γκρεμνά που μισοσκότεινα έχασκαν κάτω του. Έτρεξε λαχανιασμένος, πήδησε βράχια, έπεσε, σηκώθηκε, σκόνταψε, γλίστρησε, γαντζώθηκε στα χαμόκλαδα, ξανασηκώθηκε, μάτωσε, πόνεσε, βόγγηξε, μα τίποτε δεν στάθηκε δυνατό να τον πισωγυρίσει.
Το βλέμμα του, αστράφτοντας άγρια, ήταν καρφωμένο στην κορφή που ανασκαβόταν αδιάκοπα από τις εκκωφαντικές εκρήξεις. Παγωμένη τανάλια τα δάχτυλά του, κλείδωναν σφιχτά πάνω στο φλογισμένο του όπλο. Με τη στερνή αναλαμπή της φοβερής μέρας ο νεαρός στρατιώτης, αιμόφυρτος, τρομερός, αλλοπαρμένος, πατούσε θριαμβευτής, ίδιος θεός του πολέμου, την κορφή του ματοποτισμένου υψώματος. Ο ασυρματιστής με τα δάχτυλα κοκκαλωμένα βιάστηκε να χτυπήσει στο παγωμένο χειριστήριό του: «Αποστολή εξετελέσθη». Οι εκκωφαντικοί κρότοι αραίωναν, μα τα φαντάσματα του ολέθρου φτεροκοπούσαν ακόμα στον τρελό αέρα, τη βροχή, το μισοσκόταδο.
Η ξέφρενη μάχη κόπασε. Ο βαρύς Νοέμβρης του ’40 σκέπασε με το πηχτό σκοτάδι του τα χιονισμένα βουνά. Ο λόχος, αποδεκατισμένος απ’ τα δεινά του πολέμου, πασχίζει ν’ αγκιστρωθεί στην ανεμοδαρμένη κορφή. Ο νεαρός στρατιώτης, μουσκεμένος, πεινασμένος, παγωμένος, πεθαμένος, ψάχνει στην υγρή λασπωμένη γη απάγκιο για λίγη εναγώνια ανάπαυση μέχρι το επόμενο ματοκύλισμα. Πόσο ζήλευε και καλοτύχιζε, τέτοιες στιγμές, τ΄ άγρια θεριά στις φωλιές τους!
Είχε ξεχάσει πώς είναι να ζεις σαν άνθρωπος. Η όψη του αγρίεψε. Το κορμί του βρώμισε. Τα ρούχα του σκίστηκαν. Τα άρβυλά του τρύπησαν. Η ψυχή του μόνο ήταν ακόμα ζωντανή. Της έδινε πνοή το όραμά τους. Το όραμα της νίκης που, παρά τις απάνθρωπες συνθήκες του πολέμου και τις απελπιστικά δυσοίωνες προβλέψεις, το αγκάλιαζαν κάθε μέρα χειροπιαστά στα φρικιαστικά πεδία των μαχών. Και που το θέριευε αδιάκοπα και το φούντωνε πιότερο, μυστικά αλλά και φανερά, μια άλλη μορφή, γνωστή, γλυκειά, αγαπημένη κι αυτή απ’ το βρεφικό τους μαξιλάρι, η δεύτερη μάνα τους, η Παναγία. Κι έκανε κουράγιο ο νεαρός στρατιώτης και πολεμούσε αλύγιστος ενάντια σ’ όλα τα θεριά για όλα όσα άφησε πίσω του, για όσα αγαπούσε.
Μα ήρθε η ώρα που τσάκισε και η ψυχή του.
Ήταν τότε που έφτασαν και στην προκεχωρημένη τους γραμμή οι ισχνές εφεδρείες, προσπαθώντας να καλύψουν κάτι απ’ τα δυσαναπλήρωτα κενά που οι αδυσώπητες μάχες άφηναν πίσω τους.
- Καιρός ήταν! Μας θυμήθηκαν! σκέφτηκε ο νεαρός στρατιώτης και μια μικρή ανακούφιση τρύπωσε στη σκληρυμένη απαράκλητη καρδιά του.
Ο λόχος τους, απ’ την αρχή του πολέμου στην πρώτη γραμμή, δεν ήταν παρά λόχος-φάντασμα. Ούτε σκέψη βέβαια για πλήρη αντικατάσταση των καταπονημένων μαχητών, που φάνταζαν σκέλεθρα από τη φοβερή κακοπάθεια. Έστω και έτσι όμως, η μικρή αναπλήρωση κάποιων κενών έδινε ανάσα ζωής στην αποδεκατισμένη μονάδα. Μα η ευφορία του νεαρού στρατιώτη δεν κράτησε για πολύ. Η άφιξη των νεοφερμένων είχε μια ιδιαίτερη, όσο και αναπάντεχη εξέλιξη για τον ίδιο.
Ανάμεσά τους διέκρινε από τις πρώτες στιγμές και τον άσπονδο «φίλο» του. Ο «ακατονόμαστος» συγχωριανός του ήταν μεταξύ των λιγοστών εφέδρων που έφτασαν ως τη γραμμή του πυρός. Ο σκληροτράχηλος μαχητής χολώθηκε κατάκαρδα.
- Έλεος! ανέκραξε μέσα του οργισμένος. Κι εδώ ακόμα με έφτασε η χάρη σου;
Ποιος ήταν ο «ακατονόμαστος»;
Μα ο παιδικός του φίλος. Που μεγαλώσανε μαζί στο ξεχασμένο απόμερο χωριό τους. Μαζί στις παιδικές περιπέτειες, στις χαρές και στις λύπες τους μαζί. Ο πιο κοντινός του, ο δικός του άνθρωπος. Πρώτα σ’ αυτόν θα ’λεγε το καθετί, μετά στους δικούς του. Δεν είχαν μυστικά μεταξύ τους. Τον εμπιστευόταν τυφλά. Μα έλα που όλα τα καλά έχουν και τέλος κάποτε! Και η φιλία τους ήταν τόσο καλή, που το κακό τη ζήλεψε και βάλθηκε να τη χαλάσει.
Στο χωριό είχαν φτώχεια μεγάλη και ο Μανωλάκης, όπως τον φώναζαν από μικρό, μπήκε στη δούλεψη από νωρίς. Να δώσει μιαν ανάσα στο σπίτι τους κι αυτός, καταπώς συνηθιζόταν με τους νέους του χωριού του. Μα οι κόποι και τα βάσανα της δουλειάς τον έκαναν γεροδεμένο παλικάρι. Έριξε μπόι, ψήλωσε. Τα μπράτσα του δυνάμωσαν, έσφιξε το κορμί του, μα πάνω απ’ όλα ομόρφυνε. Και πάνω στον ανθό της νιότης του πρόβαλε στο προσκήνιο και η αγάπη.
Σε κάποιο απ’ τα ταξίδια του για τις δουλειές του γνώρισε την Ανδριανή. Ήταν κορίτσι που ξεχώριζε από μακριά. Με το πρώτο που την αντίκρισε, τον τράβηξε. Ψηλή κι αυτή, στητή, καλοβαλμένη, όμορφη σαν το νερό κρύας πηγής. Σεμνή και μετρημένη, καθώς έμαθε, όπου κι αν ρώτησε γι’ αυτήν. Μα δεν μπορούσε να την πλησιάσει από μόνος του. Μια και μοναδική φορά σε τυχαίο συναπάντημα αντάμωσαν οι ματιές τους. Δεν μπορούσε να ξέρει αν εκείνη τον είχε προσέξει ποτέ, ή αν ένιωθε κάτι γι’ αυτόν. Μα ο Μανωλάκης, αγνός άνθρωπος, άβγαλτο παιδί της αγροτιάς, την ερωτεύθηκε βαθιά, με όλη τη δύναμη της νεανικής του καρδιάς. Με καμμιά δεν μπορούσε να τη συγκρίνει. «Ως κρίνον εν μέσω ακανθών», τόσο διαφορετική τού φαινόταν η αγαπημένη του ανάμεσα στ’ άλλα κορίτσια. Την έκαμε σκοπό της ζωής του και άρχισε να ψάχνει τρόπους και ανθρώπους για να την πλησιάσει.
Και φυσικά εκμυστηρεύτηκε τον έρωτά του πρώτα και καλύτερα, πού αλλού; Στον φίλο του. Εκείνος ενθουσιάστηκε. Και βάλθηκε, σαν φίλος του που ήταν, να συνδράμει στην περίσταση. Θα εύρισκε ανθρώπους κοντινούς της κοπέλας, να μεσολαβήσουν. Να μιλήσουν στους δικούς της, σε κείνη, όπου ήταν χρειαζούμενο, να δέσει το πράγμα, να πάρει σάρκα και οστά το μεγάλο όνειρο του Μανωλάκη. Κι αρχίσανε λοιπόν τα πάρε-δώσε του φίλου για τον μεγάλο σκοπό.
Και πρώτη του κίνηση βέβαια ήταν να τη δει κι ο ίδιος από κοντά, να αποκτήσει ιδία αντίληψη περί του θέματος, όπως έλεγε. Να μην ξέρει ο άνθρωπος για ποιο πράγμα αγωνίζεται; Και φυσικά, θαμπώθηκε από την ομορφιά της κι αυτός. Και εδώ ήταν που άρχισαν τα πράγματα να μετράνε αντίστροφα. Ο σπουδαίος φίλος δεν δίστασε καθόλου να αλλάξει ρόλο παρευθύς. Κι από προξενητής, βρέθηκε να κυκλοφοράει για γαμπρός. Τα ’φερε από δω, τα ’φερε από κει, με το ένα, με το άλλο, κατάφερε στο τέλος ο καλός σου με τη μαεστρία του, βάζοντας τον ερωτευμένο φίλο του να κοιμάται στα χαμομήλια, να φτιάξει τη δουλειά του τέλεια. Και ώσπου να πάρει είδηση ο βαθιά νυχτωμένος, ανίδεος Μανωλάκης, τί παιχνίδια παίχτηκαν πίσω από την πλάτη του, ο καλύτερος φίλος του βρέθηκε παντρεμένος με την όμορφη Ανδριανή.
Το νέο έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία στην ψυχή του φτωχού Μανωλάκη. Αυτός κι αν έπεσε απ’ τα σύννεφα! Νόμισε πως ζει εφιάλτη. Δεν μπορούσε να πιστέψει το τί έγινε. Να τον εκμεταλλευθεί ο έμπιστος φίλος του τόσο αισχρά! Ένιωσε τη ζωή του να γίνεται θρύψαλα στη στιγμή. Είδε τις δυο μεγάλες του αγάπες ξαφνικά να κάνουν φτερά. Ο καλύτερος φίλος του να τον προδίδει θανάσιμα! Η αγαπημένη του να χάνεται οριστικά απ’ τη ζωή του, να ανήκει παντοτινά πλέον σε άλλον! Τα μάτια του θάμπωσαν, το μυαλό του σκοτίστηκε, η καρδιά του σταμάτησε. Η ζωή έφυγε απ’ το κορμί του. Ο Θεός τον φώτισε και δεν άρπαξε την καραμπίνα να σκοτώσει και να σκοτωθεί.
Μα στο εξής τα πάντα μαράθηκαν μέσα του. Το όμορφο παλικάρι μαράζωσε, η νιότη του φυλλορρόησε, μάδησε σαν το κομμένο τριαντάφυλλο. Μια βαθειά δυστυχία θρονιάστηκε στην ψυχή του. Κατάντησε άνθρωπος μισερός. Οι δικοί του φοβήθηκαν πως θα τον χάσουν. Τους αγαπούσε πολύ κι έκανε το παν για να μην υποφέρουν μαζί του. Μα η ζωή του είχε μόνιμα σακατευτεί. Δεν μπόρεσε να συγχωρέσει ποτέ τον ύπουλο φίλο του. Τον μίσησε με όλη τη δύναμή του. Δεν θέλησε ποτέ του να τον ξαναδεί. Και ποτέ ξανά δεν ανάφερε το όνομά του. Ήταν γι’ αυτόν πλέον ο «ακατονόμαστος».
Και η Ανδριανή; Έμαθε ποτέ για τον μεγάλο του έρωτα; Της μίλησε άραγε ποτέ γι’ αυτό ο «ακατονόμαστος»; Δεν μπορούσε να ξέρει. Ούτε είχε τρόπο να μάθει. Μα δεν είχε και νόημα φυσικά. Ήταν πολύ τίμιος για να αρχίσει να σκαλίζει. Δεν είχε τίποτε να βγάλει.
Αυτός δεν το ήξερε, μα η κοπέλα, μια και ζούσε στο χωριό τους πια, έμαθε κάποτε, σε χρόνια βέβαια, την πικρή αλήθεια. Μια βαθειά συμπάθεια την πλημμύρισε για το πληγωμένο παλικάρι, που, ούτως ή άλλως από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισε, της είχε μιλήσει έντονα μέσα της. Μα τώρα δεν ωφελούσε τίποτα. Ήταν πολύ αργά για οτιδήποτε. Είχε πια οικογένεια, μικρά παιδιά να μεγαλώσει. Και ήταν κι αυτή πολύ τίμια για να σκαλίσει οτιδήποτε παραπέρα.
Ας όψεται ο «ακατονόμαστος»!
Και να τον έχει τώρα κοντά του στην πιο θανάσιμη πάλη της ζωής του, εδώ που παίζονταν όλα για όλα ανά πάσα στιγμή! Πώς γίνονται τέτοιες απίθανες, τόσο ανεπιθύμητες συμπτώσεις; Ποιο μακάβριο πεπρωμένο εμπαίζει σαδιστικά τον πόνο του; Χάθηκαν οι επιλογές στη σκακιέρα της ιστορίας; Ο νεαρός στρατιώτης ένιωσε την ψυχή του να λυσσομανά. Δεν έφτανε η προσωπική του μέχρι τώρα τραγωδία, η φρίκη του πολέμου, η ανήκουστη κακουχία που τους κατάντησε αγριμικά και θεριά. Θα είχε μπροστά του στο εξής και τον προσωπικό του δήμιο παντού, να τον βασανίζει ανελέητα. Ε, όχι πια! Δεν ήταν δα και υπεράνθρωπος! Πόσο θα κράταγε ακόμα; Η αίσθησή του ήταν πως όλα αυτά ξεπερνούσαν αφάνταστα τις αντοχές του. Η ψυχή του μαύρισε, έσπασε, γονάτισε.
Και ο πόλεμος, που από αισθήματα κι ανθρώπινους καημούς και πόνους δεν ένιωθε, συνεχιζόταν αμείλικτος. Μα ο νεαρός στρατιώτης άρχισε τώρα να τα βλέπει όλα με παγερή απάθεια. Λίγο τον ένοιαζε πια η ζωή του, έχασε το νόημά της γι’ αυτόν. Προκαλούσε ανοιχτά την τύχη του. Περιγελούσε ψυχρά τον θάνατο, γινόταν προκλητικά παράτολμος, έβγαζε το άχτι του βουτώντας απερίσκεπτα στους κινδύνους. Οι ανώτεροί του έτρεμαν στη σκέψη να χάσουν από ανοησίες τον καλύτερο στρατιώτη τους. Προσπαθούσαν μάταια να τον λογικέψουν. Θυμόταν μόνο, πού και πού, τη μάνα του την πονεμένη και τις αδελφές του, που θα μαυροφορούσαν στα νιάτα τους, και μάτωνε η καρδιά του πικρά.
Τα Χριστούγεννα κόντευαν. Μα ποιος τα θυμόταν; Το καθημερινό χαροπάλεμα συνεχιζόταν όλο και πιο άγριο. Οι εξουθενωμένοι μαχητές βρισκόντουσαν σε ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση. Το σύνταγμά τους είχε αγκιστρωθεί σε απόκρημνο ορεινό όγκο, απ’ τους πολλούς που αφθονούσαν στο θέατρο των επιχειρήσεων. Σκορπισμένα περιμετρικά τα τρία τάγματά του, παρέμεναν καθηλωμένα για μέρες κάτω απ’ τον καταιγισμό των εχθρικών πυροβόλων. Η προέλασή τους κοβόταν απ’ το απότομο ρεύμα του ποταμού που έγλειφε τη χιονισμένη κατωφέρεια μπροστά τους. Με εντολή του συνταγματάρχη μια διλοχία, επιχειρώντας νυχτερινή παράτολμη έφοδο, κατάφερε να διεισδύσει στην απέναντι όχθη. Σχημάτισε μικρό προγεφύρωμα, μα χωρίς υποστήριξη, αποκομμένη, κινδύνευε να αφανιστεί. Ο νεαρός στρατιώτης ήταν στο προγεφύρωμα.
Η προωθημένη μονάδα, οχυρωμένη πρόχειρα, βρισκόταν τώρα στο μάτι του κυκλώνα. Ο ταγματάρχης-διοικητής της, ψάχνοντας απεγνωσμένα για προκάλυψη, έβγαλε βιαστικά αναγνωριστική περίπολο. Γλιστρώντας αθόρυβα οι πέντε οπλίτες της, προσπάθησαν να ψηλαφήσουν στα σκοτάδια της νύχτας το ανάγλυφο της περιοχής. Κόντευαν να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους, όταν σε κοντινή απόσταση αντιλήφθηκαν ύποπτη κίνηση. Εχθρικό απόσπασμα, δυο διμοιρίες τουλάχιστον, κατευθυνόταν προσεκτικά προς τη θέση της διλοχίας για αιφνιδιαστική προσβολή.
Οι άντρες της περιπόλου ακροβολίστηκαν στη στιγμή και κινήθηκαν προς τα πίσω, μα η απόσταση που τους χώριζε από την εχθρική ομάδα ήταν πολύ μικρή. Δεν μπορούσαν να τρέξουν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί. Οι δυο παρέμειναν επί τόπου. Με τα φορητά τους αυτόματα άνοιξαν ομαδικό ξαφνικό πυκνό πυρ καταπάνω στον εχθρό, για να καλύψουν τη διαφυγή των υπολοίπων. Στη συνέχεια οι τρεις από ασφαλέστερη θέση κάλυψαν την υποχώρηση των δύο. Ο εχθρός αλαφιάστηκε, πισωγύρισε, αναδιπλώθηκε σαν ερπετό, ρίχτηκε με λύσσα στην αντεπίθεση. Η διλοχία βρέθηκε ακαριαία στο πόδι, εφόρμησε, κατάφερε να σπάσει την ορμή του, καθήλωσε προσωρινά το θεριό.
Μα απ’ την περίπολο γύρισαν μόνο οι τέσσερις. Ο πέμπτος δεν τα κατάφερε. Μέσα στη σύγχυση των διασταυρούμενων πυρών, μια ριπή τον πρόλαβε στα πόδια, ενώ έτρεχε να καλυφθεί στο κοίλωμα ενός βράχου. Η αριστερή του κνήμη έσπασε. Ο δεξιός μηρός γαζώθηκε, μα δεν πειράχτηκε το κόκκαλο. Σωριάστηκε φαρδύς πλατύς στη βάση της πέτρας. Αδύνατον να κάνει βήμα. Η μάχη γύρω του μαινόταν. Η κρυάδα του θανάτου τον περόνιασε από πάνω ως κάτω μονομιάς. Είτε από σφαίρες, είτε από αιμορραγία, κατάλαβε πως ήταν λίγα τα ψωμιά του.
Το πρωί βρήκε τους αντιπάλους στις πρόχειρες οχυρώσεις τους. Ο αγνοούμενος στρατιώτης θεωρήθηκε νεκρός. Ο διοικητής σκεφτόταν με πρώτη ευκαιρία να τον περιμαζέψει για ταφή. Με τα κιάλια του χτένιζε το πεδίο της νυχτερινής μάχης. Δεν άργησε να τον εντοπίσει, καθώς βρισκόταν σε σημείο υπερυψωμένο, καθαρό από βλάστηση, αλλά και εμφανές εκατέρωθεν των αντιμαχομένων. Ο πεσμένος στρατιώτης προστατευόταν προσωρινά από τα εχθρικά βλέμματα από μικρό πέτρινο κοίλωμα, αλλά κάθε πρόσβαση σ’ αυτό ήταν απόλυτα εκτεθειμένη, χωρίς την παραμικρή κάλυψη. Ο ταγματάρχης εκτίμησε την κατάσταση στα γρήγορα. Ήταν φανερό πως δεν μπορούσε να ρισκάρει τίποτε στο φως της μέρας, καθώς η περιοχή βρισκόταν μέσα στο δραστικό βεληνεκές των εχθρικών όπλων. Δίσταζε να διακινδυνεύσει άλλες ζωές. Θα περίμενε τη νύχτα.
Και ενώ ετοιμαζόταν να κατεβάσει τα κιάλια του, ο πεσμένος κουνήθηκε. Ο ταγματάρχης αναπήδησε.
- Μα είναι ζωντανός! ανέκραξε κατάπληκτος.
Τα δεδομένα τώρα άλλαζαν άρδην. Δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τραυματία στο έλεος του εχθρού. Ούτε μπορούσε να ξέρει σε ποια κατάσταση βρισκόταν ο πληγωμένος. Ίσως να είχε χάσει πολύ αίμα. Θα άντεχε μες στην παγωνιά ως τη νύχτα; Μια ομάδα διάσωσης οργανώθηκε στο λεπτό. Ο εμπειρότατος νεαρός στρατιώτης Μανουήλ επιλέχθηκε από τους πρώτους.
Με μεγάλη προσοχή και σχεδόν έρποντας, έφτασαν μέχρι το τελευταίο σημείο που τους παρείχε κάλυψη. Και τώρα; Μπροστά τους απλωνόταν το γυμνό ξέφωτο. Αδύνατο να προχωρήσουν αθέατοι. Θα πλήρωναν ακριβά την τόλμη τους. Τα πολυβόλα θα τους θέριζαν στο λεπτό. Βρέθηκαν σε μεγάλη αμηχανία.
Ο νεαρός στρατιώτης, εξασκημένος στον ανορθόδοξο πόλεμο, ανέλαβε πρωτοβουλία. Με παράτολμο θάρρος αναρριχήθηκε απ’ την αθέατη κρημνώδη πλευρά και έφτασε στο χείλος του βράχου που προστάτευε τον τραυματία. Μα πόση ήταν η έκπληξή του και η ψυχρολουσία που δέχτηκε, όταν είδε μπροστά του, ποιον άλλον; Τον «ακατονόμαστο»! Δεν είχε μάθει από πριν το όνομα του τραυματία, ή μπορεί και σκόπιμα να του το κρύψανε. Του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
- Ώστε για σένα, βρε σκυλί, ξεσκίστηκα να φτάσω ως εδώ στα βράχια και τους γκρεμούς; Όχι, βρε αναίσχυντε, χίλιες φορές όχι! Δεν θα σου την κάνω τη χάρη! Εδώ θα μείνεις, να πεθάνεις! Να σε ρημάξουν ζωντανό, να σε φάνε τ’ αγρίμια!
Ήταν τόση η φούρκα του, που κάθισε κάτω τρέμοντας. Ένιωσε το κορόιδο της υπόθεσης, όπως ξανά και ξανά στο παρελθόν. Μα να, που τώρα είναι στο χέρι του να βγάλει μια και καλή το άχτι του. Η αγανάκτηση ορθώθηκε πελώριο κύμα μέσα του. Καιρός να πληρωθούν εδώ και τώρα όλοι οι παλιοί λογαριασμοί. Έχει ο καιρός γυρίσματα, δεν λένε;
Σκυφτός ο τραυματίας, ξεματωμένος, παγωμένος, χλωμός, ίσα που ανάσαινε. Δεν σάλεψε καθόλου. Δεν άνοιξε το στόμα μου να πει ούτε λέξη. Δεν σήκωσε μάτια να τον κοιτάξει.
- Δεν μιλάς τώρα, παλιόπραμα, δεν σε παίρνει, ε;
- Δεν έχω τίποτα να πω, μουρμούρισε τελικά ξεψυχισμένος ο άλλος. Δεν είμαι παρά ένας θεομπαίχτης. Αν θέλεις, συχώρεσέ με!
- Τί να συχωρέσω, βρέ, αθεόφοβε; ούρλιαξε ο νεαρός στρατιώτης ξέφρενος. Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω; Καταραμένος να ’σαι, που θέλεις και συγχώρεση!
- Εγώ πεθαίνω, μου αξίζει, μα έχω μικρά παιδιά! ψιθύρισε με κόπο ο τραυματίας. Μην πάρουν την κατάρα μου πάνω τους. Κάν’ το για κείνα! Κάν’ το για κείνη!
Και έγειρε στο υγρό χώμα αποκαμωμένος.
Ο νεαρός στρατιώτης χτυπιόταν απ’ τον θυμό του. Μα βλέποντάς τον πεσμένο κάτω, σχεδόν νεκρό, άρχισε να καταλαγιάζει το πρώτο του φούντωμα. Δεν ήταν κακός, αντίθετα! Μα ξέσπαγε τώρα η πίκρα μιας ολάκερης ζωής. Στη σκέψη του ήρθε όντως εκείνη (μα μήπως είχε φύγει και ποτέ;) και τα παιδιά της. Ποιος ήταν στ’ αλήθεια αυτός που θ’ αποφάσιζε για την τύχη τους; Έγινε μήπως «ο και νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχων»; Αυτός θα κανόνιζε τώρα ποιος είναι να ζήσει και ποιος να πεθάνει; Και ποιον σταυρό θα κουβαλήσει ο καθένας; Θα βύθιζε στη δυστυχία της ορφάνιας αθώα μικρά παιδιά και στη χηρεία την αγαπημένη του ψυχή;
Κατάλαβε πως η εκδίκησή του θα ’σπερνε πίσω της καταστροφή. Όχι! Ποτέ του δεν ήθελε το κακό των ανθρώπων. Δεν θα το ’κανε λοιπόν ούτε τώρα. Αλλά καιρός τότε να βιαστεί. Δεν είχε τη μέρα ολόκληρη δική του. Άδραξε παρευθύς τον πληγωμένο στα στιβαρά του μπράτσα, όμως τα πράγματα δεν ήταν καθόλου απλά. Δεν μπορούσε να ξαναπεράσει φορτωμένος τους απότομους γκρεμούς από όπου σκαρφάλωσε νωρίτερα. Η μόνη διέξοδος ήταν το γυμνό ξέφωτο. Θανάσιμο ρίσκο, μα δεν είχε επιλογή.
Έκανε σινιάλο στην ομάδα του για κάλυψη και με τον τραυματία στους ώμους έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ένας πυκνός φραγμός πυρός με συνεχείς βολές κατά ριπάς υψώθηκε πάραυτα για να τον προστατέψει. Μα κι ο εχθρός δεν αδρανούσε. Τα πολυβόλα του απάντησαν αμέσως. Στην κόλαση της φωτιάς, μ’ ένα τρελό ζικ-ζακ ο νεαρός στρατιώτης κόντεψε ν’ αγγίξει το θαύμα, μα η σφαίρα που τον έψαχνε επίμονα δεν είχε την ίδια γνώμη. Ένιωσε το φλογισμένο χάδι της στα σωθικά του, μα έσφιξε τα δόντια του για ένα τελευταίο σάλτο, που τον έφερε σχεδόν στην αγκαλιά της ομάδας του.
Με το που εντόπισε τις θέσεις του εχθρού από το πρόχειρο παρατηρητήριο ο διοικητής, πρόσταξε αμέσως βολές όλμου πάνω στα πολυβολεία του. Έτσι η ομάδα διάσωσης με τους δυο βαριά πληγωμένους κατάφερε να φτάσει ασφαλής στη βάση της.
Στο αντίσκηνο-χειρουργείο με ανύπαρκτα μέσα δόθηκε η κρίσιμη μάχη για τη ζωή τους. Εξαντλημένος απ’ την αιμορραγία και την παγωνιά ο «ακατονόμαστος», πήρε με τη φροντίδα λίγο-λίγο να συνέρχεται. Τα τραύματα στα πόδια του ήταν θεραπεύσιμα. Μα ο νεαρός στρατιώτης την είχε άσχημα. Η σφαίρα που τον τρύπησε απ’ το πλευρό, θέρισε ζωτικά του όργανα. Δυο μέρες χαροπάλευε. Ξημέρωναν Χριστούγεννα, χωρίς να πάρει ακόμα το καλύτερο.
Δεν είχε καλοφέξει καν, όταν απ’ το κοντινό αντίσκηνο ακούστηκαν μουρμουρητά, κουβέντες, σούσουρο, ώσπου τελικά ξεκαθάρισαν στ’ αυτιά του ψαλμωδίες. Ξαφνιάστηκε. Πώς έφτασε ως εκεί παπάς; Ο συνταγματάρχης είχε στείλει τον στρατιωτικό ιερέα του συντάγματος για να λειτουργηθούν τα παιδιά, να μεταλάβουν, μέρα που ξημέρωνε. Κανα-δυό φαντάροι πάλευαν να ψαλμωδήσουν τις χριστουγεννιάτικες υμνωδίες. «Δεύτε ίδωμεν, πιστοί…», «Η Παρθένος σήμερον…» και άλλα. Του φάνηκε τόσο παράξενο μέσα στη φρίκη του πολέμου, στην άγρια ερημιά και στους φρικτούς του πόνους να ακούει λόγια ιερά, γιορτινά, που έτρεξαν δάκρυα από τα μάτια του. Βαθειά συγκίνηση και γαλήνη απλώθηκαν στην ψυχή του. Ο τραχύς στρατιώτης αναλύθηκε σε κλάμα. Μα το ίδιο συνέβαινε και με τον άλλο τραυματία δίπλα του.
- Δεν ξέρω αν θα ξανάχω την ευκαιρία, μα θα ’θελα να σου πω το μεγάλο μου ευχαριστώ, που θυσιάστηκες για μένα, τον εχθρό σου! είπε με τρεμάμενη φωνή εκείνος. Μακάρι να μπορέσω κάποτε να στο ανταποδώσω.
- Δεν βλέπω εχθρό μου πουθενά! Ούτε σε σένα, Χρήστο! (για πρώτη φορά εδώ και χρόνια πρόφερε ξανά το όνομα του φίλου του). Άλλωστε φεύγω πια! Το ’πε η μάνα μου η μεγάλη, η Παναγιά, στη μάνα μου απόψε, στο όνειρό μου. Την είδα στο φτωχικό μας απαρηγόρητη να κλαίει, να χτυπιέται. Μα ήρθε αντίκρυ της και εστάθη η Παναγιά, μαυροφορούσα και σεμνή, με μάτια φωτεινά και πρόσωπο γλυκό, καλοσυνάτο.
- Φτάνουν τα δάκρυα και οι καημοί σου, κόρη μου! της είπε. Το παιδί σου θα το πάρω εγώ κοντά μου πια. Μην κλαις και μην ανησυχείς άλλο γι’ αυτό. Τέλειωσαν οι πίκρες και τα βάσανά του. Τώρα θα είναι και δικός μου γιος. Σήμερα κιόλας θα ’ναι μαζί μου στον Παράδεισο.
Κι ακούμπησε την άχραντη παλάμη της η Παναγιά στ’ αυλακωμένο πρόσωπο της μάνας μου. Πήρε τα δάκρυά της, το γαλήνεψε. Κι έστειλε ένα γλυκό χαμόγελο ν’ ανθίσει στα πικραμένα χείλη της.
Κι ενώ απόσωνε ο στρατιώτης την κουβέντα του, πρόβαλε στην πόρτα της σκηνής χρυσοντυμένος ο παπάς με τ’ άγιο Δισκοπότηρο. Σαν να ’ταν μιλημένος, προχώρησε και στάθηκε στο μαξιλάρι του. Άπλωσε το ιερό μάκτρο πάνω του και πρόφερε σιγανά και ιερόπρεπα:
- «Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Μανουήλ Σώμα και Αίμα Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον»!
Ο στρατιώτης ένιωσε πως είχε κιόλας αναλάβει τη φροντίδα του η μάνα του η Παναγιά. Κοινώνησε ευλαβικά. Έκανε τον σταυρό του και είπε ψιθυριστά:
- «Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία σου»!
Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του, έγειρε ελαφρά το κεφάλι στο πλάι και παρέδωσε ειρηνικά και γαλήνια το πνεύμα του.
Απλά και αθόρυβα, μέσα απ’ τις βροντές του πολέμου, ο νεαρός στρατιώτης Μανουήλ αναχώρησε. Την ώρα που το θείο Βρέφος, ο Εμμανουήλ, κατέβαινε από τον ουρανό για το σπήλαιο της Βηθλεέμ, ένα άλλο βρέφος λευκοφορεμένο -η ψυχή του νεαρού στρατιώτη Μανουήλ- ανέβαινε από τη γη στα ουράνια, για το βασίλειο της Εδέμ. Δορυφορούμενα από αγγέλους τα δυο βρέφη, συναπαντήθηκαν στον αέρα και, κατά τρόπο ανερμήνευτο για μας, παρέμειναν έκτοτε για πάντοτε μαζί.
Δυο γράμματα έφτασαν στο μικρό χωριό.
Το ένα για την οικογένεια του στρατιώτη από τον διοικητή του, που με το γνωστό στερεότυπο ύφος γνωστοποιούσε ότι ο γιός τους, «διά υποδειγματικήν εκτέλεσιν του καθήκοντος και επιδειχθείσαν αυτοθυσίαν» κ.λ.π. κ.λ.π., «κατετάγη εις το πάνθεον των ηρώων» κ.λ.π.
Το άλλο για την Ανδριανή από τον άντρα της, που την πληροφορούσε για τα καθέκαστα. Διαβάζοντάς το εκείνη, έτρεξε βιαστικά στην κάμαρά της, καθώς δυο δάκρυα καυτά κυλούσαν στα μάγουλά της. Ύψωσε μάτια και χέρια προς τα εικονίσματα και άφησε ελεύθερη την καρδιά της, για πρώτη και τελευταία φορά, να απευθυνθεί μυστικά στον νεαρό στρατιώτη:
- Σ’ ευχαριστώ, αγαπημένη μου ψυχή, σ’ ευχαριστώ! Πορεύου εν ειρήνη, ζήσε εκεί παντοτινά τη χαρά που δεν γεύτηκες ποτέ στη ζωή σου εδώ!
Χριστούγεννα 2020
Αντιύλη
Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820 23075/25861/6980 898 504 e-mail: antiyli.gr@gmail.com
Blog Archive
-
►
2024
(344)
- ► Δεκεμβρίου (7)
- ► Σεπτεμβρίου (30)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (32)
-
►
2023
(364)
- ► Δεκεμβρίου (33)
- ► Σεπτεμβρίου (27)
- ► Φεβρουαρίου (28)
- ► Ιανουαρίου (32)
-
►
2022
(349)
- ► Δεκεμβρίου (31)
- ► Σεπτεμβρίου (32)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (31)
-
►
2021
(350)
- ► Δεκεμβρίου (33)
- ► Σεπτεμβρίου (30)
- ► Φεβρουαρίου (29)
- ► Ιανουαρίου (33)
-
▼
2020
(359)
-
▼
Δεκεμβρίου
(32)
- ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ...
- 61ο Παιδαγωγικό Συνέδριο (διαδικτυακό) Συλλόγου «Ὁ...
- ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2021-ΔΥΟ ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
- Μέ ἐπιτυχία ὁ «τηλεμαραθώνιος» ἀγάπης τῆς Ἱερᾶς Μη...
- Τα Χριστούγεννα της φιλανθρωπίας...
- Πατρῶν Χρυσόστομος: «Οὐδείς τῶν πιστῶν ἒμεινε ἂγευ...
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2021:ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΜΑΣ
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020-ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ....
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟ...
- ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ
- ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ
- «ΤΗΛΕΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ»
- Η ΨΥΧΡΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ
- ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΔΡΑΣΗ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2020
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020-ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ...
- ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 19/12 έως 27/12/2020
- ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ...
- ΕΝΙΣΧΥΣΑΤΕ ΤΟ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛ...
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΝΑΟΥΣ
- Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
- Πατρῶν Χρυσόστομος: «Ἀναμένομε τάς, ἐν Ἁγίῳ Πνεύμ...
- ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ & ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΓΑΠΗΣ!!!
- ΠΡΟΣ ΛΑΟ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΗ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ
- Μητροπολίτης Πατρῶν: Ὁ Πανάγιος Νικόλαος θά σώσῃ τ...
- ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΑΠΕΣΤΕ...
- ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ... ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ... ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΓΑΠΗΣ!!!
- ''Προβληματίζομαι…''
- Mητροπολίτης Μεσογαίας: ''Οι κλειστοί Ναοί απειλού...
- ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ 6...
- ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2020
- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2020
- ► Σεπτεμβρίου (31)
- ► Φεβρουαρίου (29)
- ► Ιανουαρίου (31)
-
▼
Δεκεμβρίου
(32)
-
►
2019
(404)
- ► Δεκεμβρίου (32)
- ► Σεπτεμβρίου (34)
- ► Φεβρουαρίου (29)
- ► Ιανουαρίου (33)
-
►
2018
(425)
- ► Δεκεμβρίου (36)
- ► Σεπτεμβρίου (36)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (38)
-
►
2017
(427)
- ► Δεκεμβρίου (33)
- ► Σεπτεμβρίου (35)
- ► Φεβρουαρίου (29)
- ► Ιανουαρίου (46)
-
►
2016
(418)
- ► Δεκεμβρίου (39)
- ► Σεπτεμβρίου (39)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (41)
-
►
2015
(419)
- ► Δεκεμβρίου (35)
- ► Σεπτεμβρίου (42)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (32)
-
►
2014
(377)
- ► Δεκεμβρίου (35)
- ► Σεπτεμβρίου (31)
- ► Φεβρουαρίου (28)
- ► Ιανουαρίου (35)
-
►
2013
(367)
- ► Δεκεμβρίου (34)
- ► Σεπτεμβρίου (28)
- ► Φεβρουαρίου (32)
- ► Ιανουαρίου (23)
-
►
2012
(37)
- ► Δεκεμβρίου (17)
- ► Σεπτεμβρίου (7)
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
EΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 19.11.2017 Μὲ λαμπρότητα καὶ μὲ τὴν συμμετοχὴ χιλιάδων πιστῶν ἀπ...
-
Ὓμνον στίς εὐσεβεῖς μητέρες, ἒπλεξε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος , ὁμιλώντας κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λε...
-
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 18.1.2017 M έ λαμπρότητα ἑορτάσθη στήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν, τήν Κ...
-
28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008 - 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018 ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!!! ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ-ΜΗΝΥΜΑ Στο τελευταίο του δημόσιο μήνυμα, με την...
-
Κύριε, Στου καινούριου χρόνου το άνοιγμα, Εσένα, που εξουσιάζεις καιρούς και χρόνους, παρακαλούμε: μέσα σ’ολόκληρο τον καινούριο χρόνο,...
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2024
(344)
- ► Δεκεμβρίου (7)
- ► Σεπτεμβρίου (30)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (32)
-
►
2023
(364)
- ► Δεκεμβρίου (33)
- ► Σεπτεμβρίου (27)
- ► Φεβρουαρίου (28)
- ► Ιανουαρίου (32)
-
►
2022
(349)
- ► Δεκεμβρίου (31)
- ► Σεπτεμβρίου (32)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (31)
-
►
2021
(350)
- ► Δεκεμβρίου (33)
- ► Σεπτεμβρίου (30)
- ► Φεβρουαρίου (29)
- ► Ιανουαρίου (33)
-
▼
2020
(359)
-
▼
Δεκεμβρίου
(32)
- ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ...
- 61ο Παιδαγωγικό Συνέδριο (διαδικτυακό) Συλλόγου «Ὁ...
- ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2021-ΔΥΟ ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ
- Μέ ἐπιτυχία ὁ «τηλεμαραθώνιος» ἀγάπης τῆς Ἱερᾶς Μη...
- Τα Χριστούγεννα της φιλανθρωπίας...
- Πατρῶν Χρυσόστομος: «Οὐδείς τῶν πιστῶν ἒμεινε ἂγευ...
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020-ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2021:ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΜΑΣ
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020-ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ....
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟ...
- ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ
- ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ
- «ΤΗΛΕΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ»
- Η ΨΥΧΡΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ
- ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΔΡΑΣΗ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2020
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020-ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ...
- ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 19/12 έως 27/12/2020
- ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΙΣΧΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ...
- ΕΝΙΣΧΥΣΑΤΕ ΤΟ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛ...
- ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΘΕΙΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΝΑΟΥΣ
- Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
- Πατρῶν Χρυσόστομος: «Ἀναμένομε τάς, ἐν Ἁγίῳ Πνεύμ...
- ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ & ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΓΑΠΗΣ!!!
- ΠΡΟΣ ΛΑΟ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΗ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ
- Μητροπολίτης Πατρῶν: Ὁ Πανάγιος Νικόλαος θά σώσῃ τ...
- ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΜΝΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΑΠΕΣΤΕ...
- ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ... ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ... ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΓΑΠΗΣ!!!
- ''Προβληματίζομαι…''
- Mητροπολίτης Μεσογαίας: ''Οι κλειστοί Ναοί απειλού...
- ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ 6...
- ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2020
- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2020
- ► Σεπτεμβρίου (31)
- ► Φεβρουαρίου (29)
- ► Ιανουαρίου (31)
-
▼
Δεκεμβρίου
(32)
-
►
2019
(404)
- ► Δεκεμβρίου (32)
- ► Σεπτεμβρίου (34)
- ► Φεβρουαρίου (29)
- ► Ιανουαρίου (33)
-
►
2018
(425)
- ► Δεκεμβρίου (36)
- ► Σεπτεμβρίου (36)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (38)
-
►
2017
(427)
- ► Δεκεμβρίου (33)
- ► Σεπτεμβρίου (35)
- ► Φεβρουαρίου (29)
- ► Ιανουαρίου (46)
-
►
2016
(418)
- ► Δεκεμβρίου (39)
- ► Σεπτεμβρίου (39)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (41)
-
►
2015
(419)
- ► Δεκεμβρίου (35)
- ► Σεπτεμβρίου (42)
- ► Φεβρουαρίου (30)
- ► Ιανουαρίου (32)
-
►
2014
(377)
- ► Δεκεμβρίου (35)
- ► Σεπτεμβρίου (31)
- ► Φεβρουαρίου (28)
- ► Ιανουαρίου (35)
-
►
2013
(367)
- ► Δεκεμβρίου (34)
- ► Σεπτεμβρίου (28)
- ► Φεβρουαρίου (32)
- ► Ιανουαρίου (23)
-
►
2012
(37)
- ► Δεκεμβρίου (17)
- ► Σεπτεμβρίου (7)