Ο Χριστός θεραπεύει δύο τυφλούς (Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου), αλλά τους δίνει ρητή εντολή να κρατήσουν το θαύμα μυστικό. «Οράτε μηδείς γινωσκέτω». Τον νου σας, λέει, μη μάθει κανένας τίποτε. Εκείνοι βέβαια δεν τον άκουσαν, αλλά διαφήμισαν το γεγονός παντού. Γιατί όμως ο Χριστός εφαρμόζει τέτοια τακτική; Δεν θα τον ενδιέφερε να μαθαίνονται τα θαύματά του και να τον ακολουθεί ο κόσμος περισσότερο; Πράγματι, δεν δείχνει να βιάζεται καθόλου.

Ο Χριστός περιμένει τον κατάλληλο καιρό για να φανερωθεί με την πραγματική του ιδιότητα, ως Υιός του Θεού. Δεν επείγεται να γίνει γνωστός πριν την ώρα του. Γι’ αυτό στην αρχή κρύβει τον εαυτό του. Κάνει πολύ διακριτικά τα θαύματά του, δίνοντας πάντα την παραγγελία, «ίνα μη φανερόν ποιήσωσιν αυτόν». Αποφεύγει τον εντυπωσιασμό, τις θορυβώδεις και δημαγωγικές εκδηλώσεις. Όπου βλέπει «ότι επισυντρέχει όχλος», αυτός απομακρύνεται. Δεν ενεργεί «μετά παρατηρήσεως», δεν θέλει θριαμβικές πορείες και πομπές. Δρα αθόρυβα, χωρίς να γίνεται ντόρος. Όπως ακριβώς είχε προφητευθεί γι’ αυτόν: «Ουκ ερίσει, ουδέ κραυγάσει, ουδέ ακουσθήσεται έξω (εν ταις πλατείαις) η φωνή αυτού» (πρβλ. Ησ. 42, 1-4. Ματθ. 12, 17-21).

Ταυτόχρονα, δίνει και σε μας «υπογραμμόν». Ένα τέλειο πρότυπο ταπεινοφροσύνης. Είναι ο «πράος και ταπεινός τη καρδία». Διδάσκει με έργα και λόγια, ότι το ταπεινό φρόνημα είναι αυθεντική, γνήσια αξία, που δεν χρειάζεται καμμιά διαφήμιση. Και δεν μπορεί κάποιος να είναι πραγματικά δικός του, αν δεν είναι ταπεινός, «πάντων έσχατος και πάντων διάκονος». Τη βαθειά αυτή ταπείνωση επιδίωξαν όλοι οι άγιοι, βάζοντας παντού τον εαυτό τους τελευταίο.

Διηγείται ο άγιος Παΐσιος: «Όταν ήμουν στη μονή Στομίου, ήταν κάτω στην Κόνιτσα ένας παπάς που με αγαπούσε από λαϊκό ακόμη. Μια Κυριακή είχα κατεβεί να λειτουργηθώ στην Κόνιτσα. Η Εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Την στιγμή που έμπαινα, όπως συνήθιζα, στο Ιερό, είπα μέσα μου: “Θεέ μου, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στον Παράδεισο κι εμένα, αν θέλεις, βάλε με σε μια ακρούλα”. Όταν πλησίασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας, ενώ αυτός ο παπάς πάντα με κοινωνούσε μέσα στο Ιερό, γύρισε προς το μέρος μου και φώναξε δυνατά: “Βγες από το Ιερό να κοινωνήσεις απ’ έξω τελευταίος, γιατί είσαι ανάξιος”. Βγήκα έξω, χωρίς να πω τίποτε. Πήγα στο αναλόγιο και άρχισα να διαβάζω την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Ύστερα, καθώς πήγαινα τελευταίος να κοινωνήσω, είπα μέσα μου: “Ο παπάς φωτίσθηκε από τον Θεό και μου αποκάλυψε ποιος είμαι. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με, το κτήνος”. Μόλις κοινώνησα, αισθάνθηκα μέσα μου μεγάλη γλυκύτητα» (Αγ. Παϊσίου, Λόγοι, Ε΄, σ. 94-95). Κάπως έτσι μια μέρα, πολλοί θα γίνουν από πρώτοι έσχατοι και από έσχατοι πρώτοι.

v24/7 ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Θεία Λειτουργία 06:45-09:45

v26/7 ΤΡΙΤΗ, Αγίας Οσιομάρτυρος Παρασκευής: Θεία Λειτουργία 07:00

v27/7 ΤΕΤΑΡΤΗ, Αγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος: Θεία Λειτουργία 07:00  

v30/7 ΣΑΒΒΑΤΟ: Θεία Λειτουργία 07:00

v31/7 ΚΥΡΙΑΚΗ  Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Θεία Λειτουργία 06:45-09:45

vΑπό 1 έως 15 Αυγούστου θα τελείται καθημερινά Θεία Λειτουργία στον κάτω Ι.Ν. εκτός των Κυριακών 7/8 και 14/8, Σάββατο 6/8 της Μεταμορφώσεως και Δευτέρα 15/8 της Παναγίας που θα τελούνται στον άνω Ι.Ν.

vΟι Ιερές Παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου θα τελούνται μεθ’ Εσπερινού (Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή η Μικρά Παράκλησις) και (Κυριακή-Τρίτη-Πέμπτη η Μεγάλη Παράκλησις) στις 19:00, εκτός των ημερών: 5/8, 6/8, 13/8 και 14/8

«Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Ένας παραλυτικός έφτασε στα πόδια του Χριστού ποθώντας την πολυπόθητη θεραπεία του. Και ο Χριστός, σαν να μην καταλάβαινε τον διακαή του καημό, αντί να σπεύσει να τον θεραπεύσει, του λέει πρώτα: «Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Δυο διαφορετικά πλάνα προσέγγισης. Αλλιώς σκέφτεται ο Χριστός, αλλιώς οι άνθρωποι.

Για μας προέχει το άμεσο. Να έχουμε εδώ και τώρα το ποθούμενο, όποιο κι αν είναι αυτό. Είμαστε άρρωστοι; Να γίνουμε καλά. Πεινάμε; Να χορτάσουμε. Πεθαίνουμε; Να ζήσουμε. Το νόημα της ζωής μας είναι βασικά το να περνάμε καλά. Να μην υπάρχει κάτι που να μας ταλαιπωρεί. Ο πολιτισμός μας με την περίφημη τεχνολογία του και την ασυναγώνιστη «χημεία» του επιστρατεύεται για να διασφαλίζει επιτυχώς την άνεσή μας, τον παράδεισο της τρυφής και της απόλαυσης. Πάνω απ’ όλα, την υγειά μας να ’χουμε, βέβαια.

Για τον Χριστό προέχει όμως κάτι πιο μακροπρόθεσμο. Να μας εξασφαλίσει προοπτική ζωής. Συνεχούς, αδιάκοπης, αιώνιας ζωής. Κάτι που ο άνθρωπος δεν μπορεί να το έχει από μόνος του, αφού με τον θάνατο τερματίζουν οι δικές του δυνατότητες. Και για να το πετύχει αυτό ο Χριστός, δεν ασχολείται με προσωρινά μέτρα. Δίνει λύσεις ριζικές και αιώνιες.

Ποιες είναι αυτές; Ο Χριστός ήλθε για να λύσει το κατ’ εξοχήν πρόβλημα, αυτό που έφερε την πλήρη ανατροπή στη μοίρα του ανθρώπου. Το πρόβλημα της αμαρτίας. Η φθορά, η αρρώστια, το γήρας, η όλη θνητότητα εν τέλει και ο θάνατος, είναι καρπός της αμαρτίας και μόνο. Αυτή έβγαλε τον άνθρωπο απ’ την προοπτική της θέωσης και της αθανασίας, τον κατέστησε θνητό, ευάλωτο και εφήμερο. Από αυτήν πρέπει να απαλλαγεί ο άνθρωπος, για να ζήσει παντοτινά. Αυτό ήρθε να του δώσει ο Χριστός, γιατί μόνο αυτός, ο αθάνατος Θεός, ο μόνος Σωτήρας, μπορεί να λύσει τα έργα της αμαρτίας και να μεταδώσει ζωή και αφθαρσία.

Δεν μπορεί όμως ο άνθρωπος να ζητάει και για την υγεία του, την απαλλαγή του από τις ταλαιπωρίες της ζωής του; Και βέβαια μπορεί! Δεν είμαστε υπεράνθρωποι. Προσευχόμαστε για τη σωτηρία μας «από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης». Με μια προϋπόθεση: Ότι δεν ξεχνάμε «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών». Να μην αλλάζουν οι προτεραιότητες, η σωστή ιεράρχηση. Υπάρχουν τα «προς ολίγον» ωφέλιμα και τα «προς πάντα» ωφέλιμα. Μέσα στην προοπτική αυτή ο Θεός δίνει λύση και στα προσωρινά, στα επίγεια προβλήματά μας, στο μέτρο που Εκείνος κρίνει ότι θα μας ωφελήσει κάτι τέτοιο. Κι εμείς εμπιστευόμαστε απόλυτα την κρίση του και αποδεχόμαστε ταπεινά ό,τι Εκείνος αποφασίσει.

Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε, «του Κυρίου εσμέν». Το θέμα είναι να ’μαστε στα χέρια του!

Προφήτης Ηλίας, ο πλέον γνωστός και ο πλέον μεγαλύτερος από όλους τους προφήτες της Παλαιάς διαθήκης. Ονομάστηκε Θεσβίτης γιατί καταγόταν από τη Θέσβη. Έζησε τον 9ο αι. π.Χ. και λειτούργησε ως προφήτης 25 χρόνια. Κατά την γέννησή του ο πατέρας του είδε σε οπτασία δυο αγγέλους να τον ονομάζουν Ηλία και να τον σπαργανώνουν με φωτιά και να του δίδουν φλόγα να φάει. Οι ιερείς του Ισραήλ, ερμηνεύοντας την οπτασία, είπαν στον πατέρα, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.

Ο προφήτης εμφανίστηκε σε μια δύσκολη εποχή για τον λαό του Ισραήλ, όταν βασιλιάς στο βόρειο τμήμα ήταν ένας κακός, ασεβής και ειδωλολάτρης, ο Αχαάβ. Ο προφήτης με εντολή του Θεού παρουσιάζεται ξαφνικά στον βασιλιά και προφητεύει ότι θα ακολουθήσουν τρεισήμισι χρόνια ανομβρίας και ότι δεν θα βρέξει αν ο ίδιος (ο προφήτης) δεν το ζητήσει… Φοβούμενος την οργή του ειδωλολάτρη βασιλιά ο Ηλίας καταφεύγει, καθ’ υπόδειξη του Θεού, σε ένα σπήλαιο κοντά στον ποταμό Χορράθ ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού. Ο Θεός φρόντισε για τη ζωή του προφήτου. Το πρωί και το βράδυ σαρκοβόροι κόρακες τον τροφοδοτούσαν με κρέας και ψωμί. Νερό προμηθεύονταν από τον παρακείμενο ποταμό. Ο Θεός, λοιπόν, φρόντισε τα σαρκοβόρα κοράκια να μεταφέρουν κρέας για να τρέφεται ο πιστός δούλος του Ηλίας. Είναι το σπήλαιο στο οποίο κατέφυγε για να προσευχηθεί ο πατέρας της Παναγιάς μας, ο Άγιος Ιωακείμ, και να παρακαλέσει τον Θεό να του χαρίσει ένα παιδί, για να αποφύγει την περιφρόνηση του άτεκνου.

Πάλι με εντολή του Θεού, όταν ο χείμαρρος στέρεψε από νερό πήγε και εγκαταστάθηκε στη Σαρεπτά στην περιοχή της Σιδωνίας στο σπίτι μιας χήρας. Ο προφήτης Ηλίας ευλόγησε το λιγοστό αλεύρι και το λιγοστό λάδι της οικογένειας, με τα οποία περάσανε ολόκληρη την περίοδο της ανομβρίας. Ο υιός της χήρας αρρώστησε βαριά και απέθανε. Η χήρα μητέρα απευθύνεται στον προφήτη και του λέγει: Γιατί ήλθες εδώ για να θυμηθεί ο Θεός τις αμαρτίες μου και να θανατώσει τον γιό μου;; Ο προφήτης αφού προσευχήθηκε στον Θεό ανέστησε το νεκρό παιδί και η μητέρα του ανεγνώρισε ότι ο Ηλίας ήταν προφήτης απεσταλμένος από το Θεό. Αυτό δεν είναι και το μοναδικό θαύμα που έκανε ο προφήτης Ηλίας. Προφήτευσε τη γέννηση του Χριστού, το φρικτό τέλος του βασιλιά Αχαάβ, της συζύγου του και το άδοξο τέλος του βασιλικού οίκου τους.

Μετά από τρία χρόνια ανομβρίας παρουσιάστηκε, πάλι με εντολή του Θεού, στον βασιλιά Αχαάβ και του ζήτησε να συγκεντρώσει όλους τους ιερείς των ειδώλων στο Καρμήλιο όρος και να δουν ποιός Θεός είναι ο αληθινός. Ο Ηλίας πρότεινε να αρχίσουν πρώτοι οι ειδωλολάτρες. Πράγματι συγκεντρώθηκαν οι ιερείς των ειδώλων και παρακαλούσαν τους θεούς των (τους ανύπαρκτους) να στείλουν φωτιά για να ανάψει το θυσιαστήριο και να γίνει η θυσία και η λατρεία του Βάαλ. Προσπαθούσαν όλη την ημέρα οι ειδωλολάτρες. Αλλά η φωτιά δεν άναψε. Προς το τέλος της ημέρας ο προφήτης ζήτησε να προσφέρει θυσία και αυτός στον δικό του Θεό. Έβαλε τα ξύλα στο θυσιαστήριο και έριξε και νερό. Έπειτα άρχισε να προσεύχεται «Κύριε, Θεέ τοῦ  Ἀβραάμ, τοῦ  Ἰσαάκ καί τοῦ  Ἰακώβ, ἄς μάθουν ὅλοι σήμερα ὅτι ἐσύ εἶσαι Θεός στόν Ἰσραήλ κι ἐγώ δοῦλος σου, καί ὅτι ἐγώ ἔκανα ὅλα αὐτά τά πράγματα σύμφωνα μέ τόν λόγο σου. Ἀπάντησέ μου, Κύριε, ὥστε νά μάθει ὁ λαός σου αὐτός ὅτι ἐσύ εἶσαι ὁ Κύριος, ὁ Θεός, κι ὅτι ἐσύ θά ξαναφέρεις τήν καρδιά τους κοντά σου» (Γ΄ Βασ. 18, 36-37) και πριν τελειώσει την προσευχή του πυρ κατήλθε εκ του ουρανού και άναψαν τα ξύλα πάνω στο βωμό του Ηλία. Η θυσία έγινε. Ο προφήτης συνεπαρμένος έδωσε το σύνθημα να εξοντώσουν τους ιερείς. Η ανομβρία σταμάτησε και οι κρουνοί του ουρανού ανοίξανε

Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ο Ηλίας να αποχωριστεί τα γήινα, πήρε ο προφήτης τον μαθητή του Ελισαίο και προχώρησαν προς την αντίπερα όχθη του Ιορδάνη ποταμού. Δια να διέλθουν τον ποταμό ο Ηλίας ως άλλος Μωυσής κτύπησε τα νερά με την μηλωτή του και εκείνα χωρίστηκαν σε δυο κομμάτια και πέρασε ο προφήτης και ο μαθητής του. Εκεί ο Προφήτης Ηλίας έδωσε τις τελευταίες συμβουλές και οδηγίες προς τον μαθητή του και άρμα πυρός με ίππους πυρός κατέβηκε από τον ουρανό και παρέλαβε τον Ηλία. Ο προφήτης παρελήφθη ζωντανός από το άρμα. Με εντολή του Θεού όρισε διάδοχό του τον μαθητή του Ελισαίο, ρίχνοντας από το άρμα την μηλωτή του

Από την στιγμή εκείνη δεν εμφανίστηκε επί της γης ο προφήτης. Στην επί του όρους Θαβώρ μεταμόρφωση του Κυρίου εμφανίζεται ο Ηλίας μαζί με τον Μωυσή να συνομιλεί με τον Κύριο, όπως μαρτυρούν οι ευαγγελιστές.

Σε πολλούς πιστούς υπάρχει η εντύπωση ότι ο προφήτης Ηλίας αναλήφθηκε, όπως ο Κύριος, εις τον ουρανό. Την απάντηση δίδει ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος αναφέρει ότι ο Προφήτης Ηλίας δεν ανελήφθη όπως ο Κύριος, εις τον ουρανό, αλλά άφησε ο Θεός να φανεί ότι ανελήφθη και ζει κάτω εις την γη με το φθαρτό του σώμα, χιλιάδες χρόνια τώρα. Την ίδια θέση εκφράζουν και Πατέρες της Εκκλησίας μας όπως ο Μέγας Αθανάσιος και ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς ερμηνεύοντας το «ως» στο κείμενο: «Και εγένετο αυτών πορευομένων, επορεύοντο και ελάλουν (Ηλίας και Ελισσαιέ) και ιδού άρμα πυρός και ίπποι πυρός και διέστειλεν ανά μέσον αμφοτέρων και ανελήφθη Ηλιού εν συσσεισμώ ΩΣ εις τον ουρανόν» (Δ’ Βασ. Β’ 11). «Δηλαδή κάνουν μία διάκριση οι Άγιοι Πατέρες, μεταξύ της αναλήψεως του Προφήτου, και της Αναλήψεως του Κυρίου. Διότι πράγματι, ενώ στην ανάληψη του Προφήτη Ηλία, υπάρχει η μικρή συλλαβή «ΩΣ» (που αμφίβολον έχει την έννοιαν) στην Ανάληψη του Κυρίου υπάρχει η μικρή συλλαβή «ΕΙΣ» (που τρανήν δείκνυσι την αλήθειαν). Διότι στα Γραφικά χωρία της Αναλήψεως του Κυρίου βρίσκουμε το «ΕΙΣ τον Ουρανόν» και όχι «ΩΣ εις τον Ουρανόν» , www.dogma.gr/diafora/o-profitis-ilias-den-pethane-pote/34164/. Επί πλέον εις την Ε’ δε Ωδή του δευτέρου κανόνα της Αναλήψεως, υπάρχει το εξής τροπάριο: «Ξένην Σου η Γέννησις, ξένη Σου η Ανάστασις, ξένη και φρικτή Σου, Ζωοδότα, η εκ του Όρους θεία Ανάληψις, ην εξεικονίζων Ηλιού, τέθριππος ανήρχετο, ανυμνών Σε, Φιλάνθρωπε». Δηλαδή: «Ω φύσει Ζωοδότα Χριστέ, παράδοξος μεν και υπερφυσική υπήρξε η από της Παρθένου άσπορος και άφθορος Γέννηση Σου· παράδοξος και υπερφυσική υπήρξε η από του Τάφου Ανάσταση Σου· παράδοξος και φρίκης αξία υπήρξε η από του όρους των Ελαιών γενομένη θεία Σου Ανάληψη». Αύτη δε την φρικτή Σου Ανάληψη προεικόνιζε ο Προφήτης Ηλίας, ο οποίος ανέβηκε με άμαξα πύρινη και με τέσσαρα άλογα πύρινα, όχι όμως στον Ουρανό, αλλ’ «ΩΣ εις τον ουρανόν». Παρουσιάζει δηλαδή ο υμνωδός στο τροπάριο τούτο, συν τοις άλλοις, ότι η ανάληψη του Προφήτου Ηλιού ήταν τύπος της κατοπινής ανάληψης του Κυρίου. Αναμένεται να εμφανιστεί και να ελέγξει τον Αντίχριστο, μαζί με τον Προφήτη Ενώχ, πριν από τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, όπως αναφέρει ο προφήτης Μαλαχίας και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος στην Αποκάλυψη.

Τη μνήμη του μεγίστου Προφήτου Ηλιού τιμά η Εκκλησία μας κατ’ έτος την 20ή Ιουλίου.

Ἀπολυτίκιον, ἦχος δ΄ Ταχύ προκατάλαβε
Ὁ ἔνσαρκος ἄγγελος, τῶν προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ο ἔνδοξος, ἄνωθεν καταπέμψας Ἐλισαίῳ τήν χάριν, νόσους ἀποδιώκει καί λεπρούς καθαρίζει. Διό καί τοῖς τιμῶσιν αὐτόν βρύει ἰάματα.


Κοντάκιον αυτόμελον, ήχος β΄
Προφήτα και προόπτα των μεγαλουργιών του Θεού, Ηλία μεγαλώνυμε, ο τω φθέγματί σου στήσας τα υδατόρρυτα νέφη, πρέσβευε υπέρ ημών προς τον μόνον φιλάνθρωπον.

Από τους καλλιτέχνες που έγιναν πολύ της μόδας στην εποχή μας, είναι και ο παλιός (1789-1854) Βρεττανός ζωγράφος Τζον Μάρτιν. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι η ιδιαίτερη ενασχόληση στους πίνακές του με το θέμα του τέλους του κόσμου. Αναδείχθηκε «ο μάστορας του οράματος της Αποκάλυψης», μοναδικός σπεσιαλίστας του θέματος.

«Ανάμεσα στο 1812, όταν ξεκίνησε να φαντάζεται αυτό το τέλος, και τον θάνατό του, το 1854, υπήρξε ο καλύτερος αφηγητής της τελευταίας στιγμής της ανθρωπότητας. Πριν από αυτόν πολλοί καλλιτέχνες προσπάθησαν να το φανταστούν. Ο Μιχαήλ Άγγελος, ας πούμε, στην Καπέλα Σιξτίνα. Όμως ο Τζον Μάρτιν υπήρξε μοναδικός και μάλιστα, ξεπερνώντας όλους όσοι έχουν ασχοληθεί με κόμικς ή ταινίες με θέμα την Αποκάλυψη, σήμερα φιγουράρει σε κάθε βρεττανικό σπίτι που μπορεί να αντέξει οικονομικά έναν πίνακά του…

Παιδί καλβινιστών γονέων, ο Μάρτιν άκουγε από τη μάνα του, ότι θα τσουρουφλιστεί στην κόλαση, αν δεν ζούσε χριστιανικά. Κι εκείνος με τον καιρό έγινε ένα με τον φόβο, οραματιζόμενος σπαρακτικά την Αποκάλυψη. Μετέφερε στον καμβά το τέλος της Πομπηίας, την Ημέρα της Κρίσεως, περιέγραψε την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορα, παθιασμένος οπαδός μιας θρησκείας που ξέρει μόνο να τιμωρεί» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 11-9-2011).

Διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας για την ψυχολογική ανάλυση που γίνεται στον Μάρτιν από τους σύγχρονους σχολιαστές του και τα κίνητρα που του αποδίδονται, ωστόσο προκαλεί απορία η άποψή τους, πως η (Χριστιανική προφανώς) θρησκεία «ξέρει μόνο να τιμωρεί». Πίσω της δηλαδή κρύβεται ένας Θεός τιμωρός. Που η μόνη του δουλειά (αφού αυτό ξέρει μόνο να κάνει) είναι να παρακολουθεί άγρυπνα κάθε παράβαση, να καταγράφει προσεκτικά κάθε στραβοτιμονιά του ανθρώπου, και να επιβάλλει (χαιρέκακα; σαδιστικά; γιατί όχι;) την αντίστοιχη τιμωρία.

Πώς διαμορφώθηκε μια τέτοια εικόνα για έναν τρομοκράτη Θεό; Από πού ξεφύτρωσε αυτό το μεγάλο αφεντικό, όπως θα ’λεγε και ο Σάρτρ, τη στιγμή που εμείς αναζητούμε στο πρόσωπό του τον πατέρα;

Η άποψη που αναφέρθηκε δείχνει μια τραγική άγνοια για τον Θεό. Μια βαθειά παρεξήγηση της πραγματικής του φύσης. Μια απόλυτη παρερμηνεία της εικόνας του. Και προκύπτει απ’ την απουσία ουσιαστικής σχέσης μαζί του. Αυτόν που δεν γνωρίζεις, τον παρερμηνεύεις. Διαστρεβλώνεις την εικόνα του και λες πράγματα γι’ αυτόν που δεν ισχύουν. Είναι μια απατηλή, ψεύτικη, επιφανειακή γνώση, ή μάλλον μια παχυλή άγνοια, που κρατάει δέσμιο τον άνθρωπο σε ηθελημένη ή μη, καταστροφική πάντως, προκατάληψη.

Γι’ αυτό και ο Χριστός μας προκαλεί να τον γνωρίσουμε λέγοντας: «Γνωρίστε με, ερευνήστε με καλά. Θα δείτε ότι είμαι η αλήθεια, κι αυτή η αλήθεια θα σας ελευθερώσει από κάθε δουλεία» (πρβλ. Ματθ. 11, 29. Ιω. 14, 6. 8, 32).

Και δεν μένει μόνο στα λόγια, αλλά προχωράει σε έργα. Έρχεται κοντά μας, γίνεται όμοιος με μας, πονάει, υποφέρει μαζί μας, παίρνει πάνω του όλα τα βάρη μας, σταυρώνεται και πεθαίνει, πληρώνοντας αυτός αντί για μας τα πάντα, και τέλος ανασταίνεται, για να ανοίξει τον δρόμο προς τη λύτρωση αποκλειστικά και πάλι για μας. Επισημαίνει δε πως μεγαλύτερη αγάπη απ’ αυτήν δεν υπάρχει (Ιω. 15, 13).

Δεν παραλείπει ποτέ επίσης να τονίζει τη διαφωνία του προς κάθε άποψη που, εντελώς πλανερά και λανθασμένα, τον θέλει τιμωρό.

Έτσι, ενώ ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα για να σταυρωθεί, δεν έγινε δεκτός σε κάποιο χωριό Σαμαρειτών και οι μαθητές του Ιάκωβος και Ιωάννης είπαν: «Θέλεις να πούμε, να πέσει φωτιά απ’ τον ουρανό και να τους κάψει, όπως έγινε με τον προφήτη Ηλία;» Ο Χριστός όμως στράφηκε και τους επέπληξε: «Δεν ξέρετε ακόμη ποίου πνεύματος είστε σεις. Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήλθε να απολέσει ψυχές ανθρώπων, αλλά να σώσει» (Λουκ. 9, 51-56).

Είναι ο Θεός που ξέρει να σταυρώνεται, όχι να τιμωρεί. Εμείς τώρα, οι κατ’ εικόνα Θεού άνθρωποι, τί κάνουμε; Ακτινοβολούμε με τη ζωή μας αυτήν την εικόνα, της τόσης αγάπης του Θεού προς τον κόσμο; Η μήπως, σαν σπασμένος καθρέφτης, παρουσιάζουμε μιαν άλλη εικόνα του Θεού, στρεβλή, παραπλανητική και αυθαίρετη;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 346, Μάιος 2012)
Αντιύλη
Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504
e-mail: antiyli.gr@gmail.com 

Τί είναι ο Χριστός;
Πρώτος ο Χριστός έθεσε στους μαθητές του το ερώτημα αυτό, που έκτοτε δεν έπαυσε ποτέ να απασχολεί διαχρονικά την ανθρωπότητα. Αποκύημα της περί του Χριστού διερεύνησης της ανθρώπινης λογικής υπήρξαν οι μεγάλες χριστολογικές αιρέσεις (αρειανισμός, νεστοριανισμός, μονοφυσιτισμός). Και αποκορύφωμα της ορθόδοξης πίστης και διδασκαλίας πάνω σ’ αυτό αποτελεί η απόφανση της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου (451 μ. Χ.).
Και ο μεν αρειανισμός δεχόταν, ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός ομοούσιος με τον Πατέρα, αλλά το πρώτο και τελειότερο κτίσμα του. Ο νεστοριανισμός πάλι έλεγε ότι έχουμε δύο Χριστούς. Ο ένας είναι ο Υιός του Θεού και ο άλλος ο υιός της Παναγίας, ο άνθρωπος Ιησούς. Δύο διαφορετικά δηλαδή όντα, δύο πρόσωπα, που ενώθηκαν μεταξύ τους. Γι’ αυτό και η Παναγία κατά τον Νεστόριο έπρεπε να λέγεται όχι Θεοτόκος, αλλά Χριστοτόκος, ανθρωποτόκος. Ο δε μονοφυσίτης Ευτυχής δίδασκε, ότι ναι μεν ο Χριστός έλαβε δύο φύσεις, αλλά μετά την ένωσή τους η ανθρώπινη απορροφήθηκε, χάθηκε μέσα στη θεία. Τί πιστεύουμε εμείς;
Η Εκκλησία με την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Χαλκηδόνα, προάστειο της Κων/πολης, ξεκαθάρισε το όλο χριστολογικό πρόβλημα. Σύμφωνα με τον δογματικό της όρο, ο Χριστός είναι ένα και όχι δύο πρόσωπα. Μία οντότητα και όχι δύο χωριστά όντα που εν συνεχεία ενώθηκαν. Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ομοούσιος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Ο ίδιος αυτός Χριστός, το β΄ πρόσωπο του Τριαδικού Θεού, προσλαμβάνει και ανθρώπινη φύση, γεννάται ως άνθρωπος, με σώμα και ψυχή, από την Παρθένο Μαρία και γίνεται ομοούσιος με όλους εμάς τους ανθρώπους. Συνεπώς, το ένα πρόσωπο, η μία υπόσταση του Χριστού, συνενώνει πάνω της δύο φύσεις: Θεία και ανθρώπινη. Ένας Χριστός υπήρχε και θα υπάρχει πάντοτε, Θεός μόνο αρχικά, κατόπιν όμως Θεάνθρωπος. Οι δύο φύσεις είναι αχώριστα και αδιαίρετα ενωμένες στο ένα πρόσωπο, στη μία οντότητα του Χριστού. Αλλά είναι και ασύγχυτες μεταξύ τους, ορατές και οι δύο, διασώζοντας πλήρως η καθεμιά τις ιδιότητές της μετά την ένωση. Επομένως, όχι δύο Χριστοί με δύο φύσεις (Νεστόριος), ούτε ένας Χριστός με μία φύση (Ευτυχής). Αλλά ένας Χριστός «εν δύο φύσεσιν», με δύο φύσεις.
Είναι η αναλλοίωτη αιώνια αλήθεια του Ευαγγελίου μας, που απ’ αρχής διδάσκεται στον κόσμο διά στόματος των αποστόλων. «Εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός» (Γαλ. 4, 4). Σάρκα από την αγία Παρθένο έλαβε όχι κάποιος άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο Υιός του Θεού. «Άξιον και δίκαιον» λοιπόν, η αγία Μαρία να ονομάζεται Θεοτόκος. 

• 20/7 ΤΕΤΑΡΤΗ Προφήτου Ηλιού: Θεία Λειτουργία 07:00  
• 23/7 ΣΑΒΒΑΤΟ: Θεία Λειτουργία 07:00  
• 24/7 ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Θεία Λειτουργία 06:45-09:45 
  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ