ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

Μορφὴ βιβλική. Φυσιογνωμία προνομιοῦχος καὶ διαλεχτή. Πρῶτος ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀποστόλους γνώρισε τὸν Ἰησοῦ, ἀλλὰ καὶ πρῶτος κλήθηκε νὰ τὸν ἀκολουθήσει, γι’ αὐτὸ καὶ Πρωτόκλητος. Τὸ ὄνομά του τὸ ἱερὸ κατέχει ἰδιαίτερη θέση στὴν ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων. 
Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους τοῦ Ἔθνους μας.
Ὁ Ἀνδρέας καταγόταν ἀπὸ τὴν Βηθσαϊδᾶ τῆς Γαλιλαῖας καὶ ἦταν γιὸς τοῦ Ἰωνᾶ καὶ ἀδελφὸς τοῦ πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Πέτρου. Τὸ ἐπάγγελμά του ἦταν ψαράς. 
Ἦταν ὅμως ἀπὸ τὶς εὐγενικὲς ἐκεῖνες ψυχές, ποὺ μελετοῦσαν τοὺς προφῆτες καὶ περίμεναν μὲ λαχτάρα τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου.
Ὁ Ἀνδρέας μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη τὸν Ἐὐαγγελιστὴ, ὑπῆρξαν στὴν ἀρχὴ μαθητὲς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, ποὺ βρισκόντουσαν στὶς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνη καὶ ὁ Πρόδρομος τοὺς ἔδειξε τὸν Ἰησοῦ καὶ τοὺς εἶπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οἱ δυὸ ἁπλοϊκοὶ ἐκεῖνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, ποὺ χωρὶς κανένα δισταγμὸ καὶ ἐπιφύλαξη ἀφήκαν ἀμέσως τὸν δάσκαλό τους καὶ ἀκολούθησαν τὸν Ἰησοῦ. Τὸν ἀκολούθησαν μὲ προθυμία καὶ ζῆλο κι ἔμειναν κοντά του ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Τί εἶδαν καὶ τί ἄκουσαν ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἀξέχαστες ὧρες; Χωρὶς ἄλλο, λόγια ἅγια καὶ θεία. Ρήματα ζωῆς αἰωνίου. Λόγια, ποὺ τοὺς συνεπῆραν τὴν ψυχὴ καὶ τοὺς ἔκαμαν νὰ πιστέψουν πὼς στ’ ἀλήθεια ὁ Ἰησοῦς ἦταν Ἐκεῖνος ποὺ περίμεναν. Ὁ Μεσσίας. Ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τῶν ἀνθρώπων.
Τὸν ἐνθουσιασμὸ καὶ τὴν ἱκανοποίησή τους ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία καὶ ἐπαφή τους μὲ τὸν Κύριο τὴν βλέπουμε ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἀνδρέα. Μόλις χωρίστηκαν ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, ἔτρεξε νὰ συναντήσει τὸν μεγαλύτερο ἀδελφό του Πέτρο καὶ νὰ τοῦ πεῖ μὲ χαρά: «Εὐρήκαμεν τὸν Μεσσίαν (ὁ ἐστὶ μεθερμηνευόμενον Χριστός) καὶ ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν Ἰησοῦν». Πόση καλοσύνη. Πόση εὐγένεια ψυχῆς! Πόση ἀγάπη! Δὲν κράτησε μόνος τὴν χαρά του. Ἔσπευσε νὰ τὴν μοιραστεῖ μὲ τὸν ἀδελφό του. Καὶ εἶχε δίκαιο! Κεῖνος ποὺ γεύτηκε τὸ μέλι τοῦ Εὐαγγελίου δὲν μπορεῖ νὰ τὸ τρώει μόνος του. Ἡ πραγματικὴ χάρη, ὅταν φωτίσει τὴν ψυχή, βάνει τέρμα στὸ πνευματικὸ μονοπώλιο, λέει καὶ ἕνας μεγάλος ἱεραπόστολος τοῦ περασμένου αἰώνα.
Ἡ περίπτωση αὐτὴ εἶναι ἕνα ἔξοχο παράδειγμα ἀδελφικῆς ἀλληλεγγύης καὶ πνευματικότητας. Τὰ ἀδέλφια μας, οἱ γονεῖς μας, οἱ συγγενεῖς μας, οἱ οἰκεῖοι μας πρέπει νὰ εἶναι γιὰ μᾶς πρόσωπα προσφιλή. Πρόσωπα, μὲ τὰ ὁποῖα νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ μοιραστοῦμε κάθε στιγμὴ καὶ τὴν χαρὰ καὶ τὴν λύπη μας. Σ’ αὐτοὺς θὰ ποῦμε τὸν καλὸ τὸν λόγο. Θὰ δώσουμε τὸ χριστιανικὸ ἔντυπο. Θὰ τοὺς καλέσουμε σὲ μία χριστιανικὴ συγκέντρωση. Θὰ τοὺς ποῦμε σὲ μίαν ἐπίσκεψη: «Εὐρήκαμεν τὸν Μεσσίαν». Ἀδελφοί μας! Ἐλᾶτε στὸν Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ἡ χαρά. Αὐτὸς ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶς. Αὐτὸς ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Μὴ σᾶς σκανδαλίζουν μερικὰ ἔκτροπα, ποὺ βλέπετε γύρω σας. Μὴ σᾶς σκανδαλίζει ἡ ζωὴ μερικῶν, ποὺ αὐτοκαλοῦνται χριστιανοὶ καὶ θέλουν τάχατες νὰ δείχνουν καὶ τὸν δρόμο στοὺς ἄλλους. Ἐσεῖς κοιτᾶτε μόνο τὸν Χριστό. Αὐτὸς καὶ μόνο αὐτὸς στὸν κόσμο τοῦτο δίνει τὴ χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ ζωὴ ὅλων τῶν ἁπλῶν, τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν. Τὸ βεβαιώνει ἡ ζωὴ καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ μεγάλου ἀποστόλου μας.
Ὕστερα ἀπὸ τὸ ἐπεισόδιο, ποὺ ἀναφέραμε, τόσο ὁ Ἀνδρέας, ὅσο καὶ ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης ξαναγύρισαν στὰ πλοῖα τους καὶ ἔπιασαν πάλι τὴν δουλειά τους. Δὲν εἶχε ἔρθει ἀκόμη ἡ εὐλογημένη ὤρα νὰ ἀρχίσει ὁ Κύριος τὸ ἔργο του. Αὐτὸ ἔγινε λίγες μέρες ἀργότερα. Ἐκεῖ στὴν λίμνη τῆς Γεννησαρὲτ οἱ δυὸ ἀδελφοὶ καταγίνονταν νὰ ρίψουν τὰ δίχτυα τους στὴν θάλασσα, ὅταν τοὺς ξαναβρῆκε ὁ Ἰησοῦς καὶ τοὺς κάλεσε νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. «Δεῦτε ὀπίσω μου», τοὺς εἶπε, «καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Καὶ αὐτοὶ «εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῶ». «Εὐθέως», χωρὶς καμιὰ χρονοτριβή, χωρὶς καμιὰ ἀναβολὴ τὸν ἀκολούθησαν. Στὴν περίσταση αὐτὴ ἔμοιασαν μὲ τὸν σοφὸ καὶ συνετὸ ἐκεῖνο ἔμπορο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ποὺ ζητοῦσε νὰ βρεῖ καὶ ν’ ἀγοράσει μαργαριτάρια. Καὶ ὅταν βρῆκε κάποτε ἕνα σπουδαῖο καὶ «πολύτιμον μαργαρίτην», ἔσπευσε νὰ πωλήσει ὅλα ὅσα εἶχε καὶ νὰ τὸν ἀγοράσει. Αὐτὸ ἔκαμαν καὶ οἱ δύο ἀδελφοί.
Ὁ Ἀνδρέας ἀκολούθησε τὸν Κύριο πιστὰ καὶ πρόθυμα μέχρι τέλους. Κατὰ τὸ διάστημα αὐτὸ τῆς μαθητείας του δύο ἀπὸ τὰ πολλὰ ἐπεισόδια καταδεικνύουν τὴν ἰδιαίτερη θέση, ποὺ εἶχε ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους μαθητὲς καὶ κοντὰ στὸν Ἰησοῦ. Τὸ πρῶτο συνέβηκε στὴν ἔρημο. Τὰ πλήθη, ποὺ εἶχαν πληροφορηθεῖ πὼς ὁ Κύριος βρισκόταν ἐκεῖ, μαζεύτηκαν ἀπ’ ὅλα τὰ μέρη γύρω, γιὰ νὰ ζητήσουν τὶς εὐεργεσίες του καὶ ν’ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία του. Κόντευε νὰ δύσει ὁ ἥλιος καὶ κανένας δὲν ἔλεγε νὰ φύγει. Κάποια στιγμὴ ὁ Ἰησοῦς φώναξε κοντά του τὸν Φίλιππο καὶ τὸν ρώτησε: «Ἀπὸ ποῦ καὶ μὲ τί χρήματα θὰ ἀγοράσουμε ψωμιά, γιὰ νὰ φάγουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι;» Ὁ Κύριος φυσικὰ γνώριζε τί θὰ ἔκαμνε. Τὸ εἶπε ὅμως αὐτό, γιὰ νὰ δοκιμάσει τὸν Φίλιππο καὶ τοὺς ἄλλους μαθητές. Καὶ αὐτὸς ἀπὸ μέρους καὶ τῶν ἄλλων μαθητῶν γεμάτος ἀμηχανία ἀπήντησε: «Διακοσίων δηναρίων ἄρτοι οὐκ ἀρκούσιν αὐτοὶς ἵνα ἕκαστος αὐτῶν βραχὺ τί λαβή». Διακοσίων δηναρίων ψωμιὰ δὲν φτάνουν, ὄχι γιὰ νὰ χορτάσουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ πάρει ὁ καθένας μιὰ μπουκιά. Τὴν στιγμὴ ἐκείνη πετάχτηκε ὁ Ἀνδρέας κι εἶπε. «Κύριε, εἶναι ἐδῶ ἕνα παιδάκι, ποὺ ἔχει πέντε κριθαρένια ψωμιὰ καὶ δυὸ ψαράκια» (Ἰωάν. στ’ 9). Φυσικὰ πέντε κριθαρένια ψωμιὰ καὶ δυὸ ψαράκια δὲν εἶναι τίποτα γιὰ τόσο κόσμο. Μὰ ἐσύ Κύριε, μπορεῖς νὰ τὰ εὐλογήσεις καὶ τότε, ὦ, ναί! Τότε μποροῦν νὰ φᾶνε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ περισσέψουν. Πρόσωπο μὲ παρρησία καὶ μὲ μία λανθάνουσα πίστη στὸν Χριστό μας παρουσιάζει τὸ ἐπεισόδιο αὐτὸ τὸν Ἀνδρέα.
Πρόσωπο μὲ πλατιὰ καὶ μεγάλη καρδιὰ μᾶς τὸν παρουσιάζει τὸ δεύτερο ἐπεισόδιο. Συγχρόνως ὅμως καὶ ἄνθρωπο μὲ τόλμη, ποὺ δὲν διστάζει νὰ πάρει μία μεγάλη ἀπόφαση καὶ ν' ἀναλάβει συνάμα καὶ τὶς εὐθύνες του. Ἀφορμὴ γι’ αὐτὸ τὸ ἐπεισόδιο ἔδωκαν μερικοὶ συμπατριῶτες μας Ἕλληνες. Ἦταν οἱ μέρες τοῦ Πάσχα, τοῦ τελευταίου Πάσχα τοῦ Κυρίου μας. Μέσα στὰ πλήθη, ποὺ μαζεύτηκαν στὰ Ἱεροσόλυμα ἀπὸ τὰ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου, ἦταν καὶ αὐτοί. Ἀσφαλῶς ἦταν ἄνθρωποι ποὺ εἶχαν προσηλυτισθεῖ στὸν ἰουδαϊσμό. Ἡ πνευματικὴ θρησκεία τοῦ Ἰσραὴλ τοὺς εἶχε τραβήξει μέσα στὴν καρδιά τους βαθὺ τὸν πόθο νὰ τὸν γνωρίσουν. Πλησίασαν λοιπὸν τὸν Φίλιππο – ἴσως τὸ ἑλληνικό του ὄνομα τοὺς ἔδωκε τὸ θάρρος – καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὸν Χριστό. Ὁ Φίλιππος ὅμως ἔσπευσε νὰ ζητήσει τὴ γνώμη τοῦ Ἀνδρέα. Γιατί τοῦ Ἀνδρέα; Γιατί ἦταν συμπατριώτης του καὶ ἤξερε τὴν παρρησία του. Ἀλλὰ καὶ γιατί ὁ Ἀνδρέας ἦταν γνωστὸς σὰν ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν μεγάλη καρδιὰ καὶ τὸ θέμα θὰ τὸ ἀντίκριζε ὄχι μὲ τὴ στενὴ ἰουδαϊκὴ ἀντίληψη, πὼς ὁ Χριστὸς ἦλθε καὶ ἀνῆκε μόνο στοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Καὶ πραγματικὰ ἡ στάση του δικαίωσε τὴν φήμη του.
Ὁ Ἀνδρέας, σὰν ἔμαθε ἀπὸ τὸν Φίλιππο τὸ περιστατικό, χωρὶς νὰ χάσει καιρό, πῆρε τοὺς Ἕλληνες καὶ μαζὶ μ’ αὐτὸν τοὺς ἔφερε στὸν Χριστὸ (Ἰωάν. ιβ’ 20 – 22). Τί φανερώνει καὶ τὸ ἐπεισόδιο αὐτό; Τὴν μεγάλη, τὴν πλατιά του καρδιά, μὰ καὶ τὴν οἰκειότητά του πρὸς τὸν Χριστό. Εὐτυχεῖς ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ μιμοῦνται τὸν Πρωτόκλητο καὶ βοηθοῦν καὶ ἄλλες ψυχὲς νὰ πλησιάσουν καὶ νὰ γνωρίσουν τὸν Κύριο.
Ἡ ζωὴ τοῦ Πρωτοκλήτου κατὰ τὰ τρία χρόνια τῆς μαθητείας εἶναι ἡ ἴδια μὲ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων μαθητῶν. Ἀχόρταγα καὶ αὐτὸς μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἀποστόλους ρουφοῦσε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ θείου Διδασκάλου τὰ «ρήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς». Μαζί του περιέτρεχε τὴν Ἅγια Γῆ καὶ ἔβλεπε τὶς εὐεργεσίες καὶ τὰ θαύματά του. Βαθιὰ ἦταν ἡ συγκίνησή του γιὰ τὴν ὑποδοχή, ποὺ ὁ περιούσιος λαὸς ἐπεφύλαξε στὸν Κύριό μας «πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα». Πιὸ βαθιὰ ἡ θλίψη του γιὰ τὴ σύλληψη τοῦ Διδασκάλου του καὶ γιὰ ὅσα ἀκολούθησαν αὐτή. Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου ὅμως κατ’ αὐτὴν τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεώς Του καὶ ἐνῶ πιὰ εἶχε βραδιάσει καὶ οἱ πόρτες τοῦ σπιτιοῦ ἦταν κλειστὲς «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων» ξανάφερε στὴν ψυχή του τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἐλπίδα. Ὁ Ἀνδρέας παρευρέθηκε στὴν Ἀνάληψη καὶ ἔλαβε μέρος στὴν ἐκλογὴ τοῦ Ματθία.
Μετὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὁ Ἀπόστολος Ανδρέας, ὅπως ψάλλει καὶ ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος, ἀφοῦ «διεπέτασε τὸ ἱστίον τοῦ Πνεύματος, ὡς κύμα γαληνὸν πραέτω πνεύματι κινούμενον, πάσαν ἐπλούτισε τὴν γῆν τοῦ ἐνθέου κηρύγματος». Ὁ Ἀνδρέας ὑπῆρξε ὁ κατ’ ἐξοχὴν Ἀπόστολος τῶν Ἑλλήνων. Ἡ Σκυθία, δηλαδὴ ἡ σημερινὴ νότιος Ρωσία, ἡ Ἑλληνικὴ Βιθυνία, ὁ Πόντος, ἡ Θράκη, ἡ Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος κι ἡ Ἀχαΐα ποτίστηκαν πλούσια μὲ τὸν τίμιο ἱδρώτα τοῦ Πρωτοκλήτου. Ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Βυζαντίου, ποὺ ἀπετέλεσε καὶ ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ τὸν Ἀπόστολό μας ἱδρύθηκε. Ἐδῶ ὁ Ἀνδρέας ἐγκατέστησε πρῶτο ἐπίσκοπο τὸν Ἀπόστολο Στάχυ καὶ αὐτοῦ διάδοχος εἶναι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. Σὲ μία του περιοδεία, ἀναφέρεται ἀπὸ τὴν παράδοση, πὼς ὁ Ἅγιος ἦλθε καὶ στήν Κύπρο. Τὸ καράβι, ποὺ τὸν μετέφερε στὴν Ἀντιόχεια ἀπὸ τὴν Ἰόππη, λίγο πρὶν προσπεράσουν τὸ γνωστὸ ἀκρωτήρι τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα καὶ τὰ νησιά, ποὺ εἶναι γνωστὰ μὲ τὸ ὄνομα Κλεῖδες, ἀναγκάστηκε νὰ σταματήσει ἐκεῖ σ’ ἕνα μικρὸ λιμανάκι, γιατί κόπασε ὁ ἄνεμος. Τὶς μέρες αὐτὲς τῆς νηνεμίας τοὺς ἔλειψε καὶ τὸ νερό. Ἕνα πρωί, ποὺ ὁ πλοίαρχος βγῆκε στὸ νησὶ καὶ ἔψαχνε νὰ βρεῖ νερό, πῆρε μαζί του καὶ τὸν Ἀπόστολο. Δυστυχῶς πουθενὰ νερό. Κάποια στιγμή, ποὺ ἔφτασαν στὴ μέση τῶν δυὸ ἐκκλησιῶν, ποὺ ὑπάρχουν σήμερα, τῆς παλαιᾶς καὶ τῆς καινούργιας, ποὺ εἶναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ὁ Ἅγιος γονάτισε μπροστὰ σ’ ἕνα κατάξερο βράχο καὶ προσευχήθηκε νὰ στείλει ὁ Θεὸς νερό. Ποθοῦσε τὸ θαῦμα, γιὰ νὰ πιστέψουν ὅσοι ἦταν ἐκεῖ στὸν Χριστό. Ὕστερα σηκώθηκε, σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ τὸν βράχο καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Ἀπὸ τὴν ρίζα τοῦ βράχου βγῆκε ἀμέσως μπόλικο νερό, ποὺ τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ’ ἕνα λάκκο τῆς παλαιᾶς ἐκκλησίας καὶ ἀπ’ ἐκεῖ προχωρεῖ καὶ βγαίνει ἀπὸ μία βρύση κοντὰ στὴ θάλασσα. Εἶναι τὸ γνωστὸ ἁγίασμα. Τὸ εὐλογημένο νερό, ποὺ τόσους ξεδίψασε, μὰ καὶ τόσους ἄλλους, μυριάδες ὁλόκληρες, ποὺ τὸ πῆραν μὲ πίστη δρόσισε καὶ παρηγόρησε. Καὶ πρῶτα – πρῶτα τὸ τυφλὸ παιδὶ τοῦ καπετάνιου.
Ἦταν καὶ αὐτὸ ἕνα ἀπὸ τὰ πρόσωπα τοῦ καραβιοῦ ποὺ μετέφερε ὁ πατέρας. Γεννήθηκε τυφλὸ καὶ μεγάλωσε μέσα σὲ ἕνα συνεχὲς σκοτάδι. Ποτέ του δὲν εἶδε τὸ φῶς. Δένδρα, φυτά, ζῶα ἀγωνιζόταν νὰ τὰ γνωρίσει μὲ τὸ ψαχούλεμα. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ὅταν οἱ ναῦτες γύρισαν μὲ τὰ ἀσκιὰ γεμάτα νερὸ καὶ ἐξήγησαν τὸν τρόπο ποὺ τὸ βρῆκαν στὸ νησί, ἕνα φῶς γλυκιᾶς ἐλπίδας ἄναψε στὴν καρδιὰ τοῦ δύστυχου παιδιοῦ. Μήπως τὸ νερὸ αὐτό, σκέφτηκε, ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸν ξηρὸ βράχο ὕστερα ἀπ’ τὴν προσευχὴ τοῦ παράξενου ἐκείνου συνεπιβάτη τους, θὰ μποροῦσε νὰ χαρίσει καὶ σ’ αὐτὸν τὸ φῶς του ποῦ ποθοῦσε; Ἀφοῦ μὲ θαυμαστὸ τρόπο βγῆκε, θαύματα θὰ μποροῦσε καὶ νὰ προσφέρει. Μὲ τούτη τὴν πίστη καὶ τὴν βαθιὰ ἐλπίδα ζήτησε καὶ τὸ παιδὶ λίγο νερό. Διψοῦσε. Καιγόταν ἀπ’ τὴν δίψα. Ὁ Ἀπόστολος, ποὺ ἦταν ἐκεῖ, ἔσπευσε καὶ ἔδωσε στὸ παιδὶ ἕνα δοχεῖο γεμάτο ἀπὸ τὸ δροσερὸ νερό. Ὅμως τὸ παιδὶ προτίμησε, ἀντὶ νὰ δροσίσει μὲ τὸ νερὸ τὰ χείλη του, νὰ πλύνει πρῶτα τὸ πρόσωπό του. Καὶ ὦ τοῦ θαύματος! Μόλις τὸ δροσερὸ νερὸ ἄγγιξε τοὺς βολβοὺς τῶν ματιῶν τοῦ παιδιοῦ, τὸ χρόνιο σκοτάδι ἄρχισε νὰ διαλύεται. Καὶ ἕνα φῶς, ἱλαρὸ φῶς, ἄρχισε νὰ λούζει τὰ γύρω πράγματα...
— Πατέρα, πατέρα, ἄρχισε νὰ φωνάζει τὸ παιδὶ πότε ψαχουλεύοντας καὶ πότε τρέχοντας νὰ βρεῖ τὸν πατέρα. Καὶ ὁ καπετάνιος ποὺ τρόμαξε ἀπ' τὶς φωνὲς τοῦ παιδιοῦ τρέχει καὶ αὐτὸς πρὸς τὸ μέρος ποὺ ἀκουόταν ἡ φωνή. Στὸ ἀντίκρισμα τοῦ παιδιοῦ του σταμάτησε, ἔσκυψε καὶ ἄνοιξε τὴν ἀγκαλιά του.
— Παιδί μου, τί σου συμβαίνει; ρώτησε μὲ τρόμο ὁ πατέρας.
— Βλέπω! Πατέρα μου, βλέπω! Γιὰ κοίτα με, βλέπω τὴν θάλασσα, τοὺς ἀνθρώπους, τὰ πανιὰ τοῦ καραβιοῦ μας ποὺ φουσκώνουν. Πατέρα, τὸ εὐλογημένο νερὸ ποὺ μοῦ ἔδωκε ἐκεῖνος ὁ παππούλης, γιὰ νὰ πιῶ καὶ νὰ πλυθῶ, αὐτό μου χάρισε ὅτι ποθούσαμε. Τὸ φῶς μου, πατέρα...
Ὕστερα ἀπὸ μικρὴ διακοπὴ ποὺ πέρασε μέσα σὲ δάκρυα καὶ ἀναφιλητὰ εὐγνωμοσύνης ὁ καπετάνιος σηκώθηκε καὶ εἶπε:
— Παιδί μου, πᾶμε νὰ βροῦμε τὸν παππούλη ποὺ λές, γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ ὅτι μας χάρισε!
— Ὄχι ἐμένα, εἶπε ὁ Ἀπόστολος ποὺ πλησίασε. Τὸν Χριστὸ νὰ εὐχαριστήσουμε ὅλοι. Αὐτὸς μᾶς ἔδωκε τὸ νερό. Αὐτὸς γιάτρεψε καὶ τὸ παιδί. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ μᾶς σώσει!
Καὶ ὁ Ἀπόστολος, ποὺ τὸν κοίταζαν ὅλοι μὲ θαυμασμό, ἄρχισε νὰ τοὺς μιλᾶ καὶ νὰ τοὺς διδάσκει τὴ νέα θρησκεία. Τὸ τέλος τῆς ὁμιλίας πολὺ καρποφόρο. Ὅσοι τὸν ἄκουσαν πίστεψαν καὶ βαφτίστηκαν. Τὴν ἀρχὴ ἔκανε ὁ καπετάνιος μὲ τὸ παιδί του, ποὺ πῆρε καὶ τὸ ὄνομα Ἀνδρέας. Καὶ ὕστερα ὅλοι οἱ ἄλλοι ἐπιβάτες καὶ μερικοὶ ψαράδες ποὺ ἤσαν ἐκεῖ. Πίστεψαν ὅλοι στὸν Χριστὸ ποὺ τοὺς κήρυξε ὁ Ἀπόστολός μας καὶ βαφτίστηκαν. Φυσικὰ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ παιδιοῦ, ἀκολούθησαν καὶ ἄλλα, καὶ ἄλλα. Στὸ μεταξὺ ὁ ἄνεμος ἄρχισε νὰ φυσᾶ καὶ τὸ καράβι ἑτοιμάστηκε γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ ταξίδι του. Ὁ Ἀπόστολος, ἀφοῦ κάλεσε κοντά του ὅλους ἐκείνους ποὺ πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ βαφτίστηκαν, τοὺς ἔδωκε τὶς τελευταῖες συμβουλές του καὶ τοὺς ἀποχαιρέτησε. Ἔτσι στὸ εὐλογημένο νησὶ ὀργανώθηκε ἀκόμη μιὰ ὁμάδα, μία ἐκκλησία πιστῶν στὸν ἕνα ἀληθινὸ Θεό.
Ἀργότερα, μετὰ ἀπὸ χρόνια, κτίστηκε στὸν τόπο αὐτὸν ποὺ περπάτησε καὶ ἅγιασε μὲ τὴν προσευχή, τὰ θαύματα καὶ τὸν ἱδρώτα του ὁ Πρωτόκλητος μαθητής, τὸ μεγάλο μοναστήρι τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα, ποὺ μὲ τὸν καιρὸ εἶχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Σὲ ὅλους τους ναοὺς τοῦ μαρτυρικοῦ νησιοῦ, θὰ βροῦμε τὴν ἁγία εἰκόνα του καὶ τὸ ὄνομά του εἶναι τὸ πιὸ συνηθισμένο μεταξὺ τῶν κατοίκων (Ἀνδρέας ἢ Ἀδρεανὴ - Ἀνδρούλα) καὶ τὸ πιὸ διαδεδομένο. Γιὰ λόγους ποὺ μόνο ὁ Κύριος γνωρίζει, ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια – ἀπὸ τὸ 1974 — τὸ ἅγιο μοναστήρι μαζὶ μὲ ὅλη τὴν Καρπασία, τὴ Μεσαορία καὶ τὴ Βόρειο Κύπρο ἔχει περιέλθει στὴν κυριαρχία τοῦ πιὸ βάρβαρου εἰσβολέα, τοῦ Τούρκου. Οἱ εὐλογημένες ἐκκλησίες ποὺ βρίσκονται στὰ μέρη αὐτὰ μένουν κανονικὰ ἀλειτούργητες. Καὶ οἱ καμπάνες σώπασαν ἀπὸ τότες νὰ κτυποῦν καὶ νὰ καλοῦν τοὺς πιστοὺς σὲ συναγερμὸ ψυχῆς. Τὸ ἁγίασμα ὅμως ποὺ βγῆκε ἀπ’ τὴν γῆ ὕστερα ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου Ἀνδρέου μένει καὶ συνεχίζει τὸ κελάρυσμά του. Συνεχίζει τὸ κελάρυσμά του καὶ περιμένει τὴν ἁγία ὥρα, ποὺ οἱ πιστοὶ τοῦ νησιοῦ, πλυμένοι καὶ καθαρισμένοι μέσα στὰ δάκρυα μιᾶς εἰλικρινοῦς μετάνοιας, θὰ ἀξιωθοῦν ἐλεύθεροι καὶ πάλι νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸ ὄμορφο μοναστήρι γιὰ νὰ ψάλουν τὰ εὐχαριστήρια στὸν Κύριο γιὰ τὴν λύτρωσή τους ἀπὸ τὰ δεινὰ τῆς πικρῆς δοκιμασίας καὶ νὰ πιοῦν καὶ νὰ δροσίσουν τὰ χείλη ἀπὸ τὸ γλυκὸ νερό.
Τὸ τέλος τοῦ Ἀποστόλου ὑπῆρξε ἀνάλογο τῆς ἱστορίας του. Μαρτύρησε στὴν Πάτρα, ὅπου εἶχε φτάσει, γιὰ νὰ μεταδώσει καὶ ἐδῶ τὸ μήνυμα τῆς λυτρώσεως καὶ νὰ σκορπίσει τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐπίσκεψή του ἀπὸ τὴν πλευρὰ αὐτὴ ἔφερε πολλοὺς καρπούς. Σὲ λίγες μέρες τὸ κήρυγμά του μαζὶ μὲ τὰ πολλά του θαύματα συγκλόνισε κυριολεκτικὰ τὰ θεμέλια τῆς εἰδωλολατρίας στὴν Ἀχαΐα. Ἀνάμεσα στοὺς πρώτους, ποὺ πίστεψαν, ἦταν αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ ἀνθύπατος. Ἔτσι λεγόνταν κατὰ τοὺς ρωμαϊκοὺς χρόνους οἱ Ρωμαῖοι ἄρχοντες, ποὺ διοικοῦσαν μία ἀπὸ τὶς ἐπαρχίες τοῦ κράτους. Τῆς πόλεως, ὁ Λέσβιος ὅπως λεγόταν, ποὺ εἶχε ἀρρωστήσει ἄξαφνα βαριὰ καὶ τὸν εἶχε γιατρέψει ὁ Ἀπόστολός μας. Τὸ παράδειγμα τοῦ ἀνθύπατου ἔσπευσαν ν’ ἀκολουθήσουν καὶ ἄλλοι εἰδωλολάτρες. Μὰ τὸ πράγμα ἔγινε γνωστὸ στὴν Ρώμη. Ὁ αὐτοκράτορας Νέρων λύσσαξε ἀπ’ τὸ κακό του καὶ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀμέσως ὁ Λέσβιος ἀπὸ κάποιο Αἰγεάτη, πολὺ φανατικὸ εἰδωλολάτρη καὶ πολὺ σκληρό.
Ὁ Πρωτόκλητος ἔχοντας συνοδὸ τὸν Λέσβιο συνεχίζει καθημερινὰ τὰ κηρύγματά του καὶ τὶς θαυματουργικές του θεραπεῖες. Πλήθη λαοῦ ἀπ’ ὅλη τὴν Ἀχαΐα τὰ παρακολουθοῦν μὲ ἐνδιαφέρον καὶ πολλοὶ κάθε μέρα πυκνώνουν τὶς τάξεις τῶν πιστῶν. Μέσα σ’ αὐτοὺς προστίθενται τώρα καὶ ἡ σύζυγος τοῦ Αἰγεάτη, ἡ Μαξιμίλλα, ὁ ἀδελφός του Στρατοκλῆς, σοφὸς μαθηματικός, καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς του καὶ τὴ συνοδεία του.
Ὁ ἀνθύπατος Αἰγεάτης, ἂν καὶ εἶδε τὴν γυναίκα του Μαξιμίλλα νὰ σώζεται ἀπὸ βέβαιο θάνατο μὲ τὴν ἐπέμβαση τοῦ Πρωτοκλήτου, ἂν καὶ εἶδε τὸν ἀδελφό του Στρατοκλῆ, ποὺ τὸν ἐκτιμοῦσε τόσο, νὰ προσχωρεῖ στὴ νέα πίστη, ἐν τούτοις ὁ ἴδιος ἔμεινε ἀσυγκίνητος. Κάτι περισσότερο. Πείσμωσε μὲ τὴ γυναίκα του καὶ ἀξίωσε ἀπ’ αὐτὴν νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἡ Μαξιμίλλα ὅμως δὲν δέχτηκε ν’ ἀκούσει.
– Προτιμῶ, τοῦ εἶπε, νὰ χωριστῶ ἀπὸ σένα παρὰ ἀπὸ τὸν Χριστό μου.
Καὶ αὐτός, τυφλωμένος ἀπ’ τὸ πάθος του, διατάσσει νὰ συλλάβουν τὸν Πρωτόκλητο καὶ νὰ τὸν ρίξουν στὴ φυλακή. Γιὰ νὰ ἐκβιάσει δὲ περισσότερο τὴν ἀφοσιωμένη στὸν Χριστὸ γυναίκα, τὴν ἀπειλεῖ πώς, ἂν δὲν ἐπιστρέψει στὴν θρησκεία τῶν πατέρων της, τὴν εἰδωλολατρία, θὰ βασανίσει τρομερὰ τὸν γέροντα Ἀπόστολο καὶ στὸ τέλος θὰ τὸν σταυρώσει. Ἀνήσυχη ἡ Μαξιμίλλα τρέχει στὴ φυλακή, γιὰ νὰ μεταφέρει στὸν Ἀπόστολο τὶς ἀπειλὲς τοῦ συζύγου της. Τρέμει ἡ καλὴ γυναίκα, μήπως πάθει κανένα κακὸ ὁ εὐεργέτης καὶ σωτήρας της.
— Μὴ φοβᾶσαι, κόρη μου, γιὰ τὴν ζωή μου, τῆς εἶπε ὁ Πρωτόκλητος. Κράτησε σταθερὰ τὴν πίστη σου. Θὰ εἶναι τιμὴ καὶ εὔνοια τοῦ Θεοῦ σὲ μένα ν’ ἀξιωθῶ νὰ φύγω ἀπ’ τὸν κόσμο αὐτὸ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ποὺ ἔφυγε ὁ Λυτρωτής μας. Ἂς κάμει, ὅτι θέλει ὁ Αἰγεάτης. Ἂς μὲ κάψει στὴν φωτιά. Ἂς μὲ κατακόψει μὲ τὰ μαχαίρια. Ἂς μὲ καρφώσει στὸν Σταυρό. «Οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς». Ὁ Στρατοκλής, ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ, λούστηκε στὸ κλάμα.
– Μὴν κλαῖς, τοῦ εἶπε ὁ Ἀπόστολος. Κάποια μέρα θὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό. «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν». Πρόσεξε μόνο τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔσπειρα στὴν καρδιά σου. Κράτησέ τον προσεκτικὰ καὶ σπεῖρέ τον καὶ ἐσὺ παρακάτω.
Τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου τόνωσαν τὸ θάρρος τῆς Μαξιμίλλας καὶ τοῦ Στρατοκλῆ καὶ ἀτσάλωσαν τὴν θέληση τοὺς ν’ ἀγωνιστοῦν ὡς τὸ τέλος. Ὁ Αἰγεάτης ξαναφώναξε τὴν γυναίκα του καὶ προσπάθησε μὲ λόγια γλυκὰ καὶ κολακευτικὰ νὰ τὴν μεταπείσει ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
— Εἶμαι ἕτοιμος νὰ κάμω τὸ καθετὶ γιὰ τὴν ἀγάπη σου, τῆς εἶπε. Ἂν πεισθεῖς νὰ ἀφήσεις τὸν Χριστό, θὰ σ’ ἔχω βασίλισσα στὸ σπίτι μου. Ἀλλιῶς θὰ καρφώσω σ’ ἕνα σταυρὸ τὸν γέρο, πού σου πῆρε τὰ μυαλά, καὶ θὰ σκοτώσω καὶ ἐσένα.
Ἡ ἀπάντηση τῆς Μαξιμίλλας ὑπῆρξε ἀληθινὰ ἡρωική.
— Προτιμῶ χίλιες φορὲς τὸν θάνατο παρὰ τὴ ζωὴ μ’ ἕνα εἰδωλολάτρη σὰν καὶ σένα.
Τὰ λόγια τῆς ἡρωίδας χριστιανῆς ἄναψαν τὸν θυμὸ τοῦ συζύγου της, ποὺ ἔδωκε ἐντολὴ νὰ βασανίσουν σκληρὰ τὸν Ἅγιο καὶ στὸ τέλος νὰ τὸν ὑψώσουν πάνω σ’ ἕναν σταυρό, ποὺ εἶχε τὸ σχῆμα τοῦ γράμματος Χ καὶ ποὺ εἶχε στηθεῖ στὸ «χεῖλος τῆς θαλάσσιας ἀμμουδιᾶς». Πάνω στὸν Σταυρὸ αὐτό, ποὺ ἦταν φτιαγμένος ἀπὸ ξύλα ἐλιᾶς, ἔδεσαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τοῦ Ἀποστόλου, χωρὶς νὰ τὸν καρφώσουν. Καὶ αὐτὸ ἔγινε, γιατί ὁ Ἀνθύπατος ἤθελε νὰ κρατήσει πολὺν καιρὸ τὸν Ἅγιο στὴ ζωή, γιὰ νὰ τὸν βασανίσει.
Ἀπὸ μία θάλασσα, τὴν ὄμορφη θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, κάλεσε ὁ Κύριος τὸν μεγάλο Ψαρὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσει γιὰ νὰ γίνει μαθητής του καὶ νὰ ψαρεύει ἀνθρώπους. Ἀπὸ μία ἄλλη θάλασσα κοντά, τὴν θάλασσα τῆς ἱστορικῆς πόλεως τῶν Πατρών, κάλεσε καὶ πάλι ὁ Χριστὸς τὸν μαθητὴ καὶ Ἀπόστολό του Ἀνδρέα, ὕστερα ἀπὸ σκληρὴ ἐργασία σπορᾶς τοῦ λόγου του, νὰ μεταπηδήσει στὴν οὐράνια πατρίδα μας, γιὰ νὰ λάβει τὸν ἄφθαρτο στέφανο τῆς δικαιοσύνης. Ὁ ἀπόστολος ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸν σὲ ἡλικία 80 περίπου χρόνων.
Οἱ χριστιανοὶ τῆς Ἀχαΐας θρήνησαν βαθιὰ τὸν θάνατό του. Ὁ πόνος τους ἔγινε ἀκόμη πιὸ μεγάλος, ὅταν ὁ ἀνθύπατος Αἰγεάτης ἀρνήθηκε νὰ τοὺς παραδώσει τὸ ἅγιο λείψανό του, γιὰ νὰ τὸ θάψουν. Ὁ Θεὸς ὅμως οἰκονόμησε τὰ πράγματα. Τὴν ἴδια μέρα, ποὺ πέθανε ὁ Ἅγιος, ὁ Αἰγεάτης τρελάθηκε καὶ αὐτοκτόνησε. «Θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός». Οἱ χριστιανοὶ τότε μὲ τὸν ἐπίσκοπό τους τὸν Στρατοκλῆ, πρῶτο Ἐπίσκοπο τῶν Πατρών, παρέλαβαν τὸ σεπτὸ λείψανο καὶ τὸ ἔθαψαν μὲ μεγάλες τιμές. Ἀργότερα, ὅταν στὸν θρόνο τοῦ Βυζαντίου ἀνέβηκε ὁ Κωνστάντιος, ποὺ ἦταν γιὸς τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, μέρος τοῦ ἱεροῦ λειψάνου μεταφέρθηκε ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Πατρὼν στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ κατατέθηκε στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων «ἔνδον τῆς Ἁγίας Τραπέζης». Ἡ ἁγία Κάρα τοῦ Πρωτοκλήτου φαίνεται πὼς ἀπέμεινε στὴν Πάτρα. Ὅταν ὅμως οἱ Τοῦρκοι ἐπρόκειτο νὰ καταλάβουν τὴν πόλη τὸ 1460, τότε ὁ Θωμᾶς Παλαιολόγος, ἀδελφὸς τοῦ τελευταίου αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου καὶ τελευταῖος Δεσπότης τοῦ Μοριᾶ, πῆρε τὸ πολύτιμο κειμήλιο καὶ τὸ μετέφερε στὴν Ἰταλία. Ἐκεῖ ἐναποτέθηκε στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Πέτρου τῆς Ρώμης, ὅπου ἔμεινε μέχρι τοῦ 1964.
 
Τὴν 26η τοῦ Σεπτέμβρη († Ἀνακομιδὴ Τιμίας Κάρας) τοῦ ἔτους αὐτοῦ ἀντιπροσωπεία τοῦ πάπα Παύλου μετέφερε ἀπὸ τὴν Ρώμη τὸν πολύτιμο θησαυρὸ καὶ τὸν παρέδωσε στὸν νόμιμο κάτοχο, τὴν Ἐκκλησία τῶν Πατρέων. Ἡ ἁγία Κάρα τοῦ Πρωτοκλήτου ὕστερα ἀπὸ ἐνέργειες τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς μεταφέρθηκε καὶ στὴν Κύπρο τὸ 1967 γιὰ μερικὲς μέρες καὶ ἐξετέθηκε σὲ εὐλαβικὸ προσκύνημα. Χιλιάδες Κύπριοι τότε, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ξεκίνησαν ἀπὸ τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ νησιοῦ μας καὶ πῆγαν καὶ προσκύνησαν τὴν ἅγια Κάρα τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ μπροστά της κατέθεσαν τὸν βαθὺ σεβασμὸ καὶ τὴν εὐλαβικὴ εὐγνωμοσύνη τους γιὰ τὰ ὅσα ἡ χάρη του πρόσφερε καὶ προσφέρει στὸ νησί μας.
Στὴ μνήμη τοῦ μεγάλου ἀποστόλου ἂς κλίνει τακτικὰ μὲ εὐλάβεια τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς κάθε Ἑλληνικὴ καρδιά. Εἶναι ἕνας ἀπ’ τοὺς Ἀποστόλους ποὺ ἀγάπησαν τὴν πατρίδα μας καὶ ἀγωνίστηκαν νὰ τῆς μεταδώσουν τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ Χριστοῦ. Τὸ μήνυμά του δὲ, «εὐρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» ἂς γίνει καὶ γιὰ μᾶς σύνθημα ζωῆς.
«Εὐρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» φωνάζει καὶ σ’ ἐμᾶς ὁ Πρωτόκλητος μαθητής. Ὁ Χριστὸς ἦταν καὶ εἶναι ὁ μοναδικὸς Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι τὸν γνωρίσαμε ἐμεῖς. Ἔτσι θὰ τὸν γνωρίσετε καὶ ἐσεῖς, ἂν τὸν ἀναγνωρίσετε Ἀρχηγὸ καὶ Κύριό σας κι ἂν βάλετε τὸ θέλημα καὶ τὸν νόμο του ὁδηγὸ στὴν ζωή σας. Ναί! ἂν βάλετε τὸ ἅγιο θέλημα καὶ τὸν νόμο του ὁδηγὸ καὶ σύντροφο στὴ ζωή σας. Γιατί ὁ Χριστὸς ἦταν καὶ εἶναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ Αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας». Τὸ σωστικὸ αὐτὸ μήνυμα ἂς ἀγκαλιάσουμε μὲ πίστη φλογερὴ ὅλοι ἀνεξαίρετα ὅσοι ποθοῦμε νὰ δοῦμε στὸν μαρτυρικὸ αὐτὸ τόπο καλύτερες μέρες. Ὅτι γκρεμίζει ἡ ἁμαρτία ἀνορθώνει καὶ ξαναφτιάχνει μόνο μιὰ εἰλικρινὴς μετάνοια. Μὲ μία γνήσια μετάνοια καὶ συντριβὴ ψυχῆς ἂς καταφύγουμε καὶ πάλι ὅλοι στὸν Σωτήρα Χριστὸ καὶ ἃς τοῦ ζητήσουμε νὰ συγχωρήσει καὶ ἐμᾶς ὅπως κάποτε τοὺς Νινευΐτες καὶ νὰ μᾶς ξαναδώσει τὴ λευτεριά μας. Καὶ θὰ μᾶς ἀκούσει ὁ Κύριος. Ὁπωσδήποτε θὰ μᾶς ἀκούσει. Μᾶς τὸ βεβαιώνει μὲ τὰ ἅγια λόγια Του: «Ἐπικάλεσαι με, ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς σου καὶ ἐξελοῦμαι σε καὶ δοξάσεις με». Παιδί μου, ὅπου καὶ νὰ εἶσαι, φώναξέ με στὸν πόνο σου. Καὶ θὰ σὲ ἀκούσω. Καὶ θὰ σοῦ δώσω αὐτὸ ποὺ μοῦ ζητᾶς, μιὰς καὶ εἶναι γιὰ τὸ καλό σου. Καὶ θὰ μὲ δοξάσεις. Ἀκοῦς; Θὰ στὸ δώσω καὶ θὰ μὲ δοξάσεις.».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ-ΤΡΟΠΑΡΙΑ-ΥΜΝΟΙ

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’.
Ὡς τῶν Ἀποστόλων πρωτόκλητος, καὶ τοῦ κορυφαίου αὐτάδελφος, τὸν Δεσπότην τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὸν Δεσπότην τῶν ὅλων ἰδὼν Ἀπόστολε, σωματωθέντα ἀτρέπτως εἰς σωτηρίαν ἡμῶν, πρῶτος ἔδραμες αὐτῷ Ἀνδρέα πάνσοφε· ὅθεν ηὐγάσθης παρ’ αὐτοῦ, ὡς ἀστὴρ ἀειφανής, καὶ ἔλαμψας τοῖς ἐν κόσμῳ, τῆς εὐσεβείας τὸ φέγγος, φωταγωγῶν τὰς διανοίας ἡμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Τὸν τῆς ἀνδρείας ἐπώνυμον θεηγόρον, καὶ Μαθητῶν τὸν πρωτόκλητον τοῦ Σωτῆρος, Πέτρου τὸν σύγγονον εὐφημήσωμεν· ὅτι ὡς πάλαι τούτῳ καὶ νῦν ἡμὶν ἐκέκραγεν· Εὐρήκαμεν δεῦτε τὸν ποθούμενον.
Μεγαλυνάριον.
Πρῶτος προσπελάσας τῷ Ἰησοῦ, πρωτόκλητος ὤφθης, καὶ ἀκρότης τῶν Μαθητῶν, Ἀνδρέα θεόπτα· ἐντεῦθεν προσεπάγης, Σταυρῷ ὡς ὁ Δεσπότης, μεθ’ οὗ δεδόξασαι.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείον θησαύρισμα καταπιστεύσαι ποθών,
εις Ρώμην εκόμισε Παλαιολόγων βλαστός,
δουλείας εν έτεσι,
Κάραν σου την αγίαν,εκ Πατρών, ω Ανδρέα,
συ δε τω κορυφαίω αδελφώ εκοινώνεις·
διο επιστραφείσαν ημίν,
προστάτην κεκτήμεθα.
Ποίημα Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Βαλληνδρά
Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013
Σηκώστε ψηλά την Γαλανόλευκη
Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων 
Ούτε ο πρώτος είμαι ούτε ο τελευταίος που νιώθω την ανάγκη να συγχαρώ τους παίκτες και τον προπονητή της Εθνικής Ελλάδος για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλοτου 2014. Είναι ένα σημαντικό επίτευγμα με προεκτάσεις ευρύτερες. Χρειαζόταν ο λαός μας μία τονωτική ένεση. Μία ευχάριστη είδηση, ένα χαμόγελο αισιοδοξίας. Η κρίση καταβάλλει ψυχολογικά πολλούς συνέλληνες και όποιος μας χαρίζει χαμόγελο και αυτοπεποίθηση είναι άξιος ευγνωμοσύνης. 
Ο αθλητισμός μάς έχει δώσει μεγάλες στιγμές ψυχικής ανατάσεως. Και προσφάτως και παλαιότερα. Από το πρόσφατο παρελθόν ανακαλώ στη μνήμη μου τη συγκίνηση όλων μας για το EURO του 2004. Μού έκανε μάλιστα εντύπωση η ενθουσιώδης αντίδραση των Ελλήνων της Κύπρου, οι οποίοι διαδήλωναν επί ώρες εκείνο το βράδυ στις μεγάλες πόλεις του νησιού. Αναρίθμητες γαλανόλευκες ξεδιπλώθηκαν και ανέμιζαν στα χέρια μικρών και μεγάλων, λίγους μήνες μετά το υπερήφανο ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Εάν εφαρμοζόταν το διχοτομικό αυτό σχέδιο, θα απαγορευόταν η χρήση της ελληνικής σημαίας στην Κύπρο. Οι μεν Ελληνοκύπριοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν μόνον τη σημερινή σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι δε Τουρκοκύπριοι μία παραλλαγή της τουρκικής σημαίας. Στις ψυχές των Ελλήνων της Κύπρου το τελικό αποτέλεσμα ήταν: Εθνική Ελλάδος- Σχέδιο Ανάν:1-0. 
Ήταν άλλωστε χαρακτηριστική και η αφίσα που συναντούσα επί πολλά χρόνια σε καταστήματα της Κύπρου. Παρουσίαζε την Εθνική Ελλάδος του 2004 και έγραφε: «Ευχαριστούμε γιατί μάς κάνατε να νιώθουμε υπερήφανοι»! 
Από την παλαιότερη ιστορία μας είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι μετά την πτώχευση επί Χ. Τρικούπη το 1893 και την εθνική κατάθλιψη που άρχισε να επικρατεί, ήλθε μία αθλητική επιτυχία, το χρυσό μετάλλιο του Σπύρου Λούη να μας ξαναφέρει στο διεθνές προσκήνιο και να χαρίσει αισιοδοξία και τόνωση του ηθικού στους παππούδες μας. Ο νερουλάς από το Μαρούσι κέρδισε τον Μαραθώνιο στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες των νέων χρόνων αφού προηγουμένως νήστεψε και προσευχήθηκε στην Παναγία. Η Ορθόδοξη Πίστη μας πάντα ήταν και είναι συνδεδεμένη με την ελπίδα και το μήνυμα της Αναστάσεως. 
Τα παιδιά της Εθνικής μας απέδειξαν ότι ο Έλληνας διαθέτει ομαδικότητα και οργανωτικότητα, όταν πιστέψει στον εαυτό του. Ας σηκώσουμε ψηλά τη γαλανόλευκη και ας αγωνισθούμε για επιτυχίες σε όλους τους τομείς! 

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της 24.11.2013.
ΠΗΓΗ:  ΕΔΩ

«ΧΑΙΡΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ...». Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

«ΧΑΙΡΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ...».Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
-Ἡ Πάτρα τραγούδησε γιά τήν Παναγιά μας καί την θάλασσά μας.
-Γιά τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα.
-Γιά τόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.
Χιλιάδες Πατρινοί κατέκλυσαν τήν Κυριακή τό ἀπόγευμα τό κλειστό Γήπεδο τοῦ «Ἀπόλλωνα», καί μαζί μέ τόν μουσικοσυνθέτη Σταμάτη Σπανουδάκη ἔδωσαν μήνυμα ζωῆς, ἐλπίδος, χαρᾶς καί ἐνθουσιασμοῦ.
Φιλοξενούμενος στήν κορυφαία ἐκδήλωση γιά τήν νεολαία, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν γιά τά «Πρωτοκλήτεια 2013», ὁ γνωστός καλλιτέχνης παρουσίασε ἀγαπημένα κομμάτια ἀπό τήν μουσική του διαδρομή, καθώς καί συνθέσεις ἀπό τήν νέα του δουλειά ἀφιερωμένες στήν Παναγία μας καί στήν θάλασσα τῆς Ἑλλάδος, καθώς καί σέ ἡρωικές μορφές τῆς Ἱστορίας μας. Ἐκτός ἀπό τήν πολυμελῆ Ὀρχῆστρα του, τόν μουσικοσυνθέτη συνόδευε καί ἡ μεικτή Παιδική Χορωδία τοῦ κ. Σπύρου Λάμπρου.
Στό τέλος τῆς ἐκδηλώσεως χιλιάδες νέα Πατρινόπουλα καί μεγαλύτεροι στήν ἡλικία Πατρινοί, βροντοφώναξαν μαζί μέ τόν Δεσπότη τους:
«Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί Ἕλληνες. Ἕτοιμοι νά θυσιαστοῦμε ἄν χρειαστῇ γιά τήν Ὀρθοδοξία μας καί τήν Ἑλλάδα μας.
Δέν θά ἀφήσωμε στά χέρια τῶν ξένων αὐτή τήν χώρα. Αὐτή τήν γῆ πού τόσους αἰῶνες ἔδωσε τά φῶτα της σέ ὅλο τόν κόσμο.
Μέχρις ἐδῶ τό παραμύθι, μέ τό ὁποῖο θέλησαν κάποιοι δωσίλογοι νά μεγαλώσουν τά παιδιά μας τά τελευταῖα χρόνια.
Ἀπό τήν Πάτρα σήμερα (ἐτόνισε ὁ Σεβασμιώτατος) δίνομε μήνυμα χαρᾶς καί ἐλπίδος σέ ὁλόκληρο τόν Ἕλληνικό Λαό. Στά μάτια τῶν παιδιῶν μας ἀπόψε λάμπει ἡ πίστη στόν Θεό καί ἡ ἀγάπη γιά τήν θάλασσα καί τήν στεριά τῆς Ἑλλάδος.
Τί κι ἄν βάλθηκαν κάποιοι τά τελευταῖα χρόνια νά γκρεμίσουν αὐτά τά ἰδανικά;
Ἐμεῖς ἔχομε τό δικό μας τρόπο νά κάνωμε μάθημα στά παιδιά μας. Ἔχομε τό τραγούδι μας, τήν μουσική μας, τήν ψυχή μας, τήν ἀγάπη στούς ἥρωές μας. Ἔχομε πάνω ἀπ’ ὅλα τήν πίστη μας».
Στήν συνέχεια ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε τόν μουσικοσυνθέτη κ. Σταμάτη Σπανουδάκη, τά μέλη τῆς Ὀρχήστρας του καί τῆς Παιδική Χορωδίας, καί ἔκλεισε λέγοντας:
«Ἕχετε μπροστά σας, κ. Σπανουδάκη, ἕναν ὕπέροχο Λαό, μιά θαυμάσια Νεολαία, ἕνα κοινό γεμᾶτο δύναμη, πίστη στόν Θεό καί ἐνθουσιασμό. Ἔχετε ἕνα κοινό πού μέσα του μιλάει ἡ Παναγιά μας καί οἱ ἥρωες καί μάρτυρες τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος μας».
Ὁ Σεβασμιώτατος προσέφερε στόν μουσικοσυνθέτη μία Εἰκόνα τοῦ Κυρίου καί μία τοῦ Ἅγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, ὁ ὁποῖος Πρωτόκλητος, ὅπως εἶπε χαρακτηριστικά ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πατρῶν, ἀπό τήν ἀκροθαλασσιά τῆς Πάτρας δεικνύοντας τόν Ἰησοῦ Χριστό στόν Ἑλληνικό Λαό καί σ’ ὅλο τόν Κόσμο, ἐπαναλαμβάνει:
«Εὑρήκαμε τόν Μεσσίαν».

Ορθόδοξη κατήχηση, Μοναχός Μωυσής,Αγιορείτης

Ορθόδοξη κατήχηση
Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Κυρίως στις αγνές και αθώες παιδικές ψυχές θα πρέπει διακριτικά και με γνώση να εμφυτευτεί ο πόθος της θεώσεως και του αγιασμού, που αποτελεί κύριο σκοπό της ζωής. Να γεμίσουν χαρά, αισιοδοξία, ελπίδα από τον πλούτο της εκκλησίας.
Σε μια αρκετά δύσκολη εποχή, όπως η δική μας, είναι απαραίτητο να μιλήσουμε για την αγάπη του Θεού, την ανταπόκρισή μας σ’ αυτή, την αγωνιστικότητα και την ωφέλεια του πλησίον. Να προταθεί ζωή νέα, εν Χριστώ, εν ειρήνη, μέσα στο φως και στην αλήθεια. Να μιλά η ίδια η ζωή του κατηχητή.
Οι εορτές του εκκλησιαστικού έτους είναι μια σημαντική ευκαιρία ενδυνάμωσης και ευλογίας, μελέτης και ενδοσκαφής. Πρότυπα είναι η Παναγία και οι άγιοι. Καλή και συνεχής αγωνία για την αναζήτηση του Πανάγαθου Θεού.
Είναι απαραίτητη μια βαθύτερη πνευματική γνώση, ένα νόημα και μια ποιότητα. Μπορούν δύο λόγια μέσα από την καρδιά μας να στηρίξουν το παιδί και τον άλλο για όλη την κατοπινή ζωή τους. Δεν νομίζουμε ότι το έργο αυτό είναι τόσο εύκολο. Μόνο με τη βοήθεια του Θεού μπορεί να γίνει κάτι. Στην εποχή μας κυκλοφορούν νέες ιδέες, επικρατούν άλλες προτεραιότητες, ορολογίες ξένες, αρετές λησμονημένες.
Τα παιδιά δεν μπορούμε να τα προστατέψουμε πάντοτε εμείς. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας στα χέρια του Θεού. Ας αυξήσουμε την ταπεινή προσευχή. Νέοι δρόμοι ανοίγονται. Η ζωντανή σχέση με τον ζώντα Χριστό θα δώσει το βαθύ νόημα. Η επιστήμη, η τεχνολογία, να γίνουν χρηστικά εργαλεία προς βοήθεια και καλύτερη επικοινωνία. Αιώνιες αλήθειες να ειπωθούν απλά και με παραδείγματα. Το ευαγγέλιο θα πρέπει οπωσδήποτε να αποτελεί μόνιμη αναφορά.
Γονείς, δάσκαλοι, κατηχητές θα πρέπει να συνεργαστούν, να σκύψουν πιο πολύ στο παιδί, να το υπομείνουν, να το ακούσουν, να το προσέξουν. Η καλή αγωγή των παιδιών θέλει πολλές θυσίες. Ο Θεός να παρουσιαστεί προσιτός, ζεστός, οικείος και φιλικός. Να μιλήσουμε πολύ για την ταπείνωση και την αγάπη του Χριστού.

Μακεδονία, 24/11/2013



Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΣΥΝΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΑΣ-ΕΥΧΕΛΑΙΟ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Την Δευτέρα 25 Νοεμβρίου και ώρα 17:00 στον Ενοριακό Ιερό Ναό μας, θα ψαλλεί ο Εσπερινός και στην συνέχεια θα τελεσθεί το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου προς αγιασμό των ψυχών και των σωμάτων ημών.
Εκ του Ιερού Ναού

ΚΑΘΩΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΟΡΤΑΣΩΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ...

ΚΑΘΩΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΟΡΤΑΣΩΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ...
Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου
Πάτρα. Μιά πόλη μέ ἱστορία πού χάνεται στά βάθη τῶν αἰώνων. Στέφανος τῆς Πελοποννήσου. Τήν προίκισε ὁ Θεός μέ φυσικές ὀμορφιές. Τήν βρέχει καί τήν δροσίζει ἡ θάλασσα. Τῆς δίνει περίσσια χάρη τό βουνό, πού ἀντίκρυ στό πέλαγος, θαρρεῖς συναγωνίζεται τήν γαλάζια γαλήνη τοῦ Πατραϊκοῦ.
Κέντρο ἐμπορικό ἀπό τούς παληούς χρόνους, γέφυρα μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, σταυροδρόμι πολιτισμῶν καί λαῶν, ἦλθε ἡ ὥρα, ἔφθασε ἡ στιγμή νά γίνῃ τό φῶς τοῦ κόσμου, μέσα ἀπό τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τήν μεγάλη δωρεά.
Δέν μποροῦσε νά γίνῃ ἀλλιῶς. Αὐτός ὁ τόπος ὁ ξεχωριστός, αὐτή ἡ γῆ, αὐτή ἡ ἀκροθαλασσιά ἔλαμψε ὡς ἀστήρ τῆς οἰκουμένης.
Ἔφθασε ἐδῶ γιά νά πῇ τό δικό του «τετέλεσται», πάνω στόν δικό του Σταυρό, ὁ Πρωτόκλητος Μαθητής, ὁ κλεινός Ἀνδρέας. Ὁ ψαράς, ὁ ταπεινός τῆς Γαλιλαίας, ὁ γυιός τοῦ Ἰωνᾶ καί ἀδελφός τοῦ Πέτρου, ὁ ἀητός ὁ ὑψιπέτης, πάτησε σ’ αὐτή τήν γῆ, στόν τόπο τό δικό μας.
«Εὑρήκαμε τόν Μεσσίαν!». Τό ἐπανέλαβε μέ ζῆλο θερμουργό. «Εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Στό ὄνομά Του σέ θεραπεύω, Μαξιμίλλα. Στό ὄνομά Του σέ καθιστῶ Ἐπίσκοπο, Στρατοκλῆ. Γιά τό Ἅγιο ὄνομά Του ἀνεβαίνω στόν χιαστό Σταυρό».
Στάθηκε μπροστά στόν Σταυρό ὁ Ἀνδρέας μέ χαρά, μέ συγκίνηση βαθειά. «Κύριέ μου, Κύριε, πόσο σ’ εὐχαριστῶ, πού μέ ἀξίωσες νά σέ μιμηθῶ στό πάθος σου τό Ἅγιο!».
«Ὁ δέ ἀπολιπῶν πάντας, πρόσεισι τῷ Σταυρῷ καί φησίν αὐτῷ μετά λαμπρᾶς φωνῆς·
Χαίροις ὦ Σταυρέ, ὁ ἐν τῷ σώματι τοῦ Χριστοῦ ἐγκαινισθείς καί τῶν μελῶν αὐτοῦ ὡσεί μαργαρίταις κοσμηθείς...
Ἀμέριμνος οὖν καί χαίρων ἥκω πρός σέ, ὅπως καί σύ ἀγαλλιώμενος ὑποδέξῃ με τόν μαθητήν τοῦ κρεμασθέντος εἰς σέ, διότι πιστός μοι ἀεί ἐγένου καί ἐπεθύμησα περιπλακῆναι σε. Ὦ ἀγαθέ Σταυρέ, ὁ εὐπρέπειαν καί ὡραιότητα ἐκ τῶν μελῶν τοῦ Κυρίου δεξάμενος, ἐπί πολλά ἐπιπόθητε καί σπουδαίως ἐπιθυμητέ καί ἐκτενῶς ἐπιζητούμενε...
Λάβε με ἀπό τῶν ἀνθρώπων καί ἀπόδος με τῷ διδασκάλῳ μου, ἵνα διά σοῦ ἀπολάβῃ με ὁ διά σοῦ ἐμέ λυτρωσάμενος».
Ἀπό τότε ὁ Ἱερός Ἀπόστολος δέεται ἀδιαλείπτως ὡς πρέσβυς ἀκοίμητος ὑπέρ τῆς πόλεώς μας, ὑπέρ τῆς ἐνισχύσεως, τῆς κατά Θεόν προόδου καί τῆς σωτηρίας ὅλων μας. Ὅμως ἔμεινε καί αἰσθητῶς μαζί μας, ἀφοῦ κατέλιπε τά ἱερά Λείψανά του. Ὡς θησαυρόν ἀτίμητον κατέχομε καί ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ φυλάσσομε τήν πανσεβάσμια Κάρα του, ἀποτμήματα τῶν δακτύλων του καί τόν Σταυρό τοῦ μαρτυρίου του. Ἐπίσης γονυκλινεῖς προσκυνοῦμε τόν χαριτόβρυτο τάφο του, πού εὑρίσκεται στόν Παλαιό Ναό του.
Γιά μᾶς ὅλα αὐτά εἶναι θησαυρός πνευματικός καί εὐλογία. Γιά ὅλο τόν Ὀρθόδοξο κόσμο εἶναι ἱερά παραμυθία καί πόλος πνευματικῆς ἕλξεως καί ἀναφορᾶς.
Τό ζοῦμε καθημερινῶς. Τό βιώσαμε κατά τίς ἱερές ἀποδημίες μέ τήν ἁγία Κάρα τοῦ Πρωτοκλήτου στή Ρουμανία πρό τριετίας, μέ τόν Σταυρό του στίς Ρωσικές χῶρες πρό ὀλίγων μηνῶν καί τελευταίως μέ τήν μεταφορά τῆς Ἁγίας Κάρας του στήν μαρτυρική καί Ἑλληνική μεγαλόνησο Κύπρο.
Καθώς πρό ἡμερῶν παρουσιάζαμε, σέ μιά μεγαλειώδη καί πολυπληθῆ ἐκδήλωση στό Συνεδριακό Κέντρο τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν, τό ταξίδι —προσκυνηματική περιήγηση— τοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἀποστόλου μας στή Ρωσία, ἐξεφράσαμε τίς σκέψεις μας ὡς πρός τήν ἄρρηκτη σχέση τῆς Πάτρας μέ τόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα. Σημειώνομε καί στή συνέχεια ἐπί τοῦ θέματος τά ἑξῆς.
Ἡ Πάτρα ἔχει τό ἀκριβό προνόμιο νά εἶναι πόλις Ἀποστολική, ἀφοῦ τά πνευματικά της θεμέλια γιά τήν περαιτέρω πρόοδο καί ἐξέλιξή της, τά ἔθεσε ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας. Εἶναι γνωστή πλέον ὡς πόλις καί Μητρόπολις τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἀφοῦ ὁ θεῖος Μαθητής, ἐκτός ἀπό τήν διδασκαλία του μέ τήν ὁποία ἐγκρέμισε τά εἴδωλα καί ἔστησε τήν σκηνή τῆς πίστεως στόν ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό, ἄφησε ἐνταῦθα τόν Τάφο του, τά ἱερά του Λείψανα καί τόν Σταυρό τοῦ Μαρτυρίου του. Μάλιστα τά Λείψανά του καί ὁ Σταυρός πέρασαν ἀπό πολλές περιπέτειες, ἕως ὅτου ἐφθάσαμε νά κατέχωμε πλέον τήν Ἁγία Κάρα καί τμήματα τοῦ Σταυροῦ του.
Στήν πόλη μας ὅλοι γνωρίζουν τά περί τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου. Ὅμως γιά τίς νεώτερες γενηές πρέπει νά ἐπικαιροποιοῦμε τά στοιχεῖα, ὥστε νά μή καλύπτωνται ἀπό τήν λήθη ἕνεκα τῶν καιρῶν, οἱ ὁποῖοι δέν βοηθοῦν δυστυχῶς στήν ἐν Κυρίῳ πνευματική πρόοδο τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ κάτοικοι τῶν Πατρῶν πλέον δέν εἶναι ὅπως πρῶτα ἕνας πληθυσμός, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τίς λεπτομέρειες τοῦ τόπου μας, ἀλλά ὅπως συμβαίνει μέ ὅλες τίς μεγαλουπόλεις, ὁ πληθυσμός ἀλλάζει σύνθεση διαρκῶς καί μεῖς πρέπει νά ἐπανευαγγελιζόμεθα τά σχετικά μέ τήν ἱστορική πορεία τοῦ τόπου μας, καί ἰδιαίτερα τά ἀφορῶντα στήν πνευματική του ἀναγέννηση καί τήν εὐεργεσία πού ἐδέχθη καί δέχεται ἀπό τόν Ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα.
Ἔτσι λοιπόν, ἐπειδή ἀκόμη καί μέσα στήν Πάτρα ὑπάρχουν ἀδελφοί μας, πού ἀγνοοῦν ὅτι ὑπάρχει ἐδῶ ὁ Σταυρός τοῦ 
Ἁγίου Ἀνδρέου, μέσῳ τῆς κινήσεως μας γιά τήν μεταφορά τοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἁγίου μας στήν Ρωσία, ἐγνωστοποιήσαμε καί σέ ὅσους τυχόν δέν ἐγνώριζαν, ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τόν Σταυρό τοῦ Πρωτοκλήτου.
Ἐπίσης, μέ τήν κίνηση μας αὐτή καί τήν προβολή της, ἔμαθαν σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα, ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου βρίσκεται στήν Πάτρα, καί ἐπληροφορήθησαν τό ἱστορικό τοῦ Σταυροῦ.
Ἀκόμη, ἐγνώρισαν καί σέ ὅλο τόν κόσμο, Χριστιανοί ἀλλά καί ἄνθρωποι ἄλλων θρησκειῶν, λόγῳ τῆς διεθνοῦς προβολῆς τοῦ γεγονότος, ὅτι στήν Πάτρα φυλάσσονται μεγάλοι θησαυροί, πνευματικῆς ἀξίας βεβαίως, οἱ ὁποῖοι ἔχουν σχέση μέ τήν παγκόσμια θρησκευτική, πνευματική καί πολιτιστική κληρονομιά.
Τά ἀποτελέσματα αὐτῶν τῶν κινήσεων εἶναι ἤδη ὁρατά καί χειροπιαστά. Πλήθη Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀπό τίς Ρωσικές χῶρες, ὅπου μετεφέρθη ὁ Σταυρός τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, φθάνουν κάθε ἡμέρα στήν Πάτρα μέ προορισμό τόν Ἱερό Ναό τοῦ Πολιούχου μας. Ἐκεῖ τούς ὑποδέχονται οἱ Ἱερεῖς μας ἐν ἀγάπῃ καί εὐγενείᾳ καί τούς ὁδηγοῦν στήν Ἁγία Κάρα, στόν Σταυρό καί τόν Τάφο τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὡς καί στό παρακείμενο στόν Παλαιό Ναό Ἁγίασμα, μιλῶντας τους ἐν ἀγάπῃ γιά τήν ζωή τοῦ Ἁγίου καί τήν Πάτρα γενικώτερα.
Ἀλλά τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς ἀδελφούς μας ἀπό τήν Ρουμανία καί ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι συνεχῶς καταφθάνουν στήν Πάτρα, προκειμένου νά προσκυνήσουν τόν Ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα.
Ἐμεῖς ἔχομε χρέος αὐτούς τούς ἀνθρώπους, νά τούς ὑποδεχώμεθα, νά τούς ἐνημερώνωμε, νά τούς ξεναγοῦμε, νά τούς ἐφοδιάζωμε μέ ὅ,τι καλό διαθέτει αὐτός ὁ τόπος, ὥστε νά γίνωνται πρεσβευτές γιά τήν Πάτρα στίς χῶρες τους καί τούς λαούς τους.
Ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀνθρωπιά, ἡ εἰλικρίνεια, ἡ φιλοξενία εἶναι καταλυτικοί παράγοντες, ὥστε νά προχωρήσωμε στήν συνέχεια γιά τό καλό τῆς πόλεώς μας, τοῦ τόπου μας γενικώτερα.
Ὡς Ἐκκλησία ἔχομε ἕνα ὅραμα, γιά τό ὁποῖο ἤδη ἐργαζόμεθα καθ’ ἡμέραν. Ὅραμα γιά τήν δόξατοῦ Θεοῦ καί τήν φωταυγεία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀπό τό σημεῖο ὅπου ἐμαρτύρησε καί ἐτάφη ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας· ἀπό τόν Ναό, ὅπου εὑρίσκεται καί φυλάσσεται ἡ Ἁγία Κάρα του καί ὁ Σταυρός τοῦ Μαρτυρίου του.
Ἀπό τήν Πάτρα πρέπει ἀδιαλείπτως νά ἀγωνιζόμεθα, ὥστε ὁ κόσμος νά καταλάμπεται ἀπό τό φῶς τῆς πίστεως στόν Θεό, τῆς ἐλπίδος, τῆς ζωῆς, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀλληλοκατανοήσεως, τῆς προόδου, τῆς εὐημερίας καί τῆς συνυπάρξεως μέ τούς ἄλλους, ἐν σεβασμῷ πρός τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα.
Πρός τοῦτο εἶναι ἀπαραίτητη ἡ συνεργασία ὅλων τῶν ὑγιῶν πνευματικῶν δυνάμεων αὐτῆς τῆς πόλεως καί ἡ συνεννόηση μεταξύ ὅλων τῶν φορέων, ὥστε νά προβάλλωμε κατά τόν καλύτερο τρόπο τήν ἀπό τόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα παραδοθεῖσαν ἀλήθεια καί νά κρατήσωμε ἄσβεστη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως στόν ἕνα καί μόνο ἀληθινό Θεό.
Πάτρα σημαίνει Ἅγιος Ἀνδρέας. 
Καί Ἅγιος Ἀνδρέας σημαίνει Πάτρα.
Ἡ Πάτρα ζεῖ κάτω ἀπό τήν σκέπη τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων. Εἴμαστε τά παιδιά του.


Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Ύμνοι Εισοδίων της Θεοτόκου..

Κάθισμα του όρθρου
Πρὸ συλλήψεως Ἁγνή, καθηγιάσθης τῷ Θεῷ, καὶ τεχθεῖσα ἐπὶ γῆς, δῶρον προσήχθης νῦν αὐτῷ, ἀποπληροῦσα πατρῴαν ἐπαγγελίαν. Τῷ θείῳ δὲ Ναῷ, ὡς θεῖος ὄντως ναός, ἐκ βρέφους καθαρῶς, μετὰ λαμπάδων φαιδρῶν, ἀποδοθεῖσα ὤφθης δοχεῖον, τοῦ ἀπροσίτου καὶ θείου Φωτός. Μεγάλη ὄντως, ἡ πρόοδος σου, μόνη Θεόνυμφε καὶ ἀειπάρθενε.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις· ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς, μεγαλοφώνως βοήσωμεν· χαῖρε τῆς οἰκονομίας, τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσης.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνευματι θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ. Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος.
Μεγαλυνάριον.
Ἔνδον τῶν ἀδύτων, ἐν τῷ Ναῷ, ἡ τῷ Θεῷ Λόγῳ, ἐκλεχθεῖσα πρὸ γενεῶν, ἀφιερωθεῖσα, τὴν οἴκησιν ποιεῖται, ἡ Πάναγνος Παρθένος, ἣν μεγαλύνομεν.

«Λόγος εις τα Εισόδια της Θεοτόκου»

(Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)




Εάν το δένδρο αναγνωρίζεται από τον καρπό, και το καλό δένδρο παράγει επίσης καλό καρπό, η μητέρα της αυτοαγαθότητος, η γεννήτρια της αιώνιας καλλονής, πως δεν θα υπερείχε ασύγκριτα κατά την καλοκαγαθία από κάθε αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο;
Διότι η δύναμη που καλλιέργησε τα πάντα, ο προαιώνιος και υπερούσιος Λόγος, από ανέκφραστη φιλανθρωπία και ευσπλαχνία γιά χάρη μας θέλησε να περιβληθεί τη δική μας εικόνα, για να ανακαλέσει τη φύση πού σύρθηκε στον άδη και να την ανακαινίσει, γιατί είχε παλαιωθεί και να την αναβιβάσει προς το υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και θεότητός του.
Και βρίσκει αυτήν την αειπάρθενη η οποία υμνείται από μας σήμερα που γιορτάζουμε την παράδοξη είσοδό της στα άγια των αγίων και την εκλέγει ανάμεσα από όλους ανά τους αιώνες εκλεκτούς και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και σύνεση και σε λόγια και σε έργα.
Ήταν αδύνατο η υψίστη και υπεράνω του νου καθαρότης, ο σαρκωθείς Λόγος, να ενωθεί με μολυσμένη φύση, γιατί ένα μόνο πράγμα είναι αδύνατο στο θεό, το να έλθει σε ένωση με ακάθαρτο, πριν αυτό καθαρισθεί. Γι' αυτό και χρειαζόταν κατ' ανάγκη μια τελείως αμόλυντη και καθαρότατη παρθένο για κυοφορία και γέννηση εκείνου που είναι και εραστής της και δοτήρας της καθαρότητας, η οποία και προορίσθηκε και φανερώθηκε και τό σχετικό με αυτήν μυστήριο τελέσθηκε, με πολλά παράδοξα γεγονότα.
Πρώτα η γέννησή της από το ζεύγος που ζητούσε με άσκηση και προσευχή τη λήξη της ατεκνίας τους και έλαβαν την υπόσχεση και συνέλαβαν τη τωρινή Θεομήτωρα. Και επειδή οι πολυάρετοι γονείς της πέτυχαν το ζητούμενο, έσπευσαν να εκπληρώσουν την προς το Θεό υπόσχεσή τους και μετά τον απογαλακτισμό την οδηγούν στο ιερό του Θεού και στον ιεράρχη που ευρίσκετο εκεί, αλλά και αυτή μόνη της με ελεύθερη γνώμη προσήλθε στο Θεό και διέμενε στα άγια των αγίων. Τρεφόταν δε από πάνω με άγγελο με απόρρητη τροφή που δυνάμωνε καλύτερα τη φύση της και τελειοποιούσε τον εαυτό της κατά το σώμα, ώστε το κατάλληλο καιρό να ανοιχθούν οι ουράνιες μονές και να δοθούν για αιώνια κατοίκηση σε όσους πιστεύουν στη παράδοξη γέννα της.
Έχοντας πλέον από τη μητρική ακόμη κοιλιά τέτοια θεία χαρίσματα και φυσικά δώρα, δεν δέχθηκε ούτε καμιά άλλη επίκτητη φύση (διότι έτσι νομίζω ότι πρέπει να ονομάζουμε τα από τους δασκάλους αποκτήματα) να εισφέρει μέσα της φοιτώντας σε δασκάλους. Αντίθετα, αφού παρέδωσε στο Θεό τον ηγεμονικό νου ως υπήκοο σε όλα, εγκατέλειψε δε τελείως τα διδάγματα των ανθρώπων και έτσι δέχθηκε άφθονη την από τα άνω σοφία, στο σημείο της ηλικίας που οι γονείς τοποθετούν τα παιδιά χωρίς τη θέλησή τους ως νήπια κάτω από τη καθοδήγηση νηπιαγωγού και τα παραδίδουν σε γραμματοδιδασκάλους, αυτή παρακάθεται μαζί με το Θεό σε άγια άδυτα σαν θεσπέσια ανάκτορα, ως βασιλικός έμψυχος θρόνος ανώτερος από κάθε έδρα, στολισμένος ολόκληρος με αρετές που πρέπουν σε τέτοιο βασιλέα που κάθεται σε αυτόν.
Μόλις τριών ετών που μόλις είχε αποκοπεί από το θήλασμα και τη δίαιτα της αγκαλιάς, δείκνυε το πρέπον σε όσους γνωρίζουν να κρίνουν αλάθευτα. Όταν έφθασε κοντά στα πρόθυρα του ιερού, ενώ νεάνιδες ευγενείς ντυμένες επάξια προς το γένος τους την περιστοίχιζαν κρατώντας λαμπάδες και έτσι με επισημότατη πομπή την προέπεμπαν με ευταξία προς το εσωτερικό, σε αυτό το σημείο φάνηκε ότι αισθανόταν καλύτερα από όλους όσα συμβαίνουν και πρόκειται να της συμβούν. Σεμνή τότε και χαρούμενη και θαυμαστή με το κατάλληλο παράστημα και ήθος και φρόνημα προχωρούσε και έρχεται σε συνάντηση με τον αρχιερέα.
Και αμέσως εγκατέλειψε όλους γονείς, τροφούς, συνομήλικες και αποχωρίσθηκε από τους συναγμένους, μόνη εντελώς, χαρούμενη προχωρεί στον αρχιερέα ο οποίος την εισήγαγε στα άγια των αγίων και έπεισε όλους τους τότε ζώντας να δέχονται το γεγονός αυτό, με τη σύμπραξη και τη συναπόφαση του Θεού. Διότι επρόκειτο να γίνει σκεύος εκλογής, όχι όπως η κιβωτός γεμάτο σκιές και τύπους, αλλά γεμάτο αλήθεια, για να βαστάσει κυοφορώντας εκείνον τον ίδιο, του οποίου το όνομα είναι θαυμαστό. Τι σπουδαίο θαύμα;
Ας δούμε λοιπόν, πως τίθεται τέλος στους τύπους, πως πάνω σε εκείνη ακριβώς τη σκιαγραφία τελετουργείται η μορφή της αλήθειας. Εισήλθε στα πρόσκαιρα άγια των αγίων η παντοτινή αγία των αγίων. Εισήλθε η αχειροποίητη σκηνή του Λόγου, η λογική και έμψυχη κιβωτός του άρτου της ζωής που αληθινά αποστάλθηκε σε εμάς από τους ουρανούς. Εισήλθε η βίβλος της ζωής, που δεν δέχθηκε τύπους λόγου, αλλά τον ίδιο το Λόγο του Πατρός απορρήτως. Σε αυτήν την αληθινή κιβωτό παρίστανται όχι οι τύποι των αγγέλων, αλλά οι ίδιοι οι άγγελοι και το σπουδαιότερο είναι ότι δεν επεσκίαζαν απλά, αλλά διακονούσαν και υπηρετούσαν στη διατροφή. Διατροφή που δεν είναι δυνατό να πούμε ούτε τι ήταν, τόσο ξεπερνούσε σε θαυμασμό και το πολυθρύλητο εκείνο μάννα.
Ο διακομιστής ήταν καθαρό σύμβολο της αγγελικής πολιτείας της Παρθένου σε αυτό το στάδιο της ηλικίας την υπηρετούσε συνεχώς και δεν την επεσκίαζε, υποσχόμενος σε αυτήν το μελλοντικό μεγαλείο. Αυτήν άλλωστε πρόκειτο να επισκιάσει, όχι άγγελος ούτε αρχάγγελος ούτε τα ίδια τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ, αλλά η ίδια η ενυπόστατη δύναμη του Υψίστου. Τούτο μάλιστα δεν είναι επισκίαση αλλά καθαρά ένωση, όχι μόνο στη γαστέρα αλλά και μόρφωση. Και το μορφωμένο από τα δύο, δηλαδή από τη δύναμη του Υψίστου και στη παναγία και παρθενική εκείνη γαστέρα ήταν ο Λόγος Θεού σαρκωμένος.
Πω πω, σε ποιό βάθος μυστηρίου κατεβάσαμε το λογο! Και έτσι ζούσε λοιπόν σαν στο παράδεισο, βίο απαράσκευο, αφρόντιστο, αμέριμνο, αμέτοχο αγενών παθών, ζώντας μόνο για το Θεό, βλεπόμενη μόνο από το Θεό, τρεφόμενη μόνο από το Θεό και γενικά αφιερωμένη συνεχώς στο Θεό.
Ζούσε την ιερά ησυχία, τη στάση του νου και του κόσμου, τη λησμονιά των κάτω, την μύηση των άνω, την απόθεση των νοημάτων προς το καλύτερο, δια της παιδείας από την ησυχία που θεωρούμε μέσα το Θεό. Αφού λύθηκε από κάθε υλικό δεσμό ανυψώθηκε πάνω και από αυτή τη συμπάθεια προς το σώμα της, σύνηψε το νου της με τη προς τον εαυτό στροφή και προσοχή και με τη αδιάλειπτο θεία προσευχή. Και δι' αυτής ερχόμενη τελείως στον εαυτό της και υπερβαίνοντας το πολύμορφο συρφετό των λογισμών, διέκρινε νέα και απόρρητη οδό στους ουρανούς, που θα την έλεγα νοητή σιγή.
Αφού έτσι μυήθηκε στα ανώτατα μυστήρια με αυτές τις ακρότατες θεωρίες και κατά το τρόπο αυτόν ενώθηκε και αφομοιώθηκε με το Θεό, μόνη αυτή στους αιώνες επετέλεσε αυτή την υπερφυά πρεσβεία για χάρη μας και μόνη της την αποπεράτωσε, πραγματοποιώντας το μέγα και το πάνω από το μέγα κατόρθωμα. Διότι δεν έγινε μόνο καθ' ομοίωση Θεού, αλλά και έκαμε το Θεό καθ' ομοίωση ανθρώπου. Και δεν το έκανε αυτό πείθοντάς τον, αλλά και τον κυοφόρησε ασπόρως και τον γέννησε αφράστως, κατά την χάρη από το Θεό (γι' αυτό και προσαγορεύθηκε από τον αρχάγγελο, κεχαριτωμένη).
Ποιος μπορεί να περιγράψει τα μεγαλεία σου, παρθένε; Έγινες Θεομήτωρ, ένωσες το νου με το Θεό, ένωσες το Θεό με τη σάρκα, έκανες το Θεό υιό ανθρώπου και τον άνθρωπο υιό Θεού, συμφιλίωσες τον κόσμο με τον ποιητή του κόσμου. Μας δίδαξες με έργα ότι το θεωρείν δεν προσγίνεται μόνο με αίσθηση ή και λογισμό στους πραγματικούς ανθρώπους (διότι τότε θα ήσαν λίγο μόνο καλύτεροι από τα άλογα), αλλά πολύ περισσότερο με τη κάθαρση του νου και τη μέθεξη της θείας χάριτος, κατά την οποία εντρυφούμε στα θεοειδή κάλλη όχι με λογισμούς, αλλά με άυλες επαφές. Έκαμες τους ανθρώπους ομοδίαιτους με τους αγγέλους, ή μάλλον αξίωσες και μεγαλύτερων βραβείων, αφού συνέλαβες από το άγιο Πνεύμα θεανδρική μορφή και την γέννησες παράδοξα και κατέστησες την ανθρώπινη φύση απορρήτως συμφυή και, θα λέγαμε, ομόθεη με τη θεία φύση.
Ας φυλάττουμε επομένως την προς το Θεό και προς αλλήλους ενότητα, που έχει εντυπωθεί σ' εμάς από το Θεό θείως, δια των δεσμών της αγάπης. Ας βλέπουμε πάντοτε προς τον άνω γεννήτορα. Ας υψώσουμε άνω προς Αυτόν την καρδιά μας. Ας παρατηρήσουμε το μέγα τούτο θέαμα, τη φύση μας να συνδιαιωνίζει αΰλως με το πυρ της Θεότητος, και, αποβάλλοντας τους δερμάτινους χιτώνες που έχουμε ενδυθεί από τη παράβαση, ας σταθούμε σε αγία γη, αναδεικνύοντας ο καθένας μας τη δική του γη αγία δια της αρετής και της προς τον Θεό σταθερής αφοσιώσεως, να φωτισθούμε και φωτιζόμενοι να συνδιαιωνίσουμε σε δόξα της τρισηλίας Θεότητος που πρέπει κάθε δόξα, κράτος, τιμή και προσκύνηση τώρα και στους ατέλειωτους αιώνες. Γένοιτο...».
(απόσπασμα από τις Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τόμος 11ος)

Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου!

Εορτάζει 21 Νοεμβρίου
Ἡ εὐσεβὴς Ἄννα σύζυγος τοῦ Ἰωακείμ, πέρασε τὴν ζωή της χωρὶς νὰ μπορέσει νὰ τεκνοποιήσει, καθὼς ἦταν στείρα. Μαζὶ μὲ τὸν Ἰωακεὶμ προσευχόταν θερμὰ στὸν Θεὸ νὰ τὴν ἀξιώσει νὰ φέρει στὸν κόσμο ἕνα παιδί, μὲ τὴν ὑπόσχεση ὅτι θὰ ἀφιέρωνε τὸ τέκνο της σὲ Αὐτόν.
Πράγματι, ὁ Πανάγαθος Θεὸς ὄχι μόνο τῆς χάρισε ἕνα παιδί, ἀλλὰ τὴν ἀξίωσε νὰ φέρει στὸν κόσμο τὴν γυναίκα ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸν Μεσσία, τὸν Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό.
Ὅταν ἡ Παναγία ἔγινε τριῶν χρόνων, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείμ, κρατώντας τὴν ὑπόσχεσή τους, τὴν ὁδήγησαν στὸ Ναὸ καὶ τὴν παρέδωσαν στὸν ἀρχιερέα Ζαχαρία. Ὁ ἀρχιερέας παρέλαβε τὴν Παρθένο Μαρία καὶ τὴν ὁδήγησε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου δὲν ἔμπαινε κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο, ἐπειδὴ γνώριζε ἔπειτα ἀπὸ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ τὸ μελλοντικὸ ρόλο τῆς Ἁγίας κόρης στὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Κυρίου.
Στὰ ἐνδότερά του Ναοῦ ἡ Παρθένος Μαρία ἔμεινε δώδεκα χρόνια. Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ προμήθευε τὴν Παναγία μὲ τροφὴ οὐράνια. Ἐξῆλθε ἀπὸ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅταν ἔφθασε ἡ ὥρα τοῦ Θείου Εὐαγγελισμοῦ.
Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Γενική Ἱερατική Σύναξη στήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν

Στόν παλαιό Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου πραγματοποιήθηκε γενική Ἱερατική Σύναξη μέ θέμα: «Τό μυστήριο τοῦ Γάμου».
Μετά τήν Θεία Λειτουργία καί τό κέρασμα συνεχίστηκαν οἱ ἐργασίες τῆς Ἱερατικῆς Συνάξεως μέ εἰσαγωγική ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου , χαιρετισμό στό Σῶμα τῶν Ἱερέων ἀπό τό Δικαῖο τῆς Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Ἁγίου Ὅρους π. Ἐφραίμ καί τέλος μέ τήν κεντρική εἰσήγηση « Περί τῆς Ἱερότητος τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου καί τῶν προβλημάτων πού ἀντιπετωπίζουμε, σχετικά μέ τό θέμα αὐτό» ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ.κ. Ἰωήλ.

Μέ γλαφυρότητα ὁ Σεβασμιώτατος Ὁμιλητής παρουσίασε τό θέμα του καί ἐπηκολούθησε ἐνδιαφέρων καί γόνιμος διάλογος.

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013 ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ-ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Με αφορμή την συμπλήρωση ενός έτους από τα Εγκαίνια του Ιερού Ναού (11/11/2012), 15 ετών από τα Εγκαίνια του κάτω Ιερού Ναού (06/09/1998) και 10 ετών από την ίδρυση της Ενορίας μας(2003), 
την Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013 στον Ενοριακό Ιερό Ναό μας, ετελέσθη υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου Αρχιερατική Θεία Λειτουργία μετ’ Αρτοκλασίας υπέρ Υγείας πάντων των Ενοριτών, δωρητών, συνδρομητών, αφιερωτών του Ιερού Ναού και ευλαβών προσκυνητών και Ενοριακό Αρχιερατικό Μνημόσυνο υπέρ πάντων 
των κεκκοιμημένων Ενοριτών, κτητόρων, δωρητών και εν Χριστώ αδελφών της Ενορίας μας.
Η παραπάνω Ενοριακή Σύναξη
 έγινε με την συμμετοχή πλήθους Ενοριτών. 
Είχε ως σκοπό,
 πρώτον
 να τιμήσει ηθικά τους ζώντας και τους κεκκοιμημένους Ενορίτες, συνδρομητές και δωρητές, για την ηθική και υλική στήριξη τους, στο θεάρεστο έργο που επιτελείται, για την αποπεράτωση του Ιερ
ού Ναού. Δεύτερον
 για να τονώση την γενικότερη ποιμαντική παρουσία του Ιερού Ναού στη πνευματική ζωή των Ενοριτών. 
Ομολογουμένως κατέστη ευλογημένη ευκαιρία πνευματικής αναζωογονήσεως καθότι η ευλογημένη και καθοριστική παρουσία του ποιμενάρχου μας κ.κ. Χρυσοστόμου μέσα από την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και ο εποικοδομητικός του λόγος μετέδωσαν πνευματική ευφροσύνη στις ψυχές μας. 
Η παρουσία και ο εκκλησιασμός, του προσκεκλημένου ομιλητού για την εκδήλωση των Βαλκανικών πολέμων 1912-13, πολιτικού επιστήμωνος κ. Χολέβα αξιοποιήθηκε από τον Μητροπολίτη μας, παραχωρώντας την ευλογία του να ομιλήσει στο εκκλησίασμα. Ο κ. Χολέβας απεδέχθη την 
 
πρόσκληση του ποιμενάρχου μας και ομίλησε δια ολίγων στους πιστούς παροτρύνωντας τους να ξεπεράσουν την μελαγχολία που προκαλεί η οικονομική κρίση, αξιοποιώντας την πίστη στο Χριστό και την δυναμική που εμπνέει η διδασκαλία του Ευαγγελίου Του.

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

ΕΥΓΕ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ

ΕΥΓΕ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΡΓΙΑΣ
Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν
κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Διαβάζοντας τήν Ἀπόφαση τοῦ Ἀντιπεριφερειάρχη κ. Γρηγόρη Ἀλεξόπουλου γιά τό θέμα, ἐκφράζω τήν βαθειά μου ἱκανοποίηση καί τόν συγχαίρω θερμότατα. Τόν εὐχαριστῶ, γιατί ἐκτός τῶν ἄλλων ἔλαβε σοβαρῶς ὑπ’ ὄψη του τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι πλειστάκις ἐκπεφρασμένη μέσα ἀπό κείμενά μας καί ἀπό ὁμιλίες εἴτε ἀπό τόν ἄμβωνα, εἴτε ἀπό ἄλλα βήματα τῆς πόλεώς μας καί γενικώτερα κυρίως μέσα ἀπό παρεμβάσεις μας πρός τούς ἁρμοδίους Κυβερνητικούς Παράγοντες. Μέ τόν κ. Ἀλεξόπουλο εἴχαμε συνάντηση στήν Ἱερά Μητρόπολη καί μιλήσαμε διεξοδικά ἐπί τοῦ καιρίου αὐτοῦ ζητήματος.
Ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου ἐπιθυμῶ, ἐπίσης, νά ἐπαινέσω τήν στάση τοῦ Ἐμπορικοῦ Συλλόγου Πατρῶν καί γενικά τῶν ἐμπόρων τῆς πόλεώς μας, οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν μέ τό δικό τους ἄμεσο καί δυναμικό τρόπο στό ἄνοιγμα τῶν Καταστημάτων τήν Κυριακή. Εἴμεθα στό πλευρό τους στηρίζοντας τούς δίκαιους ἀγῶνες τους.
Ἐμεῖς ἐπιμένομε καί κηρύσσομε τήν ἀργία ὅλες τίς Κυριακές τοῦ χρόνου καί πιστεύομε, ὅτι οἱ συνειδητοποιημένοι Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί εἴτε ἔμποροι, εἴτε καταναλωτές θά τηρήσουν αὐστηρή στάση ὡς πρός τό συγκεκριμένο θέμα.
Ἀγωνιζόμεθα ὅλοι ἐναντίον τῆς ἰσοπεδώσεως τῶν ἀξιῶν στή χώρα μας καί πρέπει νά παραμείνωμε ἑνωμένοι, προκειμένου νά διατηρήσωμε ἀκέραιο τόν πνευματικό ἱστό τῆς Πατρίδος μας.
Ἡ προσήλωσή μας στήν Πίστη μας καί στίς πατροπαράδοτες ἀξίες εἶναι ἀπαραίτητη περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά.
Ὅπως ἔχω ἐπανειλημμένως τονίσει καί στίς ὁμιλίες μου, ἐπαναλαμβάνω καί τώρα τά λόγια τοῦ μεγάλου Ἐθναποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ « Τό κέρδος τῆς Κυριακῆς εἶναι καταραμένο». Ἡ Κυριακή εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Εἶναι ἡμέρα ἀφιερωμένη στόν Θεό.
Ἀδελφοί μου, ἀντισταθῆτε στήν ἐξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων.
Ἀντισταθῆτε στά σχέδια τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ.
Ἀντισταθῆτε στή διάλυση τῆς οἰκογενενειακῆς συνοχῆς καί εὐτυχίας.
Τώρα εἶναι καί πάλι ὥρα, νά ὁμολογήσωμε τήν Πίστη μας καί νά διατρανώσωμε, ὅτι εἴμαστε συνειδητοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί δέν πουλᾶμε τά «πρωτοτόκια μας» ἀντί πινακίου φακῆς.
Κλεῖστε ὅλοι οἱ Πατρινοί καί ὅλοι οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τά καταστήματά σας τήν Κυριακή.
Κανείς Πατρινός νά μή μπῇ σέ κατάστημα, πού θά εἶναι τυχόν ἀνοιχτό τήν Κυριακή στήν Πάτρα ἤ ἀλλοῦ, γιά νά ψωνίσῃ.
Ἀδελφοί, «Στῶμεν καλῶς».
Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ τήρηση αὐτῆς τῆς στάσεως γιά τήν πίστη μας καί τήν Πατρίδα μας.
Φτάνει πιά ἡ κατρακύλα καί τό ξεπούλημα. Ἄς ξυπνήσωμε.
Ἄς ἀγωνιστοῦμε νά διασώσουμε, ὅ,τι ἀπέμεινε σ’ αὐτό τόν τόπο ὄρθιο, ἀπό τόν ὁδοστρωτῆρα τῶν τελευταίων ἐτῶν.
Ἄς ἑνώσωμε τίς δυνάμεις μας, γιά νά ἀνορθώσωμε τά πνευματικά συντρίμμια πάνω στά ὁποῖα πλέον, κλαῖμε ὡς τραγικοί ἐπιμηθεῖς, γιατί δέν σκεφτήκαμε καί δέν ἐνεργήσαμε ὡς προμηθεῖς, ὥστε νά κρατήσωμε ὅ,τι μᾶς ἀνήκει...
Ἦλθε πλέον ἡ ὥρα ὁ Ἕλληνας μακριά ἀπό λαϊκισμούς καί παρόμοια τερτίπια νά σταθῇ στό ὕψος τῶν περιστάσεων.
Ἤ σκεπτόμαστε Ἑλληνικά ἤ χανόμαστε.
Ἤ κρατᾶμε τίς παραδόσεις μας, πού μᾶς καταξιώνουν ὡς πνευματικές ὀντότητες ἤ μᾶς ἀπορροφᾶ ἡ χοάνη τῆς ἀπαίσιας παγκοσμιοποίησης, τήν ὁποία τά τελευταῖα χρόνια τήν προέβαλαν ὡς πανάκεια.
Συγχαρητήρια καί πάλι σέ ὅσους δυναμικά καί ἀποστομωτικά, μέ τήν στάση τους, ἀντέδρασαν καί ἀντιδροῦν στήν ὑπούλως καί ὑπογείως ἐπιχειρούμενη κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας καί στήν ἀποϊεροποίηση τῆς ζωῆς μας.
Πιστεύομε ἀκράδαντα, ὅτι οἱ ἀντιστάσεις τοῦ Λαοῦ μας εἶναι πολύ δυνατές γιατί στηρίζονται στούς δύο ἀήττητους πυλῶνες, οἱ ὁποῖοι εἶναι, ἡ πίστη στόν Θεό καί ἡ ἀγάπη στήν Ἑλλάδα.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΥΧΝΟΣ TV-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

ΛΥΧΝΟΣ TV-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ 2022-2023

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ 2022-2023
ΕΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ...

ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ

ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΦΙΛΩΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ

Blog Archive

Από το Blogger.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ
Δώσε ζωή...

ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Translate