Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Θερινή ώρα

Συγκεκριμένα στις 03:00 το πρωί οι δείκτες των ρολογιών θα πρέπει να μετακινηθούν μία ώρα μπροστά και να δείχνουν 04:00. Η θερινή ώρα θα ισχύσει έως την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου.

Δ΄Κυριακή των Νηστειών –Οσίου Ιωάννου της Κλίμακος

Του Λάμπρου Κ.Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού 
Μια άλλη μεγάλη ασκητική προσωπικότητα τιμάται αυτή την άγια περίοδο από την Εκκλησία μας, ο άγιος Ιωάννης ο συγγραφέας του περιφήμου βιβλίου της «Κλίμακος», το οποίο γράφηκε για να αποτελεί πολύτιμο οδηγό ημών των πιστών στη δύσκολη πνευματική μας πορεία και τον ασίγαστο παθοκτότο αγώνα μας.
Σύμφωνα με το ιερό συναξάρι του, γεννήθηκε στην Παλαιστίνη περί το 523. Από πολύ μικρός αγαπούσε την άσκηση και γι’ αυτό νέος όντας αποσύρθηκε στην έρημο του Σινά, όπου έζησε ως ερημίτης για δεκαεννιά χρόνια. Κατόπιν εγκαταβίωσε στη Μονή του Θωλά, στην οποία πέρασε σαράντα χρόνια.
Ήταν σοφός άνθρωπος και προπαντός μεγάλος ασκητής, εφάμιλλος του μεγάλου Αντωνίου, αγίου Ευθυμίου και αγίου Σάββα. Γύρω από τον μεγάλο αυτό δάσκαλο ασκητή συγκεντρώθηκαν πολλές χιλιάδες μοναχοί, παίρνοντας από αυτόν μαθήματα πνευματικού αγώνα. Για να μπορούν οι μοναχοί να έχουν καταγραμμένες τις σοφές διδαχές και παραινέσεις του, τις κατέγραψε στο προαναφερόμενο βιβλίο του, το οποίο ονόμασε «Κλίμαξ», δηλαδή νοητή σκάλα, που ανεβάζει κλιμακωτά τον ασκούμενο άνθρωπο στην κορυφή των αρετών.
Τα υπέροχα κεφάλαια του βιβλίου της «Κλίμακος» είναι ένα από τα προσφιλή και ωφέλημα αναγνώσματα των πιστών αυτή την κατανυκτική περίοδο. Οι σοφές παραινέσεις του αγίου Ιωάννου αποτελούν πολύτιμο πνευματικό οδηγό για κλιμακωτή κατάκτηση αρετών, ώστε να υποδεχτούν τον αναστάντα Κύριο καθαροί από τους ρύπους της αμαρτίας και τη φθορά του κακού.
Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΑΕΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ;

Το έτος 620 οι Πέρσες από την Ανατολή και οι Άβαροι από την Δύση ήρθαν με πολυάριθμο στρατό και επολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη, ενώ απουσίαζε ο βασιλιάς Ηράκλειος.
Ξαφνικά φοβερός ανεμοστρόβιλος συνέτριψε τα πλοία, τα δε πτώματα εξέβρασε μπροστά στο Ναό των Βλαχερνών, που τιμάται επ' ονόματι της Θεοτόκου. Έτσι ο λαός πήρε θάρρος και νίκησαν τους βαρβάρους.
Το βράδυ συγκεντρώθηκαν όλοι στο Ναό της Θεοτόκου των Βλαχερνών και κανένας τους δεν εκάθισε και όλη την νύχτα απέδωσαν εις την Θεοτόκον, τον ευχαριστήριο ύμνο, που ονομάστηκε Ακάθιστος. Τους δε οίκους της Θεοτόκου ή Χαιρετισμούς, άλλοι λένε ότι τους εποίησε ο Πατριάρχης Σέργιος της Κωνσταντινουπόλεως τότε και άλλοι ο Γεώργιος ο Πισίδης, χαρτοφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας.
Οι Χαιρετισμοί είναι ο υψηλότερος, ο οσιότερος και θεοπρεπέστερος Ύμνος προς την Υπεραγία Θεοτόκο και πολύ ευχαριστείται με την ανάγνωση τούτων και παρέχει τη Χάρη και την Βοήθεια της σε εκείνους, που τους αναγιγνώσκουν, καθώς και η ίδια το είπε σε πολλούς αγίους:
«όστις Με χαιρετίζει μίαν φοράν την ημέραν με τους Χαιρετισμούς, τους οποίους πολύ αγαπώ, θα τον προστατεύω, θα τον διαφυλάττω από παν κακόν, θα τον επιβλέπω καθ' όλην την ζωή του και εν εκείνη την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, θα τον υπερασπισθώ ενώπιον του Υιού μου».
Μετά από αυτά, θα πρέπει όλοι μας από σήμερα να αναγιγνώσκουμε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας όσες περισσότερες φορές μπορούμε την ημέρα και σε κάθε περίσταση θλίψεως και ανάγκης καθότι «πολλά ισχύει δέησις Μητρός πρός ευμενείαν Δεπότου».

Η Αξία της νηστείας...

Νηστεία ψυχή τε και σώματι…
«Ναι» στη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής λένε τελευταία όλο και πιο πολλοί νέοι άνθρωποι, οι οποίοι με αφορμή την έλευση του Πάσχα ξεχνούν για λίγο καιρό τις κακές διατροφικές συνήθειες που ακολουθούν καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου και για σαράντα ημέρες τρέφονται ακολουθώντας τις… προσταγές της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας.
Πολλοί κάνουν λόγο για μια νέα μόδα, μέσω της οποίας η νεολαία μας επιχειρεί να φροντίσει τη σιλουέτα της. Άλλοι πάλι όμως, πιστεύουν ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο οι νέοι… στρέφονται στη νηστεία είναι η ανάγκη που νοιώθουν για ψυχική, αλλά και σωματική κάθαρση.
Σημαντική είναι η θέση του κ. Εμμανουήλ Περσελή, καθηγητή Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, για το θέμα. Ο ίδιος επισημαίνει, ότι οι νέοι σήμερα ακολουθούν τη νηστεία της Σαρακοστής όχι μόνον για… μόδα, όπως τους κατηγορούν κάποιοι, αλλά και από επιλογή. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Έχω την αίσθηση πως ισχύουν και τα δύο. Η επιστροφή των νέων μας στη νηστεία είναι μια μόδα, αλλά και μια προσωπική επιλογή τους.
Τα νέα παιδιά σήμερα δεν κάνουν επιλογές άκριτα. Άρα, είναι μια επιλογή η οποία οφείλεται σε έρευνα που ήδη έχουν κάνει για την αξία της νηστείας. Η νηστεία δηλαδή, έχει γι’ αυτούς χαρακτήρα πνευματικό και υγιεινό».Ο καθηγητής εξηγεί πως όσον αφορά την υγιεινή πλευρά της υπόθεσης, οι νέοι επηρεάζονται μιας και πλέον παντού γίνεται λόγος για καθαρή τροφή, με φυσικές βιταμίνες και όχι με παράγωγα από λιπαρές ουσίες που επιβαρύνουν την υγεία. Επιλέγουν λοιπόν την νηστεία γιατί τους δίνει τη δυνατότητα να τραφούν υγιεινά.
«Από την άλλη όμως», λέει ο κ. Περσελής, «οι νέοι μας δείχνουν να δίνουν βάρος και στις θρησκευτικές διαστάσεις του θέματος. Διαπιστώνουμε ότι τα παιδιά αυτά ενδιαφέρονται για μια επικοινωνία με την ύψιστη οντολογική πραγματικότητα που αποκαλούμε Θεό και που οπωσδήποτε προσδιορίζεται μέσα από συγκεκριμένες θρησκευτικές παραδόσεις. Μια από τις παραδόσεις αυτές είναι και η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, η οποία έχει πάντοτε να πει ένα σημαντικό λόγο στο θέμα της εγκράτειας και της πειθαρχίας. Πρόκειται για δυο θέματα, που υποστηρίζονται με την αποχή από ορισμένες ζωικές κυρίως τροφές, που αποτελούν και το γνώρισμα της νηστείας».Τη δική του τοποθέτηση όμως, για το θέμα κάνει με τη σειρά του και ο κ. Μανώλης Μανωλαράκης, πρόεδρος της Ένωσης Διαιτολόγων-Διατροφολόγων Ελλάδος.
Ο ίδιος έρχεται καθημερινά σε επαφή με δεκάδες νέους ανθρώπους, που επιθυμούν να φροντίσουν τη σιλουέτα τους. Διαπιστώνει ωστόσο, ότι όσοι επιλέγουν να νηστέψουν για σαράντα ημέρες, δηλαδή την περίοδο της Σαρακοστής, δεν νηστεύουν με μοναδικό σκοπό το χάσιμο κιλών ή την αποτοξίνωση του οργανισμού τους από τις λεγόμενες «κακές» τροφές.
«Υπάρχει μια θρησκευτικότητα στους Έλληνες κάθε ηλικίας», σχολιάζει ο κ. Μανωλαράκης. «Τελευταία βλέπω πολλά νέα παιδιά να ακολουθούν τα πρότυπα και τις εντολές της Ορθόδοξης Εκκλησίας και να νηστεύουν στη διάρκεια της Σαρακοστής. Το γεγονός ότι η νηστεία έχει να κάνει και με αυτό που λέμε Μεσογειακή Διατροφή βοηθά στο να ξεφύγουν οι πάντες από τις κακές διατροφικές συνήθειες, που ακολουθούν καθημερινά. Όλοι γνωρίζουν ότι η νηστεία βοηθά σημαντικά στην «αποτοξίνωση» του οργανισμού. Σίγουρα όμως οι νέοι μας δεν νηστεύουν μόνον για… μόδα. Οι περισσότεροι βλέπουν τη συγκεκριμένη περίοδο νηστείας σαν μια καλή ευκαιρία για να… καθαρίσουν και την ψυχή τους. Η νηστεία της Σαρακοστής είναι μέσα στα ήθη και τα έθιμα της ελληνικής παράδοσης, κάτι που τα περισσότερα νέα παιδιά, δείχνουν πως σέβονται ιδιαίτερα στις μέρες μας».
Ε.Φ: Ε.Μ.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης:

Ή Εκκλησία μας πολύ τιμάει την Παναγία μας
Την Παναγία μας πολύ την αγαπάω. Μικρός στο Άγιον Όρος πολύ την λάτρευα. Είχα μια εικονίτσα της Παναγίτσας κάτω απ” το μαξιλάρι μου. Πρωί και βράδυ την ασπαζόμουνα. Μ” αυτήν ζούσα νύκτα μέρα. Σ” αυτήν κατέφευγα, ότι κι αν μου συνέβαινε. Τί να σας πω… Καλύτερα από μάνα. Δεν ήθελα τίποτε” άλλο. Τα είχα όλα.
Ή Εκκλησία μας πολύ την τιμάει την Παναγία μας. Την τιμάει και την υμνεί πάνω απ” όλους τούς αγίους μας. Λέγει ένα τροπάριο:
«Χαίροις μετά Θεόν ή Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος ή έχουσα».
Ποιά έχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος; Ποιά είναι αυτή ή Θεός; Είναι ή Παναγία μας, ή Ύπεραγία Θεοτόκος. Ή Αγία Τριάς πρώτη, δεύτερη ή Παναγίτσα μας. Αυτή τη μεγάλη θέση έχει «ή τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξότερα ασυγκρίτως των Σεραφείμ», ή Μητέρα μας, ή Υπεραγία Θεοτόκος.
Ή ιερή εικόνα της Βρεφοκρατούσας, το «Άξιον εστί», είναι ή πολιούχος του Αγίου Ορους, «ή έφέστιος των έφεστίων». Τί σημαίνει «έφέστιος»; «Επί την έστίαν». 0ι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στους εφεστίους θεούς. Στο κέντρο των οικιών ήταν ή εστία, κάτω από την οποία υπήρχαν αγαλματίδια του θεού, πού κανείς δεν μπορούσε να πειράξει. Πάνω απ” όλους τούς εφεστίους είναι ή Παναγία μας. Κάποτε δίναμε σημασία στους αρχαίους ναούς. Και τώρα μπορούμε να το κάνομε, αλλά, βέβαια, για να βλέπομε πώς λάτρευαν οι αρχαίοι τον Θεό.
Αυτό το έκανε και ό “Απόστολος Παύλος, πού μίλησε στον Άρειο Πάγο. Δεν άρχισε να λέγει από την πρώτη στιγμή για τον Θεό, για την Παναγία κ.λπ., αλλά από τη δική τους φαρέτρα πήρε τα βέλη και τα έριχνε στους Αθηναίους, αρχίζοντας από τον άγνωστο Θεό:
«Σταθείς δε ό Παύλος εν μέσω του Αρείου Πάγου εφη άνδρες Αθηναίοι, κατά πάντα ως δεισιδαιμονεστέρους υμάς θεωρώ. Διερχόμενος γαρ και άναθεωρών τα σεβάσματα υμών εύρον και βωμόν έν ω έπεγέγραπτο, «αγνώστω Θεώ». “Όν ούν άγνοούντες εύσεβεΐτε, τούτον εγώ καταγγέλλω ύμίν».
Πρέπει απέξω να τα μάθομε αυτά. «Πνεύμα ό Θεός και τούς προσκυνούντας αυτόν έν πνεύματι και άληθεία δεί προσκυνείν». Αυτός είναι το είναι μας, ή πνοή μας.
ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου...

Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου...
Όταν γινόταν συζήτηση με τον π. Γαβριήλ για το σημείο του σταυρού, εκείνος εξηγούσε:
- Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου. Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει. Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό. Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό. Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι. Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι. Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί.
- Πρέπει να σταυρώνεις τα πάντα, εκτός από τα Άγια Δισκοπότηρα της Θείας Μετάληψης. Αν κάτι είναι πεταμένο στο δρόμο, ενδέχεται να είναι εκ του πονηρού. Αν δεις ότι κάποιος άλλος το σταύρωσε, τότε δεν χρειάζεται να το κάνεις κι εσύ. Αν δεν θέλεις να προκαλέσεις σύγχυση σ' όσους σε βλέπουν αλλά δεν σε κατανοούν, τότε μπορείς να σχηματίσεις το σημείο του σταυρού με τα μάτια σου.
Μια μέρα κάποιος έδωσε ένα μήλο σε έναν πιστό κι εκείνος αμέσως το έφαγε. Κι ο Γέροντας τον μάλωσε:
- Πόσο εύκολο είναι να σε καταστρέψουν! Κι Άγγελος να σου το έδινε, έπρεπε πρώτα να το σταυρώσεις.
Ρώτησα κάποτε τον Γέροντα:
- Όταν χασμουριόμαστε, τι συμβαίνει; Τι μεταδίδεται;
- Όταν χασμουριέσαι, είναι καλό. Όμως πρέπει να σταυρώσεις το στόμα σου. Το τι ακριβώς συμβαίνει και τι μεταδίδεται δεν έχω δικαίωμα να σου αποκαλύψω. Δεν κάνει. Είναι μυστήριο. 
Αγίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού και ομολογητή.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:Διδαχές

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Τα τέσσερα μυστήρια της πίστεώς μας
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:
Μοναχά σας λέγω και σας φανερώνω τέσσερα μυστήρια, τα αναγκαιότερα της πίστεώς μας:

  • Το πρώτον, είναι να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους συγχωράτε με όλην σας την καρδίαν εις ότι και αν σας έφταιξαν.
  • Το δεύτερον, είναι να εξετάζετε να ευρίσκετε Πνευματικόν καλόν και να του ειπήτε ο καθένας έτσι: Εγώ, πνευματικέ μου, έχω να κολασθώ διατί δεν αγαπώ τον Θεόν και τον αδελφόν μου. Εγώ είμαι αχάριστος εις τον Θεόν μου δια τα τόσα καλά που μου εχάρισε… Και να φυλαχθής, να μη του κρύψης καμίαν αμαρτίαν, αλλά να τες ειπής όλες χωρίς εντροπήν…
  • Το τρίτον, είναι όταν σε ελέγξη ο πνευματικός, εσύ να μη ρίξης την αφορμήν εις άλλον, αλλά να κατηγορήσης του λόγου σου και να ειπής το κακόν σου το κεφάλι εις όλα σου έφταιξε…
  • Το τέταρτον, είναι ότι και να σου ειπή ο πνευματικός και ότι σε νουθετήση να τα βάλης μέσα εις τον νούν σου και επάνω εις τον κεφάλι σου, και να αποφασίσης πλέον με στερεάν γνώμην οπού καλύτερα να αποθάνης, παρά να ματαπέσης και να αποκάμης τα όμοια αμαρτήματα… 
Μάλιστα ύστερα από την καθαράν εξομολόγησιν να συχνοκοινωνάτε τα Άχραντα Μυστήρια, διατί ο θάνατος έρχεται ωσάν κλέπτης έξαφνα και ημπορεί να μας εύρη ανέτοιμους και τι γενόμαστε;

Κάνεις λάθος, φίλε μου!

Eπιστολή του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς σε πνευματικό του παιδί:
Ένας συνάδελφός σου σού ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς: “ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!”
Καί αἰσθάνεσαι σά νά σέ χτυπᾶ μέ μαστίγιο.
Κι ἐσύ ἀγωνιᾶς γιά τήν ψυχή του καί τή ζωή του. Καί καλά σκέφτεσαι.
Ἄν δέν ὑπάρχει ὁ Ζῶν κι ὁ Παντοδύναμος Θεός κι ἄν δέν εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τό θάνατο, τότε ὁ θάνατος εἶναι ὁ μοναδικός κυρίαρχος.
Καί ἡ κάθε ζωντανή ὕπαρξη δέν εἶναι παρά ἕνα κλωτσοσκούφι τοῦ θανάτου. Ἕνα ποντικάκι στό στόμα τῆς γάτας.
Μία φορά, ἀντικρούοντας τόν, τοῦ εἶπες: “Ὁ Θεός ὑπάρχει. Γιά σένα δέν ὑπάρχει”. Καί δέν ἔσφαλες. Γιατί ἐκεῖνοι πού ἀποκόπτονται ἀπό τόν Αἰώνιο καί Ζωοδότη Κύριο ἐδῶ στήν γῆ, ἀποκόπτονται ἀπό τή ζωή τήν πραγματική. Καί ἔτσι οὔτε ἐδῶ, οὔτε στήν ἄλλη ζωή θά γευθοῦν τό μεγαλεῖο του Θεοῦ καί τῆς πλάσης Του. Καί καλύτερα νά μήν εἴχαμε γεννηθεῖ, παρά νά εἴμαστε ἀποκομμένοι ἀπό τόν Θεό.
Ἄν ἤμουν στή θέση σου, θά τοῦ ἔλεγα τά ἑξῆς:
  • Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ὀρθότερο θά ἦταν, ἄν ἔλεγες: “Ἐγώ δέν ἔχω Θεό”. Διότι τό βλέπεις, ὅτι ὑπάρχουν τόσοι ἄνθρωποι γύρω σου, πού ἔχουν Θεό καί γι’ αὐτό διακηρύττουν ὅτι ὑπάρχει Θεός. Λοιπόν, μή λές: “Δέν ὑπάρχει Θεός”! Περιορίσου νά λές: “Ἐγώ δέν ἔχω Θεό”!
  • Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τόν ἄρρωστο, πού λέει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά ὑγεία!
  • Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν τυφλό πού λέει: “Δέν ὑπάρχει φῶς στόν κόσμο”. Ὅμως φῶς ὑπάρχει. Καί εἶναι διάχυτο παντοῦ. Αὐτός ὁ δυστυχής δέν ἔχει τό φῶς του. Καί θά μιλοῦσε σωστά ἄν ἔλεγε: “Ἐγώ δέν ἔχω μάτια καί δέν βλέπω φῶς”.
  • Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τό ζητιάνο, πού λέει: “Δέν ὑπάρχει χρυσάφι στή γῆ”. Μά χρυσάφι ὑπάρχει! Καί ἐπάνω στή γῆ! Καί μέσα στή γῆ! Αὐτός δέν ἔχει χρυσάφι! Τό σωστό θά ἦταν νά ἔλεγε: “Ἐγώ δέν ἔχω χρυσό”!
  • Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν παλιάνθρωπο πού λέει: “Δέν ὑπάρχει καλωσύνη στόν κόσμο”. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πεῖ: “Ἐγώ δέν ἔχω ἴχνος καλοσύνης μέσα μου”.
Αὐτό νά τοῦ πεῖς κι ἐσύ:Συνάδελφε, κάνεις λάθος! Λάθος διακηρύττεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Γιατί, ὅταν κάτι δέν τό ἔχεις ἐσύ καί δέν τό γνωρίζεις ἐσύ, δέν σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά κι ὅτι δέν τό ἔχει κανείς! Ποιός σου ἔδωσε τό δικαίωμα νά μιλᾶς ἐκ μέρους ὅλου του κόσμου; Ποιός σου ἔδωσε τήν ἄδεια νά διακηρύττεις, ὅτι τήν δική σου ἀρρώστια τήν ἔχουν ὅλοι; Ὅτι ὅλοι ἔχουν τήν δική σου πλάνη;
Φωνάζεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Τό διακηρύττεις σέ ὅλον τόν κόσμο! Πολεμᾶς τήν ἀλήθεια!
Ἐκεῖνοι πού δέν θέλουν νά ζοῦν μέ τόν Θεό εἶναι ἐλάχιστοι. Ἀλλά καί γι’ αὐτούς ὁ Θεός ὑπάρχει! Τούς περιμένει. Μέχρι τήν τελευταία πνοή σ’ αὐτή τή γῆ!
Καί μόνο ἄν δέν φροντίσουν νά μετανοήσουν, ἔστω στήν τελευταία τους στιγμή, μόνο τότε ὁ Θεός στήν ἄλλη ζωή θά πάψει νά ὑπάρχει γι’ αὐτούς. Καί θά τούς διαγράψει ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς.
Γι’ αὐτό πές του, σέ παρακαλῶ φίλε μου.
Γιά τό καλό της ψυχῆς σου. Γιά τά ἐπουράνια ἀγαθά. Γιά τά δάκρυα πού ἔχυσε ὁ Χριστός καί τίς πληγές πού δέχθηκε γιά ὅλους μας. Ἄλλαξε μυαλό! Μετανόησε!
Διορθώσου! Καί γύρισε στήν Ἐκκλησία μας!
Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Έν αναμονή του Ευαγγελισμού - Χαρά μεγάλη

Έν αναμονή του Ευαγγελισμού - Χαρά μεγάλη 
Πόνος καί πόθος καί πληγή ἀγιάτρευτη τοῦ πεσμένου ἀνθρώπου τό κυνήγι τῆς χαρᾶς. Ἀπό τή μαύρη ἐκείνη ὥρα πού ἀναρχικά περιφρόνησε τόν Ἄναρχο Θεό καί ἰταμά διέρρηξε τό δεσμό τῆς ἀγάπης του, ἔχασε τόν Παράδεισο καί μαζί του ἔχασε τή χαρά. Κι οὔτε ὑπῆρχε ἐλπίδα νά τήν ξαναβρεῖ, ἔτσι πού ἔμενε ἀλλοτριωμένος ἀπό τόν Θεό καί ἐχθρός ἀπέναντί του. Γι᾿ αὐτό ἦταν τό πιό εὐχάριστο μήνυμα, τό ὄντως εὐαγγέλιο γιά τήν ἀνθρωπότητα, ἡ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ νά εἰσβάλει στήν ἱστορία της, ν᾿ ἀρχίσει τήν ἀνθρώπινη ζωή του ἀπό τά σπλάγχνα τῆς Παρθένου Μητέρας του, τήν ὁποία κατέστησε τόν πρῶτο θεωμένο ἄνθρωπο, τήν ἀπαρχή τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Κι εἶναι ὁ εὐαγγελισμός τῆς Παρθένου, ἀπό τήν πρώτη φορά ὥς σήμερα, μήνυμα τό διο καινούργιο, τό διο χαρούμενο καί λυτρωτικό γιά ὅλους.
Καί σήμερα, ὅπως πάντοτε, τό μεγάλο ζητούμενο εἶναι ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη. Δέν μπορεῖ νά τήν παράσχει κανένας ἡγέτης αὐτοῦ τοῦ κόσμου, δέν μπορεῖ νά τήν παραγάγει κανένα ἐργοστάσιο αὐτῆς τῆς γῆς. Ἡ ἱστορία τοῦ παρελθόντος καί ἡ πραγματικότητα τοῦ παρόντος τό βεβαιώνουν ἀδιάψευστα. Ὅλα ἐκεῖνα πού θεωρήθηκαν προϋποθέσεις καί συστατικά γιά νά νιώσει ὁ ἄνθρωπος πεπληρωμένος καί ὁλοκληρωμένος, κατασκευάσθηκαν καί δοκιμάσθηκαν· συνθῆκες εὐδαιμονίας, καθεστῶτα εὐημερίας, ὑλικά ἀγαθά, πολιτικά συστήματα. Καί πολλά ἀκόμη πού ἀγγίζουν τήν ψυχή καί τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, μέ τή μορφή ἑνός στοχασμοῦ ἤ διαλογισμοῦ, ἐπινοήθηκαν καί διαδόθηκαν· τά ἀγαθά τῆς διανοήσεως καί τοῦ πολιτισμοῦ, φιλοσοφίες καί ἠθικές, τρόποι ζωῆς φιλοσοφημένης.
Κι ὅμως. Μέ τόσα καί τόσα ἡ δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιά εὐτυχία παραμένει ἡ διά, ἀνεκπλήρωτη. Ἡ γῆ ἐξακολουθεῖ νά στενάζει καί νά θρηνεῖ γιά τήν καταστροφή της, ὁ κόσμος συνεχίζει νά πληγώνεται ἀπό ἀδικίες, νά ματώνει ἀπό πολέμους, νά φρικιᾶ ἀπό ἀγριότητες, νά νικᾶται ἀπό τό θάνατο. Σήμερα, είμαστε τόσο παλιοί, ὅσο ἄν βρισκόμασταν στήν ἀρχή τοῦ κόσμου ἤ τότε πού ἀποφάσισε ὁ Θεός νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ. Καί τό μήνυμά του -μήνυμα πού μεταφέρει ἡ Ἐκκλησία μέσα στό χρόνο- εἶνε τόσο καινούργιο, ὅσο ἐκείνη τή φορά πού πρωτοακούστηκε ὡς χαιρετισμός τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πρός τήν ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ· «χαῖρε, Κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ» (Λκ 1,28). Δέν εἶναι ἕνας ἁπλός χαιρετισμός οὔτε μία φιλόφρονη εὐχή. Εἶναι μία προσφορά, ἡ προσφορά τῆς χάριτος καί τῆς χαρᾶς τοῦ Θεοῦ. Αὐτή χαριτώνει ἀκόμη περισσότερο τήν Κεχαριτωμένη καί τήν καθιστᾶ τῆς ὄντως «χαρᾶς δοχεῖον», ὅπου θά ἐγκατασταθεῖ ἡ Πηγή τῆς χαρᾶς, ὁ Χορηγός τῆς χάριτος, αὐτός ὁ διος ὁ Θεός! Τήν ἐνανθρώπησή του θά ἀναγγείλει ἕνας ἄγγελος πάλι ὡς εὐαγγέλιο χαρᾶς τοῦ κόσμου ὅλου· «ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος» (Λκ 2,10).
Πότε ἐπιτέλους θά τό παραδεχθοῦμε; Πότε θά τό καταλάβουμε πώς ἡ χαρά πού ἀναζητᾶμε δέν ἔχει σχέση μέ τίς ἀνάγκες τοῦ σώματος, τοῦ νοῦ ἤ καί τῆς ψυχῆς μέ τήν ψυχολογική της ἔννοια; Ἔχει σχέση ἄμεση καί οὐσιαστική μέ τίς ἀνάγκες τοῦ εἶναι μας γιά Θεό, γιά ἀληθινό Θεό, ὅπως μᾶς τόν φανερώνει ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ἐγγύηση τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Ὅταν ὁ πραγματικός ἑαυτός μας, ἐκεῖνος πού βρίσκεται κάτω ἀπό τά ὁποιαδήποτε φτιασίδια τοῦ κόσμου, μέ τά ψεύτικα πιστεύω καί τήν ψεύτικη ζωή, ἀναστηθεῖ ἀπό αὐτόν τόν τάφο του καί συνδεθεῖ μέ τόν Θεάνθρωπο Κύριο, τότε θά γεμίσει χαρά, τότε θά νιώσει εἰρήνη, τότε θά καταλάβει εὐτυχία.
Ἡ μακραίωνη ἱστορία τῶν ἐν Χριστῷ λυτρωμένων τό μαρτυρεῖ. Κάνουμε κτῆμα μας τή χαρά, ὅταν κάνουμε δικό μας τόν Χριστό, ὅταν μέ τήν ὑπακοή μας στό ἅγιο θέλημά του γινώμαστε οἱ διοι δικό του κτῆμα. Ἡ Παναγία Μητέρα του, ἡ πρώτη στή χορεία τῶν ἁγίων, συνιστᾶ τό πρῶτο ἱστορικό πείραμα πού ἐπιτέλεσε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ στό ἀνθρώπινο γένος. Εἶνε τό πρότυπο καί τό μοντέλο τοῦ χαριτωμένου, τοῦ χαρούμενου, τοῦ λυτρωμένου ἀνθρώπου. Εἶνε ἡ ἐγγύηση ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς μποροῦμε νά γίνουμε χαριτωμένοι καί χαρούμενοι, ἑνωμένοι μέ τόν μοναδικό σωτῆρα, τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Ἡ ἐπίσκεψη καί ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου μέσα μας, ὅπως συγκεκριμενοποιεῖται μέ τά μυστήρια τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας του, ἐξασφαλίζει τή ζωντανή χαρά μας. Αὐτή ἡ χαρά δέν ἀφαιρεῖται, διότι τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν στερήση. Αὐτή ἡ χαρά ὁλοκληρώνει, διότι χορταίνει τόν ἑαυτό μας, χωρίς νά ἐξαρτᾶται ἀπό τίποτε τό ἐξωτερικό ἤ καί τό ἐσωτερικό, ἀπό τίποτε τό ἀνθρώπινο. Ζῆ ὁ Κύριος στήν καρδιά μας; Ζῆ ἡ χαρά στή ζωή μας καί ζοῦμε χαρούμενοι ἐν Κυρίῳ κι ἐμεῖς. 
E.Φ:E.M.(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

MHNYMATA TOY 1821

«….ὁ Θεὸς ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς ῾Ελλάδος, δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή του».
«Καὶ ὅταν ὁ δίκαιος Θεός μᾶς βοηθάει ποιὸς ἐχθρὸς μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει καλά;».
«...Γιὰ νὰ ἰσάσετε τὴν πατρίδα, πρέπει νὰ ἔχετε θεμέλια τῆς πολιτείας, τὴν Ὁμόνοια, τὴν Θρησκεία καὶ τὴν Φρόνιμη Ἐλευθερία»... «καὶ μὴ στηρίζεστε στοὺς ξένους, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό σας καὶ στὸν Θεό».
«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε « Πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό, και εκάμαμε την Επανάσταση». (Μέρος του λόγου που εκφώνησε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα).
Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Η πίστη του Μιαούλη!

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΜΙΑΟΥΛΗ
Στη ναυαρχίδα του ο θαλασσομάχος Μιαούλης, είχε στο πλωριό του άλμπουρο πάντα ένα μεγάλο μαύρο σταυρό. Στο πάνω μέρος είχε γράψει μ΄άσπρα γράμματα:
‘’Ιησούς Χριστός νικά’’  και στο κάτω:’’Σταυρού τόπος εχθρών τρόμος’’. Και στα πλάγια του σταυρού:’’Σταυρός πιστών το στήριγμα’’.
Με το σταυρό αυτό πάντα στο καράβι του ο Μιαούλης  ναυμαχούσε και νικούσε την αρμάδα, χαρίζοντας στον Αγώνα δοξασμένες νίκες.

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ!

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ
Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Τήν Γ’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὑψώνει στό μέσον τῶν Ἱερῶν Ναῶν τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, γιά νά λαμβάνουν οἱ ἀγωνιζόμενοι Χριστιανοί δύναμη καί ἁγιασμό στόν πνευματικό τους ἀγῶνα.
Πράγματι, καθώς ἀτενίζομε τόν Ἐσταυρωμένο Κύριό μας, ἀναμιμνησκόμεθα τῆς μέχρι Σταυροῦ θυσίας Του «διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν» καί τήν λύτρωσίν μας ἐκ τοῦ θανάτου.
Σοφά οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὥρισαν στό μέσον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, νά προσκυνοῦμε τόν Τίμιο Σταυρό, ἀφοῦ ὁ πνευματικός ἀγώνας χρειάζεται δύναμη παρά Κυρίου καί ἐνίσχυση παρ’ Αὐτοῦ, ὥστε νά φτάσωμε στήν Ἀνάσταση.
«Κύριε ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου τόν Σταυρόν σου ἡμῖν δέδωκας», ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἐνῷ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος σέ ἕνα βαθειά πνευματικό κείμενό του γιά τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση σημειώνει: «Σταυρός δένδρον ἀειθαλές, καθ’ ἑκάστην ἡμέρα μαραίνων τόν διάβολον».
Μέ ὅπλο τόν Σταυρό ἐνίκησαν οἱ Ἅγιοί τῆς Ἐκκλησίας μας τίς φάλαγγες τοῦ πονηροῦ καί μέ τόν Σταυρό πορεύονται οἱ ἀθληταί ὅλων τῶν ἐποχῶν.
Ἐφέτος, δύο ἡμέρες μετά τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἑορτάζομε τήν Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί συγχρόνως μιμνησκόμεθα τῶν ἱερῶν ἀγώνων τοῦ Γένους μας, πού μέ ὅπλο τήν πίστη στόν Ἐσταυρωμένο Κύριο κέρδισε τήν ἐλευθερία του.
Στό νοῦ μας ἔρχονται ἐκτός ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀγωνιστές, οἱ κλεινοί καί ἔνδοξοι Νεομάρτυρες, οἱ Ἐσταυρωμένοι ἀγωνισταί ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος, οἱ ὁποῖοι ἐν καιροῖς δυσχειμέροις, ἀπό τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453) καί μετά, ὡμολόγησαν τόν Ἰησοῦν Χριστόν τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον ἐνώπιον τῶν ἀπίστων ἀγαρηνῶν καί ἀξιώθηκαν μαρτυρικοῦ θανάτου, μιμούμενοι τούς παλαιοτέρους τῆς Ἐκκλησίας μας Μάρτυρας.
Ταιριάζει ἀπόλυτα γι’ αὐτούς, ὁ ὕμνος:
«Οἱ τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ ὡς ζυγόν ἀράμενοι καί αὐτόν ἀκολουθήσαντες ἐν πίστει, δεῦτε ἀπολαύετε ἅ ἠτοίμασε ὑμῖν βραβεῖα καί στέφη τά οὐράνια».
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό προοίμιο τοῦ βιβλίου του «Νέον Μαρτυρολόγιον», ἀναφέρει γιά τούς Ἐσταυρωμένους αὐτούς ἀθλητάς πού εἶδαν τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ:
«Αὐτό τό θαῦμα (τῶν Νεομαρτύρων) εἶναι παρόμοιον, ὡσάν νά βλέπῃ τινάς μέσα εἰς τήν καρδίαν τοῦ χειμῶνος ἐαρινά ἄνθη καί τριαντάφυλλα. Μέσα εἰς τήν βαθυτάτην νύκτα, ἡμέραν καί ἥλιον. Μέσα εἰς τό ψηλαφητόν σκότος, φῶτα λαμπρότατα. Ἐν καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας, νά βλέπῃ ἐλευθερίαν καί ἐν καιρῷ τῆς τωρινῆς ἀσθενείας, ὑπερφυσικήν δύναμιν».
Στήν τωρινή δύσκολη ἐποχή, κατά τήν ὁποία οἱ Ἕλληνες σηκώνουν τόν δικό τους Σταυρό, οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες ἀπευθύνονται σέ μᾶς μέ τά λόγια πού ὁ Ἅγιος Νικόδημος βάζει στό στόμα τους.
Σέ χρόνους πού ἐψύγη ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο καί λιγόστεψαν οἱ ἐπιθυμητές τῆς τελειότητος καί οἱ ἀγωνιστές τοῦ πνεύματος καί τῆς ἀληθείας, οἱ Ἐσταυρωμένοι τοῦ Χριστοῦ καί ἀναστημένοι καλλίνικοι Μάρτυρες ἐπίκαιρα μᾶς διδάσκουν. Ἂς τούς ἀκούσωμε καί ἄς ἐφαρμόσωμε στήν ζωή μας τήν παραγγελία τους. Ἐκεῖνοι πέρασαν ἀπό τό μαρτύριο στήν δόξα, ἀπό τόν Σταυρό στήν Ἀνάσταση καί τήν χαρά.
Ἄς ἀσπασθοῦμε τόν Σταυρό πού προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας στήν πρώτη ὄψη τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, γιά νά καταφιλήσωμε καί τόν Ἀναστάντα πού εἰκονίζεται στήν ἄλλη ὄψη του, καί ἄς φυλάξωμε ὡς παρακαταθήκη ἱερά τήν πνευματική τους διαθήκη:
«Φυλαχθῆτε, ἀγαπητοί ἀδελφοί μας, φυλαχθῆτε διά τήν ἀγάπην Θεοῦ καί διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν σας, νά μή σᾶς κλέψουν τόν θησαυρόν τῆς ἁγίας σας Πίστεως, τῆς ὁποίας ὅλος ὁ κόσμος, μέ ὅλας του τάς δόξας καί ἀναπαύσεις καί τά βασίλεια, δέν εἶναι ἀντάξιος. Ἐνθυμηθῆτε πώς ὁ Δεσπότης μας Χριστός, ὁπού σᾶς ἔβαλεν ὡσάν τά πρόβατα ἀνάμεσα εἰς τά ἀνήμερα θηρία, σᾶς ἔδωκε τοιαύτην παραγγελίαν, νά ἦσθε φρόνιμοι ὡσάν τό φίδι...».
Καί συνεχίζουν,
«Φυλαχθῆτε νά μήν ἀρνηθῆτε τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν σας. Μή τυφλωθῆτε τόσον, ὁπού νά προτιμήσετε τό σκότος ἀπό τό φῶς, τό ψεῦδος ἀπό τήν ἀλήθειαν. Τό χαλκοῦν καί κάλπικον νόμισμα ἀπό τό καθαρόν καί δοκιμασμένον μάλαγμα. Τό γυαλί καί ἄτιμον χαλίκι ἀπό τό ἀτίμητον πετράδι. Μέ ἕνα λόγον, τόν ᾅδην ἀπό τόν Οὐρανόν, καί τήν κόλασιν ἀπό τόν Παράδεισον. Μή τό καταδεχθῆτε ποτέ, μή, νά ἀφήσετε τήν ἁγιωτάτην Πίστιν σας, ἥτις κάμνει ἐκείνους ὁπού τήν πιστεύουν, ἀπό ἀνθρώπους ἀγγέλους, ἀπό ἐπιγείους οὐρανίους, ἀπό ὑλικούς υἱούς Θεοῦ κατά χάριν, λαμπροτάτους ἡλίους, κληρονόμους τῆς οὐρανῶν βασιλείας. Καί ἁπλῶς εἰπεῖν, μή τό στέρξετε ποτέ, ποτέ ἀδελφοί, νά ἀρνηθῆτε τόν πραότατον, τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἀληθινόν υἱόν τοῦ Θεοῦ καί Θεόν». 
Ἀδελφοί μου, εὑρισκόμεθα στό μέσον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἐνώπιόν μας ὑψοῦται ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας καί πρό τῶν ὀφθαλμῶν μας παρελαύνουν οἱ Ἐσταυρωμένοι καλλίνικοι τοῦ Χριστοῦ Στρατιῶτες, παλαιοί καί νεώτεροι. Ἄς ἀγαπήσωμε τόν ἀγῶνα τους, ἄς τούς μιμηθοῦμε στήν πορεία τους, γιά νά συναντήσωμε τόν Ἀναστάντα Κύριό μας.

Γ΄ Κυριακή των Νηστειών: Της Σταυροπροσκυνήσεως

"Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα,
καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν."
Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού 
Η άσκηση των αρετών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από την προσωπική ισχυρή θέληση, είναι απαραίτητη και η αγιαστική δύναμη της Εκκλησίας μας. Έτσι οι άγιοι Πατέρες όρισαν, καταμεσής της αγίας Τεσσαρακοστής να προσκυνείται ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, για να λαμβάνουμε οι πιστοί από αυτόν χάρη και δύναμη για να συνεχίσουμε με σθένος τον πνευματικό μας αγώνα. 
Ο Σταυρός του Χριστού είναι το καύχημα της Εκκλησίας μας και το αήττητο όπλο κατά των δυνάμεων του κακού. Πάνω σε αυτόν συντρίφτηκε το κράτος του διαβόλου και εκμηδενίστηκε η δύναμή του. Από αυτόν πήγασε η απολύτρωση και η αθανασία στο ανθρώπινο γένος. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας, φρίττει γαρ και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν» και «Νυν εμφανιζόμενος ο Σταυρός, δύναμιν παρέχη εν τω μέσω των νηστειών, τοις το θείον σκάμμα, ανύουσι προθύμως΄ αυτόν μετ’ ευλάβείας, κατασπαζόμεθα».
Από φονικό και έχθιστο μέσον εκτέλεσης κακούργων μεταβλήθηκε σε μέσον αγιασμού και νοητή ασπίδα προστασίας από τις επιβουλές του Εωσφόρου και των σκοτεινών πεσόντων αγγέλων του. Άλλοι τον παρομοιάζουν με ισχυρό κυματοθραύστη κατά των κλυδωνισμών της ζωής, που προκαλεί το κακό και η αμαρτία. Η σωματική κόπωση της νηστείας και η ψυχική νωχέλεια του πνευματικού αγώνα είναι δυο βασικοί παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να αναστείλουν τη νηπτική πορεία του πιστού. Η αγιαστική δύναμη του Σταυρού είναι το αντίδοτο σ’ αυτή την κατάσταση.
Ο Σταυρός του Χριστού, εκτός από θείο σύμβολο της Εκκλησίας μας, έχει και ηθική σημασία για τον κάθε πιστό. Όπως ο Κύριος έφερε το δικό Του Σταυρό στο Γολγοθά, φορτωμένος τις ανομίες ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, έτσι και ο πιστός του Χριστού, φέρει αυτός τον προσωπικό του σταυρό, τον αγώνα για σωτηρία και τελείωση. Ο δρόμος για τη σωτηρία είναι πραγματικός Γολγοθάς και απαιτεί αυταπάρνηση σε όσους τον ανεβαίνουν. Το βεβαίωσε ο Κύριος: « όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Μαρκ.8,34). Η αγία περίοδος του Τριωδίου είναι κατ’ εξοχήν σταυρική πορεία και νοητή σταύρωση των παθών μας. 
Γι’ αυτό η αγία μας Εκκλησία αφιέρωσε την Κυριακή αυτή στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. Οι πιστοί αντλώντας χάρη από αυτόν, δυναμωμένοι πια και ανανεωμένοι, αντιπαρερχόμαστε τα εμπόδια που στήνει ο πονηρός και βαδίζουμε την ουρανοδρόμο ατραπό με οδηγό τη χαρά και τη λαχτάρα να συναντήσουμε τον αναστάντα Κύριό μας Ιησού Χριστό την αγία και λαμπροφόρο η ημέρα της εγέρσεώς Του.
Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Οσίου Αλεξίου, Ανθρώπου του Θεού!

Άγιος Αλέξιος· ο άνθρωπος, που έζησε μόνο για το Θεό (17 Μαρτίου) 
Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει την ιερή μνήμη του οσίου Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού. Αυτός είναι ο ακριβής τίτλος, με τον οποίο έμεινε στη μνήμη και την παράδοση της Εκκλησίας ο όσιος Αλέξιος άνθρωπος του Θεού. Ο άνθρωπος, που έζησε μόνο για το Θεό, άγνωστος μέσα στους ανθρώπους, ακόμα και στους πιο δικούς ταυ. 
Γεννήθηκε στη Ρώμη από πατέρα γερουσιαστή και μητέρα αριστοκράτισσα.. Όταν ήλθε σε ηλικία, για να μη δυσαρεστήσει τους γονείς του, δέχθηκε να νυμφευθεί. Αλλά την τελευταία στιγμή, αμέσως μετά το γάμο, παράτησε τη νύμφη και έφυγε. Μπήκε σ’ ένα πλοίο και πήγε στην Έδεσσα της Συρίας. Εκεί ντύθηκε φτωχικά κι έκανε το ζητιάνο. Συνήθιζε να κάθεται έξω από την Εκκλησία, κάτω από μια εικόνα της Παναγίας. Μια ημέρα, περνώντας από κει ένας ιερέας, είδε να λαμποκοπά η εικόνα κι άκουσε μια φωνή να του λέγει· «Ετοιμάστε κάπου να μείνει τούτος ο φτωχός δούλος μου».
Αυτό έγινε γνωστό στην πόλη, κι όλοι έτρεχαν για να δουν το φτωχό ζητιάνο. Τότε ο Αλέξιος, για να γλυτώσει από τον κόσμο, έφυγε πάλι και χάθηκε. Μπήκε σ’ ένα πλοίο για να πάει στην Ταρσό, μα η τρικυμία, που σηκώθηκε στη θάλασσα, παρέσυρε το πλοίο και το έφερε στις ακτές της Ιταλίας. Έτσι ο Αλέξιος, βρίσκεται πάλι στη Ρώμη. Μια μέρα συναντά στο δρόμο τον πατέρα του. Εκείνος δεν τον αναγνώρισε κι ο Αλέξιος του ζητάει κάπου να μείνει σε μια γωνιά του αρχοντικού του. Ο πατέρας, πονεμένος που είχε χάσει το παιδί του, δεν του αρνήθηκε· τον έβαλε λοιπόν να μείνει σ’ ένα μικρό δωμάτιο κάτω από τη σκάλα του σπιτιού του και τον παρακάλεσε να προσεύχεται για το γυρισμό του χαμένου παιδιού του.
Δεκαεπτά χρόνια έμεινε ο άγιος Αλέξιος κάτω από τη σκάλα του πατρικού του σπιτιού, ολωσδιόλου άγνωστος απ’ όλους. Έμπαιναν κι έβγαιναν οι γονείς του κι η γυναίκα του, κλαμένοι για τον άνθρωπο τους, που τον είχαν χάσει χωρίς να μπορούνε να μάθουν πού βρίσκεται. Έμπαιναν κι έβγαιναν οι υπηρέτες κι έβλεπαν περιφρονητικά το φτωχό ζητιάνο. Ο Άγιος σιωπά και κλαίει κι αυτός μέσα του, και για την αγάπη του Χριστού πνίγει την αγάπη του, για τα πιό δικά του πρόσωπα. Ο Θεός, όταν ήλθε ο καιρός, του φανέρωσε την ημέρα της θανής του και του είπε να γράψει σ’ ένα χαρτί το όνομά του. Όταν οι γονείς του τον βρήκαν νεκρό, διάβασαν στο χαρτί που κρατούσε στα χέρια του· «Εγώ είμαι το παιδί σας ο Αλέξιος»!
Στην προς Εβραίους επιστολή, εκεί που ο Απόστολος ομιλεί για τους αγίους του Θεού και για τα κατορθώματα της πίστης, λέγει σε μια στιγμή· «ων ουκ ην άξιος ο κόσμος». Αυτό θα πει πως όλος ο κόσμος δεν αξίζει όσο η πίστη κι η θυσία των Αγίων. Κι όχι μόνο δεν αξίζει, αλλά και δεν μπορεί να καταλάβει ο κόσμος και να εκτιμήσει την αυταπάρνηση και το ηρωικό έργο των Αγίων. Πολύ περισσότερο στον καιρό μας, που επιτυχία και κατόρθωμα θεωρείται το υλικό κέρδος κι η αισθησιακή απόλαυση. Τέτοιες πράξεις, σαν κι αυτή του αγίου Αλεξίου, εμείς δεν τις καταλαβαίνομε· κι όχι μόνο τούτο, μα και τις ειρωνευόμαστε και τις καταδικάζομε.
Ο άγιος Αλέξιος θέλησε να είναι απόλυτα συνεπής προς όσα ο Ιησούς Χριστός λέγει στα Ευαγγέλια για τέλεια αποταγή και ταπείνωση. Στο παράδειγμα του αγίου Αλεξίου υπάρχει απροσμέτρητο πνευματικό βάθος και θείος έρωτας, που νικάει κάθε άλλη επίγεια σχέση και αγάπη. Τέτοιες πράξεις, αν δεν μπορούμε να τις μιμηθούμε, δεν είναι όμως λίγο να τις θαυμάζουμε. Αλλά και να λυπούμαστε, γιατί εμείς δεν έχομε την υπομονή και την πίστη των Άγιων. Γι’ αυτό η Εκκλησία εορτάζει και τιμά τους Άγιους, για να μας δίνει ευκαιρίες να είμαστε πάντα μαζί τους. Εκείνοι είναι οι φίλοι του Χριστού και οι ευεργέτες μας, κι εμείς με την ευχή και την πρεσβεία τους ζητούμε από το Θεό, «ίνα και των της δόξης στεφάνων αυτοίς κοινωνήσωμεν». Αμήν.
Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, 
«Εικόνες έμψυχοι»
Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

«ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΟ ΨΩΜΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΦΑΓΕ...»

«ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΟ ΨΩΜΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΦΑΓΕ...»
Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου 
Πατρῶν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Δέν πέρασε ἀπ’ αὐτό τόν κόσμο ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος νά μή ἐδάκρυσε καί νά μή ἐγεύθη τῶν θλίψεων τήν δοκιμασία.
Εἶναι σαφής ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἔχει διαχρονική ἰσχύ: «Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰω. ιστ’, 33), καί ἀλλοῦ, «Μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε» (Λουκ. στ’, 21).
Ἐπειδή οἱ καιροί μας εἶναι ἐξαιρετικά σκληροί καί πολλάκις οἱ ἄνθρωποι κάμπτονται ἀπό τίς δυσκολίες καί ἀδυνατοῦν νά ἀντιμετωπίσουν μέ θάρρος τά προβλήματα, θεωρήσαμε πάνυ ὠφέλιμο νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό θέμα αὐτό, προκειμένου νά ἐπιστηρίξωμε τούς ταλαιπωρημένους ἀπό τά ποικίλα βάρη ἀδελφούς μας.
Ὡς τίτλο τοῦ ἄρθρου μας ἐθέσαμε τόν λόγο τοῦ Γκαῖτε, ὁ ὁποῖος φιλοσοφῶντας γιά τήν ζωή ἔγραψε μέ νόημα: «τοῦ πόνου τό ψωμί ὅποιος δέν ἔφαγε, μόνο ἐκεῖνος δέν σᾶς γνώρισε, ὦ οὐρανοί...».
Ὅσο θά ὑπάρξῃ θάλασσα χωρίς φουρτούνα καί οὐρανός χωρίς σύννεφα, τόσο θά ὑπάρξῃ καί ζωή χωρίς θλίψεις καί προβλήματα. Ὅσο καί ἄν ἐρευνήσῃ κανείς τήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἀπό τότε πού ἐδημιουργήθη ὁ κόσμος μέχρι σήμερα, δέν θά καταφέρῃ νά βρῇ πτυχή της ἄμοιρη πόνων, θλίψεων καί δοκιμασιῶν.
· Ποῦ ὀφείλονται ὅμως οἱ θλίψεις; Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος μιλάει μέ σαφήνεια γιά τήν γενεσιουργό αἰτία τῶν θλίψεων, λέγοντας ὅτι εἶναι τά πάθη μας, οἱ ἁμαρτίες μας, ἡ ἀποστασία μας ἀπό τόν Θεό.
«Ὅταν γάρ ἥμαρτεν ὁ Ἀδάμ τήν ἁμαρτίαν ἐκείνην τήν χαλεπήν καί τό κοινόν ἁπάντων ἀνθρώπων κατεδίκασε γένος, λύπῃ τότε κατεδικάζετο...» (Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ὀλυμπιάδα Ἐπιστολή Ι’, 3α, ΕΠΕ 37, 454).
Αὐτή ἡ λύπη ὅμως ἐνικήθη καί εἰς χαρά μετενεστράφη, ὅταν ἐνηνθρώπησε ὁ Θεός, ὅταν δηλαδή ἦλθε ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος μέ τήν εἰς ᾅδου κάθοδο καί τήν Ἀνάστασή του ἐνίκησε τήν λύπη καί τόν θάνατο. 
Καί πάλι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος θά μᾶς διδάξῃ πάνω σ’ αὐτό τό θέμα καί ὡς καλός πατέρας θά ἐξηγήσῃ στά παιδιά του: 
Τίς θλίψεις τίς ἐπιτρέπει ὁ Θεός,
– Γιά τήν τελειοποίηση μας.
– Γιά τήν ἐνδυνάμωση τῆς θελήσεώς μας.
–Γιά νά γινώμαστε λαμπρότεροι, ὅπως τό χρυσάφι πού δοκιμάζεται στήν φωτιά.
– Γιά νά Τόν μιμούμεθα στήν ταπείνωση. 
Ὁ Κύριός μας ἔγινε «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β’, 18). Ἀλήθεια, ποιός ἄλλος ὑπέστη τέτοια μαρτύρια, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός; Ἐξευτελισμούς, ὕβρεις, ραπίσματα, μαστίγωμα, ἀτιμωτικό σταυρικό θάνατο... 
– Γιά νά λαμβάνωμε στεφάνια ἀπό τόν Θεό. 
Ἄς συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας, ὅτι ὁ βίος μας ἐπάνω στήν γῆ εἶναι πολύ λίγος, ἀπειροελάχιστος μπροστά στήν αἰωνιότητα. Αὐτή ἡ ζωή, μᾶς προετοιμάζει γιά τήν μέλλουσα δόξα. 
– Γιά νά ὁδηγούμεθα στήν ἁγιότητα.
Μή λησμονῆτε, ἀδελφοί μου, τόν λόγο τοῦ Κυρίου: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’, 24).
– Γιά νά παραδειγματίζωνται οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι καί νά ἀντέχουν στίς δικές τους θλίψεις.
Γι’ αὐτό ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά θλίβωνται περισσότερο οἱ δίκαιοι, παρά οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων. Μελετῶντας τήν ζωή τῶν Ἁγίων, π.χ. τοῦ Ἰώβ τοῦ πολυάθλου, λαμβάνομε δύναμη μεγάλη καί παρηγορία στίς θλίψεις μας καί στό τέλος ἀναδεικνυόμεθα νικητές.
· Γιατί ὅμως δέν ἀντέχομε σήμερα εἰδικά, στίς δοκιμασίες καί ὁδηγούμεθα στήν ἀπόγνωση; Διότι μᾶς λείπουν τά ἀντισώματα, γιά νά νικήσωμε τόν ἰό τῶν θλίψεων.Ἔχει ἀρρωστήσει τό πνευματικό ἀνοσοποιητικό μας σύστημα. Γι’ αὐτό καί μένομε στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἐνῷ πρέπει νά περνᾶμε στήν νικοποιό δύναμη διά τοῦ ὅπλου τῆς χάριτος, τοῦ Σταυροῦ δηλαδή τοῦ Κυρίου μας, τόν ὁποῖο προβάλλει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς τρόπαιο νίκης καί ὡς «μηχανή» καί «σχοινίον» (κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο) γιά νά ἐκτοξευθοῦμε στήν Ἀνάσταση.
Δυστυχῶς στίς ἡμέρες μας δέν ὑπάρχουν γερά πνευματικά θεμέλια, ἀφοῦ τά τελευταῖα χρόνια οἰκοδομήσαμε στήν ἄμμο καί τό ὅλο κτίσμα θυμίζει ἀνδριάντα μέ χρυσό κεφάλι καί σάπια χωματένια πόδια.
Ἀστοχήσαμε, πιστεύοντες ὅτι χαρά βρίσκεται μόνο στήν γῆ, στά ἐφήμερα, στά φθαρτά, στά κοσμικά παλάτια, στίς ψεύτικες ἡδονές, καί γι’ αὐτό, ὅταν αὐτά παρῆλθαν, ἤ παρέρχονται, γευόμεθα τήν ὀδύνη.
Στηρίξαμε τήν εὐτυχία μας στίς ἀπρόσωπες σχέσεις καί διελύσαμε τούς δεσμούς πνεύματος καί αἵματος, πού συγκρατοῦν τά μέλη μιᾶς κοινωνίας. Γκρεμίσαμε τήν σταυρόσχημη διάσταση τῆς ἀγάπης καί κοινωνίας προσώπων: Θεός – ἄνθρωπος καί ἄνθρωπος – συνάνθρωπος. Ἔτσι βρεθήκαμε στό κενό. 
Ἄς ἑστιάσωμε στόν χῶρο μας, στήν πατρίδα μας, ἡ ὁποία μαστίζεται ἀπό τήν πολυεπίπεδη, ὡς τήν ἔχομε πολλάκις χαρακτηρίσει, κρίση. Δυστυχῶς ὑπερεπερίσσευσε ὁ πόνος καί ἡ θλιψη. Κάθε ἡμέρα ζοῦμε ἀνθρώπινα δράματα καί βλέπομε τούς ἀνθρώπους, καί μάλιστα τήν νεολαία μας, νά βαδίζουν ὡς «νυχτωμένοι στρατοκόποι, ἀποσταμένων καί σβησμένων ἐλπίδων», ὡς θά ἔλεγε καί ὁ ποιητής.
Καί τί θά γίνῃ; Ἔτσι θά προχωρᾶμε; Θά συμβιβασθοῦμε μέ αὐτή τήν «μοῖρα», γιά νά μιλήσωμε μέ ἁπλᾶ λόγια; Θά δραπετεύωμε ἀπό τήν ζωή ἀπό τήν πίσω πόρτα;
Ἀλλ’ ὄχι. Ἡ ζωή εἶναι δῶρο Θεοῦ. Εἶναι ἀναντικατάστατη. Ὁ λαός μας ἔχει τόν δικό του τρόπο, ὥστε μέσα ἀπό τήν ἁπλότητά του νά δίδῃ μαθήματα ἐλπίδας, αἰσιοδοξίας, ζωῆς. Ἔχετε σκεφθῆ ἀλήθεια, πόσο ξεχωριστός λαός εἴμαστε γενικά καί, ἐφ’ ὅσον μιλᾶμε γιά τό συγκεκριμένο ζήτημα, πόσο ξεχωριστός λαός εἴμαστε στό νά κατακτᾶμε τούς οὐρανούς; Τετρακόσια χρόνια ὑπέμεινε τό γένος μας ἀπό φρικτούς δυνάστες, διωγμούς καί κατατρεγμούς, ἐξευτελισμούς καί μαρτύρια. Καί ὅμως, ἀπετίναξε μέ γενναιότητα τόν ζυγό τῆς πνευματικῆς καί σωματικῆς σκλαβιᾶς. Γιατί ἄραγε δέν καλλιεργοῦμε τό κλῖμα τῆς αἰσιοδοξίας καί τῆς γενναιότητας, ἑτοιμάζοντας τήν εὐτυχία τῶν παιδιῶν μας; Λέει λοιπόν ὁ λαός μας: «Καί μέ τά χίλια βάσανα, πάλι ἡ ζωή γλυκειά εἶναι».
Σέ ἐπίσκεψή μας σέ χωριό τῆς ἐπαρχίας μας, γέροντας σοφός, μέ σχεδόν ἕναν αἰῶνα ζωῆς στήν πλάτη του, μοῦ εἶπε: «Νά δίνῃς θάρρος, Δέσποτα, στά παιδιά, στούς νέους. Τά παιδιά εἶναι σήμερα σάν τό τσόφλι τοῦ αὐγοῦ. Δέν ἀντέχουν γιά πολλά. Με τό πρῶτο βόλι λακᾶνε (με τήν πρώτη δυσκολία, ἐννοοῦσε, τό βάζουν στά πόδια). Ἐμεῖς, Δεσπότη μου, χῶμα φάγαμε γιά νά ζήσουμε, ἀλλά τό κεφάλι δέν τό βάλαμε κάτω. Καί πολέμους περάσαμε καί φτώχειες καί πεῖνες καί ἡ ξενητειά πῆρε πολλά βλαστάρια μας, ἀλλά δόξα τῷ Θεῷ εἴμαστε ὄρθιοι, καί ἄν χρειαστῇ σέρνουμε πρῶτοι τό χορό...».
Καί σέ ἄλλο χωριό τῆς ἐπαρχίας μας βρήκαμε νεαρό αὐτή τήν φορά, βράχο τῆς ὑπομονῆς (πόσο στ’ ἀλήθεια μικρός ἔνοιωσα μπροστά του!), ὁ ὁποῖος ἀδυνατοῦσε ἐξ αἰτίας μιᾶς σπάνιας ἀσθένειας τῶν μυῶν, νά κινήσῃ τά μέλη τοῦ σώματος του (μόνο νά μιλάῃ μπορεῖ). Αὐτό τό παιδί, γεμάτο αἰσιοδοξία, χαρά, δύναμη, ἀντοχή μοῦ εἶπε: «Ἔχω μιά μεγάλη ἀπορία, Πάτερ. Γιατί οἱ ἄνθρωποι τό βάζουν στά πόδια μέ τήν ὁποιαδήποτε δυσκολία; Λυπᾶμαι ὅταν μαθαίνω, ὅτι κάποιοι συνάνθρωποί μας βάζουν τέλος στήν ζωή τους γιά χρέη καί κάποια ἄλλα θέματα... Θεωρῶ τήν μεγαλύτερη εὐτυχία τό ὅτι μπορῶ καί μιλῶ. Τό ὅτι εἶμαι στήν ζωή. Εἶμαι πιό δυνατός τώρα καί ὄχι πρίν λίγα χρόνια, πού ἤμουν ἀθλητής στόν στίβο». Καί εἶναι μόλις 35 ἐτῶν, συμπληρώνω ἐγώ.
Ἀκούοντας αὐτά τά λόγια, ζητοῦσα ἐσωτερικά καί μυστικά συγγνώμη ἀπό τόν Θεό, γιατί πολλές φορές λυπήθηκα γιά ἀσήμαντα πράγματα. Τό μόνο πού μπόρεσα νά πῶ ἦταν: «Θέλεις παιδί μου νά τά πῇς αὐτά μπροστά σέ μιά κάμερα, γιά νά τά ἀκούσῃ ὁ ἀπογοητευμένος κόσμος;». «Καί βέβαια!», μοῦ ἀπήντησε. 
· Ἀδελφοί μου, θά μποροῦσα νά ἀναφέρω πολλά παραδείγματα. Ὅμως θά καλέσω ὅλους νά ὑψώσωμε τά μάτια στόν οὐρανό καί νά εὐχαριστήσωμε τόν Θεό, γιατί Ἐκεῖνος εἶναι πού στέκεται πάντοτε δίπλα μας καί κοντά μας καί δέν μᾶς ἀφήνει ἀπό τά μάτια Του καί ἀπό τήν πατρική ἀγκαλιά Του. 
Νά Τόν εὐχαριστήσωμε, γιατί ἔχομε παρηγοριά μας τήν Παναγία μας. Αὐτή μᾶς κράτησε ἀπό τό χέρι σάν πρόσωπα καί σάν Λαό. Σκούπισε τά δάκρυά μας καί τόν ἱδρῶτα μας καί μᾶς περιέβαλε μέ τήν μητρική Της φροντίδα. Ἡ Εἰκόνα Της εἶναι τό φῶς τῆς ζωῆς μας, ἡ ἐλπίδα μας, ἡ χαρά μας...
Να δοξολογήσωμε τόν Θεό, γιατί μᾶς ἔδωσε «παρακλήτους» τούς Ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ δάσκαλοί μας στήν ὑπομονή καί στήν καρτερία καί οἱ πρέσβεις μας οἱ ἀκοίμητοι γιά νά ξεπερνᾶμε τά προβλήματά μας. 
Ἀδελφέ μου, ἐσύ πού στενοχωρεῖσαι καί κλαῖς γιά ὁποιονδήποτε λόγο, ἐσύ πού ἔχασες πρός καιρόν τό θάρρος σου καί τήν δύναμή σου, θυμίσου ὅτι τά σύννεφα μπορεῖ γιά λίγο νά κρύβουν τόν ἥλιο, ὅμως ὁ ἥλιος ὑπάρχει, ὁ οὐρανός μένει ἀνεπηρέαστος καί σέ λίγο θά φανῇ τό φῶς καί ἡ λαμπρότητά του. 
Ἀδελφέ μου, ἐσύ πού ὑποφέρεις καί λυγίζεις ἀπό τῆς ζωῆς τίς λύπες καί τά βάσανα, θυμίσου ὅτι τό χιόνι γιά λίγο καλύπτει τό χῶμα καί τά φυτά, ὅμως εἶναι ἀπαραίτητο γιά τήν ἰσορροπία τῆς φύσεως. Σέ λίγο θά λειώσῃ καί ἡ ἄνοιξη θά φανῇ, φέρνοντας μαζί της τοῦ χιονιοῦ τά εὐεργετήματα.
Ἀδελφέ μου, ἐσύ πού ξενυχτᾶς καί ἀγωνίζεσαι νά ξεπεράσῃς τόν πόνο καί νά βρῇς λύσεις γιά τά προβλήματά σου, ἄκουσε τόν Κύριό μας, πού σοῦ λέγει, μέ τόση, ναί μέ τόση ἀγάπη: 
«Ἐγώ πατήρ, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ Νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφεύς, ἐγώ ἱμάτιον, ἐγώ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος. Πᾶν ὅπερ ἄν θέλῃς ἐγώ. Μηδενός ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγώ δουλεύσω. Ἦλθον γάρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. Ἐγώ καί φίλος καί ξένος καί κεφαλή καί ἀδελφός καί μήτηρ. Πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρός ἐμέ. Ἐγώ πένης διά σέ, καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί Σταυροῦ διά σέ, ἐπί τάφου διά σέ, ἄνω ὑπέρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπέρ σοῦ πρεσβευτής παραγέγονα παρά τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σύ καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος. Τί πλέον θέλεις;» (Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τό κατά Ματθαῖον Ὁμιλία ΟΣΤ´, 24, ΕΠΕ 12, 34).
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Ταπείνωση!

ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ
Κάποιος Κωνσταντίνος, άνθρωπος πάρα πολύ ευλαβής, κατοικούσε στην πόλη Αγκώνα της Ιταλίας και υπηρετούσε στο ναό του αγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Κάποτε που τελείωσε το λάδι και επειδή δεν είχε με τι να ανάψει τα κανδήλια, τα γέμισε με νερό, έβαλε το συνηθισμένο φυτίλι στο καθένα απ’ αυτά και τα άναψε σαν να είχαν λάδι.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ενώ έκανε τέτοια θαύματα, ακούστε τι ταπείνωση είχε. Επειδή η φήμη του είχε διαδοθεί σε όλες τις γύρω περιοχές από πολλά θαύματα που έκανε μέσω αυτού ο Άγιος Θεός, πήγαιναν πολλοί για να τον δουν και να πάρουν κάτι από τη Χάρη που είχε η παρουσία του. Κάποια φορά πήγε και ένας γεωργός από μέρος μακρινό για να τον δει. 
Έτυχε ο Άγιος να είναι ανεβασμένος πάνω σ’ ένα σκαμνί ξύλινο και να ετοιμάζει τα κανδήλια για να τα ανάψει. Ήταν μάλιστα πολύ κοντός στο ανάστημα, με αδύνατο σώμα και άσχημο πρόσωπο. Ο γεωργός λοιπόν ζητούσε επίμονα να του δείξουν ποιός είναι ο ευλαβέστατος άνθρωπος Κωνσταντίνος. Οι παρευρισκόμενοι του έδειξαν τον άνθρωπο εκείνον που ήταν πάνω στο σκαμνί. Ο γεωργός τότε, επειδή έκρινε την αγιότητα του ανθρώπου από την κατασκευή του σώματος, μόλις τον είδε τόσο κοντό και αδύνατο, σκέφθηκε μήπως δεν είναι αυτός για τον οποίο είχε ακούσει ότι κάνει θαύματα και είναι μεγάλος και σπουδαίος.
Όταν όμως έμαθε από τους παρευρισκομένους ότι αυτός πραγματικά είναι ο ευλαβής Κωνσταντίνος, τον σιχάθηκε από το σχήμα και τη σωματική του κατασκευή και είπε ειρωνικά: Εγώ περίμενα να δω άνθρωπο. Αυτός όμως δεν έχει καμιά ομοιότητα με άνθρωπο. Μόλις άκουσε τα λόγια αυτά ο άνθρωπος αυτός του Θεού, άφησε τα κανδήλια, έτρεξε γρήγορα, τον αγκάλιασε και του είπε: – Αδελφέ, σου χρωστώ μεγάλη χάρη. Μόνο εσύ έχεις ανοικτά τα μάτια σου. Μόνο εσύ κατάλαβες ποιός πραγματικά είμαι.
Ε.Φ:Ε.Μ.

Συγχώρεση...

«Αδελφοί μου, συμπάθεια να έχετε ο ένας για τον άλλον. Όχι με μίσος και έχθρα, όχι με φθόνον και κακία, όχι με πονηρία και σκληρότητα ψυχής και απανθρωπιά. Παρά με συμπάθεια, με μακροθυμία, με καρτερία, με σπλάγχνα οικτιρμών και φιλανθρωπίας. Σήμερα είσαι συ, αύριο εγώ, τώρα σφάλλει ο ένας, σε λίγο ο άλλος. Kάθε στιγμή μας συγχωρεί ο Θεός. Kαι μεις να συγχωρούμεν αλλήλους μας, και μεις να κλαύσωμεν και να θρηνήσωμεν και να λυπηθούμεν και να συμπονέσωμεν και να παρακαλέσωμεν τον Θεόν για το σφάλμα του αδελφού μας. Αυτή είναι η μεγαλυτέρα αρετή. Όσες αρετές και αν έχης, όσα καλά έργα και προσευχές και αγαθοεργίες και αν κάμης, όλα τα υπερβαίνει, εάν πης ένα λόγο: Θεέ μου, συγχώρεσε τον αδελφόν μου για ό,τι μου έκαμε».
Ο Άγιος Άνθιμος Ο εν Χίω

«ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ» ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ

ΗΠΑ, ΟΧΑΙΟ: ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΤΗΝ «ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ» ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
Ο Δήμαρχος του Stratton στο Οχάιο, John Abdalla αποφάσισε τελικά να υποκύψει στις απειλές του Αμερικανικού Ιδρύματος “Freedom from Religion” (Ελευθερία από τη Θρησκεία) που δραστηριοποιείται στο χωρισμό εκκλησίας και κράτους (Herald Star 25/01/14). Η οργάνωση που αποτελείται από “ακτιβιστές της Αθεΐας”, κατήγγειλε ότι οι Σταυροί κατέχουν περίοπτη θέση σε δημόσιους χώρους της πόλης αποστέλλοντας μάλιστα και το απαραίτητο αποδεικτικό υλικό των φωτογραφιών. Το ίδιο Ίδρυμα προειδοποίησε εγγράφως το Δήμαρχο, ότι οφείλει να κατεβάσει τους σταυρούς από το δημοτικό μέγαρο και από κάθε άλλο δημόσιο χώρο, λόγω “αντισυνταγματικότητας της θεσμοθέτησης του χριστιανισμού”.
Ενώ ο Δήμαρχος αρχικά είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο αφαίρεσης των σταυρών που αποτελούν κομμάτι της Ιστορίας του τόπου, άλλαξε την απόφασή του μετά από εισήγηση του νομικού συμβούλου.
Ο ίδιος δηλώνει ότι “υποχρεώθηκε να πάρει αυτήν την απόφαση για να αποφύγει μια πολυετή δικαστική διαμάχη που θα προέκυπτε αν συνέχιζε να διατηρεί τους σταυρούς σε δημόσια κτίρια” (The Blaze). Προσθέτει, ότι αυτό που τον απογοητεύει περισσότερο είναι το γεγονός ότι “κάποιος από τους κατοίκους ήρθε σε επαφή με την οργάνωση και έκανε την καταγγελία, χωρίς να έχει το θάρρος να απευθυνθεί στη δημοτική αρχή” .
Το Δημοτικό Συμβούλιο σε έκτακτη συνεδρίασή του, αποφάσισε τη δωρεά των Σταυρών σε ιδιώτες ώστε αυτοί να τοποθετηθούν σε ιδιωτικές ιδιοκτησίες και με αυτόν τον τρόπο, “αν και θα φαίνεται ότι οι άθεοι κέρδισαν, μάλλον θα έχουν ηττηθεί καθώς αφεξής οι Σταυροί θα υψωθούν σε ιδιωτικές γεωργικές εκτάσεις και κατοικίες θα είναι πιο ορατοί από ποτέ”.
Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιεί και το κανάλι WTOV Channel 9 News, ότι δηλαδή οι σταυροί που θα εδράζονται πλέον στις ιδιωτικές περιουσίες που λόγω της φυσικής τους θέσης στην πόλη θα τους κάνουν ακόμη ακόμα πιο ορατούς.
“Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει τους ιδιώτες να απομακρύνουν τους σταυρούς από τις περιουσίες τους”, δήλωσε ο νομικός σύμβουλος του Δήμου του Stratton,Frank Bruzzese.
Μόνο ένας Σταυρός έχει παραμείνει σε δημόσιο χώρο. Στον χώρο αναψυχής του Stratton Hills Park ο Σταυρός στο ύψωμα, δεν μπορεί να μετακινηθεί λόγω του πάγου. Ο Δήμαρχος διαβεβαίωσε ότι μόλις ο καιρός το επιτρέψει θα απομακρυνθεί και ο τελευταίος Σταυρός από το Stratton…
Βρυξέλλες,Δ.Πορφύρης/Π.Σταφυλά

Πηγή: http://www.makeleio.gr/?p=55277
Ε.Φ:Ε.Μ.

Το συγκινητικό βίντεο για την Ελλάδα που κάνει το γύρο του κόσμου.

Το γύρο του κόσμου κάνει ένα βίντεο με τον τίτλο “To be Greek” και υπενθυμίζει στον Έλληνα το μεγαλείο αυτής της ένδοξης χώρας που μένει ανεξίτηλο στο χρόνο .
Όλα αυτά που υπο το βάρος της κρίσης και του σύγχρονου τρόπου ζωής τείνουμε να ξεχάσουμε , παραδόσεις που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου και η λήθη που σβήνει τα επιτεύγματα των Ελλήνων στο πέρασμα των χρόνων.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Πατέρας και γιος: μια πολύ όμορφη ιστορία...

Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος , για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.
Γιος: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
Πατέρας: «Ναι βεβαίως , τι είναι;»
Γιος: «Μπαμπάς, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»…
Πατέρας: «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;» ρώτησε θυμωμένα.
Γιος: «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;»
Πατέρας: «Εάν πρέπει να ξέρεις παίρνω 50€ την ώρα.»
Γιος: «Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω.
Γιος: «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις 25€;»
Ο πατέρας εξαγριωμένος, «εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι, ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ’ ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»
Tο μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.
Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;
Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται:
Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα 25€ και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.
«Κοιμάσαι γιε μου;» Ρώτησε.
«Δεν κοιμάμαι » απάντησε το αγόρι.
«Σκεφτόμουν ,ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς .«Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 25€ που μου ζήτησες .»
Το παιδί έτρεξε κατ’ ευθείαν επάνω του χαμογελώντας . «Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα.
Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει.
Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του, και κοιτάζει τον μπαμπά του.
«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;» ο πατέρας του γκρινιάζει .
«Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω,» το μικρό παιδί απάντησε.
«Μπαμπά, έχω 50€ τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου;
Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι . Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.»
Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ζήτησε συγνώμη.
Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους σας που εργάζεστε τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς , εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας.
Εάν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορέσει εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες . Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι που αφήνουμε πίσω θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής τους.

ΠΗΓΗ: ΕΔΩ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ...

Εορτάστηκε δεόντως, με κάθε λαμπρότητα και εν πληθούση Εκκλησία, ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας μας, Ά Κυριακή των Νηστειών, στον Ενοριακό Ιερό Ναό μας. 
Τελέστηκε η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και προ της απολύσεως έλαβε χώρα η Λιτάνευση των Ιερών Εικόνων σε ανάμνηση της αναστήλωσης των Ιερών Εικόνων το έτος 842,
 πέριξ του Ιερού Ναού.
Από την Αγία Εκκλησία μας, ορίστηκε ως Κυριακή της Ορθοδοξίας, η πρώτη Κυριακή των Νηστειών, σε ανάμνηση της οριστικής αναστήλωσης των ιερών και σεπτών εικόνων από την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα το 842, οπότε και έπαψε από το γεγονός αυτό ο μακροχρόνιος σάλος που είχε δημιουργηθεί εκ του ζητήματος των εικόνων, για να δείξει στους πιστούς πως ο πνευματικός τους αγώνας θα πρέπει να συνδυάζεται με την ορθή πίστη για να είναι πραγματικά αποτελεσματικός.
Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Το δια κολλύβων Θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος


Όταν έγινε βασιλιάς ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363) έκανε πολλά και διάφορα εναντίον των Χριστιανών καί προσπάθησε να αναστήσει την παλαιά ειδωλολατρική θρησκεία των Ελλήνων. Στην εποχή του είχαν ουσιαστικά ξαναρχίσει οι διωγμοί των Χριστιανών καί τα βασανιστήρια...
Ο Ιουλιανός, γνώριζε πολύ καλά τα ήθη των Χριστιανών καί ότι την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τηρούν αυστηρή 
νηστεία καί εξαγνίζονται μ' αυτή καί τη θερμή προσευχή. Θέλησε, λοιπόν, να τους μιάνει με τις ειδωλολατρικές θυσίες. Γι' αυτό καί κάλεσε τον έπαρχο της πόλεως καί του ανέθεσε να επιβλέψει στην εκτέλεση της εξής εντολής του: Να σηκωθούν από την αγορά όλα τα τρόφιμα καί να μην υπάρχουν σ' αυτήν παρά μόνον εκείνα πού θα ήταν ραντισμένα με το αίμα των θυσιών πού έγιναν στα είδωλα. Με τον τρόπο αυτό αναγκαστικά, ή θα αγόραζαν όλοι να φάνε καί έτσι να γευθούν από τη θυσία προς τους θεούς, ή αν δεν υπακούσουν, να πεθάνουν από την πείνα.
Ο έπαρχος έθεσε αμέσως σε εφαρμογή τη διαταγή του Ιουλιανού καί αποσύρθηκαν από την αγορά τα τρόφιμα. Αντικαταστάθηκαν βέβαια από τα μιασμένα από τις θυσίες τρόφιμα. Φάνηκε έτσι προς στιγμήν ότι κέρδιζε ο διάβολος, ο υποκινητής καί εμπνευστής καί Πατέρας του Ιουλιανού. Ο Θεός όμως είναι καί Παντοδύναμος καί Πάνσοφος. Δεν άφησε ούτε εγκατέλειψε το λαό Του. Για τη σωτηρία του από τις μεθοδείες του διαβόλου έστειλε το Μεγαλομάρτυρά Του Θεόδωρο, πραγματικά ως δώρο Θεού για να Τον δοξάσει με ένα θαύμα.
Καί παρουσιάζεται ο Άγιος στον Πατριάρχη Ευδόξιο (360-369) καί του φανερώνει το σχέδιο του Ιουλιανού με τα έξης λόγια:
- «Σήκω γρήγορα, Πατριάρχη, συγκέντρωσε το Χριστεπώννμο πλήρωμα, καί διαφύλαξε το από τον μολυσμό των ειδώλων, παραγγέλοντάς το να μην αγοράσει κανείς από τα τρόφιμα που υπάρχουν στην αγορά».
Ο Πατριάρχης απορώντας είπε προς τον Άγιο:
- «Πώς είναι δυνατόν, Κύριε μου, να γίνει αυτό; Διότι, οι μεν πλούσιοι μπορεί να το εφαρμόσουν γιατί έχουν τρόφιμα στις αποθήκες τους, οι φτωχοί όμως, που δεν θα έχουν ούτε μιας ημέρας τρόφιμα, τί θα κάνετε μπροστά σ' αυτή την ανάγκη»;
Καί ο Άγιος του είπε:
- Να τους προσφέρεις κόλλυβα, για να καλύψεις την ανάγκη τους».
Και επειδή ο Πατριάρχης άκουγε για πρώτη φορά το λόγο για τα κόλλυβα, τον ρώτησε με απορία:
- «Τί είναι αυτά τα κόλλυβα δεν το γνωρίζω». Ο Μάρτυρας τότε του αποκρίθηκε:
- «Είναι σιτάρι. Να το βράσεις καί να το μοιράσεις στους Χριστιανούς».
Καί για να δείξει ο Άγιος από που ήλθε, πρόσθεσε:
- «Γι' αυτό το βρασμένο σιτάρι στα Ευχάϊτα συνηθίζουμε να το λέμε κόλλυβα. Κάνε, λοιπόν, έτσι καί σώσε το ποίμνιο του Χριστού από το μιασμό».
Λέει ο Πατριάρχης προς τον Άγιο:
- «Ποιος είσαι εσύ Κύριε μου, πού φροντίζεις με αγάπη καί ευσπλαχνία για τη σωτηρία μας»;
Καί ο Άγιος του αποκρίθηκε:
- «Εγώ είμαι ο Μάρτυρας του Χριστού Θεόδωρος, καί με έστειλε για τη σωτηρία καί βοήθειά σας».
Ο Άγιος έγινε άφαντος καί ο Πατριάρχης σηκώθηκε με θαυμασμό καί χαρά καί συγκέντρωσε το λαό του Χριστού καί του φανέρωσε την παρουσία καί βοήθεια του Μάρτυρα. Συγχρόνως έκανε σύμφωνα με το λόγο του. Δηλαδή έβρασε σιτάρι καί μοίρασε στο λαό καί διαφυλάχθηκε έτσι το ποίμνιο του Χριστού. Στην αγορά, αν καί τελείωνε η εβδομάδα, η μηχανορραφία του Ιουλιανού έμεινε ανενέργητη, γιατί κανένας Χριστιανός δεν αγόρασε από τα μιασμένα τρόφιμα. Κι' αφού ο Ιουλιανός νικήθηκε ολοφάνερα απέσυρε από την αγορά τα μιασμένα τρόφιμα καί επανέφερε τα συνηθισμένα.
Οι Χριστιανοί ύμνησαν καί δοξολόγησαν το Θεό καί το Μάρτυρά Του Θεόδωρο καί για χάρη του έκαναν λαμπρή γιορτή.
Έτσι καθιερώθηκε από τότε καί το Σάββατο της πρώτης Εβδομάδος των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να γιορτάζεται στην Εκκλησία μας το θαύμα το δια κολλύβων του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος. 

Από το βιβλίο: «Οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Θεόδωρος ο Στρατηλάτης και Θεόδωρος ο Τήρων» του Αρχιμ. Γεωργίου Μαραγκού Ηγουμένου Ι.Μ. Αγίων Θεοδώρων Αροανίας Καλαβρύτων

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΥΧΝΟΣ TV-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

ΛΥΧΝΟΣ TV-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ 2022-2023

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ 2022-2023
ΕΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ...

ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ

ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΦΙΛΩΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ

Blog Archive

Από το Blogger.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ
Δώσε ζωή...

ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Translate