Κυριακή 27 Απριλίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Η δεύτερη Κυριακή του Πάσχα λέγεται Κυριακή του Θωμά, διότι αυτή την ημέρα εορτάζεται η εμφάνιση του Κυρίου στο Θωμά, που αρνιόταν να πιστεύσει αυτά που του ανέφεραν οι άλλοι Απόστολοι για την Ανάσταση του Κυρίου και την εμφάνιση Του σ' αυτούς κατά την ώρα της συμπτωματικής (;) απουσίας του: Με κλεισμένες τις πόρτες ήλθε ο Χριστός, μας χαιρέτισε με το «Ειρήνη υμίν» και μας έδειξε τα χέρια, τα πόδια και την πλευρά Του… Έφαγε μάλιστα ψάρι και κηρομέλι και πεισθήκαμε για την Ανάσταση Του.
Ο Θωμάς όμως δεν επίστευσε και είπε: «Αν δε δω και ψηλαφήσω τα τρυπημένα Του χέρια και τη λογχισμένη Του πλευρά, δε θα πιστεύσω». Μετά οκτώ ήμερες, σαν σήμερα, εμφανίζεται πάλι ο Ιησούς και καλεί το Θωμά να πραγματοποιήσει την επιθυμία του. Όποτε αυτός αφού είδε και εψηλάφησε τα χέρια και την πλευρά του Δεσπότου, ανεβόησε: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου!» Αυτή η εκδοχή περί ψηλαφήσεως είναι πιθανότερη, σ' αντίθεση με την άλλη, που λέει ότι ο Θωμάς μόλις είδε τον Κύριο, χωρίς να Τον ψηλαφήσει, επίστευσε. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει: «ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν ...., ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν...» (Α' Ίω. α', 1), (που δηλώνει, πιθανώς, την ψηλάφηση από το Θωμά). Ομοίως και η υμνολογία της Εκκλησίας μας, η οποία ομιλεί γι' αυτήν («...ο δε ψηλαφήσας και ιδών, ομολόγησε σε», «...ο δε Θωμάς των δακτύλων ως ήψατο...»).
του π. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου
Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Η “Διακαινήσιμος” εβδομάδα.


Η “Διακαινήσιμος” εβδομάδα. 

Ολόκληρη η εβδομάδα από το άγιο Πάσχα μέχρι την επομένη Κυριακή, δηλαδή, την Κυριακή του Θωμά, λέγεται «διακαινήσιμος». 
Γιατί ονομάζεται έτσι; 
Στην πάλαια εποχή στην Εκκλησία υπήρχε η τάξη των Κατηχουμένων, όσων δηλ. προέρχονταν από τους ειδωλολάτρες ή τους Ιουδαίους και διδάσκονταν τις αλήθειες της χριστιανικής πίστεως για να γίνουν μέλη της με το μυστήριο του Βαπτίσματος. Το Βάπτισμα δεν ήταν τότε ατομικό ή οικογενειακό γεγονός, όπως σήμερα, αλλά γεγονός που αφορούσε το πλήρωμα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό οι Κατηχούμενοι βαπτίζονταν ομαδικά κατά τη νύχτα του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή του Πάσχα. Με το βάπτισμα στο νερό ο «παλαιός άνθρωπος», ο άνθρωπος της αμαρτίας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος πεθαίνει και γεννιέται ο νέος, ο ανακαινισμένος, ο καινούριος που ζει την αναγέννηση, την ανανέωση. Η εβδομάδα που ακολουθούσε το Πάσχα ονομάζεται «διακαινήσιμος» γι’ αυτό το γεγονός της ανακαινίσεως. Επειδή οι βαπτισμένοι ολόκληρη την εβδομάδα φορούσαν λευκά φορέματα ονομάζεται και «λευκή εβδομάδα». 
Οι εφτά ημέρες της διακαινησίμου εβδομάδας θεωρούνται ως «μία» ημέρα, όπως η Κυριακή του Πάσχα. Οι πιστοί σύμφωνα με τον 66ο Κανόνα της Έκτης Οικουμενικής Συνόδου πρέπει να τη γιορτάζουν με πνευματική ευφροσύνη, δηλ. ψάλλοντας ψαλμούς και ύμνους, όχι με χορούς και διασκεδάσεις, συμμετέχοντας όλη την εβδομάδα στη λατρεία της Εκκλησίας κοινωνώντας καθημερινά, άνκαι την προηγουμένη ημέρα έφαγαν αρτύσιμα φαγητά, συνανιστάμενοι με τον αναστημένο Κύριο. Κατά τη διακαινήσιμη εβδομάδα τρώμε κρέας και την Τετάρτη και την Παρασκευή. Ο πένθιμος χαρακτήρας της νηστείας δεν έχει θέση στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. «Κατά δε την εβδομάδα της Διακαινησίμου ακινδύνως κρεωφαγήσομεν (να τρώμε κρέας) κατά την αυτής Τετράδα και Παρασκευήν· ως μία γαρ λογίζεται Κυριώνυμος το επταήμερον τούτο διάστημα». 
Κατά τη διακαινήσιμη εβδομάδα ψάλλεται καθημερινά η ακολουθία του Πάσχα χωρίς το «Δεύτε λάβετε φως», που είναι μεταγενέστερη συνήθεια και που δεν αναφέρεται στα έντυπα Πεντηκοστάρια. Η ακολουθία αυτή έγινε κατά μίμηση της ακολουθίας του «αγίου φωτός» του ναού του Παναγίου Τάφου των Ιεροσολύμων. 
Και γιατί γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη «Διακαινήσιμο» εβδομάδα; Πολλοί απαντούν. Για λόγους ιστορικούς. Η Εκκλησία δεν ζει όμως με το παρελθόν. Ο λόγος του εορτασμού είναι καθαρά πνευματικός. Ποιός; Επειδή λόγω των αμαρτιών μας μολύνουμε τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος χρειαζόμαστε με τη μετάνοια εξαγιασμό. Χρειάζεται πάλι να γίνουμε ναός του Αγίου Πνεύματος. Όπως λέει ο απ. Παύλος «εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4). Χρειαζόμαστε λοιπόν εγκαίνια, αναγέννηση, ανανέωση. «Εγκαινίζεσθε, αδελφοί», λέει ένα τροπάριο, « και αφού αφήσετε τον παλαιό άνθρωπο να ζείτε την καινούρια ζωή». Ή όπως ψάλλει ένας άλλος ύμνος: «Επίστρεψε στον εαυτό σου άνθρωπε! Γίνε καινούριος, αντί παλιός και γιόρταζε τα εγκαίνια (την ανανέωση) της ψυχής σου. Όσο είναι καιρός η ζωή σου ας αναγεννηθεί». 
Η «διακαινήσιμος εβδομάδα» γίνεται για τους πιστούς αφορμή πνευματικής καρποφορίας και καλής αλλοιώσεως.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!


Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Καὶ δι’ Αὐτοῦ «ὁ ᾅδης ᾐχμαλώτισται, ὁ Ἀδὰμ ἀνακέκληται, ἡ κατάρα νενέκρωται, 
ἡ Εὔα ἠλευθέρωται, ὁ θάνατος τεθανάτωται καὶ ἡμεῖς ἐζωοποιήθημεν»
Ὁ ᾅδης αἰχμαλωτίστηκε, ὁ Ἀδὰμ ἀποκαταστάθηκε, ἡ κατάρα τῆς ἁμαρτίας χτυπήθηκε θανάσιμα, ἡ Εὔα ἐλευθερώθηκε, ὁ θάνατος θανατώθηκε κι ἐμεῖς δεχθήκαμε τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς.
Αὐτὸ γιορτάζουμε σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τὸ φῶς, τὴ νίκη, τὴ ζωή, τὸν θρίαμβο τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὴ διάλυση τοῦ σκότους, τὴν κατάργηση τῆς ἁμαρτίας, τὴ νέκρωση τοῦ θανάτου, τὴ συντριβὴ τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου. Γι’ αὐτὸ καὶ «χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται», καὶ ἀκατάπαυστα πανηγυρίζουμε ψάλλοντας τὸν ἀναστάσιμο παιᾶνα «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...» καὶ ἀνταλλάσσοντας τὸν ἀναστάσιμο χαιρετισμό «Χριστὸς Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη!».
Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχει διάβολος, οὔτε ὅτι ἔχει ἐξαφανιστεῖ ἡ ἁμαρτία, οὔτε ὅτι δὲν μᾶς ἀπειλεῖ ὁ θάνατος. Ἀλλὰ ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι πλέον ἀκατανίκητα. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ αἰώνιος νικητής. Καὶ μάλιστα Αὐτὸς ποὺ νίκησε καὶ γιὰ λογαριασμό μας. Δυστυχῶς ὅμως, ὁ κόσμος ἀκόμη «κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ», συμμαχεῖ μὲ τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἀντίχριστες δυνάμεις, καὶ συνεχίζει νὰ ὑβρίζει τὸ ὄνομά Του καὶ νὰ ἀσεβεῖ κατὰ τοῦ παναγίου προσώπου Του. Γι’ αὐτὸ γιὰ ὅσους ἔτσι πορεύονται ὁ θάνατος δὲν εἶναι πλέον ἀναπόφευκτη καταδίκη ἀλλὰ συνειδητὴ ἐπιλογή.
Ὅλα αὐτὰ τὰ ζοῦμε ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας, τὰ βλέπουμε. Ἡ ἀποστασία διαρκῶς διευρύνεται, ἡ κακότητα ἐπεκτείνεται, ἡ διαστροφὴ μεγεθύνεται. Ἡ ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ περιορίζεται, ἡ πίστη στὸν Χριστὸ προσβάλλεται, ἡ Ἀνάσταση ἀμφισβητεῖται. Ὁ Θεὸς περιφρονεῖται. Παντοῦ πόλεμοι, ἀναταραχές, θεομηνίες, ἀντίχριστα μηνύματα. Ἕνας κόσμος ἀναστατωμένος, ἀποπροσανατολισμένος, «συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ». Καὶ ὅλα αὐτὰ μετὰ τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως. Τί παράξενο! Πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὰ νὰ συμβαίνουν τώρα ποὺ τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου ἔχουν συντριβεῖ;
Μέσα ὅμως στὴν ἀγριότητα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ ἀγγέλου ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος», μέσα στὶς κραυγὲς μίσους τοῦ ὄχλου ἀντηχεῖ ἡ ὁμολογία τῶν μαθητῶν «ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος ὄντως», μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ἱστορικῆς ἀθεΐας ἀκτινοβολεῖ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς ἀναστάσεως, μέσα στὸ παραλήρημα τῆς παγκόσμιας ἀπελπισίας μεσουρανεῖ ἡ αἰώνια ἐλπίδα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Ναί, καὶ σήμερα καὶ πάντοτε καὶ μέσα στὴν ἀποστασία, σὲ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη ἀκούγεται ὁ σταθερὸς ἀντίλαλος ὅτι «Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος».
Πίσω ἀπὸ τὸν θαυμάσιο ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πίσω ἀπὸ τοὺς ἐπιταφίους καὶ τὰ λουλούδια, πίσω ἀπὸ τοὺς ὕμνους καὶ τὰ τραγούδια, πίσω ἀπὸ τὰ κόκκινα αὐγὰ καὶ τὰ ψητὰ ἀρνιά, πίσω ἀπὸ τὶς πολλὲς εὐχὲς καὶ τὶς λαμπάδες, κρύβεται τὸ μυστικὸ τῶν ἐλπίδων μας καὶ ὁ θησαυρὸς τῆς ἀλήθειας αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἂν χάσουμε τὴν πίστη μας, χαθήκαμε. Ἂν κρατήσουμε ἀναμμένη τὴ λαμπάδα της, λυτρωθήκαμε. Ἡ ἀπάντηση στὴν ὅποια κρίση μας κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸν θρίαμβο τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ: «ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν».
Τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» πρέπει νὰ λέγεται μὲ τὰ χείλη μας καὶ νὰ ἀκούγεται ἀπὸ τὴν καρδιά μας. Εἶναι μεγάλη ἀλήθεια ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ ὅποιος τὴν δεχθεῖ στὴν καρδιά του, ἔχει τὸν Θεὸ μέσα του. Εἶναι ὅλος φῶς, ξεχειλίζει ἀπὸ ἀληθινὴ ζωή, δὲν φοβᾶται τὸν θάνατο, εἶναι γεμᾶτος ἐλπίδα.
Εὔχομαι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὴ ζωή σας, ἡ χαρὰ καὶ ἡ εἰρήνη Του νὰ ἐπιστρέψει στὸν κόσμο μας, καὶ τὸ φῶς Του νὰ δείξει διεξόδους στὶς κρίσεις μας καὶ νὰ ὁδηγεῖ τὰ διαβήματά μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Μετὰ πασχαλίων εὐχῶν
καὶ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Ε.Φ: Ε.Μ.

Το βαθύτερο νόημα της Αναστάσεως του Κυρίου

Το βαθύτερο νόημα της Αναστάσεως του Κυρίου

Ατμόσφαιρα χαράς βασιλεύει παντού, χαρμόσυνος χαιρετισμός κυριαρχεί. Η Εκκλησία πλέει σε θάλασσα αγαλλιάσεως και δόξας. Οι ύμνοι της διασαλπίζουν τα συναισθήματά της: «Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή». Αυθορμήτως έρχεται στα χείλη όλων ο νικητήριος χαιρετισμός: «Χριστός Ανέστη» και αυθορμήτως η απάντηση: «Αληθώς Ανέστη». Ακόμη και αυτοί οι άπιστοι παρασύρονται και το επαναλαμβάνουν.
Προσέξτε δε τούτο το θαυμαστό: Εκείνο το οποίο τότε, κατά τις ημέρες εκείνες αποτελούσε αίνιγμα, αμφιβολία, αντικείμενο δυσπιστίας για τους μαθητές -«και εφάνησαν ενώπιον αυτών ωσεί λήρος τα ρήματα αυτών, και ηπίστουν αυταίς» (Λουκ. ΚΔ’, 11), «κακείνοι ακούσαντες ότι ζη και εθεάθη υπ' αυτής (Μαγδαληνής), ηπίστησαν...» (Μάρκ. ΙΣΤ’, 11)- σήμερα είναι τόσο παραδεκτό και ανθεί στα χείλη όλων, νέων και γέρων, πιστών και απίστων ακόμη.
Αλλά στο σημείο αυτό γεννάται ένα ερώτημα: Οι Χριστιανοί έχουν κατανοήσει καλά αυτό το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου; Εμείς έχουμε εννοήσει ποιες υποχρεώσεις μάς γεννά η πίστη ότι «ηγέρθη ο Κύριος όντως;» (Λουκ. ΚΔ’, 34). Έχουμε σκεφθεί τις συνέπειες και τα αποτελέσματα αυτού του χαιρετισμού «Χριστός Ανέστη»; Μήπως και στα δικά μας χείλη ανθεί απλώς και τον επαναλαμβάνουμε χωρίς να έχουμε καταλάβει το βαθύτερο περιεχόμενο του;
Χρειάζεται να κατανοήσουμε πρώτον ότι η Ανάσταση είναι στενά ενωμένη με το Πάθος και είναι αποτέλεσμα αυτού. Ήδη οι Προφήτες στις σχετικές προφητείες τους συνδέουν τα παθήματα με τη δόξα του Μεσσία. Ο Απόστολος Πέτρος γράφει χαρακτηριστικά: «Περί ης σωτηρίας εξεζήτησαν και εξηρεύνησαν προφήται... τα εις Χριστόν παθήματα και τας μετά ταύτα δόξας...» (Α’ Πέτρ. Α’ 10-11).
Κατά την πορεία εις Εμμαούς, και ενώ οι δυο Απόστολοι ήσαν στενοχωρημένοι και σκυθρωποί, ο Κύριος τους είπε: «Ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι προφήται! Ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξαν αυτού;» (Λουκ. ΚΔ’, 25-26).
Γι' αυτό και σε όλη την εκκλησιαστική υμνολογία συνδέεται στενά το Πάθος με την Ανάσταση του Κυρίου. Τη Μ. Πέμπτη ακούμε στο ιε’ Αντίφωνο «...Προσκυνούμέν σου τα πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου ανάστασιν». Την Κυριακή του Πάσχα διαβάζουμε: «Τον Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνούμεν και την αγίαν σου ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν... ιδού γαρ ήλθε δια του Σταύρου χαρά εν όλω τω κόσμω...» 
Ωραιότατα και ο Απ. Παύλος συνδέει το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου: «τον δε βραχύ τι παρ' αγγέλους ηλαττωμένον βλέπομεν Ιησούν δια το πάθημα του θανάτου δόξη και τιμή εστεφανωμένον...» (Εβρ. Β’, 9). Βλέπουμε λοιπόν ότι η Ανάσταση έχει υπόβαθρο το πάθος, τον πόνο, το Γολγοθά. Ανεστήθη, διότι έπαθε. Δεν θα είχαμε το φως που έλαμψε και εθάμβωσε κατά την Ανάσταση, εάν δεν είχε προηγηθεί το «σκότος από ώρας έκτης» (Ματθ. ΚΖ’, 45). Όταν αυτές τις δυο έννοιες τις συνδέουμε, τότε κατανοούμε το μυστήριο της σωτηρίας μας και χαιρόμαστε τη χαρά της Αναστάσεως, διότι δια του Πάθους λυτρωνόμαστε.
Ποιό είναι τώρα το συμπέρασμα από την άρρηκτη αυτή ένωση Αναστάσεως και Πάθους; Ο Απ. Πέτρος μας λέγει: «Εις τούτο γαρ εκλήθητε... ίνα επακολούθησητε τοις ίχνεσιν αυτού...» (Α’ Πέτρ. Β’, 21). Δηλαδή, όταν λέμε «Χριστός Ανέστη», δεν θα χαιρόμαστε μόνο για την Ανάστασή Του, αλλά θα σκεπτόμαστε και τα παθήματά Του. Και κατά συνέπεια καλούμεθα όχι μόνον να είμεθα μέτοχοι της χαράς της Αναστάσεως, αλλά και των παθημάτων. Τούτο σημαίνει ότι, για να φθάσουμε στην Ανάσταση, θα περάσουμε και μεις μέσα από πάθη και θλίψεις. «Ωσπερ κοινωνοί εστε των παθημάτων, ούτω και της παρακλήσεως» (Β’ Κορ. Α’, 7). Καλούμεθα σε αγώνα πνευματικό και θα δοκιμά¬σουμε πόνο. Καλούμεθα σε μία γέννηση και αυτή προϋποθέτει πάντοτε ωδίνες. Ο εχθρός ευρίσκεται πάντοτε γύρω μας και εντός μας. Ασφαλώς θα φθάσουμε στη νίκη, στην Ανάσταση, αλλά κατόπιν αγώνος και θλίψεων. Θα βλέπουμε την Ανάσταση, αλλά δια μέσου του Γολγοθά. Θα βλέπουμε μέσω των δακρύων, αλλά τότε λέγουν οι Πατέρες ότι βλέπουμε καθαρότερα. Τις θλίψεις θα τις βλέπουμε με το φακό της Αναστάσεως, ώστε να μη μας καταβάλλουν.
Και εφ' όσον πονώ... και εφ' όσον θλίβομαι... και εφ' όσον υποφέρω... και πάλι η Ανάσταση δίνει τη λύση. Κανείς δεν το αρνείται. Είδατε ότι και ο Κύριος μετά την Ανάσταση φέρει τους τύπους των ήλων. Θα αγωνιζόμαστε, θα πονούμε, αλλά θα παρηγορούμεθα δια της Αναστάσεως. Θα γνωρίζουμε ότι θα φέρουμε τα τραύματά μας δια βίου. Και θα αναμένουμε την Ανάσταση τη Δευτέρα για την τελεία θεραπεία.
Και τώρα ας σταθούμε σ' ένα δεύτερο σημείο. Ένα ερώτημα ας θέσουμε στον εαυτό μας: Πιστεύουμε στην Ανάσταση του Κυρίου;
Ίσως απορήσουν μερικοί. Θεωρείται τόσον άστοχο το ερώτημα. Ασφαλώς πιστεύουμε. Πριν όμως απαντήσου¬με, ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Εκείνοι που πίστευσαν προ πάντων στην Ανάσταση ήσαν οι Απόστολοι. Ας δούμε τι έκαναν Αυτοί, πώς φανέρωσαν την πίστη τους στον Αναστάντα Κύριο.
α) Εκήρυξαν την Ανάσταση.
Η εντολή τους δόθηκε από τον ίδιο τον Κύριο: «υμείς δε έστε μάρτυρες τούτων» (Λουκ. ΚΔ’, 48). Και διαλάλησαν αυτό το μεγάλο, το ακατανόητο, το απίστευτο γεγονός παντού. Και πόσα δεν τους στοίχισε! Πόσες θυσίες, πόσοι διωγμοί, πόσες φυλακίσεις, πόσα μαρτύρια, πόσο αίμα, αλλά και τη ζωή τους ακόμη! Βέβαια, κηρύττουν το γεγονός χωρίς κανέναν δισταγμό. «Ου δυνάμεθα γαρ ημείς α είδομεν και ηκούσαμεν μη λαλείν...» (Πράξ. Δ’, 20).
β) Οι Μαθητές έζησαν την Ανάσταση του Κυρίου.
Η ζωή τους ήταν μία απόρροια της Αναστάσεως. Είχαν κατανοήσει ότι ο «Χριστός έπαθεν υπέρ ημών» (Α’ Πέτρ. Β’ 21) «και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. Δ’, 25). Είχαν κατανοήσει τούτο το μέγα: «Συνετάφησαν αυτώ δια του βαπτ¬σματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών... ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. ΣΤ’, 4). Η ζωή τους ήταν ζωή ανθρώπων αναστημένων, «εγηγερμένων εκ νεκρών...» (Εφεσ. Ε’, 14).
Και επανέρχομαι στο ερώτημα της αρχής. Πιστεύουμε στην Ανάσταση του Κυρίου; Εάν ναι, τότε και μεις πρέπει να κάνουμε ό,τι και οι άγιοι Απόστολοι. Να το κηρύττουμε, να το διαλαλούμε, να διασκορπίζουμε παντού το μήνυμα της Αναστάσεως.
Ίσως όμως να πει κάποιος: Μα να γίνω κήρυκας, να αφήσω την εργασία μου; Όχι. Αυτό είναι για τους λίγους. Δεν ζητάει ο Θεός να γίνουμε όλοι κήρυκες των λόγων, αλλά κήρυκες της Αναστάσεως με τη ζωή μας. Ιδού το μεγάλο ζήτημα. Επηρεάζεται η όλη ζωή μου από την Ανάσταση του Κυρίου; Προσέξατε πώς άλλαξε η ζωή των μαθητών; Πριν ήσαν φοβισμένοι, δειλοί, άτολμοι. Μετά την πίστη τους στον Αναστάντα Κύριο παίρνουν θάρρος, τόλμη, παρρησία. Τι φοβερή μεταβολή είχε και ο Παύλος από την πίστη στον Αναστημένο Κύριο!
Είμαστε λοιπόν εμείς άνθρωποι της Αναστάσεως; Παρουσιάζεται αναστημένος και όρθιος ο εσωτερικός μας κόσμος; «Ανάστα εκ των νεκρών...» (Β’ Τιμοθ. Β’, 8) μας παραγγέλλει ο Κύριος. Η ζωή εκείνου που πιστεύει στην Ανάσταση πρέ¬πει να είναι πολύ διαφορετική από τη ζωή εκείνου που δεν πιστεύει. Αυτός ζει μία ζωή αδιαφορίας και ηθικής καταπτώσεως. «Η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου...» (Α’ Ιω. Β’, 16) αποτελούν τα ιδανικά του. Μήπως είναι και τα δικά μας; Εάν συμβαίνει αυτό, τότε πώς θα πούμε ότι ζούμε το «Ει ουν συνηγέρθητε τω Χριστώ, τα άνω ζητείτε, ου ο Χριστός εστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολ. Γ’, 1-2); Ο χριστιανός πρέπει να στρέφεται και να πετά πάντοτε προς τα ύψη, όπως ο αετός και όχι να σέρνεται στα χαμηλά, όπως το σκουλήκι.
Εάν πιστεύουμε ότι «ηγέρθη ο Κύριος», τότε η καρδιά μας δεν θα είναι κολλημένη στα γήινα, στα χαμηλά. Αφού θα έχει συνταφεί, θα έχει και συναναστηθεί. Η καινούργια ζωή μας πρέπει να είναι μία αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Είδατε το μεταξοσκώληκα πως μεταμορφώνε¬ται η κάμπια σε χρυσαλλίδα (νύμφη) κι αυτή πάλι μεταμορφώνεται μέσα στο κουκούλι σε τέλειο έντομο, την πεταλούδα; Αυτό είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Έτσι και η δική μας μεταμόρφωση πρέπει να είναι ένα πραγματικό γεγονός. Μόνον τότε πιστεύουμε στην Ανάσταση του Χριστού.
Τέλος ας υπογραμμίσουμε και μία άλλη αλήθεια: Η Ανάσταση του Κυρίου είναι για μας όλους ανεξάντλητη πηγή χάριτος και δωρεών. Ας θυμηθούμε τι μας δίδαξε το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως. «Και εκ του πληρώματος αυτού ημείς πάντες ελάβομεν, και χάριν αντί χάριτος» (Ιω. Α’, 16). Όχι απλώς λαμβάνουμε πλήθος δωρεών, αλλά μας δίδεται συνεχώς «χάρις αντί χάριτος», δηλαδή η μία δωρεά πάνω στην άλλη. Όπως ακριβώς τα κύματα της θάλασσας ακατάπαυστα διαδέχονται το ένα το άλλο αιωνίως, έτσι και δια της Αναστάσεως παρέχεται συνεχώς χάρις επί Χάριτος.
Θα προσπαθήσω να το απλοποιήσω για να το κατανοήσουμε καλύτερα. Ο Κύριος δια του σταυρικού Του θανάτου έλαβε τις αμαρτίες μας. «Ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει...» (Α’ Κορ. ΙΕ’, 17). Προσέφερε τον εαυτόν του θυσία στο Θεό. Έχυσε το αίμα Του για να μας καθαρίσει. Όλα αυτά τα λέμε, αλλά πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι είναι έτσι; Ότι ο ουράνιος Θεός έσχισε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας; Ποια απόδειξη έχουμε;
Εχουμε τρανή απόδειξη την Ανάστασή Του! «Ότι Χριστόν ήγειρεν εκ νεκρών» (Πραξ. Γ’, 15). Εάν ο Χριστός έμενε στον τάφο, ούτε απόδειξη θα είχαμε, ούτε χάρη και δωρεές. «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών» (Α’ Κορ. ΙΕ’, 14). «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών΄έτι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών» (Α’ Κορ. ΙΕ’, 17).
Ετσι, λοιπόν, τώρα μπορούμε να χαιρόμαστε και να επαναλαμβάνουμε μετά βεβαιότητος ότι ο Κύριος Ιησούς «παρεδόθη δια τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. Δ’, 25).
Αλλά ας προσέξουμε κάτι ακόμη σπουδαιότερο. Δια της Αναστάσεως λαμβάνουμε «χάριν αντί χάριτος». Λαμβάνουμε πλήθος χαρίτων και δωρεών. Ας προσέξουμε ένα χωρίο ακόμη του Αποστόλου: «Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ. Ε’, 10). Εάν δια του θανάτου κερδίσαμε, φαντάζεσθε τι κερδίζουμε δια της ζωής Του, της Αναστάσεώς Του. Εάν δια του Σταυρού υπάρχει χάρις, δια της Αναστάσεως έχομεν χάριν αντί χάριτος. Ολα όσα απολαμβάνουμε είναι δώρα και καρποί της Αναστάσεως. Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, προσευχή, γαλήνη, μετάνοια κλπ. Όλα τα Μυστήρια της Εκκλησίας είναι καρποί της Αναστάσεως. Όλα αυτά ανέτειλαν εκ του κενού τάφου. Ας θυμηθούμε τον Κατηχητικό λόγο του Ι. Χρυσοστόμου...
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τη ζωοφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας.
Ας γίνει αυτή το βίωμά μας.
Ας διαποτίσει τη ζωή μας.
Ας αποτελεί το φως, το οποίο θα την καταυγάζει.
Ας επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, και μεις πάντοτε με ακράδαντη πίστη:
- Χριστός Ανέστη!
- Αληθώς Ανέστη!

(Από το βιβλίο του † Αρχ. Χριστοδούλου Φάσσου, «Η Συγκατάβαση του Θεού και η Ευθύνη του Ανθρώπου», Εκδόσεις  ΤΑΩΣ)
Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

Ἐν Πάτραις τῇ 20ῇ Μαρτίου 2014          Ἀριθμ. Πρωτ.: 461

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 205η

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ 
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός
τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα 
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου εὐλογημένα,
Μέσα στό πέλαγος τῆς χαρᾶς καί τῆς εὐφροσύνης τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, μέσα στό φῶς τῆς Ἀναστάσιμης ἐμπειρίας, ἑορτάζομε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν νίκη τῆς ζωῆς ἐναντίον τοῦ θανάτου, τῆς ἀφθαρσίας ἐναντίον τῆς φθορᾶς, τῆς αἰωνιότητος ἐναντίον τῆς προσκαίρου βιοτῆς, καί μαζί μέ τόν Ἱερό Ὑμνογράφο, σαλπίζομε στίς ἐσχατιές τοῦ σύμπαντος:
«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, Οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια».
Δέν ὑπάρχει λαμπρότερη ἡμέρα ἀπό τήν Ἁγία καί Μεγάλη Κυριακή τῆς Ἀναστάσεως. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη γιορτή ἀπό τό Πάσχα. «Πᾶσα μέν ἡμέρα φαιδρά καί περίβλεπτος, ἡ δέ τῆς Ἀναστάσεως, πασῶν φαιδροτέρα καθέστηκεν» (Ἱερός Χρυσόστομος). 
Σήμερα ἡ Εκκλησία τῆς Ἀναστάσεως, ὡραϊσμένη μέ τό τίμιο Αἷμα τοῦ Πασχαλίου Ἀμνοῦ, ἀπευθύνεται μέ τήν γλυκυτάτη γλῶσσα τῆς ἀγάπης πρός τά παιδιά της καί τούς μεταφέρει τό μήνυμα τῆς χαρᾶς, τῆς ἐλπίδος, τῆς αἰσιοδοξίας καί τῆς ὄντως ζωῆς: 
«Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί ἐκ γῆς πρός οὐρανόν, Χριστός ὁ Θεός ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας».
Ἔτσι καί μεῖς, μέ τήν καρδιά μας γεμάτη ἀπό ἀγάπη ἀπευθυνόμεθα σέ σᾶς, τά εὐλογημένα καί περιπόθητα τέκνα μας, καί μεταφέρομε τό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Φωτός καί τῆς Ἀναστάσεως.
Παιδιά μου, 
· Ἐσεῖς πού ἐβιώσατε τήν ἀνθρώπινη μοναξιά καί ἐθεωρήσατε πρός καιρόν, ὅτι πορεύεσθε μόνοι στά μονοπάτια τῆς ζωῆς, ἀτενίσατε σήμερα Ἐκεῖνον πού ὑπόσχεται, ὅτι εἶναι πάντα μαζί μας καί εὐαγγελίζεται, «οὐ μή σέ ἀνῶ, οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλίπω» (Ἑβρ. ιγ’, 5), καί ἀλλοῦ, «ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. βη’, 20).
· Ἐσεῖς πού εἴδατε τά ὑλικά ἀγαθά νά γίνωνται σποδός ἐνώπιόν σας καί νά διαλύωνται κάτω ἀπό τά πόδια σας, βεβαιωθῆτε ἀπό Ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος «οὐκ ἔχει ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ» (Λουκ. θ’, 58), ὅτι τόν φωτοφόρο τόπο τῆς ἀναπαύσεώς Του εὑρίσκει στίς καρδιές πού εἶναι ἀπηλλαγμένες ἀπό τά βάρη τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. 
· Ἐσεῖς πού πολύ ἐκοπιάσατε καί κοπιάζετε ἀπό τήν ἀγωνία γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς σας καί σηκώνετε τό βαρύ της φορτίο, ἀκούσατε τόν λόγον τοῦ Ἀναστάντος Λόγου, ὁ Ὁποῖος ὑπόσχεται τήν μακαρία ἀνάπαυση: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». (Ματθ. ια’, 28). 
· Ἐσεῖς πού ὑπομείνατε καί ὑπομένετε ποικίλους πειρασμούς ἀπό τόν μισόκαλο διάβολο, χαρῆτε σήμερα, διότι ἡττήθη κατά κράτος ὁ παμπόνηρος, ἀφοῦ «πάσης τῆς κτίσεως φαιδρυνομένης, σήμερον πενθήρη μόνον τόν διάβολον βλέπομεν. Ἡ γάρ ἡμετέρα χαρά τῶν δαιμόνων ἐστί συμφορά» (Ἱερός Χρυσόστομος). 
· Ἐσεῖς πού προπέμψατε στήν αἰωνιότητα ἀγαπημένα σας πρόσωπα, εὐφρανθῆτε σήμερα, γιατί ὁ Ἀναστάς Κύριος βεβαιώνει, ὅτι εὑρίσκονται ἐκεῖ ὅπου «ἦχος καθαρός ἑορταζόντων». Οἱ μητέρες πού εἴδατε τά παιδιά σας νά φτερουγίζουν στόν οὐρανό, ἰδού ἕστηκεν ἐνώπιόν σας ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου, ἡ πρώτη Μυροφόρος, πού ἔλαβε ἀπό τόν Ἄγγελο τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ της καί Θεοῦ ἡμῶν.
Ἀκούσατε πάντες ρῆμα καινόν καί φωνή ἀγαλλιάσεως:
«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τήν καθαίρεσιν». (Ἀπό τόν Κανόνα τῆς Ἑορτῆς), καί «τό ἄπληστον τοῦ θανάτου κεχαλίνωται στόμα, οἱ θνητοί δέ ὡς ἀδρανῆ λοιπόν καί πρόσκαιρον γελῶσι τόν θάνατον» (Ἱερός Χρυσόστομος).
· Ἀδελφοί μου, αὐτή τήν πανευφρόσυνη ὥρα καί ἁγία ἡμέρα, κατά τήν ὁποία «ἥλιος διασκεδάζει γνόφον, διώκει δέ νύκτα φωτοφόρος ἡμέρα... καί πάντα χαρᾶς καί φαιδρότητος γέμει.» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος), σᾶς ἐναγκαλίζομαι ὅλους μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη καί σᾶς εὔχομαι ἀπό τά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς μου, οἱ καρδιές σας, τά σπίτια σας, τά πάντα νά πλημμυρίσουν ἀπό τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί τήν οὐράνια εὐφροσύνη, πού βιώνουν οἱ Υἱοί τῆς Ἀναστάσεως, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας καί σᾶς καλῶ νά κραυγάσωμε μαζί μέ τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο πανηγυρικῶς καί εὐφροσύνως:
«Ὦ Πάσχα, τό μέγα καί ἱερόν καί παντός τοῦ κόσμου καθάρσιον! Ὦ Λόγε Θεοῦ καί Φῶς καί Ζωή καί Σοφία καί Δύναμις! Ὦ Λόγε νοούμενε καί ἄνθρωπε θεούμενε, ὅς πάντα φέρεις ἀναδησάμενος τῷ ρήματι τῆς δυνάμεώς σου... Ὦ Πάτερ καί Λόγε καί Πνεῦμα τό Ἅγιον. Σοί πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων».
Παιδιά μου εὐλογημένα, σᾶς ἀσπάζομαι ἐν φιλήματι ἁγίῳ καί σᾶς ἀπευθύνω τόν Πασχάλιο χαιρετισμό, 
Χριστός Ἀνέστη!
Τά ἔτη σας ἀναστάσιμα, εὐλογημένα καί πολλά.
Ἅγιον Πάσχα 2014


Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο Π Α Τ Ρ Ω Ν Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ...ΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ...

Το Μεγάλο Σάββατο πρωί τελέστηκε ο Εσπερινός μετά της Θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου εν πληθούση Εκκλησία και ακούστηκε το: Ανάστα ο Θεός... 
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας έγιναν ετοιμασίες για την τελετή της Αναστάσεως και την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία: 

Η ζύμη...Το Προζύμι!

Με την επιστροφή του Επιταφίου στον Ιερό Ναό, διαβάζεται το Αποστολικό ανάγνωσμα από την Προς Κορινθίους Ά επιστολή του Αποστόλου Παύλου (Ά Κοριν. έ, 6-8): μικρά ζύμη ὅλον τό φύραμα ζυμοῖ..., και ανακατεύεται σε λεκάνη από του Ιερείς Αλεύρι και Νερό για να γίνει προζύμι για τα πρόσφορα! 
Το προζύμι αυτό μοιράζεται στις κυρίες που ζυμώνουν πρόσφορα, την Διακαινήσιμο Εβδομάδα.

ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ...

Με την βοήθεια του Κυρίου μας και επιτρεπόντων των καιρικών συνθηκών, πραγματοποιήθηκε η Λιτάνευση του Επιταφίου, ανά την Ενορία μας, με την συμμετοχή πλήθους κόσμου.
Και του Χρόνου!!!
Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Μεγάλη Παρασκευή-Στολισμός Επιταφίου και Ι.Ν.

Ο στολισμός και ο ευπρεπισμός του ξυλόγλυπτου Επιταφίου και του Ιερού Ναού έγινε με την οικονομική συνεισφορά και προσφορά στεφάνων και ανθέων, πολλών Ενοριτών. Θερμές Ευχαριστίες προς όλους! Ευχή και προσευχή μας να τους Ευλογεί  ο Χριστός μας!

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΥΧΝΟΣ TV-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

ΛΥΧΝΟΣ TV-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ 2022-2023

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ 2022-2023
ΕΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ...

ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ

ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΦΙΛΩΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ

Blog Archive

Από το Blogger.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ
Δώσε ζωή...

ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Translate