Ὁ Χριστὸς πῆγε κάποτε στὴ Ναζαρέτ, στὴν πόλη ὅπου εἶχε μεγαλώσει. Ἦταν Σάββατο καὶ εἰσῆλθε στὴ Συναγωγή, ὅπου διάβασε μιὰ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα ποὺ ἀναφερόταν στὸν ἐρχομὸ τοῦ Μεσσία. Κατόπιν εἶπε στοὺς συμπατριῶτες του ὅτι ἡ προφητεία αὐτὴ ἐκπληρωνόταν στὸ πρόσωπό του, τὴν ὥρα ἐκείνη ποὺ τὸν ἄκουγαν νὰ ὁμιλεῖ (Κυριακὴ τῆς Ἰνδίκτου).

Ἡ προφητεία ἔλεγε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ κατοικήσει πάνω στὸν Μεσσία. Στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχὴ ὅσοι ἀποστέλλονταν ἀπὸ τὸν Θεό, -ἱερεῖς, προφῆτες, βασιλεῖς,- χρίονταν μὲ ἁγιασμένο ἔλαιο, δεῖγμα ὅτι λάμβαναν ἁγιασμὸ καὶ εὐλογία γιὰ τὸ ἔργο τους. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὀνομάζονταν «χριστοὶ Κυρίου». Τὸν Μεσσία ὅμως τὸν χρίει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γι’ αὐτὸ καὶ κατ’ ἐξοχὴν ὀνομάζεται Χριστός.

Οἱ ἄλλοι χριστοὶ μὲ τὴ χρίση τους ἔπαιρναν μιὰ μικρὴ δόση ἁγιασμοῦ, προφήτευαν μὲ μέτρο καὶ σὲ ὁρισμένες μόνο στιγμές. Ὁ Χριστὸς ὅμως λαμβάνει ὡς ἄνθρωπος ὁλόκληρο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμέ». Πάνω του, σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση του, κατοικεῖ «πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2, 9). Ὁ ἐκλεκτὸς αὐτὸς ἀπεσταλμένος γνωρίζει τὰ πάντα γιὰ τὸν Θεό. «Τὰ ρήματα τοῦ Θεοῦ λαλεῖ. Οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα» (Ἰω. 3, 34). Στὸν Χριστὸ τὸ Πνεῦμα δίδεται ὄχι μὲ μέτρο, ἀλλὰ μὲ ἀφθονία, συνεχῶς καὶ ἀπεριόριστα. Κατέχει πλήρως καὶ σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ τὴ θεία ἀποκάλυψη. Διδάσκει ἀλάνθαστα καὶ μὲ πλήρη ἀκρίβεια τὴ διδασκαλία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μοναδικὸς αὐτὸς Χριστὸς Κυρίου ἀποστέλλεται στὸν κόσμο καὶ ἐγκαινιάζει «ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν». Ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία ἀλλάζει πλέον σελίδα. Κάτι νέο ἀνατέλλει στὴν πολυστέναχτη γῆ. Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν καταντήσει φτωχοὶ καὶ γυμνοὶ ἀπὸ ὅλα τὰ πλούτη μὲ τὰ ὁποῖα τοὺς εἶχε προικίσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Οἱ καρδιές τους εἶχαν γίνει συντρίμμια. Εἶχαν καταστεῖ δέσμιοι ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας. Βρίσκονταν σὲ δεινὴ αἰχμαλωσία καὶ πνευματικὴ τύφλωση. Καὶ τότε ἔρχεται «τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου». Ἡ ἐποχὴ ποὺ ὁ Θεὸς ἐξαποστέλλει τὸν Υἱό του στὸν κόσμο καὶ ἀρχίζει νὰ πραγματοποιεῖται τὸ θεῖο σχέδιο γιὰ τὴν ἀνθρώπινη σωτηρία. Πῶς ἔγινε φανερὴ ἡ ἀλλαγὴ ποὺ ἔφερε ὁ Χριστός;

Ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης ἔστειλε κάποτε δύο μαθητές του νὰ ρωτήσουν τὸν Χριστό, ἂν εἶναι ὄντως ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀπάντησε μὲ ἕνα ναὶ ἢ ἕνα ὄχι, ἀλλὰ εἶπε: Κοιτάξτε τί γίνεται γύρω σας καὶ ἀπὸ αὐτὸ θὰ καταλάβετε ποιὸς εἶμαι πραγματικά. «Τυφλοὶ ἀναβλέπουσι, λεπροὶ καθαρίζονται, κωφοὶ ἀκούουσι, νεκροὶ ἐγείρονται», ἄνθρωποι φτωχοὶ καὶ παραγκωνισμένοι ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς εὐαγγελίζονται. Ἀκοῦνε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ γεμίζουν χαρά, ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία. Καὶ ἀπὸ τὰ ὁρατὰ καὶ αἰσθητὰ αὐτὰ θαύματα, ὅσοι ἔχουν μάτια καὶ αὐτιὰ κατανοοῦν τὸ θαῦμα τῆς ἐσωτερικῆς ἀλλαγῆς τῶν ἀνθρώπων, μὲ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὴν πνευματική τους ἀνόρθωση καὶ πορεία.

Στὸ ἑξῆς οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ κλαῖνε ἀνέλπιδα. Ὁ πόνος τους δὲν θά ’ναι ἀδιέξοδος. Θὰ ξέρουν ὅτι κοντά τους, δίπλα τους, ἀνάμεσά τους, θὰ ὑπάρχει πάντα καὶ θὰ συμβαδίζει μαζί τους στὸν δικό τους δρόμο ὣς τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων Ἐκεῖνος, ποὺ θὰ σκουπίζει τὰ δάκρυά τους, θὰ θεραπεύει τὶς τσακισμένες ψυχές τους, θὰ βαστάζει ἀντὶ γι’ αὐτοὺς τὰ δικά τους βάσανα.

Εὐλογημένος λοιπὸν ὁ χρόνος τοῦ Θεοῦ, τότε «ποὺ ’βγῆκεν ὁ Χριστὸς στὴ γῆ νὰ περπατήσει».

Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα! Καλὸ μήνα!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ  ΤΙΜΙΟΥ  ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ  & 

ΟΣΙΟΥ  ΙΩΑΝΝΟΥ  ΡΩΣΣΟΥ  ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΑ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ

Η  ΕΝΟΡΙΑ  ΜΑΣ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ

ΜΕ  ΚΑΘΕ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ  ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΑ ΤΗΝ

ΑΠΟΤΟΜΗ  ΤΗΣ  ΚΕΦΑΛΗΣ  ΤΟΥ  ΤΙΜΙΟΥ  ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

ΜΕ  ΤΟ  ΚΑΤΩΘΙ  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

v   ΤΕΤΑΡΤΗ, 28  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2024

19:30 α)Μέγας  Πανηγυρικός Εσπερινός  μετ’ Αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος.

β)Στον Ενοριακό Ι.Ν. ΜΙΚΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ - Θεία Λειτουργία 22:00-00:30

v   ΠΕΜΠΤΗ, 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2024

07:00 Όρθρος - Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ’ Αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος υπό του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμ. Παϊσίου Γρίβα, αδελφού της Ι. Μ. Γηροκομείου.           

19:00  Μεθέορτος Εσπερινός, Ιερά Παράκληση και Λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος πέριξ του Ι. Ν. θα προστεί και θα ομιλήσει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. Αρτέμιος Αργυρόπουλος, Πρωτοσύγκελλος & Ηγούμενος της Ι. Μ. Αγίων Πάντων Τριταίας.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

• 23/8 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Απόδοσις της Κοιμήσεως της Θεοτόκου: Θεία Λειτουργία 06:45-09:00
• 25/8 ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Θεία Λειτουργία 06:45-09:45

Ὅταν ὁ Χριστὸς χόρτασε μὲ πέντε ἄρτους πέντε χιλιάδες ἄνδρες (καὶ ἴσως τριπλάσιο ἀριθμὸ γυναικῶν καὶ παιδιῶν), δὲν ἔδειξε καμμιὰ τσιγκουνιά, ἀλλὰ ἔδωσε καὶ περίσσευμα τροφῆς ἁπλόχερα. Ὅμως μετὰ τὸν χορτασμό τους δὲν ἐπέτρεψε καὶ καμμιὰ σπατάλη. Οἱ δώδεκα μαθητές του ἔτρεξαν ἀμέσως νὰ μαζέψουν τὰ περισσεύματα καὶ γέμισαν ἀπὸ ἕνα μεγάλο κοφίνι ὁ καθένας (Κυριακὴ Η΄ Ματθαίου).

Ὁ Χριστὸς ἔδειξε ὅτι μπορεῖ νὰ εἶναι ἁπλοχέρης καὶ νὰ σκορπάει χωρὶς τσιγκουνιὰ τὰ ἀγαθά του σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Γέμισε τὴ γῆ μὲ ὅλα τὰ καλὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. «Τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. 5, 45). Ἡ ἄνιση κατανομὴ τῶν ἀγαθῶν αὐτῶν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἡ φτώχεια καὶ ἡ δυστυχία τῶν πολλῶν καὶ ἡ σκανδαλώδης εὐημερία τῶν ὀλίγων, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μας ἁμαρτίας καὶ μόνο.

Καὶ εἶναι γεγονὸς βέβαια, ὅτι ὁ ἁπλοχέρης δὲν εἶναι πάντα εὔκολο νὰ μὴν εἶναι καὶ σπάταλος. Ἡ ἀφθονία εἶναι πειρασμὸς γιὰ σπατάλη. Ὁ Χριστὸς ὅμως ὑπέδειξε ὅτι δὲν ἐγκρίνει καθόλου κάτι τέτοιο. Ἡ ἄσκοπη σπατάλη καὶ κατάχρηση τοῦ πλούτου ποὺ μᾶς ἔδωσε, ἡ χωρὶς λόγο καταστροφή του, ἡ ὑποβάθμιση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, εἶναι εὐθέως ἁμαρτία. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ μακροχρόνια ἐπιφέρει, σὲ προσωπικὸ ἢ συλλογικὸ ἐπίπεδο, ἀναπότρεπτες συμφορές. Οἱ συνέπειές της ἀργὰ ἢ γρήγορα ἐπιπίπτουν μὲ σφοδρότητα στὰ κεφάλια μας. Ὁ κόσμος ὅλος, ἀλλὰ καὶ ἡ χώρα μας ἰδιαίτερα, ἔγινε ἤδη θέατρο τῶν χειρότερων φυσικῶν καταστροφῶν, φωτιᾶς καὶ πλημμύρας.

Ἀλλὰ ἐνῶ ἡ ἁπλοχεριὰ καὶ ἡ σπατάλη μποροῦν νὰ πᾶνε εὔκολα μαζί, ἡ τσιγκουνιὰ καὶ ἡ σπατάλη δὲν συγκατοικοῦν συνήθως στὸν ἴδιο ἄνθρωπο. Ὁ τσιγκούνης δὲν εἶναι εὔκολο νὰ εἶναι καὶ σπάταλος. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως εἶναι παράξενο πλάσμα. Καὶ μπορεῖ νὰ συνδυάσει μέσα του τὰ πιὸ ἀπίθανα, ἀκόμα καὶ διαμετρικὰ ἀντίθετα, πράγματα.

Λέει λοιπόν κάποια ἱστορία γιὰ μιὰ πλούσια κυρία ποὺ πῆγε νὰ ἀγοράσει αὐγά. «Πόσο κάνουν;» ρώτησε τὸν φτωχὸ γέρο ποὺ τὰ πωλοῦσε. «30 λεπτὰ τὸ ἕνα», ἀπάντησε ἐκεῖνος. «Θὰ πάρω 10 αὐγὰ μὲ 2,50 εὐρώ», εἶπε ἐμφαντικὰ ἡ κυρία. «Ἀλλιῶς φεύγω». «Ἐντάξει, πάρτε τα στὴν τιμὴ ποὺ θέλετε», εἶπε τὸ φτωχὸ γεροντάκι. Ἡ κυρία, ἱκανοποιημένη ποὺ κέρδισε μισὸ εὐρώ, πῆγε στὸ ἀπέναντι ἑστιατόριο μὲ τὴ φίλη της. Ἐκεῖ παράγγειλαν ὅ,τι τοὺς ἄρεσε. Πῆραν πολλὰ πιάτα, τσίμπησαν λίγο ἀπ’ τὸ καθένα, μὰ τὸ πολὺ φαγητὸ ἔμεινε γιὰ πέταμα. Ζήτησε τὸν λογαριασμό. Ἦταν 37,30 εὐρώ. Ἔδωσε 40 εὐρὼ στὸν σερβιτόρο, λέγοντάς του νὰ κρατήσει τὰ ρέστα. Ἀδίκησε, τυράννησε τὸν ἀδύναμο γεροντάκο μὲ τὴν τσιγκουνιά της, ἀλλὰ στὸ ἑστιατόριο φάνηκε τόσο ἄνετη, ἀνοιχτοχέρα καὶ σπάταλη. Τί εἴμαστε τελικὰ οἱ ἄνθρωποι;

Ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὸ τέλειο παράδειγμα. Ἔδωσε ἄφθονη τροφὴ νὰ χορτάσουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ δὲν ἐπέτρεψε νὰ πεταχτεῖ κανένα περίσσευμα. Καὶ λέει στὸ Εὐαγγέλιό του, ὅτι δίκαιος ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς ποὺ σκορπάει μὲ ἀφθονία στοὺς πένητες (Ψαλμ. 111, 9).

Ὅταν ὅμως ἐμεῖς, ἀντὶ νὰ σκορπᾶμε στοὺς φτωχούς, πετᾶμε τὰ περισσεύματά μας στὰ σκουπίδια, ἀρνούμενοι νὰ φᾶμε γιὰ δεύτερη μέρα φαγητὸ ποὺ περίσσεψε, πῶς θὰ ἀντικρύσουμε τὰ ἑκατομμύρια ποὺ πεθαίνουν, ἐπειδὴ τοὺς λείπει ἀκριβῶς τὸ φαγητὸ ποὺ σπαταλάμε; Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!

 Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ, ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ 

ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!!!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2024

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 482η

 

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς  Μητροπόλεως Πατρῶν

 

          Παιδιά μου εὐλογημένα,

         

Σήμερα τιμᾶμε καί μακαρίζομε μέ ὓμνους καί ὠδές πνευματικές τήν Πανακήρατον Δέσποινα, τήν τοῦ Θεοῦ Μητέρα, τήν τῶν οὐρανῶν ὑψηλοτέραν καί τῶν ἡλιακῶν λαμπηδόνων καθαρωτέραν, τήν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας.

Ἡ Παναγία μας, εἶναι ἡ μεγαλυτέρα εὐεργέτις, μετά Θεόν, τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί συμπάσης τῆς κτίσεως. Eἶναι ἡ ἀπό αἰώνων προκηρυχθεῖσα καί προφητικῶς προτυπωθεῖσα ὡς ράβδος Ἀαρών, ὡς στάμνος τοῦ μάνα, ὡς Κιβωτός τῆς Διαθήκης, ὡς βάτος φλεγομένη καί μή κατακαιομένη, ὡς γέφυρα μετάγουσα ἐκ γῆς πρός οὐρανόν, ὡς νεφέλη τόν λαόν ἐπισκιάζουσα, ὡς πόκος ἒνδροσος καί τόσα ἂλλα.

Αὐτή ἓνωσε τόν οὐρανό μέ τήν γῆ. Αὐτή εἶπε τό «ναί» στήν Θεία βούληση γιά τήν λύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους ἐκ τῆς ἀρχαίας ἀρᾶς, τῆς κατάρας δηλαδή, ἓνεκα τῆς παρακοῆς τῆς πρώτης Εὒας. Αὐτή ὡς καθαρώτατον χρυσοῦν θυμιατήριον, ἐδέχθη ἐντός Της, τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν, τόν Οὐράνιον Ἂνθρακα, τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν πρό πάντων αἰώνων, ἐκ Πατρός γεννηθέντα, τόν Ὁποῖον ἐκυοφόρησε καί ἒφερε στόν κόσμο, τέλειον Θεόν καί τέλειον Ἂνθρωπον, οὖσα πρό τόκου, ἐν τόκῳ καί μετά τόκον Παρθένος καί ὑπό τῶν οὐρανίων καί ἐπιγείων δυνάμεων, ὡς Ἀειπάρθενος τιμωμένη.

Αὐτή ἐγαλούχησε τον Σωτῆρα, τόν εἶδε αὐξανόμενον, τόν ἢκουσε διδάσκοντα, τόν ἐθαύμασε θαυματουργοῦντα. Ἐπόνεσε ὁρῶσα Αὐτόν σταυρούμενον καί πρώτη ἐχάρη πληροφορηθεῖσα ἐκ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, τήν Ἀνάσταση καί πρώτη εἶδε Αὐτόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, κατά τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων καί θειοτάτων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ Θεοτόκος παρέμεινε ὡς παράκλησις τῶν Ἀποστόλων, ὂχι μόνον ἓως τῆς κοιμήσεώς Της καί τῆς εἰς οὐρανούς μεταστάσεώς Της, ἀλλά καί μετά ταῦτα, συνοδεύουσα αὐτούς καί προστατεύουσα νοερῶς εἰς τό κήρυγμα ἀνά πᾶσαν τήν Οἰκουμένην καί εἰς τό μαρτύριόν τους ὑπέρ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, ὡς συνέβη καί μέ τόν ἱδρυτήν καί προστάτην, τῆς τῶν Πατρέων Ἐκκλησίας, τόν Ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέαν, τόν Πρωτόκλητον.

Πρός αὐτήν προσβλέπει ἃπαν τό ἀνθρώπινον γένος καί δέεται καί τήν καθικετεύει νά μεταφέρῃ τάς λιτάς καί δεήσεις, τάς μετά δακρύων ἱκετηρίας, ὡς θά ἒλεγεν ὁ ἱερώτατος Χρυσόστομος πρός τόν Θεόν, ὣστε παρά τάς πολλάς ἁμαρτίας μας, νά γίνεται ὁ Κύριος ἳλεως πᾶσιν ἡμῖν.

Ἂν πάντες οἱ θεούμενοι ὁμολογοῦν τήν χάριν καί κηρύττουν τήν εὐεργεσίαν, πόσο μᾶλλον τό γένος μας, τό ὁποῖον παντοιοτρόπως εὐεργετήθη ἀπό τήν Κυρίαν Θεοτόκον καί διά πρεσβειῶν της πρός Κύριον ἠλεήθη!

Αὐτή στάθηκε βοηθός στούς κινδύνους καί ρύστης καί παραμυθία καί μήτηρ στοργική, ὃταν εὑρέθημεν ἐν ἀνάγκαις ποικίλαις καί ἐν σκληραῖς δουλείαις, ἓνεκα τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τόν Θεόν. Aὐτή μᾶς ἐσφόγγισε τά δάκρυα. Αὐτή μᾶς ἐστήριξε. Αὐτή προπορεύτηκε καί μᾶς ἐνίσχυσε στούς ἀγῶνες μας, ὣστε νά ἀπολαύσωμε τήν ἐλευθερία.

Αὐτήν ἐπεκαλέσθησαν γονυκλινεῖς καί μέ δάκρυα στά μάτια, Πατριάρχαι, Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί Μοναχοί. Αὐτήν παρακάλεσαν οἱ ἀοίδιμοι ἀγωνισταί ὑπέρ τῶν Ἱερῶν καί τῶν Ὁσίων, οἱ ἣρωες ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος μας.

Ἡ εὐγνωμοσύνη τῶν πατέρων μας, ὓψωσε Ναούς καί Μοναστήρια πρός τιμήν Της, ἱερά καταφύγια τῶν πονεμένων καί ἀδικουμένων, λιμένας εὐδίους τῶν στρατοκόπων τῆς ζωῆς.

Κάθε ‘κκλησιά καί ἐξωκλήσι Της, κάθε Μοναστήρι καί προσκυνητάρι Της, κάθε εἰκόνισμά Της μαρτυρεῖ τίς πολλές εὐεργεσίες Της, ἀλλά καί τόν πόθο τῆς ψυχῆς μας, νά φθάσωμεν ἓως τά κράσπεδα τῶν ἱερῶν Της προσκυνημάτων, προκειμένου νά Τήν εὐχαριστήσωμεν ὑπέρ πάντων ἀνθ’ ὧν ὑπέρ ἡμῶν ἒπραξε καί πράττει, δεομένη ἀκοιμήτως πρός τόν Υἱόν καί Θεόν Της, τόν Κύριον ἡμῶν καί Θεόν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀλλά  καί νά Τήν παρακαλέσωμε  νά σκέπῃ, νά φρουρῇ καί νά προστατεύῃ τήν Πατρίδα μας, ἡ ὁποία ἐνῶ χριστώνυμος κατέστη, δυστυχῶς τόν Κύριον λυπεῖ, τόν νόμον αὐτοῦ ἀπολακτίζουσα καί τό θέλημα Αὐτοῦ καταφρονοῦσα. Γονυπετεῖς καί μέ δάκρυα στά μάτια νά Τήν ἱκετεύσωμε, ὡς Παντάνασσα καί Γηροκομήτισσα, ὡς Ἐλεοῦσα καί Χρυσοποδαρίτισσα, ὡς τιμᾶται στήν ἱεράν καί Ἀποστολικήν Μητρόπολίν μας, ἀλλά καί ὡς Μεγαλόχαρη καί Γοργοεπήκοον καί Φοβεράν Προστασίαν.

Ἐλᾶτε, ἀδελφοί μου, νά ἀφήσωμε τήν ἐσωτερικήν μας κραυγή ἐνώπιόν Της, ὁ καθείς ἐκφράζοντας πόνους καί πόθους καί στεναγμούς, γιά τόν ἲδιον, γιά τά παιδιά μας, γιά τήν οἰκογένεια πού ἀλύπητα κτυπιέται ἀπό τίς ξένες καί ἀλλότριες δυνάμεις καί ἀπό τά αἰσχρά πρότυπα καί τούς νόμους πού υἱοθετήθηκαν, δυστυχῶς καί στή χώρα μας. Ἐλᾶτε νά προσευχηθοῦμε γιά τήν ἀνόρθωση τῆς παιδείας, διότι υἱοθετήθησαν τά ἂθεα γράμματα. Ἐλᾶτε νά τήν ἱκετεύσωμε γιά τήν πατρίδα μας, πού ἒχασε τόν πνευματικό της βηματισμό καί προσανατολισμό, ἀλλά καί γιά τόν κόσμον ὁλόκληρο πού παραπαίει καί ὁδηγεῖται μέσα ἀπό τά μίση, τήν σαρκολατρεία, τήν διαστροφή, τούς πολέμους καί τόσα ἂλλα στό βοῦρκο καί στό βάραθρο τῆς καταστροφῆς.

Ἀδελφοί μου,

Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει καί ἐπιμένει νά μᾶς ἐνθαρρύνῃ: «Πολύ ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου» καί «πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη». Τό πρῶτο, εἶναι ὂχι ἁπλῶς ἐνθαρρυντικό, ἀλλά ἐπιβεβαιωτικό, τῆς μεγάλης παρρησίας τῆς Θεοτόκου πρός εὐμένειαν Δεσπότου. Τό δεύτερον εἶναι παραμυθητικόν, διότι ἡ κοινωνία μας, ὁ κόσμος δέν ἒμεινε ποτέ χωρίς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι εἶναι, μέ πρώτην τήν Θεοτόκον ἡ παρηγοριά μας καί ἡ ἀναψυχή μας ἀπό τόν φοβερό καύσωνα τῆς ἁμαρτίας. Καί σεῖς σήμερα ὃλοι, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, μαρτυρεῖτε μέ τήν συγκινητική συμμετοχή σας, στήν ἑορτή τῆς Παναγίας μας, ὃτι αὐτή εἶναι ἡ χαρά μας καί ἡ ἀπαντοχή μας. Χαιρόμεθα, διότι ἐσεῖς τήν ἱκεσίαν καί δέησιν, ἀπό τά τρίσβαθα τῆς καρδίας σας προσφέρετε γιά τήν ὑγιεία, τήν πρόοδο, τήν μετάνοια καί τήν σωτηρία τοῦ τόπου μας καί τῆς πατρίδος μας.

Ἂς μιμηθοῦμε, ἀδελφοί μου, τήν Παναγία μας καί στίς ἀρετές Της, ὃση δύναμις ἐστίν ἡμῖν, εἰς τήν φιλοθεΐαν καί φιλανθρωπίαν, τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἐργαζόμενοι καί τούς ἀδελφούς μας ἐλεοῦντες.

Πρός τοῦτο, ὣστε καί ἐμπράκτως νά συμμετέχωμε στήν ἐνίσχυση τῶν ἀδελφῶν μας, τῶν ἐν ἀνάγκαις ὂντων, ἂς βοηθήσωμε, ὃπως πράττομε κάθε χρόνο στή Γιορτή Της, μέ ὃ,τι ὁ καθείς δύναται καί ἐφ’ ὃσον προαιρεῖται, μέσῳ τῆς σημερινῆς δισκοφορίας, ὣστε μαζί μέ τά πνευματικά ὠφέλη, νά ἒχουν καί τά πρός τό ζῆν οἱ ἐμπερίστατοι ἀδελφοί μας.

Ἡ Παναγία μας προτοῦ κοιμηθῇ ἒδωκε καί τό ταπεινόν ἒνδυμά Της στούς πτωχούς. Ἐξ’ ἂλλου ὁ Κύριός μας ἐπτώχευσε, ἳνα ἡμεῖς πλουτίσωμεν καί εἰς οὐρανούς ἀνέλθωμεν. Ἐλεοῦντες, λοιπόν, τούς πτωχούς, τόν Κύριον ἐλεοῦμεν καί τήν Κυρίαν Θεοτόκον χαροποιοῦμεν.

Παιδιά μου εὐλογημένα, ἀπό τά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς μου, εὒχομαι ἡ Παναγία μας, νά σᾶς δίδῃ χαρά, ὑγιεία καί κάθε εὐτυχία στή ζωή σας, διά τῶν ἁγίων πρεσβειῶν Της. Νά σκέπῃ τά παιδιά σας, τήν οἰκογένειά σας, νά σᾶς παρηγορῇ στούς πόνους καί στίς δυσκολίες καί νά χαρίζῃ τήν δύναμη, ὣστε ἃπαντες νά φθάσωμεν εἰς τόν ἁγιασμόν καί εἰς τήν σωτηρίαν.

 

Σᾶς ἀσπάζομαι ἅπαντας ἐν Κυρίῳ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ




U Ο  Π Α Τ Ρ Ω Ν   Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

Θεωροῦμε τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ὡς «τελευταῖον οὖσαν ἐπ’ αὐτῇ μυστήριον». Ὅλα τὰ γεγονότα ποὺ λαμβάνουν χώρα στὴ μοναδικὴ ζωὴ τῆς Παναγίας, ὑπῆρξαν μυστήρια ἀνερμήνευτα καὶ ὑπέρλογα. Γεννᾶται μὲ τρόπο θαυμαστό, προσφέρεται νήπιο στὸν Ναό, τρέφεται ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ ἀρχαγγέλου. Ὑπηρετεῖ τὸ ὕψιστο μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας μὲ τὴ συναίνεσή της νὰ σαρκωθεῖ μέσα της ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἀκολουθεῖ τὸν Υἱό της ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὣς τὸ τέλος τοῦ σωτηρίου ἔργου του, μέχρι τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση. Καὶ μὲ τρόπο ἀληθινὰ μεγαλειώδη διέρχεται τὴ φάση τοῦ θανάτου.

Καὶ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι μόνο ἀπ’ τὴ μεριὰ τοῦ Θεοῦ μυστήρια, ἐπειδὴ ἀποτελοῦν δηλαδὴ θαυμαστὲς καὶ ὑπερφυεῖς ἐνέργειές του. Ἀποτελοῦν καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Παρθένου μυστήρια. Εἶναι μυστήρια τῆς τελειότερης προσφορᾶς, ἀγάπης, ὑπακοῆς, ἐλευθερίας, ταπεινοφροσύνης, ἀφοσίωσης καὶ ἐμπιστοσύνης πρὸς τὸν Θεό. Καὶ ὅπως σὲ ὅλα τὰ ἄλλα, ἔτσι καὶ στὸν καιρὸ τῆς ἐκδημίας της ἡ Παναγία ἔδειξε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Καὶ παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή της στὸν Υἱό της, τὸ δὲ σῶμα στοὺς ἀποστόλους γιὰ νὰ ταφεῖ.

Ἂν καὶ ἀναδείχθηκε Μητέρα τῆς Ζωῆς, ὅμως, ἀπόγονος οὖσα τοῦ Ἀδάμ, ὑποκύπτει καὶ αὐτὴ στὸν θάνατο. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ θὰ γεννηθεῖ καὶ θὰ ζήσει χωρὶς νὰ περάσει καὶ ἀπὸ τὸν θάνατο. Καὶ ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Υἱός της, χωρὶς καθόλου νὰ εἶναι ἀναγκασμένος, «ταφὴν ὑπέστη ἑκουσίως ὡς θνητός, πῶς τὴν ταφὴν ἀρνήσεται ἡ ἀπειρογάμως κυήσασα;» (ὠδὴ δ΄). Ἡ Μητέρα του τὸν μιμεῖται καὶ τὸν ἀκολουθεῖ καὶ σ’ αὐτό. «Τὸν ἴσον ἡμῖν ἐκπεπλήρωκε νόμον τῆς φύσεως, εἰ καὶ μὴ καθ’ ἡμᾶς ἴσως, ἀλλ’ ὑπὲρ ἡμᾶς». Ἐκπληρώνει τὸν κοινὸ νόμο τῆς φύσεως, ἀλλὰ καὶ πάλι ὄχι μὲ τὸν κοινὸ δικό μας τρόπο, ἀλλὰ μὲ τρόπο πάνω ἀπὸ μᾶς (ἅγ. Ἀνδρέας Κρήτης).

Ἔτσι τὸ πανάγιο σῶμα, ποὺ δέχθηκε μέσα του τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ δώρισε σάρκα στὸν Υἱό του, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ παραδοθεῖ στὴ φθορὰ καὶ νὰ γίνει βορὰ τῶν σκωλήκων. Ὅπως τὸ σῶμα τοῦ Υἱοῦ της παρέμεινε ἄφθορο στὸν τάφο, ἔτσι καὶ τὸ πανάγιο σῶμα τῆς Μητέρας δὲν γνώρισε φθορὰ θανάτου. Τὴν τρίτη μέρα ἔγινε μετάσταση, δηλαδὴ ἀνάσταση τῆς Παναγίας καὶ ἀνάληψή της στοὺς οὐρανούς. Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κρατηθεῖ ἀπὸ τὴ φθορὰ τὸ γεμάτο θεία δόξα καὶ ζωὴ σῶμα της.

Διασώζεται ἡ μαρτυρία, ὅτι ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης ἐπισκέφθηκε τὴν Παναγία στὰ Ἱεροσόλυμα, στὸ σπίτι τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη. «Δὲν πίστευα, λέει, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ὕψιστο Θεὸ ἦταν δυνατὸ νὰ ὑπάρχει ὁποιοδήποτε πρόσωπο, ποὺ νὰ εἶναι γεμάτο θεία δύναμη καὶ θεία χάρη. Ὅμως, κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ φανταστεῖ αὐτὸ ποὺ εἶδα, ὄχι μόνο μὲ τὰ ψυχικά μου μάτια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ σωματικά. Εἶδα, λοιπόν, τὴ θεόμορφη καὶ ἁγιώτερη ἀπ’ ὅλα τὰ οὐράνια πνεύματα Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁμολογῶ ξανὰ καὶ ξανὰ μπροστὰ στὸν παντοδύναμο Θεό, πώς, ὅταν μὲ ὁδήγησε σ’ ἐκείνην τὴ θεόμορφη καὶ παναγία Παρθένο ὁ Ἰωάννης, μὲ τύλιξε μιὰ θεία λάμψη, λάμψη ζωηρὴ καὶ ἀμείωτη, φωτίζοντάς με ὄχι μόνο ἐξωτερικὰ ἀλλὰ καὶ ἐσωτερικά, καθὼς καὶ μιὰ ὑπερκόσμια, μιὰ ὑπέροχη εὐωδία μὲ συνεχεῖς ἐναλλαγές» (Ἁγ. Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Ἀσκητικὲς ὁμιλίες Α΄, ἔκδ. Μονῆς Παρακλήτου).

Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ κρατηθεῖ ἀπὸ τὸν θάνατο ἡ ὁλοζώντανη Παναγία μας;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 469, Αὔγ. 2022)

Ἀντιύλη
Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820-25861/23075/6980 898 504
e-mail: antiyli.gr@gmail.com

13/8 ΤΡΙΤΗ: Εσπερινός-Παράκλησις μετ Έγκωμίων της Υπεραγίας Θεοτόκου 19:00.