Θεωροῦμε τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ὡς «τελευταῖον οὖσαν ἐπ’ αὐτῇ μυστήριον». Ὅλα τὰ γεγονότα ποὺ λαμβάνουν χώρα στὴ μοναδικὴ ζωὴ τῆς Παναγίας, ὑπῆρξαν μυστήρια ἀνερμήνευτα καὶ ὑπέρλογα. Γεννᾶται μὲ τρόπο θαυμαστό, προσφέρεται νήπιο στὸν Ναό, τρέφεται ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ ἀρχαγγέλου. Ὑπηρετεῖ τὸ ὕψιστο μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας μὲ τὴ συναίνεσή της νὰ σαρκωθεῖ μέσα της ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἀκολουθεῖ τὸν Υἱό της ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὣς τὸ τέλος τοῦ σωτηρίου ἔργου του, μέχρι τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση. Καὶ μὲ τρόπο ἀληθινὰ μεγαλειώδη διέρχεται τὴ φάση τοῦ θανάτου.

Καὶ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι μόνο ἀπ’ τὴ μεριὰ τοῦ Θεοῦ μυστήρια, ἐπειδὴ ἀποτελοῦν δηλαδὴ θαυμαστὲς καὶ ὑπερφυεῖς ἐνέργειές του. Ἀποτελοῦν καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Παρθένου μυστήρια. Εἶναι μυστήρια τῆς τελειότερης προσφορᾶς, ἀγάπης, ὑπακοῆς, ἐλευθερίας, ταπεινοφροσύνης, ἀφοσίωσης καὶ ἐμπιστοσύνης πρὸς τὸν Θεό. Καὶ ὅπως σὲ ὅλα τὰ ἄλλα, ἔτσι καὶ στὸν καιρὸ τῆς ἐκδημίας της ἡ Παναγία ἔδειξε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Καὶ παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή της στὸν Υἱό της, τὸ δὲ σῶμα στοὺς ἀποστόλους γιὰ νὰ ταφεῖ.

Ἂν καὶ ἀναδείχθηκε Μητέρα τῆς Ζωῆς, ὅμως, ἀπόγονος οὖσα τοῦ Ἀδάμ, ὑποκύπτει καὶ αὐτὴ στὸν θάνατο. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ θὰ γεννηθεῖ καὶ θὰ ζήσει χωρὶς νὰ περάσει καὶ ἀπὸ τὸν θάνατο. Καὶ ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Υἱός της, χωρὶς καθόλου νὰ εἶναι ἀναγκασμένος, «ταφὴν ὑπέστη ἑκουσίως ὡς θνητός, πῶς τὴν ταφὴν ἀρνήσεται ἡ ἀπειρογάμως κυήσασα;» (ὠδὴ δ΄). Ἡ Μητέρα του τὸν μιμεῖται καὶ τὸν ἀκολουθεῖ καὶ σ’ αὐτό. «Τὸν ἴσον ἡμῖν ἐκπεπλήρωκε νόμον τῆς φύσεως, εἰ καὶ μὴ καθ’ ἡμᾶς ἴσως, ἀλλ’ ὑπὲρ ἡμᾶς». Ἐκπληρώνει τὸν κοινὸ νόμο τῆς φύσεως, ἀλλὰ καὶ πάλι ὄχι μὲ τὸν κοινὸ δικό μας τρόπο, ἀλλὰ μὲ τρόπο πάνω ἀπὸ μᾶς (ἅγ. Ἀνδρέας Κρήτης).

Ἔτσι τὸ πανάγιο σῶμα, ποὺ δέχθηκε μέσα του τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ δώρισε σάρκα στὸν Υἱό του, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ παραδοθεῖ στὴ φθορὰ καὶ νὰ γίνει βορὰ τῶν σκωλήκων. Ὅπως τὸ σῶμα τοῦ Υἱοῦ της παρέμεινε ἄφθορο στὸν τάφο, ἔτσι καὶ τὸ πανάγιο σῶμα τῆς Μητέρας δὲν γνώρισε φθορὰ θανάτου. Τὴν τρίτη μέρα ἔγινε μετάσταση, δηλαδὴ ἀνάσταση τῆς Παναγίας καὶ ἀνάληψή της στοὺς οὐρανούς. Δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κρατηθεῖ ἀπὸ τὴ φθορὰ τὸ γεμάτο θεία δόξα καὶ ζωὴ σῶμα της.

Διασώζεται ἡ μαρτυρία, ὅτι ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης ἐπισκέφθηκε τὴν Παναγία στὰ Ἱεροσόλυμα, στὸ σπίτι τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη. «Δὲν πίστευα, λέει, ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ὕψιστο Θεὸ ἦταν δυνατὸ νὰ ὑπάρχει ὁποιοδήποτε πρόσωπο, ποὺ νὰ εἶναι γεμάτο θεία δύναμη καὶ θεία χάρη. Ὅμως, κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ φανταστεῖ αὐτὸ ποὺ εἶδα, ὄχι μόνο μὲ τὰ ψυχικά μου μάτια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ σωματικά. Εἶδα, λοιπόν, τὴ θεόμορφη καὶ ἁγιώτερη ἀπ’ ὅλα τὰ οὐράνια πνεύματα Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁμολογῶ ξανὰ καὶ ξανὰ μπροστὰ στὸν παντοδύναμο Θεό, πώς, ὅταν μὲ ὁδήγησε σ’ ἐκείνην τὴ θεόμορφη καὶ παναγία Παρθένο ὁ Ἰωάννης, μὲ τύλιξε μιὰ θεία λάμψη, λάμψη ζωηρὴ καὶ ἀμείωτη, φωτίζοντάς με ὄχι μόνο ἐξωτερικὰ ἀλλὰ καὶ ἐσωτερικά, καθὼς καὶ μιὰ ὑπερκόσμια, μιὰ ὑπέροχη εὐωδία μὲ συνεχεῖς ἐναλλαγές» (Ἁγ. Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Ἀσκητικὲς ὁμιλίες Α΄, ἔκδ. Μονῆς Παρακλήτου).

Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ κρατηθεῖ ἀπὸ τὸν θάνατο ἡ ὁλοζώντανη Παναγία μας;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 469, Αὔγ. 2022)

Ἀντιύλη
Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820-25861/23075/6980 898 504
e-mail: antiyli.gr@gmail.com