Στὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ βρέθηκαν κάποτε δύο τυφλοί. Ὅταν ἀντιλήφθηκαν τὸν Χριστό, ἔτρεξαν πίσω του φωνάζοντας δυνατά: «Ἐλέησον ἡμᾶς, Υἱὲ Δαυΐδ». Ὁ Χριστὸς τοὺς ρώτησε ἂν πιστεύουν πραγματικὰ ὅτι ἔχει τὴ δύναμη νὰ τοὺς δώσει τὸ φῶς. Καὶ ἐκεῖνοι ἀπάντησαν θετικά, ὅτι πιστεύουν στὴ δύναμή του. Τότε ὁ Χριστὸς τοὺς θεράπευσε (Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου).

Οἱ δυὸ τυφλοί, ἂν καὶ τυφλοί, εἶχαν φῶς στὴν ψυχή τους. Καὶ κατάλαβαν ὅτι εἶχαν νὰ κάνουν ὄχι ἁπλῶς μὲ κάποιον ἀπόγονο τοῦ Δαυΐδ, ὑπῆρχαν πολλοὶ ἄλλωστε τέτοιοι, ἀλλὰ μὲ τὸν ἕνα καὶ κατὰ μοναδικὸ τρόπο προφητευμένο καὶ ἀναμενόμενο ἀπόγονο «ἐκ σπέρματος Δαυΐδ», ποὺ θὰ ἦταν ταυτόχρονα καὶ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ κατὰ συνέπεια, ὁ μοναδικὸς Σωτήρας τοῦ κόσμου. Καὶ κατάλαβαν πολὺ σωστὰ ὅτι τὸ πᾶν εἶναι νὰ ἐπιρρίψουν τὸν ἑαυτό τους στὸ ἔλεος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν προβάλλουν κἂν τὸ συγκεκριμένο αἴτημα γιὰ θεραπεία τῆς τύφλωσής τους, ἀλλὰ ἐπιζητοῦν μὲ ἐπιμονὴ τὸ θεῖο ἔλεος. «Ἐλέησον ἡμᾶς». Μέσα στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ βρίσκει ὁ ἄνθρωπος τὰ πάντα.

Ἔτσι λοιπὸν ἡ ἐκζήτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ ἔγινε πάγια τακτικὴ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Τὸ «Κύριε, ἐλέησον» ἀποτελεῖ τὴν πιὸ ἄμεση, τὴν πιὸ γρήγορη, τὴν πιὸ σύντομη προσευχὴ τοῦ Χριστιανοῦ. Ἡ ἐπίκληση τοῦ θείου ἐλέους γίνεται στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι κάτι ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ὑπέδειξε στοὺς μαθητές του. Μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, κατὰ τὸν τελευταῖο ἀποχαιρετισμό του πρὸς τοὺς ἀποστόλους, ὁ Κύριος εἶπε: «Ὅσα ἂν αἰτήσητε τὸν Πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δώσει ὑμῖν». Μέχρι τώρα, τοὺς λέει, δὲν ζητήσατε τίποτε στὸ ὄνομά μου. Στὸ ἑξῆς ὅμως νὰ ζητᾶτε καὶ θὰ λάβετε ὅ,τι ζητᾶτε. Ὅσο χρόνο ὁ Νυμφίος ἦταν ἀνάμεσά τους, Ἐκεῖνος φρόντιζε γιὰ τὰ πάντα. Οἱ μαθητὲς δὲν εἶχαν ἀνάγκη νὰ ζητήσουν τίποτε. Ὅταν ἤμουν μαζί τους στὸν κόσμο, λέει ὁ Χριστὸς πρὸς τὸν Πατέρα του, «ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου» (Ἰω. 16, 23-24. 17, 12). Τώρα ποὺ σωματικὰ ὁ Χριστὸς τοὺς ἀφήνει, οἱ μαθητὲς καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ κάνουν χρήση τοῦ ἁγίου ὀνόματός του.

Στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ οἱ μαθητὲς εὐαγγελίζονται τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θεραπεύουν τοὺς ἀσθενεῖς, ἐκδιώκουν τοὺς δαίμονες. «Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου», λένε γεμάτοι χαρὰ οἱ ἑβδομήκοντα ἀπόστολοι στὸν Χριστὸ (Λουκ. 10, 17). Ἡ φύση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ἡ βαθύτατη σημασία του, ἀποκεκρυμμένη ἀπὸ τοὺς δικούς μας ὀφθαλμοὺς ἕνεκα τῆς πνευματικῆς μας ἀτέλειας, εἶναι ἀπολύτως καταλυτικὴ γιὰ κάθε ἔργο πνευματικό. Μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ κατορθώνονται τὰ πάντα, κάθε καλό, «πᾶν δώρημα τέλειον» ποὺ κατέρχεται σὲ μᾶς ἀπὸ τὸν Πατέρα τῶν φώτων, ἡ ὅλη μας σωτηρία. «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις, ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4, 12).

Ἡ μακρὰ θεόπνευστη πνευματικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐρειδόμενη στὴν ἀποστολικὴ αὐτὴ διδαχή, ἀποκρυστάλλωσε καὶ μᾶς παρέδωσε τὸν τέλειο τύπο προσευχῆς, μὲ τὴν ὁποία ἐκζητοῦμε τὸ θεῖο ἔλεος ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὴ λέμε ἀδιαλείπτως, σὲ κάθε καιρό, σὲ κάθε τόπο;

Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα! Καλὸ Δεκαπενταύγουστο! Καλὴ Παναγιά!