Ὁ Χριστὸς περπάτησε πάνω στὴ φουρτουνιασμένη θάλασσα καὶ ἦλθε βοηθὸς στοὺς μαθητές του, ποὺ δοκιμάζονταν σκληρὰ ἀπὸ τὰ ἀγριεμένα κύματα. Ὁ Πέτρος ζήτησε νὰ περπατήσει κι αὐτὸς πάνω στὰ κύματα καὶ ἐν μέρει τὸ πέτυχε. Ὅταν ὅμως ἡ προσοχή του ἀποσπάστηκε ἀπὸ τὴν τρικυμία ποὺ λυσσομανοῦσε γύρω του, τὸ σῶμα του ξαφνικὰ «βάρυνε» καὶ ἄρχισε νὰ βουλιάζει. Ἔκραξε τότε μὲ ἀγωνία στὸν Χριστὸ καὶ Ἐκεῖνος τὸν ἔσωσε (Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου).

Ἀγριεμένη θάλασσα ἔχει καταντήσει ὁ κόσμος μας. Τὰ μηνύματα πανταχόθεν δυσοίωνα. Πόλεμοι, ἀναταραχές, ἀρρώστιες, καταστροφές. Ἀντὶ γιὰ ἕνα εἰρηνικό, αἰσιόδοξο, ἐλπιδοφόρο, ἐλεύθερο μέλλον, μᾶς περισφίγγουν, καθημερινὰ ὅλο καὶ περισσότερο, προσπάθειες χειραγώγησης, ἀνελευθερίας, μετάβασης σὲ νέες πρωτόγνωρες μορφὲς ὁλοκληρωτισμοῦ. Ὁ Χριστὸς μιλάει γιὰ «πολέμους καὶ ἀκοὰς πολέμων». Προλέγει φυσικὲς καταστροφές. «Ἔσονται λιμοὶ καὶ λοιμοὶ καὶ σεισμοὶ κατὰ τόπους». Ἀλλὰ μᾶς ἐνθαρρύνει. «Μὴ θροεῖσθε». Δὲν εἶναι μόνο τὰ κύματα καὶ ἡ τρικυμία γύρω μας. Εἶναι καὶ ὁ Χριστὸς ἐπὶ τῶν κυμάτων. Σπεύδει γιὰ τὴ σωτηρία μας. «Θαρσεῖτε», λέει, «μὴ φοβεῖσθε». Τὸν βλέπουμε; Τὸν ἀναγνωρίζουμε; Τὸν ἐμπιστευόμαστε;

Ὄχι μόνο ὁ κόσμος γενικά, ἀλλὰ καὶ ἡ ψυχή μας ἐνίοτε εἶναι θάλασσα τρικυμισμένη. Ἀπὸ τὰ προσωπικά μας προβλήματα. Ἀπὸ τὶς διαταραγμένες σχέσεις μεταξύ μας. Ἀπὸ φτώχειες καὶ ἀρρώστιες ἀτέλειωτες. Ἀπὸ τὸν πόλεμο τῶν παθῶν μας. Ἡ ταραχὴ δυστυχῶς εἶναι ὁ κανόνας στὴ ζωή μας. Οἱ στιγμὲς τῆς γαλήνης ἀποτελοῦν μικρὲς φωτεινὲς ἐξαιρέσεις μόνο. Ἡ ψυχή μας σαλεύεται. Δὲν διαφέρει ἀπὸ «κυμαινομένην θάλασσαν». Ποῦ εἶναι ὁ Χριστός;

Ὁ Χριστὸς εἶναι παρών, ἀλλὰ τὸ θέμα εἶναι ἂν τὸν ἔχουμε ἐμεῖς στὸ ὀπτικό μας πεδίο. Ἂν τοῦ ἔχουμε δώσει πρόσβαση στὴ ζωή μας. Ἂν τὸν ἀναγνωρίζουμε. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀτράνταχτο στήριγμα, μοναδικὸ θεμέλιο τῆς ζωῆς μας. «Θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορ. 3, 10). Ὁ κόσμος μοιάζει σὰν μιὰ πυραμίδα, στὴν κορυφὴ τῆς ὁποίας βρίσκονται οἱ ἰσχυροὶ ποὺ μᾶς ἐξουσιάζουν ὅλους. Ὅμως ὁ Χριστός, κατὰ τὸν ἅγιο Σωφρόνιο, εἶναι ἡ κορυφὴ μιᾶς ἀνεστραμμένης πυραμίδας, ποὺ δὲν ἐξουσιάζει, ἀλλὰ βαστάζει καὶ στηρίζει μὲ ἀσφάλεια τοὺς πάντες. «Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία», μᾶς προτρέπει ὁ Χριστός, «μηδὲ δειλιάτω. Πιστεύετε εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε» (Ἰω. 14, 1. 27).

Τὸ θέμα λοιπὸν εἶναι πρὸς τὰ ποῦ εἶναι στραμμένη ἡ προσοχή μας. Κοιτάζουμε τὸν Χριστὸ ἢ βλέπουμε μόνο τὰ κύματα καὶ τὶς θύελλες γύρω μας; Ἑδράζεται ἡ ζωή μας στὸ θεμέλιο τοῦ Χριστοῦ; Πιστεύουμε ὅτι μποροῦμε νὰ στηριχτοῦμε μὲ ἀσφάλεια πάνω του; Ἂς αὐξήσουμε τὴ σχέση ἐμπιστοσύνης στὸ πρόσωπό του.

Ἂς χτίσουμε τὸ σπίτι μας «ἐπὶ τὴν ἀσάλευτον πέτραν τῶν ἐντολῶν» του. Ἀτράνταχτο θεμέλιο εἶναι οἱ ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ τήρησή τους κάνει τὴν ψυχή μας «Θεοῦ οἰκοδομήν». Ὅσα κύματα κι ἂν σπάσουν πάνω της δὲν τὴ γκρεμίζουν.

«Τεθεμελίωτο γὰρ ἐπὶ τὴν πέτραν… Ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστός» (Λουκ. 6, 48. Α΄ Κορ. 10, 4).

Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!