«Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Ένας παραλυτικός έφτασε στα πόδια του Χριστού ποθώντας την πολυπόθητη θεραπεία του. Και ο Χριστός, σαν να μην καταλάβαινε τον διακαή του καημό, αντί να σπεύσει να τον θεραπεύσει, του λέει πρώτα: «Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Δυο διαφορετικά πλάνα προσέγγισης. Αλλιώς σκέφτεται ο Χριστός, αλλιώς οι άνθρωποι.

Για μας προέχει το άμεσο. Να έχουμε εδώ και τώρα το ποθούμενο, όποιο κι αν είναι αυτό. Είμαστε άρρωστοι; Να γίνουμε καλά. Πεινάμε; Να χορτάσουμε. Πεθαίνουμε; Να ζήσουμε. Το νόημα της ζωής μας είναι βασικά το να περνάμε καλά. Να μην υπάρχει κάτι που να μας ταλαιπωρεί. Ο πολιτισμός μας με την περίφημη τεχνολογία του και την ασυναγώνιστη «χημεία» του επιστρατεύεται για να διασφαλίζει επιτυχώς την άνεσή μας, τον παράδεισο της τρυφής και της απόλαυσης. Πάνω απ’ όλα, την υγειά μας να ’χουμε, βέβαια.

Για τον Χριστό προέχει όμως κάτι πιο μακροπρόθεσμο. Να μας εξασφαλίσει προοπτική ζωής. Συνεχούς, αδιάκοπης, αιώνιας ζωής. Κάτι που ο άνθρωπος δεν μπορεί να το έχει από μόνος του, αφού με τον θάνατο τερματίζουν οι δικές του δυνατότητες. Και για να το πετύχει αυτό ο Χριστός, δεν ασχολείται με προσωρινά μέτρα. Δίνει λύσεις ριζικές και αιώνιες.

Ποιες είναι αυτές; Ο Χριστός ήλθε για να λύσει το κατ’ εξοχήν πρόβλημα, αυτό που έφερε την πλήρη ανατροπή στη μοίρα του ανθρώπου. Το πρόβλημα της αμαρτίας. Η φθορά, η αρρώστια, το γήρας, η όλη θνητότητα εν τέλει και ο θάνατος, είναι καρπός της αμαρτίας και μόνο. Αυτή έβγαλε τον άνθρωπο απ’ την προοπτική της θέωσης και της αθανασίας, τον κατέστησε θνητό, ευάλωτο και εφήμερο. Από αυτήν πρέπει να απαλλαγεί ο άνθρωπος, για να ζήσει παντοτινά. Αυτό ήρθε να του δώσει ο Χριστός, γιατί μόνο αυτός, ο αθάνατος Θεός, ο μόνος Σωτήρας, μπορεί να λύσει τα έργα της αμαρτίας και να μεταδώσει ζωή και αφθαρσία.

Δεν μπορεί όμως ο άνθρωπος να ζητάει και για την υγεία του, την απαλλαγή του από τις ταλαιπωρίες της ζωής του; Και βέβαια μπορεί! Δεν είμαστε υπεράνθρωποι. Προσευχόμαστε για τη σωτηρία μας «από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης». Με μια προϋπόθεση: Ότι δεν ξεχνάμε «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών». Να μην αλλάζουν οι προτεραιότητες, η σωστή ιεράρχηση. Υπάρχουν τα «προς ολίγον» ωφέλιμα και τα «προς πάντα» ωφέλιμα. Μέσα στην προοπτική αυτή ο Θεός δίνει λύση και στα προσωρινά, στα επίγεια προβλήματά μας, στο μέτρο που Εκείνος κρίνει ότι θα μας ωφελήσει κάτι τέτοιο. Κι εμείς εμπιστευόμαστε απόλυτα την κρίση του και αποδεχόμαστε ταπεινά ό,τι Εκείνος αποφασίσει.

Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε, «του Κυρίου εσμέν». Το θέμα είναι να ’μαστε στα χέρια του!