Ὁ δεκαεννιάχρονος βρετανὸς τουρίστας Λέβισον Γούντ, ὀπαδὸς τῶν ἀκραίων ἀθλημάτων (extreme sports), φιλοδοξώντας νὰ διασχίσει πεζὸς τὶς ἄγνωστες καὶ ἄγριες περιοχὲς τῶν Ἰμαλαΐων, βρέθηκε, λόγῳ τῶν πολεμικῶν ἀντιπαραθέσεων στὴν περιοχή, ἐγκλωβισμένος στὰ ἀφιλόξενα μέρη τοῦ Νεπάλ. Ἀλλὰ τὸν βοήθησε ὁ Μπίνοντ, ἕνας συνομήλικός του ντόπιος νεαρὸς ποὺ βρέθηκε μπροστά του. Τὸν ἔκρυψε γιὰ βδομάδες στὸ σπίτι του καὶ τὸν φυγάδευσε μὲ ἀσφάλεια. Οἱ δυὸ νέοι συνδέθηκαν μὲ φιλία.

Δεκατέσσερα χρόνια ἀργότερα, ὁ βρετανὸς ξαναβρέθηκε στὰ μέρη ἐκεῖνα, ἐπαναλαμβάνοντας τὴν προσπάθειά του νὰ διασχίσει μὲ τὰ πόδια κατὰ μῆκος τὰ Ἰμαλάια, μιὰ ἀπόσταση 2.735 χιλιομέτρων (ἢ 4.000.000 βημάτων) ἀπὸ τὸ Ἀφγανιστὰν δυτικὰ μέχρι τὸ βασίλειο τοῦ Μπουτὰν ἀνατολικά, μέσα ἀπὸ πανέμορφες περιοχές, ἀλλὰ καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνες, λόγῳ τῶν ὑψηλῶν φυσικῶν δυσκολιῶν καὶ τῆς ἐμπόλεμης κατάστασης μεταξὺ τῶν ἐγχώριων φυλῶν. Τὸ ὅλο ἐγχείρημα ἀποτυπώθηκε σὲ πέντε ντοκιμαντὲρ μὲ τίτλο: “Walking the Himalayas” (Περπατώντας τὰ Ἰμαλάια).

Συνοδός του στὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς διαδρομῆς ἦταν ὁ ἰθαγενὴς φίλος του, ὁ Μπίνοντ. Τὸ πρόγραμμα τοῦ βρετανοῦ ἦταν νὰ περάσουν ὁπωσδήποτε καὶ ἀπὸ τὸ χωριὸ τοῦ σωτήρα του, κοντὰ στὴν πόλη Ποκάρα τοῦ Νεπάλ, νὰ χαιρετήσει καὶ τὴν οἰκογένειά του. Ἡ συγκίνηση ἦταν πολὺ μεγάλη, ὅταν ὁ βρετανὸς ἀγκάλιαζε τὰ τρία παιδιὰ τοῦ Μπίνοντ καὶ τὴν Τσάντρα, τὴ σύζυγό του, ποὺ μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς της πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα χρόνια ἔκρυψε καὶ περιποιήθηκε τὸν νεαρὸ ἄγνωστο ξένο στὸ φτωχικό της. Τὰ μάτια τῆς φτωχῆς γυναίκας γέμισαν δάκρυα, ὅταν μὲ τὸ καλωσόρισμα τὸν ἔσφιξε στὴν ἀγκαλιά της. «Χαίρομαι πολὺ ποὺ ἦρθες μετὰ ἀπὸ τόσον καιρό», ἦταν τὰ λόγια ποὺ ἐπαναλάμβανε συγκινημένη. Μιὰ βαθειὰ ἀνθρωπιὰ ξεχείλιζε ἀπ’ τὶς καρδιὲς καὶ ἀκτινοβολοῦσε στὰ ἀνυπόκριτα χαμόγελά τους.

Μιὰ ἄλλη γυναίκα ὅμως, ταπεινή, φτωχὴ καὶ κατὰ κόσμον ἀσήμαντη κι αὐτή, φρόντισε, περιποιήθηκε καὶ ἔκλεισε στὴν ἀγκαλιά της μὲ ἀπέραντη ἀγάπη, ὄχι μόνο ἕναν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ἔκανε παιδί της τὸν κάθε ἄνθρωπο. Ἔγινε μάνα τοῦ ὀρφανεμένου, προστασία τοῦ κατατρεγμένου, σκέπη τοῦ φτωχοῦ, παρηγοριὰ τοῦ ἀρρώστου. «Πάντων θλιβομένων ἡ χαρὰ καὶ ἀδικουμένων προστάτις καὶ πενομένων τροφή…». Ἡ Παναγία μητέρα μας!

Συγκατένευσε στὴ θεϊκὴ πρόσκληση νὰ συνδράμει στὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Μὰ δὲν ἀρκέστηκε στὸ νὰ παραχωρήσει ἁπλῶς τὴν ἀμόλυντη σάρκα της στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ γίνει καὶ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, δικός της γιός. Προχώρησε παραπέρα. Ἐπιδίωξε μιὰ ἀπολύτως ἐνεργὸ μητρικὴ σχέση μὲ τὸν καθένα μας χωριστά. Ὁ Υἱός της μᾶς καταδέχθηκε «καὶ οὐκ ἐπαισχύνεται» νὰ μᾶς ὀνομάζει ἀδελφούς του. Καὶ ἡ Μητέρα του θεώρησε αὐτομάτως δικά της παιδιὰ ὅλους τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Υἱοῦ της. Μᾶς υἱοθέτησε χωρὶς δεύτερη σκέψη. Ἄνοιξε τὴν πλατειά, ζεστή, πλούσια καρδιά της καὶ μᾶς ἔκλεισε ὅλους στοργικὰ στὴ μεγάλη της ἀγκαλιά.

Καὶ ἡ ἀγάπη της εἶναι ἀληθινή, πέρα ἀπὸ κάθε φαντασία. Γιατὶ ἡ ἴδια ξεπέρασε τὰ ἀνθρώπινα μέτρα, ἔσπασε τὸ φράγμα τοῦ πεπερασμένου τοῦ ἀνθρώπου, ἀνυψώθηκε ὑπεράνω «πάσης κτίσεως». Κατάφερε νὰ χωρέσει πραγματικὰ μέσα στὴν ἀπροσμέτρητη ἀγάπη της τὸν κάθε ἄνθρωπο σὰν μάνα του ἀληθινὴ κι ἀκόμα περισσότερο. Γιατὶ ἀγάπησε μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀγαπάει ὁ Θεός. Φυσικὸ γι’ αὐτὴν ποὺ ἄγγιξε τὰ δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἔγινε «μετὰ Θεὸν ἡ Θεός». Καὶ ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Θεὸς ἀγαπάει ἀσυγκρίτως περισσότερο καὶ ἀπὸ τὴ φυσικὴ μάνα (Ἡσ. 49, 15). «Καὶ τῆς φυσικῆς φιλοστοργίας ἀνώτερός ἐστιν ὁ ἔλεος τοῦ Θεοῦ» (Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος). «Ὑπάρχει στὸν κόσμο μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῆς μάνας; Εἶναι δυνατὸν μιὰ μητέρα νὰ μὴ λυπηθεῖ τὸ παιδί της; Νὰ τὸ ξεχάσει; Ἀλλὰ ἐγώ, λέγει ὁ Κύριος, σᾶς ἔχω ἀγάπη ποὺ ὑπερβαίνει ἀπείρως τὴν ἀγάπη τῆς μητέρας πρὸς τὸ παιδί της» (Ἅγ. Ἰω. τῆς Κρονστάνδης).

Μὲ παρόμοιο τρόπο ἀγαπάει καὶ ἡ Παναγία. Ἔγινε ἡ «Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν». Χωρᾶμε ὅλοι μέσα στὴν ἀγκαλιά της. Πόσα ἔχει κάνει μέχρι τώρα γιὰ μᾶς; Καὶ πόσα συνεχίζει ἀδιάκοπα, κάθε μέρα, νὰ κάνει; Μέχρι τὴ Δευτέρα Παρουσία τὰ χέρια της θὰ εἶναι ὑψωμένα διαρκῶς γιὰ χάρη μας πρὸς τὸν Υἱό της. Στὰ μάτια της τρέχουν ἀσταμάτητα τὰ δάκρυα γιὰ ὅσα παιδιά της ὑποφέρουν στὴν ἄβυσσο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν βλέπει τὰ παιδιά της νὰ τὴ θυμοῦνται, χαίρεται ἀφάνταστα. Κλαίει ἀπὸ χαρὰ ὅταν τὰ βλέπει νὰ ἐπιστρέφουν ξανὰ κοντά της, νὰ τὴν ἐπισκέπτονται γιὰ νὰ τῆς ποῦν τὴν καλημέρα τους.

Τί θέλει μιὰ μάνα ἀπὸ τὰ παιδιά της; Νὰ τὴ θυμοῦνται λιγάκι. Νὰ περνοῦν ἀπὸ τὴν πόρτα της γιὰ μιὰ ἁπλὴ καλημέρα. Δὲν θέλει περισσότερα καὶ ἡ Παναγία μας. Ἂν ἡ ἁπλοϊκὴ καλόκαρδη Τσάντρα χάρηκε τόσο πολύ, ποὺ ἕνας ξένος ἔνιωσε τὴν ἀνάγκη νὰ περάσει ἀπὸ τὴν πόρτα της γιὰ νὰ τὴ χαιρετήσει καὶ νὰ τὴν εὐχαριστήσει, πόσο χαίρεται ἡ στοργικὴ μάνα μας, ἡ Παναγία, ὅταν βλέπει νὰ τὴν καλημερίζουν τὰ παιδιά της;

Καὶ πῶς λέμε τὴν καλημέρα μας στὴν Παναγία; Πῶς τὴ χαιρέτησε ὁ Ἀρχάγγελος; «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ». Καὶ πάνω στὸν ἀρχαγγελικὸ αὐτὸν ἀσπασμὸ ὁ μεγάλος Ρωμανὸς ὁ μελωδὸς στιχούργησε μεγαλόπνοα τὸν θεσπέσιο θεομητορικό του ὕμνο, τοὺς Χαιρετισμούς. Καὶ ἔγιναν οἱ Χαιρετισμοί, ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, τὸ ἀγαπημένο τραγούδι τῆς Παναγίας μας. Αὐτὸ ποὺ θέλει νὰ ἀκούει περισσότερο ἀπὸ μᾶς. Νὰ λοιπόν, πῶς μποροῦμε νὰ χαιρετᾶμε καθημερινὰ τὴν πανύμνητη μητέρα μας.

Ἡ ἴδια φανερώθηκε πολλὲς φορὲς σὲ ἅγιες ψυχὲς καὶ δήλωσε καθαρά, ὅτι τὴν εὐχαριστεῖ πολὺ νὰ τὴ χαιρετοῦν τὰ παιδιά της μὲ τὸν τρόπο αὐτόν. «Ὅποιος μὲ χαιρετάει μιὰ φορὰ τὴν ἡμέρα μὲ τοὺς Χαιρετισμούς, τοὺς ὁποίους πολὺ ἀγαπῶ, θὰ τὸν προστατεύω, θὰ τὸν διαφυλάττω ἀπὸ κάθε κακό, θὰ τὸν προσέχω σὲ ὅλη τὴ ζωή του καὶ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας θὰ τὸν ὑπερασπισθῶ μπροστὰ στὸν Υἱό μου».

Καὶ πράγματι! Ἀκόμα καὶ ληστὲς ἔλεγαν κάθε μέρα τὸ «Χαῖρε» τοῦ ἀγγέλου πρὸς τὴν Παναγία καὶ ἐκείνη τοὺς προστάτευε ἀπὸ τὴ μισανθρωπία τοῦ δαίμονα. Ἡ Χάρη της δὲν ἐπέτρεπε στὴν κακία του νὰ τοὺς ἀγγίξει. Ἡ μητέρα μας ἀγρυπνάει γιὰ ὅλα τὰ παιδιά της.

Οἱ ἅγιοι ἀγαποῦσαν ἰδιαίτερα τὴν Παναγία μας καὶ καθημερινὰ τὴν τιμοῦσαν μὲ τοὺς Χαιρετισμούς. Καὶ μάλιστα τοὺς ἔλεγαν ὄχι μόνο μία, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα.

Ἂς θυμούμαστε κι ἐμεῖς καθημερινὰ τὴ Μητέρα μας. Καὶ ἂς μὴν παραλείπουμε ποτὲ νὰ τῆς λέμε τὴν καλημέρα μας μὲ τὰ θαυμάσια «Χαῖρε» τῶν Χαιρετισμῶν. Εἶναι τόσο εὔκολο νὰ τοὺς λέμε εἴτε τὸ βράδυ στὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνο, εἴτε χωριστὰ κάποια ἄλλη στιγμή. Καὶ ἡ Παναγία θὰ γίνεται ὅλο καὶ περισσότερο φωτοδόχος λαμπάδα στὴ ζωή μας, «ἀκτὶς νοητοῦ ἡλίου» καὶ «βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους» στὴ ζοφερὴ νύχτα ποὺ ὁ ἄρχοντας τοῦ σκότους ἐπιχειρεῖ νὰ ἁπλώσει στὶς ψυχὲς καὶ στὸν κόσμο μας, ἰδιαίτερα τώρα.

Ἂς μὴ λείψει ποτὲ ἀπὸ τὸ στόμα μας ἡ γεμάτη θάμβος προσφώνηση τοῦ θεοφώτιστου μελωδοῦ:

«Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε»!