Γιατί ὁ κόσμος δὲν ἔγινε ἀκόμα χριστιανικός; Πέρασαν 2.000 χρόνια ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ μόλις καὶ μετὰ βίας οἱ Χριστιανοὶ εἶναι μόνο τὸ ἕνα τρίτο τοῦ παγκόσμιου πληθυσμοῦ. Ποῦ ὀφείλεται αὐτό; Σὲ μᾶς τοὺς Χριστιανούς. Ἂν καὶ ἔχουμε ἐπιφορτιστεῖ νὰ κηρύξουμε τὸ Εὐαγγέλιο «εἰς πάντα τὰ ἔθνη», τὸ κάνουμε μὲ λάθος τρόπο. Βάζοντας τὶς δικές μας προϋποθέσεις καὶ ὄχι αὐτὲς ποὺ θέλει ὁ Χριστός. Πῶς ἐνήργησε ὁ Χριστὸς καὶ πῶς ἐνεργοῦμε ἐμεῖς;

Οἱ Ἰσραηλίτες στὸν δρόμο τους γιὰ τὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, παρὰ τὰ μεγάλα θαύματα ποὺ ἔκανε γιὰ χάρη τους ὁ Θεός, ἔδειξαν πολλὲς φορὲς πεισματικὴ ἀπείθεια στὶς ἐντολές του. Βαδίζοντας ἀπὸ τὸ ὄρος Ὢρ πρὸς τὴ γῆ τῆς Ἐδώμ, ἄρχισαν πάλι τὰ συνήθη παράπονα καὶ τὸν γογγυσμὸ κατὰ τοῦ Θεοῦ. Γιὰ νὰ τοὺς διορθώσει ὁ Θεός, ἐπέτρεψε νὰ ἐμφανισθοῦν στὴν ἔρημο φαρμακερὰ φίδια. Πολλοὶ πέθαναν ἀπὸ τὰ θανατηφόρα δαγκώματά τους. Ὅταν οἱ ὑπόλοιποι ἦρθαν σὲ μετάνοια, ὁ Θεὸς ὑπέδειξε στὸν Μωυσῆ νὰ φτιάξει ἕνα χάλκινο φίδι καὶ νὰ τὸ ὑψώσει σὲ ψηλό, περίοπτο μέρος. Ὅποιος δαγκωνόταν ἀπὸ τὰ φίδια καὶ ἀτένιζε τὸ ὑψωμένο χάλκινο φίδι, σωζόταν (Ἀριθμ. 21, 4-9).

Ὁ Χριστὸς παραλληλίζει τὸ γεγονὸς αὐτὸ μὲ τὴ δική του σταύρωση. «Καθὼς Μωυσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου». Ἡ ἀποστολὴ ποὺ ἀνέλαβε ἀπὸ τὸν Πατέρα του ἦταν νὰ θυσιαστεῖ, «ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ» (Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως). Δὲν ἦρθε νὰ κρίνει, νὰ θυσιάσει, νὰ καταδικάσει, νὰ ἀπολέσει ψυχές, ἀλλὰ νὰ σώσει. Τόνισε μάλιστα, πὼς δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀγάπη ἀπ’ τὸ νὰ θυσιάζεται κάποιος γιὰ τὸν ἄλλο. Καὶ ἐνῷ ὁ Χριστὸς ὑψώθηκε στὸν Σταυρὸ μὲ τὴ θέλησή του καὶ θυσιάστηκε γιὰ τὴ δική μας σωτηρία, οἱ Χριστιανοὶ διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἀκολουθοῦμε ἀντίστροφη πορεία. Κηρύττουμε μὲ τὰ λόγια τὸν Χριστό, μὲ τὰ ἔργα ὅμως τὸν ἀρνούμαστε. Πῶς γίνεται αυτό;

Ἡ χριστιανικὴ Εὐρώπη προσπάθησε νὰ μεταφέρει τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ στὰ μὴ χριστιανικὰ ἔθνη. Ἀλλὰ πῶς τὸ μετέφερε; Κατακτώντας καὶ ὑποτάσσοντας μὲ τὴ φωτιὰ καὶ τὸ σίδερο. Στὴν Ἀφρική, στὴν Ἀσία, στὴν Ἀμερική, σὲ κάθε νέα χώρα ποὺ ἀνακαλυπτόταν, ἡ χριστιανικὴ Εὐρώπη ἔφερε βία, θάνατο, καταστροφή. Οἱ αὐτόχθονες πληθυσμοὶ δεινοπάθησαν, ἐξοντώθηκαν, ὑποτάχτηκαν. Ὁ πολιτισμός τους καταστράφηκε. Ὁ πλοῦτος τῶν χωρῶν τους λεηλατήθηκε. Ἡ μισὴ Ἀφρικὴ σύρθηκε σκλάβα χωρὶς ἔλεος στὶς φυτεῖες τῆς Ἀμερικῆς. Ἡ ἀποικιοκρατία ἔχει τὸ στίγμα τῆς αἰσχρῆς ἐκμετάλλευσης τῶν μὴ Χριστιανῶν ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς.

Οἱ Χριστιανοὶ δὲν πῆγαν νὰ θυσιαστοῦν γιὰ τοὺς ἄλλους λαούς. Τοὺς θυσίασαν ἀδίστακτα στὸν βωμὸ τῶν δικῶν τους συμφερόντων. Τὸ σύμβολο τῆς ἀγάπης, ὁ Σταυρός, ἔγινε σύμβολο τοῦ μίσους. Μὲ τέτοια συμπεριφορὰ τῶν Χριστιανῶν, ἦταν ποτὲ δυνατὸν ὁ κόσμος νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό; Ἐξ αἰτίας μας «τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι» (Ρωμ. 2, 24).

Ἂν δὲν θανατώσουμε πάνω στὸν Σταυρὸ τοὺς θεοὺς ποὺ λατρέψαμε, τὸ χρῆμα καὶ τὸ συμφέρον μας, γιὰ ποιὸ λόγο τὰ ἔθνη ποὺ ἀγνοοῦν τὸν Θεὸ νὰ ἀφήσουν τὰ δικά τους εἴδωλα;