Μετὰ τὴν τριπλῆ σταυροειδῆ σφράγιση τοῦ ἀμνοῦ, τῆς μερίδας δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ φέρει τὰ γράμματα ΙΣ ΧΡ ΝΙ ΚΑ (βλ. καὶ ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 446, Σεπτ. 2020), ὁ ἱερεὺς κόπτει, σταυροειδῶς καὶ πάλι, μὲ τὴν ἁγία λόγχη τὸν ἀμνὸ ἀπὸ τὸ πρόσφορο, ἀπαγγέλλοντας τὰ λόγια τοῦ προφήτη Ἡσαΐα ποὺ ἀναφέρονται στὸν σταυρικὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ.

Χαράσσοντας τὸ δεξιὸ μέρος τοῦ ἀμνοῦ (ἀριστερὰ ὅπως βλέπει ὁ λειτουργός), λέγει: «Ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη», ἐνῷ στὸ ἀριστερὸ (δεξιὰ τοῦ βλέποντος) λέγει: «Καὶ ὡς ἀμνὸς ἄμωμος ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ» (Ἡσ. 53, 7).

Τὴν προφητεία αὐτὴ τοῦ Ἡσαΐα ἀναγίνωσκε καθ’ ὁδόν, χωρὶς ὅμως καὶ νὰ τὴν κατανοεῖ, ὁ ἀξιωματοῦχος τῆς βασίλισσας Κανδάκης τῶν Αἰθιόπων, πορευόμενος τὴν ὁδὸ πρὸς Γάζα, ἐπιστρέφοντας ἀπὸ προσκύνημά του στὴν Ἱερουσαλήμ. Ὁ Θεὸς ἀπέστειλε τὸν ἀπόστολο Φίλιππο γιὰ νὰ τὸν διδάξει. Στὴν ἐρώτηση τοῦ ἀξιωματούχου: «Περὶ τίνος ὁ προφήτης λέγει τοῦτο;», ὁ Φίλιππος τοῦ ἀποκάλυψε εὐθέως τὸν Χριστὸ (Πράξ. 8, 26-40).

Τὰ λόγια τῆς προφητείας παραπέμπουν ἄμεσα στὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Περιγράφουν τὸν τρόπο τῆς σταυρικῆς θυσίας. Ὁ Χριστὸς θέλησε νὰ γίνει ὁ ἴδιος πρόβατο σφαγῆς, «ἐπειδὴ πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν». Προσφέρθηκε γιὰ τὴ θυσία αὐτὴ χωρὶς διαμαρτυρία, οἰκειοθελῶς. Δὲν ἦταν κάτι ποὺ τοῦ ἐπιβλήθηκε χωρὶς νὰ τὸ θέλει. Τὸ νὰ θυσιασθεῖ ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων ἦταν τὸ προαιώνιο σχέδιό του. «Ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι». Φανερώθηκε ἀνάμεσά μας, «ἵνα τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἄρῃ», ὄντας ὁ ἴδιος ἀναμάρτητος. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀκολουθεῖ τοὺς θύτες του σιωπηλός, χωρὶς ἀντίσταση. Ὅπως ὁ ἀμνὸς ποὺ στέκεται ἄφωνος μπρὸς στὸν ποιμένα ποὺ τὸν κουρεύει.

Ὁ Σταυρὸς δηλαδὴ δὲν ἦταν τιμωρία γιὰ δικές του ἁμαρτίες, ὅπως νόμισαν οἱ Ἑβραῖοι. «Ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ … καὶ ἐν κακώσει», θεωρώντας τα αὐτὰ ὡς τιμωρία του ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ σταυρωμένος Χριστὸς ὑπῆρξε πάντοτε σκάνδαλο γιὰ τοὺς Ἰουδαίους. Τὸ νὰ βλέπουν τὸν ἀπεσταλμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ Μεσσία τους, τὸν ἀναμενόμενο ἔνδοξο βασιλέα, σωτήρα καὶ ἐλευθερωτή τους νὰ πάσχει γιὰ δικές του (ὅπως νόμιζαν) ἁμαρτίες, νὰ σταυρώνεται ὡς ἔσχατος κακοῦργος, νὰ λογίζεται «μετὰ ἀνόμων», νὰ καταντάει σὲ ἔσχατη ἀδυναμία, νὰ μὴν ἀνταποκρίνεται στὴν πρόκλησή τους νὰ κατεβεῖ ἀπ’ τὸν Σταυρό, ὅλα ὅσα συνέθεταν τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ἦταν ἀνυπέρβλητο καὶ ἀκατανόητο σκάνδαλο γιὰ τοὺς Ἑβραίους. Καὶ ἐπαρκὴς αἰτία νὰ τὸν ἀπορρίψουν, νὰ τὸν ἀρνηθοῦν.

Δὲν μποροῦσαν νὰ διανοηθοῦν ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ ὑποφέρει κάποιος χωρὶς νὰ ἔχει ἁμαρτήσει. Ἢ νὰ πάσχει ὑπὲρ τῶν ἄλλων. Κάτι παρόμοιο ἦταν ὄντως ἀδιανόητο γιὰ τοὺς πρὸ Χριστοῦ ἀνθρώπους, ὅπως φαίνεται καθαρὰ στὸν διάλογο τοῦ Ἰὼβ μὲ τοὺς τρεῖς φίλους του βασιλεῖς, ποὺ τὸν ἐπισκέφτηκαν γιὰ νὰ τὸν παρηγορήσουν στὴ φοβερή δοκιμασία του.

Ἐκεῖ οἱ τρεῖς ἐπισκέπτες, Ἐλιφὰζ ὁ Θαιμανίτης, Βαλδὰδ ὁ Σαυχίτης καὶ Σωφὰρ ὁ Μιναῖος, διατυπώνουν τὴν κρατοῦσα ἄποψη, ὅτι ὁ Ἰὼβ τιμωρεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες του. «Τίς καθαρὸς ὢν ἀπώλετο ἢ πότε ἀληθινοὶ ὁλόρριζοι ἀπώλοντο;». Δὲν ἦταν δυνατόν, ἄνθρωποι καθαροὶ ἀπὸ ἁμαρτίες, ὰληθινὰ ἐνάρετοι, νὰ ξεριζωθοῦν ἐντελῶς καὶ νὰ χαθοῦν. Θερίζουν ὀδύνες, μόνο ὅσοι σπέρνουν τὰ ἄτοπα. Αὐτοὶ «ἀπὸ προστάγματος Κυρίου ἀπολοῦνται, ἀπὸ δὲ πνεύματος ὀργῆς αὐτοῦ ἀφανισθήσονται». Θὰ χαθοῦν μὲ τὸ πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ἀφανισθοῦν ἀπὸ τὴν πνοὴ τῆς ὀργῆς του. Ὅποιος σπέρνει ἀνέμους, θερίζει θύελλες, δὲν λέμε; «Ἂν τὰ παιδιά σου ἁμάρτησαν», λένε στὸν Ἰώβ, «ὁ Θεὸς τὰ τιμώρησε σύμφωνα μὲ τὶς ἀνομίες ποὺ διέπραξαν. Καὶ σὺ νὰ μὴ λὲς ὅτι εἶσαι καθαρὸς στὰ ἔργα σου καὶ ἄμεμπτος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. “Mὴ γὰρ λέγε ὅτι καθαρός εἰμι τοῖς ἔργοις καὶ ἄμεμπτος ἐναντίον αὐτοῦ”. Εἶναι μεγάλη ἡ κακία σου καὶ οἱ ἁμαρτίες σου ἀναρίθμητες. “Ἄξιά σοι ἀπέβη ἀπὸ Κυρίου ὧν ἡμάρτηκας”. Ἔπαθες ἀπὸ τὸν Κύριο ἀνάλογα μὲ ὅσα ἁμάρτησες».

Ὁ Ἰὼβ ἀντέτεινε ὅτι, ναὶ μέν, πράγματι, κανένας θνητὸς δὲν εἶναι ἀναμάρτητος μπρὸς στὸν Θεό, ἀκόμα καὶ μιὰ μόνο μέρα νὰ ζήσει πάνω στὴ γῆ. «Πῶς γὰρ ἔσται δίκαιος βροτὸς παρὰ Κυρίῳ;» Ἀλλὰ ἡ συνείδησή του δὲν τὸν ἐλέγχει γιὰ κάποια οὐσιαστικὴ ἀσέβεια ἀπέναντι στὸν Θεό. Ἀντιθέτως μάλιστα, αἰσθάνεται ὅτι θὰ κριθεῖ σύντομα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ θὰ δικαιωθεῖ. «Οἶδα ἐγὼ ὅτι δίκαιος ἀναφανοῦμαι» (Ἰὼβ 4, 7-9. 8, 4. 9, 2. 9, 21. 11, 6. 13, 18. 14, 5. 22, 5).

Γαλουχημένοι μὲ τὴ νοοτροπία τῶν τριῶν «παρηγορητῶν» τοῦ Ἰὼβ οἱ Ἑβραῖοι, δὲν μποροῦσαν νὰ διανοηθοῦν ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ τιμωρεῖται κάποιος χωρὶς νὰ φταίει. Καὶ πολὺ περισσότερο νὰ ὑποφέρει χάριν ἄλλου.

Καὶ ὅμως, «αὐτὸς (ὁ Χριστὸς) ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν». Ὑποβλήθηκε σὲ ἀφάνταστη ταλαιπωρία «διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν». Ἐμεῖς ἁμαρτήσαμε, ἀλλὰ ἀντὶ γιὰ μᾶς ἔπαθε ὁ Χριστός. «Ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε καὶ διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν παρεδόθη». «Ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ», ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ὁδηγήθηκε στὸν θάνατο. «Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν» λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας. Μὲ τὶς δικές του πληγές, «τῷ μώλωπι αὐτοῦ, ἡμεῖς ἰάθημεν». (Ἡσ. κεφ. 53).

Ἀποδεχόμενοι τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, προσκυνώντας τὸ πάθος του, μιμούμενοι μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν του τὴ σταυρικὴ ἐπίγεια πορεία του, οἰκειωνόμαστε προσωπικὰ τὴ σωτηρία ποὺ ἑτοίμασε, μέσα στὴν ἄπειρη ἀγάπη του, γιὰ μᾶς ὁ Θεός.

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 458, Σεπ. 2021, ἐπηυξημένο)
Ἀντιύλη
Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820-25861/23075/6980 898 504
E-mail: antiyli.gr@gmail.com