Ἡ βαριὰ καταδίκη, πέλεκυς βαρύς, ἔπεσε στοὺς ὤμους του ἀνελέητα. Ἰσόβιος καταναγκασμὸς στὰ κάτεργα. Τὸ ἔγκλημά του; Ἡ ἀπαγορευμένη ἀγάπη. Πῶς τόλμησε νὰ πιστέψει, ἀσήμαντος ἀνθρωπάκος αὐτός, πὼς εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ ρίξει τὸ βλέμμα του ψηλά; Νὰ σηκώσει τὰ μάτια του πάνω στὴν πριγκίπισσα; Ἀνεπίτρεπτα πράγματα. Ἀσυγχώρητα.

Καὶ ἡ πριγκίπισσα; Ὁ βασιλιὰς πατέρας της τὰ φρόντισε ὅλα. Τῆς βρῆκε τὸν κατάλληλο σύντροφο. Ὀνομαστὸ πρίγκιπα, γαλαζοαίματο. Ἄξιο γιὰ τὴ διαδοχὴ στὸν θρόνο. Ὅπως ἁρμόζει στὴ βασιλική τους τάξη. Δὲν χωρᾶνε ἐδῶ παρασπονδίες ἀπὸ τὰ θέσμια. Ὅμως…

Ἡ πριγκίπισσα δὲν εἶχε πεῖ τὴν τελευταία της λέξη. Καὶ ὅταν τὴν εἶπε, ἔγινε σεισμός. Ἀρνήθηκε νὰ συνταχθεῖ μὲ τὸ σχέδιο τοῦ πατέρα της. «Ἀγαπῶ αὐτὸν τὸν ἀσήμαντο γιὰ σᾶς, μὰ ἀπόλυτα σημαντικὸ γιὰ μένα θνητό», εἶπε. «Ἢ θὰ πάρω αὐτόν, ἢ κανένα». Ὁ πατέρας της ἔγινε θεριό. «Ἂν γίνει κάτι τέτοιο, δὲν ἔχεις θέση κοντά μου. Θὰ χάσεις τὰ πάντα, δὲν θά ’σαι πλέον ἡ κόρη μου. Θὰ ἔχεις τὴν ἴδια τύχη μ’ αὐτόν». Καὶ ἡ πριγκίπισσα προτίμησε τὸ ἀδιανόητο. Ἐγκατέλειψε τὰ πάντα γιὰ χάρη τοῦ ἀγαπημένου της. Ἀπαρνήθηκε τὴ ζωὴ στὰ παλάτια γιὰ νὰ βρεθεῖ δίπλα του, ἰσόβια καταδικασμένη κι αὐτὴ στὴν ἴδια ζωή, στὴν ἴδια ποινή, στὴν ἴδια κόλαση.

Οἱ δυὸ βαρυποινίτες ἔζησαν φριχτὴ ζωή. Μὲ τὸ μαστίγιο στὴν πλάτη τους. Μὲ σκληρὴ δουλειὰ σὲ παγωνιὰ καὶ καύσωνα, ἀφόρητη κακουχία, ἄθλια διατροφή, πρωτόγονη διαμονή, ἀρρώστιες ἀμέτρητες, ἀνείπωτο κόπο. Τὸ τίμημα ποὺ πλήρωναν γιὰ νά ’ναι μαζί, βαρύτατο. Μὰ ὅλα αὐτὰ ἔσβηναν, ὅταν ἀντάμωναν τὰ βλέμματά τους καὶ τὰ χέρια τους ἔσμιγαν. Ὅλα γι’ αὐτοὺς ἦταν ὄμορφα, μιὰ καὶ οἱ καρδιές τους ἔλειωναν ἀπὸ ἀγάπη. Κι ἂν τοὺς ρώταγες, θὰ σοῦ μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἀπόλυτη χαρὰ καὶ εὐτυχία τους. Ὁ ἕνας ἦταν γιὰ τὸν ἄλλον παράδεισος.

Ἔ, τότε καὶ ὁ Θεὸς ποὺ τοὺς ἔβλεπε ἀπὸ ψηλά, σκέφτηκε: «Ἀπαρνήθηκαν τὴν εὔκολη, τὴν εὐχάριστη ζωή, τὸν κόσμο ὁλόκληρο, γιὰ νά ’ναι μαζί. Πῶς νὰ τοὺς στερήσω μιὰ τέτοια εὐτυχία;» Ἔτσι δὲν ἐπέτρεψε νὰ χάσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο ποτέ. Κι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ταξιδέψουν ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο γιὰ τὸν ἄλλο, τοὺς πῆρε καὶ τοὺς δυὸ ταυτόχρονα, σὲ μιὰ στιγμή. Νὰ μὴ νιώσει καμμιὰ καρδιὰ τὴν πίκρα τοῦ χωρισμοῦ. Νὰ συνεχίσουν αἰώνια νὰ χαίρονται μαζί.

Κάπως ἔτσι μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὰ αἰνιγματικὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: Ὅποιος θέλει νὰ ζήσει τὴ ζωή του, θὰ τὴ χάσει. Ὅποιος ὅμως τὴ χάσει γιὰ χάρη μου, αὐτὸς θὰ τὴ ζήσει πραγματικὰ (Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν). Μὲ τὴν ὄντως παράξενη αὐτὴ ρήση του ὁ Χριστὸς ἀναφέρεται σὲ μιὰ σχέση ἐρωτική. Ὄντας ἐρωτευμένος ἀθεράπευτα μαζί μας, περιμένει νὰ τὸν ἀγαπήσουμε τὸ ἴδιο κι ἐμεῖς. Ἀξίζει γι’ αὐτό, λέει ὁ Χριστός, νὰ χάνεις ὅλα τὰ ὑπόλοιπα. Καὶ τὸ ὀνομάζει αὐτὸ πραγματικὴ ζωή. Ὅταν οἱ ἐρωτευμένοι εἶναι μαζί. Μόνο αὐτοί, ὅ,τι κι ἂν περνοῦν, βλέπουν τὸν κόσμο πάντα ὄμορφο. Εἶναι Νυμφίος ὁ Χριστὸς καὶ θέλει γιὰ νύμφη τὴν ψυχή μας. Ν’ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ χάρη του, μὰ καὶ γιὰ τὸν κάθε ἄλλο. Καὶ δὲν μιλάει γιὰ μιὰ καλὴ ζωὴ μετὰ θάνατον. Ὅποιος θέλει νὰ εἶναι μαζί του, ζεῖ ἀπὸ ἐδῶ τὸν παράδεισο. Ὅποιος κάνει ὅμως ἁπλῶς τὴ ζωούλα του, θὰ ζήσει ἀπὸ ἐδῶ καὶ τώρα μιὰ ζωή-κόλαση.

Ἂς μὴ γελιόμαστε. Ἐδῶ εἶναι ἡ κόλαση, ἐδῶ καὶ ὁ παράδεισος. Συνεχίζουν φυσικὰ καὶ μετά.