Εἴμαστε πολὺ παράξενοι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Τὸ κακὸ ποὺ θὰ μᾶς κάνει κάποιος, τὸ θεωροῦμε πολὺ μεγάλο. Τὸ κακὸ ποὺ κάνουμε ἐμεῖς μιὰ ὁλόκληρη ζωή καταφρονώντας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ θεωροῦμε ἕνα τίποτε. Ὅμως ὁ Χριστὸς στὴν παραβολὴ τῶν μυρίων ταλάντων (Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου) ἀντιστρέφει τὰ πράγματα. Τὴν ὀφειλὴ τῶν ἄλλων πρὸς ἐμᾶς τὴ λογαριάζει μικρή: 100 δηνάρια (90 χρυσὲς δραχμὲς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης). Τὴ δική μας ὀφειλὴ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἄλλους, πολὺ μεγάλη: 10.000 τάλαντα (60 ἑκατομμύρια χρυσὲς δραχμές).

Ὁ γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας κάνει τὴ δική του παρομοίωση: Τὰ δικά μας πταίσματα εἶναι ὁλόκληροι τόμοι, ὁλόκληρα πολυσέλιδα βιβλία, ὁλόκληρη βιβλιοθήκη. Ἐνῷ τῶν ἄλλων πρὸς ἐμᾶς μιὰ μικρὴ σελίδα, ἢ ἔστω λίγες σελίδες. Καὶ ἀναρωτιέται: Πῶς ὁ Θεὸς θὰ διαγράψει ὅλους τοὺς τόμους μὲ τὰ δικά μας ἁμαρτήματα, ὅταν ἐμεῖς δὲν θελήσουμε μιὰ μόνο σελίδα νὰ διαγράψουμε, τῶν ἀδελφῶν μας τὰ πταίσματα; Καὶ ἐπεξηγεῖ ὁ ἁγιασμένος γέροντας:

Τὸ ὁποιοδήποτε κακὸ ποὺ μᾶς ἔκανε ὁ ἄλλος, δὲν εἶναι τόσο μεγάλο, ὅσο μᾶς φαίνεται. Καὶ σ’ ὅλη τὴ ζωὴ νὰ διαρκέσει, θὰ περάσει κάποια μέρα. Δὲν ἔχει αἰώνια ἰσχὺ καὶ ὕπαρξη. Τὸ κακὸ ὅμως ποὺ κάνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι στὸν ἑαυτό μας, ὅταν δὲν συγχωροῦμε, εἶναι χωρὶς τέλος. Ἔχει αἰώνια ἰσχύ. Θὰ «τιμωρούμεθα» αἰώνια. Ἔχουμε λοιπὸν νὰ διαλέξουμε μεταξὺ δύο κακῶν. Τὸ ἕνα εἶναι παροδικό, τὸ ἄλλο αἰώνιο.

Ἂν κάποιος εἶναι Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ πιστεύει στὸν Θεό, δὲν πρέπει νὰ τοῦ λείπει τὸ κόκκινο μολύβι. Τί θὰ πεῖ αὐτό; Στὰ ἐπίσημα βιβλία οἱ διαγραφὲς γίνονται μὲ κόκκινο μολύβι. Μὲ αὐτὸ τὸ μολύβι θὰ διαγράφει ἀπὸ σήμερα κάθε φταίξιμο τοῦ ἀδελφοῦ του. Καὶ ἀδελφός του εἶναι κάθε ἄνθρωπος, γνωστὸς καὶ ἄγνωστος. Τὸ μολύβι αὐτὸ θὰ τοῦ χρησιμεύσει σὰν κλειδί. Θὰ τὸ βάλει στὴν κλειδαριὰ τῆς πόρτας τοῦ Παραδείσου καὶ θὰ ἀνοίξει.

Ἐφόσον ἀκόμη τὸ νῆμα τῆς ζωῆς μας δὲν κόπηκε, μποροῦμε νὰ συγχωρήσουμε. Μποροῦμε νὰ πάρουμε τὴν ἡρωικὴ ἀπόφαση “ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν”, ποὺ λέμε στὴν Κυριακὴ προσευχή. Τί λέμε ἐκεῖ στὸν Θεό; «Συχώρεσέ με, Θεέ μου, ὅπως συγχωρῶ καὶ ἐγώ». Ὅταν ὅμως δὲν συγχωροῦμε, λέμε ψέματα. Ψευδόμεθα κάθε φορὰ ποὺ προσευχόμεθα μὲ τὸ «Πάτερ ἡμῶν», διότι, ἐνῷ δὲν συγχωροῦμε, ἀπαιτοῦμε συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ συγχωροῦμε, ὁπότε καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς συγχωρήσει. Μᾶς εἶπε, α) στὴν προσευχή μας πρῶτα νὰ ζητᾶμε νὰ συγχωρήσει ὁ Θεὸς ὅλους ἐκείνους ποὺ μᾶς ἔκαναν κακό. β) Νὰ συγχωρήσει ἐπίσης καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων τὶς ἁμαρτίες. Καὶ γ) μετὰ νὰ ζητᾶμε νὰ συγχωρήσει και ἐμᾶς, ποὺ τοῦ πταίσαμε δυστυχῶς πολὺ περισσότερο (ἀπὸ ὁμιλία Γέροντος Ἐφραίμ, Ἡ συγχώρηση τῶν ἐχθρῶν).

Συγχωρώντας λοιπὸν ἀφειδῶς, πλούσια, τὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ μᾶς κάνει κακό, ἀποκτοῦμε θάρρος, παρρησία στὴν προσευχὴ νὰ ζητάμε ἀπ’ τὸν Θεὸ τὴν αἰώνια συγγνώμη μας.

Μιὰ τέλεια προοπτικὴ γιὰ μᾶς! Δὲν μᾶς ἀρκεῖ;