Το ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ανοίγεται μπροστά μας παραμονή της Κυριακής της Τυρινής για να μάθουμε ότι, Μετά την προηγηθείσα (με τα προηγούμενα) παιδαγωγία, οι Θεοφόροι Πατέρες σαν άριστοι στρατηγοί, που προετοιμάζουν τα στρατεύματα τους για μάχη με τα λαμπρά παραδείγματα των ηρώων, μας προβάλλουν ήδη προς μίμηση και παρηγοριά όλους τους διαλάμψαντες οσίους και θεοφόρους Πατέρες και Μητέρες -Μοναχούς και Μοναχές που αγίασαν με νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και ταπείνωση.
Όλοι αυτοί που αποτελούν παραδείγματα αγώνος και μετανοίας μας παρακινούν και μας προτρέπουν στον πνευματικό αγώνα που αρχίζει, προς απόκτηση των αρετών, απόρριψη των κακιών και τελική κατάκτηση «των επηγγελμένων ημίν αγαθών» (εγκόσμιων και υπερκοσμίων).

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ και Το στάδιον των αρετών ηνέωκται….
Μετά τη διακοπή της κρεοφαγίας, αυτή την εβδομάδα (τρίτη του Τριωδίου), όλες τις ημέρες της τρώμε τυροκομικά, αυγά και ψάρια. Γι' αυτό ονομάστηκε «Τυροφάγου» ή «Τυρινής».
Μαζί με τη νηστεία λοιπόν, που αρχίζει μερικώς και σταδιακώς από την εβδομάδα αυτή, η Εκκλησία φέρει ενώπιον μας και μας θυμίζει, με τα τροπάρια αυτής της Κυριακής, την εξορία των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, που έγινε λόγω της παρακοής τους (δεν ετήρησαν τη νηστεία, σχετικά με τον απαγορευμένο καρπό). Αντί του Παραδείσου και της αιωνιότητας, βρήκαν το θάνατο, διότι οι ίδιοι επέλεξαν την αποστασία από τον Θεό Πατέρα.
Και εμείς καλούμαστε (με την υμνολογία της ημέρας) αυτό που έχασε ο Αδάμ με την ακρασία (ανυπακοή, αμετανοησία, εγωισμό και γαστριμαργία), να το κερδίσουμε με την εγκράτεια (υπακοή, μετάνοια, ταπείνωση και νηστεία).

Η Εκκλησία φέρνει στη μνήμη μας την εξορία του Αδάμ από τον Παράδεισο, λόγω της παρακοής του, για να καταλάβουμε πόσο επιβλαβές και ολέθριο είναι η ακρασία και η παράβαση των θείων εντολών.
Έτσι μας προτρέπει να παρακινηθούμε να επανέλθουμε πάλι στην αρχαία εκείνη μακαριότητα και δόξα δια της νηστείας και της υπακοής σε όλα τα θεία προστάγματα.

Δοξαστικόν Ἑσπερινοῦ Σαββάτου της Τυρινῆς (Ἦχος πλ. β')
«Κάθισεν Ἀδάμ, ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου, και τήν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο. Οἴμοι, τον ἀπάτῃ πονηρᾷ πεισθέντα και κλαπέντα και δόξης μακρυθέντα! Οἴμοι, τον ἁπλότητι γυμνόν, νῦν δέ ἠπορημένον! Ἀλλ᾽ ὦ Παράδεισε, οὐκέτι σου της τρυφῆς ἀπολαύσω, οὐκέτι ὄψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην· εἰς γῆν γάρ ἀπελεύσομαι ἐξ ἧς και προσελήφθην. Ἐλεῆμον, Οἰκτίρμον, βοῶ Σοι· Ἐλέησόν με τον παραπεσόντα.»

Ερμηνεία
Κάθισε ο Αδάμ απέναντι στον Παράδεισο και θρηνώντας τη γύμνωσή του έκλαιγε και ωδυρόταν. Αλίμονο σε μένα που μ᾽ έπεισε με απάτη και υπόσχεση ο πονηρός και με ᾽κλεψε στερώντας μου την πρωτόπλαστη δόξα. Αλίμονο σε μένα, γιατί ενώ από την απλότητα και ακακία μου μπορούσα να ᾽μαι γυμνός, τώρα απ᾽ όλα είμαι στερημένος. Παράδεισε, Παράδεισε, δεν θ᾽ απολαύσω τώρα πλέον την τρυφή σου, δεν θα ξαναδώ πια τον Πλάστη, τον Κύριο και Θεό μου. Τώρα θα ξαναγυρίσω στη γη, στο χώμα απ᾽ όπου είμαι πλασμένος. Ελεήμονα και Οικτήρμονα Κύριε, σε Σένα κραυγάζω: Ελέησέ με, τον ταλαίπωρο και πεσμένο.
Γι' αυτό η Εκκλησία μας αυτή την Κυριακή μας τονίζει ότι: «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται (άνοιξε), οι βουλόμενοι αθλήσαι (όσοι θέλουν ν' αγωνιστούν) εισέλθετε...», ώστε όσοι είναι καλοπροαίρετοι ν' αρχίσουν με όρεξη και χαρά τον αγώνα της Τεσσαρακοστής.

Καθὼς λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προεισάγει στὴν περίοδο αὐτὴ τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας, τῆς πνευματικῆς περισυλλογῆς, τοῦ ἀγῶνα τοῦ πνευματικοῦ, μᾶς παρουσιάζει γεγονότα ως παραδείγματα.