ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΧΑΖ (α) π. Δημητρίου Μπόκου

Ἡ πιὸ χαρακτηριστικὴ ἴσως προφητεία γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν προφήτη Ἡσαΐα, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναγνώσματα τοῦ Ἑσπερινοῦ τῶν Χριστουγέννων. «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεὸς» (Ματθ. 1, 23. Ἡσ. 7, 14).

Ἡ προφητεία αὐτὴ ἐξαγγέλθηκε σὲ μιὰ ἐποχὴ πολὺ δύσκολη γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἰσραηλίτες εἶχαν διαιρεθεῖ, μετὰ τὴ βασιλεία τοῦ Σολομώντα, σὲ δυὸ βασίλεια, ἀντιμαχόμενα συνήθως μεταξύ τους. Τὸ (νότιο) βασίλειο τοῦ Ἰούδα καὶ τὸ (βόρειο) βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ. Οἱ βασιλεῖς ὅμως καὶ τῶν δυὸ βασιλείων ὑπῆρξαν, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων, ἀσεβεῖς.

Ἀπὸ τοὺς πλέον ἀσεβέστερους ἀναδείχθηκε ὁ Ἄχαζ, ποὺ βασίλευσε στὸ βασίλειο τοῦ Ἰούδα, δυόμιση αἰῶνες μετὰ τὸν Δαυῒδ (περὶ τὸ 730 π. Χ.). Ἀλλὰ δὲν «ἐποίησε τὸ εὐθὲς ἐνώπιον Κυρίου, ὡς Δαυῒδ ὁ πατὴρ αὐτοῦ». «Ἐν τοῖς ὑψηλοῖς», πάνω στὰ ψηλὰ βουνά, στὶς πηγὲς καὶ κάτω ἀπὸ πυκνόφυλλα δέντρα, ἔφτιαξε ἀγάλματα καὶ βωμοὺς καὶ ἐκεῖ ὁ λαὸς πρόσφερε θυσίες καὶ θυμιάματα στὰ εἴδωλα (τὸν Βάαλ καὶ τὴν Ἀστάρτη).

Ὅμως «ἐταπείνωσε Κύριος τὸν Ἰούδαν διὰ Ἄχαζ βασιλέα Ἰούδα». Ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ παιδαγωγήσει σκληρὰ τοὺς Ἰουδαίους λόγῳ τῆς ἀσέβειας καὶ τῆς ἀποστασίας τοῦ Ἄχαζ. Ἰδουμαῖοι καὶ Φιλισταῖοι ἐπιτέθηκαν καὶ κατέλαβαν πολλὲς πόλεις τῆς Ἰουδαίας. Ἀλλὰ τὸ χειρότερο ἦταν, ὅτι δυὸ βασιλεῖς, τῆς Συρίας καὶ τοῦ βορείου βασιλείου τοῦ Ἰσραήλ, συμμάχησαν μεταξύ τους καὶ ἐπιτέθηκαν στὸ βασίλειο τοῦ Ἰούδα. «Καὶ παρέδωκεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς αὐτοῦ διὰ χειρὸς βασιλέως Συρίας… καὶ εἰς χεῖρας βασιλέως Ἰσραήλ… καὶ ἐπάταξεν ἐν αὐτῷ πληγὴν μεγάλην». Ἡ θραύση τῶν Ἰουδαίων ἦταν φοβερή. Λαὸς καὶ βασιλιὰς ταράχτηκαν καὶ ἔτρεμαν ἀπὸ τὸν φόβο, ὅπως τρέμουν τὰ κλαδιὰ καὶ τὰ φύλλα στὸ δάσος ἀπὸ τὸν σφοδρὸ ἄνεμο.

Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ Ἱερουσαλὴμ δὲν κυριεύθηκε. Παρὰ τὴν ἀσέβεια τοῦ Ἄχαζ, ὁ Θεὸς τὸν βοηθοῦσε, χάριν Δαυῒδ τοῦ δούλου του. Γιὰ νὰ μὴν ἐκλείψει ἡ διαδοχὴ τῶν ἀπογόνων τοῦ Δαυῒδ μέχρι νὰ ἔλθει ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Στέλνει λοιπὸν τὸν προφήτη Ἡσαΐα νὰ πεῖ στὸν βασιλιὰ Ἄχαζ νὰ μὴ φοβᾶται ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς του, γιατὶ εἶναι σὰν δυὸ σβησμένα δαυλιὰ ποὺ ἁπλῶς καπνίζουν. Καὶ ὅτι, ἀφοῦ συνετίσει τὸν λαό του μὲ τὴν τιμωρία αὐτή, θὰ τὸν θεραπεύσει πάλι. Γιὰ νὰ τὸν βεβαιώσει ὅτι ἔτσι θὰ γίνει, τοῦ εἶπε νὰ ζητήσει ἕνα σημεῖο, ἕνα θαῦμα. «Καὶ προσέθετο Κύριος λαλῆσαι τῷ Ἄχαζ λέγων· αἴτησαι σεαυτῷ σημεῖον παρὰ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου εἰς βάθος ἢ εἰς ὕψος (=εἴτε ἀπὸ τὸν οὐρανό, εἴτε ἀπὸ τὴ γῆ). Καὶ εἶπεν Ἄχαζ· οὐ μὴ αἰτήσω, οὐδ’ οὐ μὴ πειράσω τὸν Κύριον».

Ὁ Ἄχαζ προφασίστηκε εὐσέβεια, νὰ μὴν ἐκπειράσει δῆθεν τὸν Κύριο. Ἡ ἀλήθεια ὅμως ἦταν ὅτι δὲν εἶχε καμμιὰ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Ἔλπιζε περισσότερο στὸν βασιλιὰ τῶν Ἀσσυρίων καὶ εἶχε ζητήσει ἤδη τὴ βοήθειά του. Εἶχε ἀφαιρέσει μάλιστα ὅλο τὸ χρυσάφι καὶ τὸ ἀσήμι ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὸ παλάτι του, καὶ τὰ ἔστειλε δῶρο στὸν Ἀσσύριο βασιλιά. Τότε ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὸν βεβαιώσει γιὰ τὴν ἀποτυχία τῆς ἐκστρατείας τῶν ἐχθρῶν του, ἔδωσε ἀπὸ μόνος του τὸ θαυμαστὸ σημεῖο-προφητεία γιὰ τὴν ἐκ Παρθένου γέννηση τοῦ Υἱοῦ του, ποὺ θὰ ὀνομασθεῖ Ἐμμανουὴλ (=«ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν»).

Τί τοῦ ἔλεγε δηλαδὴ ὁ Θεός; Δὲν θὰ σώσεις ἔτσι τὴ βασιλεία σου. Μὲ συμμαχίες ἀμφίβολες, ἀνθρώπινες, τρεπτές. Ἡ βοήθεια θὰ ἔλθει ἀπὸ ἀλλοῦ. Ἀπὸ ἐμένα. Ἐπειδὴ ἐνδιαφέρομαι ἐγὼ νὰ μὴν ἐκλείψει ἡ δυναστεία τοῦ Δαυΐδ. Καὶ θὰ τὴν ἐξασφαλίσω μὲ τρόπο ποὺ δὲν φαντάζεσαι.

Τὸ σημεῖο ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στὸν Ἄχαζ σήμαινε ὅτι δὲν θα χανόταν ποτέ, παρὰ τὴν διαφαινόμενη ἐξαφάνισή του, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἡ ὑπόσχεσή του ὅτι ὁ οἶκος τοῦ Δαυΐδ, ὅποιοι καὶ ἂν τὸν πολεμοῦν, δὲν θὰ ἐκλείψει, μέχρι νὰ ἔλθει Ἐκεῖνος στὸν ὁποῖο ἀπόκειται πραγματικὰ τὸ σκῆπτρο τοῦ Δαυῒδ, ὁ μόνος ποὺ ἀξίζει νὰ λέγεται βασιλιὰς καὶ στὸν ὁποῖο θὰ δοθεῖ κάθε ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς (Δ΄ Βασ. 16. Β΄ Παρ. 28. Ἡσ. 7).

Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Μεσσίας, ὁ Ἐμμανουήλ, εἶναι καὶ Υἱὸς τοῦ Δαυΐδ, τῆς Παρθένου ποὺ κατάγεται «ἐκ ρίζης Δαυΐδ», ὁ πραγματικὸς Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου. (ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 449, Δεκ. 2020) (Συνεχίζεται)