Η Α΄ Κυριακή των Νηστειών λέγεται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Με αφορμή την παύση (843 μ. Χ) του μεγάλου διωγμού που ονομάστηκε Εικονομαχία και έληξε με την αναστήλωση των εικόνων, η Εκκλησία γιορτάζει τη μεγάλη διαχρονική νίκη της επί όλων των αιρέσεων, που επί 2.000 χρόνια πολεμούν να την αφανίσουν. Ζει διαρκώς τη θαυμαστή επαλήθευση των προφητικών λόγων του Χριστού: «Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

Από τις ποικίλες τρικυμίες βγαίνει αλώβητη. Είναι το μοναδικό αβύθιστο πλοίο στην ανθρώπινη ιστορία. Την πολεμούν, αλλά νικάει. Υβρίζεται, αλλά «λαμπροτέρα καθίσταται. Δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει... Κλυδωνίζεται, αλλ’ ου καταποντίζεται». Χτυπιέται από χειμώνες, αλλά ναυάγιο δεν τη βρίσκει ποτέ. «Παλαίει, αλλ’ ουχ ηττάται» (αγ. Ιω. Χρυσόστομος).

Οι αιρέσεις που την πολεμούν, τη βοηθούν να διευκρινίζει αναλυτικότερα τη διδασκαλία της, οριοθετώντας σαφώς και ασφαλώς την αλήθεια από την πλάνη. Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος που αποφάνθηκε υπέρ των εικόνων, εξέδωσε το λεγόμενο «Συνοδικόν», όπου διαλαμβάνεται εν περιλήψει η ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας έναντι των ποικίλων αιρέσεων (μέρος του αναγινώσκεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας). Σε αυτό διαφαίνεται και η θετική στάση της Εκκλησίας έναντι της αρχαίας ελληνικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς (που διασώθηκε αποκλειστικά από την Εκκλησία, παρά τα όσα διατείνεται η σύγχρονη αθεϊστική προπαγάνδα).

Η σπουδή της αρχαίας γραμματείας είναι δεκτή, αλλά «διά παίδευσιν μόνον». Αποτρέπονται δηλαδή οι Χριστιανοί από το να ασπάζονται «τα των Ελλήνων δυσσεβή δόγματα», τις πλανεμένες δοξασίες του αρχαίου κόσμου, οι οποίες και απαριθμούνται εκεί (Έλληνες λέγονται κατά τους μέσους χρόνους όλοι γενικά οι ειδωλολάτρες και όχι ειδικά το ελληνικό γένος).

Μία απ’ τις θρησκευτικές πλάνες του αρχαίων αναφέρεται στον κόσμο και την ύλη γενικά. Ο ουρανός, η γη και τα λοιπά κτίσματα, το σύμπαν δηλαδή ολόκληρο, είναι, κατ’ αυτούς, αυθυπόστατο. Υπάρχει από μόνο του. Είναι χωρίς αρχή (άναρχο), υπάρχει από πάντοτε. Και θα υπάρχει πάντοτε, θα είναι αΐδιο. Η ύλη θεωρείται συνάναρχη και συναιώνια με τον Θεό.

Οι Χριστιανοί όμως πιστεύουμε, ότι μόνο ο Τριαδικός Θεός είναι χωρίς αρχή και τέλος. Άναρχος, αμετάβλητος, «ωσαύτως ων» και «αεί ων», αιώνιος. Με τη θέλησή του και από άπειρη αγάπη, χωρίς τίποτε να τον εξαναγκάζει, δημιουργεί τα πάντα «εξ ουκ όντων», από το μηδέν. Χωρίς προϋπάρχουσα ύλη. Επίσης, υπό την παρούσα τους μορφή «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται». Η κτίση όλη, ως μη αυθύπαρκτη, υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε, μόνο κατά μετοχή στην προνοητική ζωογόνο ενέργεια του Θεού. Καλή Σαρακοστή!