Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού (17 Μαρτίου)
Ο άνθρωπος του Θεού
«Άνθρωπος εν γη του Θεού κληθείς μόνος,
έχεις τι κοινόν καν πόλω πάτερ μόνος»

Σήμερα, αδελφοί μου ευσεβείς, η αγία μας Εκκλησία μας προβάλλει προς μίμηση και τιμή τον άνθρωπο του θεού, τον όσιο Αλέξιο.
Καταγόταν από τη Ρώμη. Ήταν γιός μονογενής των πλουσίων ευγενών γονέων του Ευφημιανού του πατρικίου και της Αγλαΐας.
Από μικρή ηλικία διδάχτηκε τα ιερά γράμματα και διακρίθηκε στην αρετή και τη σοφία, άλλα και στην απλότητα και τη μετριότητα των τρόπων, παρά την υψηλή του θέσι στην κοινωνία.

Ο πατέρας του με πλεκτάνη σχεδόν το ενύφεψε γιατί δεν ήθελε ο μοναχογυιός του να τον αφήση χωρίς απογόνους και όνομα.
Άλλα ο αγνός και ασκητικός και μυστιπόλος Αλέξιος, την πρώτη νύχτα του γάμου του έδωσε στη νύφη το δαχτυλίδι του και υστέρα από ολόθερμη προσευχή κρυφά έφυγε από το σπίτι του και κατάφυγε στην ελληνικήν Έδεσσα.

Δεκαοχτώ χρόνια έζησεν εκεί «παραρριπτούμενος τω Ναώ» και διημερεύοντας μέσα στην Εκκλησία. «Τις τας σεπτάς σου αρετάς αξίως ευφημήσει, και ικανώς υμνήσει, Αλέξιε θεόφρον, την σωφροσύνην, την υπομονήν, την πραότητα, την εγκράτειαν, τον ακατάπαυστον ύμνον, την άκραν σκληραγωγίαν, και άμετρον ταπείνωση, δι' ων αγγέλοις εφάμιλλος γέγονας»; ερωτά ο ιερός Υμνογράφος.

Εκεί στην Έδεσσα με ράκη ντυμένος έζησε ζητιανεύοντας και συντηρούμενος από των χριστιανών την ευσπλαχνία.
Επειδή όμως η απαράμιλλη του ταπείνωσι και το πλήθος των αρετών πού περικοσμούσαν την τίμια του ψυχή καθημερινά και ευρύτερα εγένοντο γνωστά και πολλοί ερχόταν για να θαυμάσουν και να ωφεληθούν ψυχικά, ο φιλέρημος και ησυχαστής ξεσηκώθηκε να φυγή απ' εκεί.

Πρόγραμμα είχε να ταξιδέψη στην Ταρσό της Κιλικίας, την πατρίδα του μεγάλου Αποστόλου των Εθνών για να παραμείνη στον ιερό του Αποστόλου Ναό, όπως 18 χρόνια παρέμεινε στον ιερό της Έδεσσας Ναό.
Άλλα ο Θεός τον άνθρωπο του αλλού με άλλο τρόπο τον έφερε.
Μεγάλη τρικυμία και αντίθετον άνεμο ξεσήκωσε, και το πλοίο αντί να κατευθυνθή στην Κιλικία έπλευσε στη Ρώμη τη δική του την πατρίδα.

Και ο άγιος άνθρωπος του Θεού, απώλυτα δοσμένος στην Πρόνοια Του και μηδέποτε παραβαίνοντας το θέλημα Του, κατανόησε ότι το ταξείδι τούτο το εκίνησεν ο δάκτυλος του Θεού και θέλημα Του ήταν να ξαναζήση κοντά στο σπίτι του βλέποντας τα πρόσωπα τα συγγενικά του.

Εξ άλλου 18 και πιότερο: χρόνια είχαν περάσει και πια δεν γνωριζόταν από την άσκησι και τη φτώχεια και τα κουρέλια πού «περιέφερε» γύρω στο σαρκίο του.

Ήλθε λοιπόν όπως έπραξεν άλλοτε ο άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης και εζήτησε μια γωνιά στην εξώπορτα του πλούσιου σπιτιού του μένοντας απώλυτα ικανοποιημένος εάν θα του επέτρεπαν να τρέφεται από τα ψίχουλα πού θα πετούσαν πάνω από το τραπέζι τους οι γονείς του και οί υπηρέτες τους.

Κανείς δεν τον εγνώρισε. Και χρόνια πολλά άγνωστος έμενε εκεί στην εξώθυρα σαν αφελής και ανόητος ζητιάνος, ασχολούμενος με την προσευχή, τη νηστεία και τη χαμευνία.

Άλλα και σαν τα σκυλιά πού έγλυφαν τις πληγές του-πτωχού Λαζάρου πού καθόταν στον πυλώνα του πλουσίου, οι υπηρέτες τον εκορόιδευαν και τον επείραζαν, τον έφτυναν, και τον ερράπιζαν, και ο όσιος και άκακος, σαν το αρνί το άμεμπτο, δεχόταν τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς πού του επέβαλλαν.

Έτσι τέλειος και άρτιος στην αρετή, καθ΄ όλα πιστός ακόλουθος και μιμητής του Κυρίου Ιησού Χριστού, του αληθινού Θεού, επάξια και ορθότατα ωνομάστηκε «άνθρωπος του Θεού».

Και το τέλος το οσιακό έφθασε. Και ο άνθρωπος του Θεού το έμαθε και σε ένα χαρτί μεγάλο σαν «ειλητάριο» όλο του το βίο έγραψε, και την καταγωγή του και την εγκατάλειψι της οικίας της πατρικής του και τους αγώνες, και τα σκάμματα στον αγώνα της αρετής, και την επιστροφή στον πυλώνα των γονιών του αλλά και την ήμερα της κοιμήσεως του, και το κρατούσε στα χέρια του.

Και ο Θεός βέβαια του επεφύλαξε για όλα αυτά μεγάλες δόξες όχι μόνο στον ουρανό αλλά κι' εδώ στη γη κατά την τελευτή του.

Αποκάλυψε στον βασιληά της δύσεως Ονώριο, το γυιό του μεγάλου αυτοκράτορα Θεοδοσίου, τα συντρέχοντα γύρω από τον άνθρωπο του Θεού και ο ευσεβής βασιλέας αφ' εαυτού του και ολοπρόθυμα έτρεξε για να προφθάση στη ζωή τον όσιο και να πάρη την ευχή του.

Τον βρήκε όμως νεκρό αλλά και πάλι τον ασπάστηκε και εζήτησε από τον ουρανό όπου είχε ανεβή η οσία ψυχή του να του στείλη την ευχή και το χαρτί παρέλαβε από τα χέρια του τιμίου λειψάνου του.

Σε οσιακό συμπόσιο τότε το λαό του εκάλεσε και στα πλήθη τα αναρίθμητα ο ίδιος τη διαθήκη του οσίου Αλεξίου άνθρωπος του Θεού εδιάβασε, για να μάθουν τον ένθεο βίο του και τη μεγάλη ευλογία πού ο Θεός στη Ρώμη επεφύλαξε. Όλοι εθαύμασαν και εδόξασαν το θεό, και το άγιο του λείψανο με βασιλικές τιμές και πάνδημο πένθος αλλά και ψυχική και πνευματική χαρά εκήδεψαν και έθαψαν στον ιερό Ναό του αγίου Αποστόλου Πέτρου, όπου ο τάφος του μύρα ευώδη και ιάματα στους πιστούς πάντοτε ανέβλυζε και πλουσιοπάροχα τη χάρι εσκόρπιζε. Ωραίο είναι αδελφοί το προσωνύμιο πού έλαβεν ο όσιος Αλέξιος, «Άνθρωπος του Θεού».
Δεν θαπρεπε κι' εμείς έτσι να λεγώμαστε, και να χαρακτηριζώμαστε; Δυστυχώς όμως πολύ ελάχιστοι στις ήμερες μας είναι άνθρωποι του Θεού.
Tου Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου  Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»