Από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα μεσολαβεί μόλις ένα δωδεκαήμερο. Από τη Γέννηση όμως του Χριστού μέχρι τη Βάπτισή του πέρασαν τριάντα χρόνια. Γι’ αυτό και διαβάζουμε στην ευχή του Μεγάλου Αγιασμού ανήμερα των Φώτων: «Εν μεν τη προλαβούση εορτή νήπιόν σε είδομεν, εν δε τη παρούση τέλειόν σε ορώμεν, τον εκ τελείου τέλειον επιφανέντα Θεόν ημών». Στην προηγούμενη γιορτή, λέμε, σε είδαμε νήπιο, ενώ στην παρούσα σε βλέπουμε τέλειο, ώριμο άνθρωπο, στην πλήρη σου ανάπτυξη, και τέλειο Θεό. Ο εορτολογικός χρόνος συντέμνει, όπου δει, τον πραγματικό χρόνο των θείων γεγονότων χωρίς κανένα πρόβλημα.
Η εβδομάδα της Κυριακής μετά τα Φώτα, με την απόδοση των Θεοφανείων, κλείνει τον μεγάλο διμηνιαίο (15 Νοεμ.-14 Ιαν.) εορτολογικό κύκλο Σαρανταημένου-Δωδεκαημέρου (Χριστουγέννων-Φώτων). Ο Χριστός αρχίζει πλέον επίσημα το σωτήριο έργο του. Με βάση την Καπερναούμ, αρχίζει να στέλνει στις γύρω περιοχές (Ζαβουλών και Νεφθαλείμ) το χαρμόσυνο μήνυμα ότι η Βασιλεία του Θεού έφτασε. «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών». Ο ευαγγελιστής Ματθαίος βλέπει σ’ αυτή την πρώτη κίνηση του Χριστού την εκπλήρωση σχετικής προφητείας του Ησαΐα: «Γη Ζαβουλών και γη Νεφθαλείμ, …ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς».

Η παρουσία και ο λόγος του Χριστού είναι φως για τους ανθρώπους. «Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα», διακηρύττει, ώστε να μπορεί, όποιος τυχόν θέλει, να βγει απ’ το σκοτάδι. Ό,τι λοιπόν έκανε ο Χριστός, ήταν για τους ανθρώπους φως. Έδιωχνε το σκοτάδι τους. Οδηγούσε στην αληθινή ζωή. Διότι ό,τι έλεγε, το είχε ακούσει και παραλάβει από τον Πατέρα του. Και βεβαίωνε με απόλυτο τρόπο, ότι «η εντολή αυτού (του Θεού-Πατρός) ζωή αιώνιός εστιν».
Μπορούμε να δούμε τις εντολές του Θεού σαν αυστηρό κριτή που μας συντρίβει. Αλλά και σαν άκτιστο φως, άπειρη σοφία, δύναμη, που κατεβαίνει από τον ουρανό και φωτίζει. Πώς βιώνουμε εμείς τον Χριστό; Σαν αυστηρό αφέντη που μας δυναστεύει, ή σαν φως; Γνωρίζουμε ότι «ο Θεός είναι αγάπη. Και η πορεία προς αυτόν περνά διά μέσου της αγάπης, που μας σώζει αλλά και συνεργεί ώστε και εκείνοι που ζουν μαζί μας, να εισέλθουν στον χώρο του αφθάρτου Φωτός. Το Φως αυτό μας διδάσκει να συναντάμε κάθε άνθρωπο ως ανεπανάληπτη και ακατάλυτη αξία, για την οποία πέθανε ο Χριστός επάνω στον Σταυρό. Μια τέτοια διάθεση προς τους ανθρώπους εισάγει στην καρδιά ειρήνη, ακόμη και όταν γύρω μας επικρατεί ταραχή» (άγ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής, σσ. 283-286).
Αγαπώντας λοιπόν, φέρνουμε φως. Σώζουμε και τους άλλους, όχι μόνο τον εαυτό μας. Και είναι ο μοναδικός τρόπος για να κάνουμε μέρα φωτεινή και όχι ζοφερή νύχτα tη ζωή μας.