Άγιος Ιωάννης Πατρών: Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ π. Δημητρίου Μπόκου

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2025

Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ π. Δημητρίου Μπόκου

10:52 μ.μ. |

Στὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους (κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο), ἢ στὴν ἐπὶ τόπου πεδινοῦ (κατὰ τὸν Λουκᾶ) ὁμιλία του ὁ Χριστός, διαμήνυσε πράγματα συγκλονιστικά, ποὺ δὲν εἶχαν ἀκουστεῖ ποτὲ μέχρι τότε ἐπὶ τῆς γῆς. Μεταξὺ αὐτῶν μίλησε καὶ γιὰ τὴ σχέση μὲ τοὺς ἐχθρούς. «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε» (Κυριακὴ Β΄ Λουκᾶ).

Νὰ δίνετε εὐχὲς σὲ ὅσους σᾶς καταριοῦνται, νὰ εὐεργετεῖτε ὅσους σᾶς μισοῦν, νὰ προσεύχεσθε γιὰ ὅσους σᾶς πειράζουν καὶ σᾶς βλάπτουν καθ’ οἱονδήποτε τρόπο, γιὰ ὅσους σᾶς βάζουν σὲ διωγμὸ (Ματθ. 5, 44). Λίγο-πολὺ ὁ Χριστὸς ἔφερε τὰ ἄνω κάτω. Ζήτησε τὰ πιὸ δύσκολα. Καὶ ἐμμένει σ’ αὐτά ἀνυποχώρητος.

Ἀντιθέτως ἐμεῖς, χωρὶς νὰ τὸ πολυσκεφτοῦμε, πᾶμε στὸν ἀντίποδα. Ἀπωθοῦμε τὴ σκέψη τῆς συγχώρησης τοῦ ἐχθροῦ μας. Καὶ γιὰ ἀγαθοποίηση, ἀγάπη καὶ εὐεργεσία πρὸς αὐτόν, οὔτε λόγος! Ὑπερισχύουν κατὰ κράτος μέσα μας κίνητρα ἐγωκεντρικά. Πεῖσμα, ἐκδίκηση, μίσος. Κάποιους δὲν τοὺς θέλουμε οὔτε στὴν κηδεία μας! Ἀκόμα κι ἂν λόγῳ «εὐσέβειας» δὲν προβαίνουμε αὐτοπροσώπως ἐμεῖς σὲ πράξεις ἀντεκδίκησης, ζητοῦμε ἀπ’ τὸν Θεὸ νὰ τὸ κάνει ἐκεῖνος γιὰ μᾶς. Νὰ δοῦμε τὸν ἐχθρό μας νὰ πληρώνει. Νὰ βγάλουμε τὸ ἄχτι μας. Νὰ πάρουμε πίσω τὸ αἷμα μας.

Τὸ ρηξικέλευθο μήνυμα τῆς συγχώρησης τοῦ ἐχθροῦ μας (ἂς μὴ μιλήσουμε καὶ γιὰ ἀγάπη πρὸς αὐτόν, δηλαδὴ γιὰ τελειότητα), καὶ ἡ ἄρνηση τοῦ μηνύματος αὐτοῦ ἔχουν ἐξόχως εὐεργετική, ἀλλὰ καὶ καταστροφικὴ συνέπεια ἀντιστοίχως. Ἔχουν εἰπωθεῖ πολλὰ πάνω σ’ αὐτό. Ἂς τὸ δοῦμε ὅμως μέσα ἀπὸ μιὰ συγκλονιστικὴ ἱστορία, ποὺ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ.

Στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου δυὸ μοναχοί, ὁ ἱερομόναχος Τίτος καὶ ὁ διάκονος Εὐάγριος, πολὺ ἀγαπημένοι μεταξύ τους, ἔπεσαν ἀπὸ πειρασμὸ τοῦ διαβόλου σὲ θανάσιμη ἔχθρα. Οἱ ἄλλοι μοναχοὶ προσπάθησαν πολλὲς φορὲς νὰ τοὺς συμφιλιώσουν, ἀλλὰ ἀνώφελα. Πέρασε καιρός, ὁ Τίτος ἔπεσε ἄρρωστος. Ἡ ἀρρώστια φαινόταν θανατηφόρα. Ἄρχισε νὰ κλαίει γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ ἔστειλε νὰ φωνάξουν τὸν Εὐάγριο, νὰ ζητήσει συγχώρηση, παίρνοντας ὅλο τὸ φταίξιμο πάνω του. Ὁ Εὐάγριος ὄχι μόνο δὲν δέχθηκε, ἀλλὰ καὶ ξεστόμισε ξανὰ πολλὲς βρισιὲς καὶ κατάρες ἐναντίον του.

Τὰ πράγματα ὅμως δυσκόλεψαν. Ὁ Τίτος ἔφτασε στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου καὶ οἱ ἀδελφοὶ ἅρπαξαν τὸν Εὐάγριο σηκωτὸ καὶ τὸν ἔφεραν μὲ τὸ ζόρι κοντά του.

Ὁ ἄρρωστος τότε σηκώθηκε καὶ κατέβηκε ἀπὸ τὸ κρεβάτι του. Γονάτισε μπροστὰ στὸν Εὐάγριο καὶ ἀγκάλιασε τὰ πόδια του λέγοντας: «Συγχώρησέ με καὶ εὐλόγησέ με, πάτερ»! Ὅμως ὁ Εὐάγριος τοῦ γύρισε τὴν πλάτη καὶ φώναξε δυνατὰ μπροστὰ σὲ ὅλους: «Ποτέ! Ποτὲ δὲν θὰ τὸν συγχωρήσω! Οὔτε στὸν νῦν αἰώνα οὔτε στὸν μέλλοντα»!

Καὶ μὲ μιὰ ἀπότομη κίνηση ξέφυγε ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἀδελφῶν ποὺ τὸν κρατοῦσαν. Ἔκανε νὰ φύγει, ἀντὶ ὅμως γι’ αὐτό, μὲ τὸ πρῶτο του βῆμα ἔπεσε ἀμέσως νεκρός. Ἀντίθετα ὁ Τίτος ἔγινε τελείως ὑγιής, σὰν νὰ μὴν εἶχε ἀρρωστήσει ποτέ.

Κατάπληκτοι ὅλοι καὶ περιδεεῖς, τὸν ρώτησαν τί συνέβη. «Ὅταν ἀρρώστησα, ἐξήγησε ἐκεῖνος, εἶδα τοὺς ἀγγέλους νὰ φεύγουν μακριά μου κλαίγοντας καὶ τοὺς δαίμονες νὰ χορεύουν ἀπ’ τὴ χαρά τους γιὰ τὴν ἀπώλειά μου, λόγῳ τῆς ἔχθρας ποὺ εἶχα μέσα μου. Γι’ αὐτὸ σᾶς παρακαλοῦσα νὰ μοῦ φέρετε τὸν διάκο νὰ συγχωρηθοῦμε. Ὅταν τὸν φέρατε καὶ ἔπεσα στὰ πόδια του, ἀλλὰ ἐκεῖνος μοῦ γύρισε τὴν πλάτη, εἶδα ἕνα φοβερὸ ἄγγελο νὰ τὸν χτυπάει μὲ πύρινο ξίφος. Ἐκεῖνος ἔπεσε νεκρός, ἀλλὰ ὁ ἄγγελος γύρισε σὲ μένα, μοῦ ἔδωσε τὸ χέρι του, μὲ σήκωσε καὶ εἶμαι πλέον τελείως καλά».

Ἔκλαψαν τότε ὅλοι πικρὰ γιὰ τὸν τόσο τραγικὸ θάνατο καὶ πιὸ πολὺ γιὰ τὴν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς τοῦ Εὐάγριου. (Ἡ ἱστορία ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, Ποτὲ δὲν θὰ τὸν συγχωρήσω, Τὸ σπιτάκι τῆς Μέλιας, σὲ διασκευή).

Ἐμεῖς; Πότε θὰ καταλάβουμε τί φοβερὸς ὄλεθρος συνοδεύει τὴν ἔχθρα;

Καλή, εὐλογημένη ἑβδομάδα!