Ὁ Χριστὸς ἀπελευθέρωσε τὸν δαιμονιζόμενο τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν, ἀντίπερα τῆς Γαλιλαίας, ποὺ κατεχόταν ἀπὸ λεγεώνα, στρατιὰ ὁλόκληρη πονηρῶν πνευμάτων, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἔγινε φανερό, ὅτι καὶ οἱ ὑπόλοιποι Γαδαρηνοὶ δὲν ἦταν λιγότερο κυριευμένοι ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ ἐνέργεια, ἀφοῦ θεώρησαν τὸν Χριστὸ ζημία καὶ συμφορὰ γιὰ τὴ ζωή τους καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ φύγει μακριὰ ἀπὸ τὴ χώρα τους. Καὶ ὁ Χριστός, σεβόμενος τὴν ἐπιλογή τους, μπῆκε στὸ πλοῖο καὶ ἐπέστρεψε στὴ Γαλιλαία (Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ).

Ἐνεργούμενο τοῦ διαβόλου λοιπὸν μπορεῖ νὰ γίνει ὁ καθένας μας, χωρὶς νὰ εἶναι ἀπαραίτητα δαιμονισμένος μὲ τὴν εἰδικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Ὁ διάβολος ἀποκτᾶ εὔκολα πρόσβαση μέσα μας, τοῦ τὴν παρέχουμε ἀσυλλόγιστα ἐμεῖς κάθε φορὰ ποὺ πράττουμε τὴν ἁμαρτία, ἐνεργοῦμε δηλαδὴ κατὰ τὸ θέλημά του.

Ἔχει βέβαια τὴν ἐξυπνάδα νὰ κρύβεται εὔκολα, μᾶς πείθει ἀκόμα καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει. Δὲν παρουσιάζεται μπροστά μας αὐτοπροσώπως, γιὰ νὰ μὴ λακίσουμε ἀπ’ τὴν τρομάρα μας. Ὑποκινεῖ ὅμως ἔντεχνα τὰ πάθη μας, τὴν ἐνυπάρχουσα ροπή μας πρὸς τὸ κακό. Ἀποκτάει ἔτσι δικαιώματα πάνω μας, φτάνει νὰ μᾶς ἐξουσιάζει καὶ ἀπόλυτα καμμιὰ φορά, γίνεται τὸ πραγματικό μας ἀφεντικὸ ποὺ ἐπικάθεται στὸν σβέρκο μας, εἴτε ἐν γνώσει, εἴτε ἐν αγνοίᾳ μας. Γινόμαστε ἔτσι δοῦλοι του, δὲν εἴμαστε πλέον ἐλεύθεροι υἱοὶ τοῦ βασιλέως Χριστοῦ, χάνουμε τὴν πολυπόθητη ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 17, 26. Ρωμ. 8, 21).

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ποὺ διὰ μέσου τῶν παθῶν του κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ γίνεται πιστὸς ὑπηρέτης του, πειθήνιο ὄργανο, ὑποταγμένος δοῦλος του, στρέφεται ὅλο καὶ πιὸ φανερὰ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, μισεῖ ὁτιδήποτε τὸν θυμίζει. Καὶ ἀπορρίπτοντας τὸν Θεό, ἀπορρίπτει καὶ τὸν ἄνθρωπο. Ἀδυνατεῖ νὰ σεβαστεῖ τὸ θέλημα, τὸ δικαίωμα, τὴν ἄποψη, τὸ πιστεύω τοῦ ἄλλου.

Πρὶν ἀπὸ τέσσερα περίπου χρόνια στὴν Ἀθήνα, στὶς 8-3-2021, σὲ μιὰ συγκέντρωση γιὰ τὴν ὑποστήριξη ἑνὸς κατάδικου τρομοκράτη, πέρασε ἀπὸ κεῖ καὶ ἕνας ἄνθρωπος, ἔχοντας πάνω στὸ δίκυκλό του ἕνα σταυρὸ καὶ ἕνα μεγάλο κάδρο μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Οἱ διαδηλωτές, δεκάδες νεαροὶ ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά, τὸν περικύκλωσαν καὶ τὸν ἔβρισαν μὲ χυδαιότητες. Ἅρπαξαν, ἔριξαν καὶ κλώτσησαν καταγῆς σταυρὸ καὶ εἰκόνα, σπάζοντάς την. Ἔσκισαν κατόπιν τὸ χαρτὶ τῆς εἰκόνας ποδοπατώντας τὰ κομμάτια της καὶ κραυγάζοντας ἐν χορῷ καὶ μὲ πάθος τὰ ἀμίμητα συνθήματα τῆς ἐκρηκτικῆς ἐποχῆς μας: «Στὸν διάολο ἡ οἰκογένεια, στὸν διάολο καὶ ἡ πατρίς»!

Έτσι, οἱ δῆθεν ἀντιεξουσιαστὲς ἐπέβαλαν ἀδίστακτα, μὲ τὸν πιὸ δικτατορικὸ τρόπο, τὴν ἐξουσία τους. Ἔσβησαν μὲ τὴ βία τὸ δικαίωμα τοῦ ἄλλου στὸ «πιστεύω» του. Φασισμός;

Ὑπέρμαχοι ὅλοι αὐτοὶ καὶ πολλοὶ ἄλλοι μιᾶς ἀσυδοσίας, ποὺ ἀντὶ νὰ ἐλευθερώνει, ὑποδουλώνει φριχτὰ τὸν ἄνθρωπο στὴ μισανθρωπία τοῦ διαβόλου. Ὑπῆρξαν ὅμως καὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἀποτίναξαν αὐτὴ τὴ δουλεία καὶ πολέμησαν γιὰ μιὰ πραγματικὴ ἐλευθερία. Εἴτε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν ὁλοκληρωτισμὸ τῶν τυράννων (ὅπως οἱ ἡρωικὲς γενιὲς τοῦ 40 καὶ ὄχι μόνο), εἴτε γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ὀλέθρια αἰχμαλωσία τῶν παθῶν (ὅπως οἱ ἅγιοι κάθε ἐποχῆς).

Ἐλεύθεροι λοιπὸν ἢ δοῦλοι αὐτοί; Δοῦλοι βεβαίως τοῦ Θεοῦ, ποὺ σημαίνει, ἐλεύθεροι ἀπὸ τὴν τυραννικὴ δαιμονικὴ κατοχή.

Ἐσὺ ποιὰ δουλεία ἢ ποιὰ ἐλευθερία διαλέγεις;

Καλή, εὐλογημένη ἑβδομάδα!