Ἐν Πάτραις τῇ 13ῃ Μαρτίου 2024

Ἀριθμ. Πρωτ.:98

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 464^Η

 

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

 

Πρός

τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

Παιδιά μου εὐλογημένα,

            Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ εἰσήλθαμε στό στάδιο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τῆς κατανυκτικῆς καί ἁγίας περιόδου, ἡ ὁποία μᾶς ἑτοιμάζει πνευματικά, προκειμένου νά φθάσωμε νά προσκυνήσωμε τά ἃγια Πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν καί  νά Τόν δοξάσωμε Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν.

            Τό στάδιο αὐτό ὀνομάζεται ἀπό τούς ἁγίους Πατέρας , στάδιον ἀρετῶν, γιατί μέσα σ’ αὐτό πραγματοποιοῦνται  τά, τῶν ἀρετῶν, θεία παλαίσματα. Ὃπως στήν σωματική γυμνασία, ὑπάρχουν τά ἀπαραίτητα ἀγωνίσματα, ἒτσι καί στήν πνευματική, ἀγωνιστική προσπάθεια, ὑπάρχουν τά ἃγια παλαίσματα.

            Ὁ κόπος τῶν ἀγώνων εἶναι μεγάλος, γιατί ὁ ἀντίπαλος εἶναι ἰσχυρός. Ὁ στόχος μας εἶναι ἡ ἁγιότητα καί ἡ προσπάθεια τοῦ ἀντικειμένου, εἶναι ἡ πνευματική μας καταστροφή καί ὁ αἰώνιος ὂλεθρος καί θάνατος.

            Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις...(Ἐφεσ, 6,12)

            Τά μέτωπα πού πρέπει νά ἀντιμετωπίσωμε εἶναι: α) Ὁ ἑαυτός μας, β) ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς καί γ) ὁ μισόκαλος διάβολος, ὁ ὁποῖος, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. Ε’΄ 8).

            Ἡ ὑπηρεσία τῶν κακῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὡδήγησε πάντοτε εἰς ἐπώδυνα ἀποτελέσματα. Εἶναι, βεβαίως, εὒκολος αὐτός ὁ δρόμος, ἀλλά ὁδηγεῖ εἰς ἀτραπούς σκότους καί δυστυχίας.

            Ὁ κόσμος, ὃπως κατήντησε μεταπτωτικά, προσφέρει πρόσκαιρες, ἐπίπλαστες χαρές καί φροῦδες ἐλπίδες. Τά τοῦ κόσμου τερπνά καί ἡδέα, οἱ ψεύτικες δηλαδή ἀπολαύσεις καί ἡδονές, δέν ὁδηγοῦν στήν πραγματική εὐτυχία.

            Ὁ τραγικός ποιητής θά γράψῃ:

«Καί μεῖς ἓνα πρωί, εἲχαμε κινήσει,

μιά χίμαιρα μᾶς εἶχε ἀποπλανήσει

 μέ μάτια πού τά φλόγιζε ἡ χαρά,

ὃλοι γεροί καί ἀγέρωχοι σάν Κροῖσοι

μά τά μεσάνυχτα εἲχαμε γυρίσει,

μέ καταματωμένα τά φτερά...»

Ὁ ἐκπεσών τῆς ἂνω φωτοφορίας, πατήρ τοῦ σκότους καί τῆς γεένης, ὁ διάβολος δηλαδή, ἐργάζεται νυχθημερόν, μέ πλάνο καί πανοῦργο τρόπο, γιά νά ὁδηγήσῃ στήν ἀπώλεια καί στήν κόλαση τούς ἀνθρώπους, μέσα ἀπό τήν ποικιλώνυμη καί πολυώνυμη ἁμαρτία, τῆς ὁποίας «τά ὀψώνια ἐστί θάνατος», κατά τόν οὐρανοβάμονα Ἅγιον Ἀπόστολον, Παῦλον.

Εἰς αὐτόν τόν δύσκολον, ὡς ἀντιλαμβανόμεθα οἱ πάντες ἀγῶνα,
ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ὡς φιλόστοργη μητέρα, μᾶς ἐνισχύει δίδοντάς μας τά ἀπαραίτητα ὃπλα καί ἐφόδια. Ὃπως στόν ἀγῶνα τόν κοσμικό, ὁ στρατιώτης ἐνδύεται τήν πανοπλίαν, ὣστε καί τόν ἑαυτόν του νά προφυλάξῃ, ἀλλά καί τόν ἐχθρό νά ἀντιμετωπίσῃ, ἒτσι καί στόν ἀγῶνα τόν πνευματικόν ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς νουθετεῖ καί μᾶς προτρέπει, νά ἐνδυθοῦμε τά ὃπλα τά πνευματικά.

«...Ὡς τεῖχος ἂρρηκτον κατέχοντες τήν Πίστιν, καί ὡς θώρακα τήν προσευχήν, καί περικεφαλαίαν τήν ἐλεημοσύνην. ἀντί μαχαίρας τήν νηστείαν, ἣτις ἐκτέμνει ἀπό καρδίας πᾶσαν κακίαν...»

Καί πάλιν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς διδάσκει: «Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός» (Ρωμ, ΙΓ’, 12).

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρέχει  καί τά σωτήρια φάρμακα, τά ὁποῖα εἶναι τά ἱερά καί ἃγια Μυστήρια. Ὃπως ὁ πληγωμένος στόν πόλεμο, ἀδελφοί μου, εἰσέρχεται στό Νοσοκομεῖο καί λαμβάνει τά ἀπαραίτητα φάρμακα καί ἐπιθήματα, γιά νά θεραπεύσῃ τίς πληγές του, ἒτσι καί ὁ λαβωμένος πνευματικός ἀγωνιστής, εὑρίσκει  τήν θεραπεία του μέσα στό πνευματικό ἰατρεῖο, στήν Ἐκκλησία δηλαδή καί διά τῆς μετανοίας, ὁδηγεῖται στό φρικτό καί σωτήριο Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὃπου γίνεται ὃμαιμος καί σύσσωμος Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πλουσία εἶναι ἡ παροχή πνευματικῆς ἐνισχύσεως, καθ’ ὃλην τήν διάρκεια τοῦ ἒτους, ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, ἰδιαιτέρως ὃμως, κατά τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μέσα ἀπό τίς Ἱερές Ἀκολουθίες. Ἂς ἀξιοποιήσομε αὐτές τίς οὐράνιες καί λαμπρές εὐκαιρίες.

Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου εὐλογημένα,

Σ’ αὐτόν τόν ἀγῶνα, ὃσο δύσκολος καί ἂν εἶναι, δέν εἲμαστε μόνοι μας.

Συγκοιταζόμενος καί συνανιστάμενος, μαζί μας  εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος ὑπεσχέθη σέ κάθε ἀγωνιστή: « Οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ’ οὐ μή σε ἐγκαταλείπω» (Ἐβρ, 13, 5)

Μαζί μας εἶναι καί ἡ Παναγία Mητέρα μας, ἡ παράκληση καί παρηγοριά μας, ἀλλά καί ὃλοι οἱ Ἃγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, τίς πρεσβεῖες  τῶν ὁποίων, εὐκαίρως, ἀκαίρως, οἱ πάντες ἐπικαλούμεθα.

Ἀγαπητοί μου, οἱ καιροί μας εἶναι ἐξόχως δύσκολοι, θά ἒλεγα ἀποκαλυπτικοί. Γιά τήν ἐποχή μας καί τόν κόσμο μας ἲσχυσε, δυστυχῶς τό: «Διέκυψεν ὁ Θεός ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰδεῖν εἰ ἔστι συνιὼν ἢ ἐκζητῶν τὸν Θεόν. Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν ἀγαθόν, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» (Ψαλμ, 52,3-4)

Βλέπετε, ὃτι πολεμεῖται καί χλευάζεται ἡ ἠθική, ἐμπαίζεται ἡ ἀρετή, νομοθετεῖται ἡ διαστροφή, καταλύεται ἡ παράδοση, ἂλλαξε ροῦν ἡ «παιδεία», ἀποδομεῖται  ὁ θεσμός τῆς οἰκογενείας, ἀποποινικοποιεῖται ἡ ὁποιαδήποτε μορφή σαρκολατρείας, ἐπαινεῖται ὁ σοδομισμός, ἀποϊεροποιήθηκαν  ἢδη τά πάντα.

Ὃμως τόν πρῶτο καί τόν τελευταῖο λόγο, τόν ἒχει ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Τιμ. Α΄, Β’ 4) Μακροθυμεῖ καί ἐλεεῖ κατά τά σπλάγχνα τοῦ ἐλέους καί τῶν ἀπείρων Αὐτοῦ οἰκτιρμῶν.

Εἲμαστε ὂρθιοι ἀκόμη, διότι εἶναι φιλεύσπλαγχνος ὁ Δεσπότης καί ἀκοίμητος εἶναι ἡ πρεσβεία τῆς Παναγίας Αὐτοῦ Μητρός καί πάντων τῶν Ἁγίων.

Ἂς σπεύσωμεν, λοιπόν, ἀδελφοί, ἐν μετανοίᾳ, νά προσπέσωμεν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὣστε νά παραβλέψῃ τίς πολλές μας ἁμαρτίες καί τήν ἀποστασία μας, καί μή τύχωμεν τῆς φρικτῆς τιμωρίας τῆς γῆς καί τῶν ἀνθρώπων, Σοδόμων καί Γομόρων.

Εἲ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, προσευχέσθω ὑπέρ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν καί σωτηρίας  πάντων.

Σήμερα τό ἀπόγευμα καί ὣρα 6, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, θά τελέσωμε τόν πρῶτο Κατανυκτικόν Ἑσπερινό τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τόν λεγόμενον καί Ἑσπερινόν τῆς συγγνώμης.

Σᾶς περιμένομε, ὃλους ἐκεῖ, στόν Ἱερό  Ναό τοῦ Ἁγίου μας.

Τελειώνοντας εὒχομαι ἀπό βάθους ψυχῆς καί καρδίας, εὐλογημένον κατά πάντα τό στάδιον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τίμιος καί σωτήριος νἀ ἀποβῇ ὁ πνευματικός ἀγῶνας. Ὑπομονήν, δύναμιν καί ἐπιστηριγμόν παρά Κυρίου νά λάβωμεν, γιά τά πνευματικά μας παλαίσματα καί τήν νικηφόρον ἒκβασιν τῶν κατά Θεόν ἀγώνων μας, νά ἐπιτύχωμεν.

 

Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν

 

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

 

 

 †  Ο  Π Α Τ Ρ Ω Ν    Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ