Πολλὲς ἀρετὲς ἔδειξε ἡ Χαναναία (εἰδωλολάτρισσα) γυναίκα, ποὺ ζήτησε βοήθεια ἀπὸ τὸν Χριστό, ἐπειδὴ ἡ κόρη της βασανιζόταν σκληρὰ ἀπὸ δαιμόνιο. Ταπεινώθηκε μπροστά του, ἀποδεχόμενη τὴν «προσβολὴ» τοῦ Χριστοῦ ὅτι αὐτὴ δὲν ἀνήκει στὰ ἐκλεκτὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶναι μόνο ἕνα σκυλάκι. Κυνάριο. Δὲν ἀγανάκτησε. Δὲν ἀπελπίστηκε. Δὲν πρόβαλε ἀπαιτήσεις καὶ δικαιώματα στὸν Χριστό. Ζήτησε τὸ ἐλάχιστο. Μερικὰ ψίχουλα. Ὡς ὁ ἔσχατος τῶν ἀνθρώπων. Καὶ παρὰ τὴν «ἀπόρριψή» της ἀπὸ τὸν Χριστό, δὲν ἔχασε τὴν ὑπομονή, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν πίστη της, ὅτι θὰ πετύχει τὸ ζητούμενο. Καὶ ὁ Χριστὸς ποὺ ἔπραττε τὰ πάντα γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ ὠφελήσει, τὴ βράβευσε. Ὄχι μὲ λίγα ψίχουλα, ἀλλὰ μὲ πλήρη ἱκανοποίηση τοῦ αἰτήματός της (Κυριακὴ ΙΖ΄ Ματθαίου).

Τί ὑπέροχο πράγμα νὰ ἐπαινεῖ κάποιον ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Νὰ ἀξιολογεῖ ἐκεῖνος τὴ συμπεριφορά μας, νὰ τὴ ζυγίζει μὲ τὰ δικά του μέτρα καὶ νὰ τὴ βρίσκει ἀξιέπαινη. Νὰ τὴν ἀποδεικνύει σύμφωνη μὲ ὅσα ἐκεῖνος ὁρίζει καὶ νομοθετεῖ.

Ἀπὸ ὅλες τὶς ἀρετὲς τῆς Χαναναίας ὁ Χριστὸς ἀναφέρθηκε στὴ μεγάλη της πίστη. «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Στάθηκε στὴν πίστη, γιατὶ τὴ θεωρεῖ θεμέλιο ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Ἡ πίστη προϋποθέτει γνωριμία μὲ τὸν Θεό. Πῶς νὰ πιστέψεις σὲ κάτι ποὺ δὲν γνωρίζεις; Πῶς νὰ ἐμπιστευθεῖς κάποιον ποὺ σοῦ εἶναι ἄγνωστος; Πίστη εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Ὄχι μιὰ θεωρητικὴ ἁπλῶς παραδοχή, ἕνα λογικὸ ἐπιχείρημα ποὺ θέλει νὰ μᾶς πείσει γιὰ τὴν ὕπαρξή του. Καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπό του βαθαίνει ἀπὸ τὴ σχέση μας μαζί του. Καὶ ἡ σχέση προάγεται καὶ ἀναπτύσσεται, ὅσο περισσότερο τηροῦμε τὶς ἐντολές του. Εἶναι τρόπος ζωῆς ποὺ μᾶς φέρνει ὅλο καὶ ἐγγύτερα πρὸς αὐτόν. Δὲν θὰ τὸν γνωρίσουμε μὲ θεωρητικὲς ἀναζητήσεις μόνο, ἂν δὲν φροντίζουμε νὰ εὐθυγραμμίζεται καὶ ἡ ζωή μας μὲ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς ὑποδεικνύει ἡ διδασκαλία του.

Ἡ Χαναναία εἶχε βαθειὰ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Ἂν καὶ ὁ Θεὸς τὴν ὑπέβαλε σὲ δοκιμασία, καὶ ἡ φτωχὴ γυναίκα συνάντησε «τοῖχο» στὸ ἐπίμονο αἴτημά της καὶ βίωσε ἀρχικὰ τὴν ἀπόρριψη ἐκ μέρους του, δὲν κάμφθηκε οὔτε στὸ ἐλάχιστο. Ἤξερε ὅτι βρισκόταν μπρὸς στὴ μέγιστη εὐσπλαχνία. Εἶχε μπροστά της αὐτὸν ποὺ ἦταν τὸ μέγα ἔλεος. Δὲν ἀπελπίστηκε. Ἡ πίστη της δὲν κλονίστηκε καθόλου, ἀλλὰ ἐπέμενε κρούοντας τὴ θύρα. Ἦταν σίγουρη ὅτι «τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται». Θὰ ἔφτανε σίγουρα καὶ σ’ αὐτὴν κάτι ἀπὸ τὸ περίσσευμα τῆς θείας ἀγάπης. Καὶ δὲν διαψεύστηκε.

Πολλὲς φορὲς βρισκόμαστε στὴ θέση τῆς Χαναναίας. Ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη προβλήματα. Οἱ δυσκολίες της μᾶς ὑπερβαίνουν. Βλέπουμε κλειστοὺς τοὺς ὁρίζοντες γύρω μας. Βιώνουμε τὴν ἔσχατη δυσπραγία. Ἡ ψυχή μας βρίσκεται σὲ τρομερὴ δυσθυμία, σὲ ἀπελπισία καὶ ἀπογοήτευση. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος βίωσε μιὰ παρόμοια κατάσταση. «Τὰ καλὰ χάθηκαν, λέει, ἔμειναν γυμνὰ τὰ κακά. Ἀρμενίζω μέσα στὴ νύχτα. Πουθενὰ φῶς. “Χριστὸς καθεύδει”».

Νιώθουμε κάποτε νὰ μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει ἀκόμα καὶ ὁ Θεός. Νὰ μὴν ἀπαντάει στὰ αἰτήματά μας. Ἐκεῖ ὅμως χρειάζεται ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη μας στὸ πρόσωπό του. Ἂς ἐπιμένουμε. Μὴν ἀπελπιζόμαστε. Ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ φαίνεται ὅτι κοιμᾶται στὴν πρύμνη τοῦ πλοίου μας. Στὴν πραγματικότητα ὅμως εἶναι μαζί μας. Δὲν μᾶς χάνει ποτὲ ἀπὸ τὰ μάτια του.

Καὶ ἀρκεῖ ἕνα βλέμμα του στὴν ἀγριεμένη θάλασσα, γιὰ νὰ γίνει «γαλήνη μεγάλη» (Μάρκ. 4, 35-41).