«Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν», λέει ὁ Χριστός. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ δουλεύει σὲ δυὸ ἀφέντες. Ἀναπόφευκτα, θὰ μισήσει τὸν ἕνα καὶ θὰ ἀγαπήσει τὸν ἄλλο, ἢ θὰ προσκολληθεῖ πίσω ἀπὸ τὸν ἕνα καὶ θὰ καταφρονήσει τὸν ἄλλο. Συγκεκριμένα ὁ Χριστὸς ἀναφέρεται στὸν Θεὸ καὶ στὸν μαμωνᾶ, δηλαδὴ τὰ φθαρτὰ ἀγαθά, τὸν πλοῦτο, ἰδιαίτερα σὲ αὐτὸν ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἀδικία καὶ ἁρπαγή. Ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ καταλάβει ὁ ἄνθρωπος, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπηρετεῖ σωστὰ καὶ μὲ συνέπεια καὶ τὰ δυὸ αὐτὰ ἀφεντικά (Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου).

Ὁ μαμωνᾶς καὶ δὴ τῆς ἀδικίας (Λουκ. 16, 9-11) ὑποκρύπτει πίσω του τὴν παρουσία τοῦ σατανᾶ. Αὐτὸς εἶναι τὸ δεύτερο ἀφεντικὸ ποὺ καταδυναστεύει τυραννικά, ὄχι μόνο μὲ τὸ χρῆμα καὶ τὴ φιλαργυρία, ἀλλὰ καὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους τρόπους τὸν ἄνθρωπο. Ἀκόμα καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ θέλει νὰ ἔχει Κύριό του τὸν Θεό, μπαίνει πολὺ εὔκολα καὶ στὴν ὑπηρεσία τοῦ δεύτερου αὐτοῦ ἀφεντικοῦ, τοῦ διαβόλου! Καὶ προσπαθεῖ νὰ ἰσορροπήσει πλέοντας μὲ τὰ δυὸ πόδια σὲ δυὸ βάρκες. Ξεγελάει ἔτσι τὸν ἑαυτό του, πιστεύοντας ὅτι εἶναι ἀρκετὰ ἔξυπνος γιὰ νὰ πετύχει μὲ ἕνα σμπάρο δυὸ τρυγόνια. Συμβαίνει ὅμως αὐτό; Ἀσφαλῶς ὄχι!

Φαινόμενο τέτοιας διπλο-υπηρεσίας, πολὺ τῆς μόδας στὴν ἐποχή μας, εἶναι ἡ ταυτόχρονη χρήση τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς μπλὲ μαγικῆς χάντρας (ματάκι). Κυκλοφοροῦν κατὰ κόρον κοσμήματα (βραχιόλια, μενταγιόν, δαχτυλίδια), ποὺ συνδυάζουν καὶ τὰ δυό. Ἀφθονοῦν οἱ ἀσημένιες καὶ χρυσὲς παιδικὲς παραμάνες (δῆθεν φυλαχτά), φορτωμένες μὲ Χριστὸ (ἢ Παναγία), σταυρὸ καὶ ματάκι. Δίνουν καὶ παίρνουν τὰ παρόμοια (μὲ σταυρὸ καὶ ματάκι) κρεμαστὰ φυλαχτὰ γιὰ τὸ αὐτοκίνητο, τὸ σπίτι καὶ ὅπου ἀλλοῦ.

Οἱ ἄνθρωποι δυστυχῶς δείχνουν νὰ βρίσκονται σὲ δεινὴ σύγχυση. Ἀποζητοῦν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, γιὰ καλὸ καὶ γιὰ κακό, δὲν ἀρνοῦνται καὶ τὴ «χάρη» τοῦ διαβόλου, μὲ τὴ σκέψη ὅτι κάποιο ἀπὸ τὰ δυὸ θὰ «πιάσει» τελικά. Ἐλπίζουν ὅτι κάποιο θὰ δράσει, «μαγικῷ τῷ τρόπῳ» βέβαια. Χωρὶς νὰ κουνήσουν αὐτοὶ τὸ δαχτυλάκι τους, χωρὶς νὰ ἀλλάξουν σὲ τίποτε τὴ ζωή τους. Αὐτὸ κι ἂν εἶναι δαιμονικὴ τοποθέτηση! Δὲν ἔμεινε ἀλώβητο ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ μόδα οὔτε τὸ ἱερώτατο μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος Τὰ μαρτυρικά, μὲ τὰ ὁποῖα «παρασημοφοροῦνται» ὅλοι οἱ παριστάμενοι, εἶναι ἀπαραιτήτως πλέον σταυρὸς καὶ ματάκι. Τραγικὴ «μῖξις ἀμίκτων»!

Κοντὰ στὸ δαιμονικὸ ματάκι, ἀκμάζει -γιατί ὄχι;- καὶ τὸ ξεμάτιασμα. Μὲ καθόλου εὐκαταφρόνητο ζῆλο πολλοὶ (καὶ κυρίως πολλές) ἐπιδίδονται καὶ σ’ αὐτὸ τὸ σπόρ, μιὰ καὶ κάθε ἀναποδιά, ἀτυχία, ἀδιαθεσία κ. λ. π., ἀποδίδονται ἀμέσως στὸ μάτιασμα (βασκανία). Καὶ ὑπόσχονται μὲ τὸ δραστικό τους ξεμάτιασμα σίγουρη ἀπαλλαγή. Ἂς φωνάζει τὸ Εὐαγγέλιο πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει σχέση ἀνάμεσα στὸν Χριστὸ καὶ τὸν διάβολο. «Τίς συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ;» Ποιὰ κοινωνία μπορεῖ νὰ ἔχει τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι; Καμμία! Δὲν γίνεται νὰ μετέχουμε καὶ στὰ δυό. Καὶ στὸ τραπέζι τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ τραπέζι τῶν δαιμονίων (Β΄ Κορ. 6, 14-17. Α΄ Κορ. 10, 21).
Τὸ ξεμάτιασμα εἶναι πράξη δαιμονική. Ἂς ἀναφέρονται στὰ ξόρκια καὶ λέξεις ἀπὸ προσευχές. Εἶναι σὰν νὰ βάζουμε σταυρὸ καὶ ματάκι πλάι-πλάι. Χριστὸ καὶ διάβολο, τὰ δυὸ ἀντίθετα, μαζί. Ὅποιος τὸ κάνει αὐτό, δουλεύει στὸν διάβολο. Ἀρνεῖται τὸν Χριστό, γίνεται ἄπιστος. Καταφεύγει στὴ δύναμη τοῦ διαβόλου, ἁμαρτάνει θανάσιμα.
Τὰ πράγματα ὅμως δὲν θὰ μείνουν ἐκεῖ. Οἱ δρόμοι θὰ ξεχωρίσουν κάποτε.
Καὶ ὁ καθένας θὰ πάει μὲ τὸ ἀφεντικὸ ποὺ διάλεξε.