Μὲ τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων κλείνει ὁ μεγαλύτερος κύκλος ἑορτῶν τοῦ ἔτους μὲ ἐπίκεντρο τὸ Πάσχα. Οἱ ἑορτὲς αὐτὲς εἶναι κινητές. Ἐκτείνονται σὲ 18 ἑβδομάδες. Δέκα ἑβδομάδες τοῦ κατανυκτικοῦ Τριῳδίου, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ τρεῖς πρῶτες εἰσάγουν προπαρασκευαστικὰ στὶς ἑπόμενες ἑπτὰ τῆς νηστείας (ἕξι τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ μία τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας) καὶ ὀκτὼ ἑβδομάδες τοῦ Τριῳδίου τῶν ρόδων (Πεντηκοσταρίου). Ὁ ὑπερτετραμηνιαῖος αὐτὸς κύκλος ἐπηρεάζει βαθιὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ λειτουργικὸ γίγνεσθαι, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χρωματίζει ἔντονα μὲ τὸ σταυροαναστάσιμο ὕφος του τὴ λατρευτικὴ θεοδρομία τοῦ ὅλου ἐνιαυτοῦ.

Ἔτσι λοιπόν, ἂν καὶ μὲ τὴ σημερινὴ Κυριακὴ κλείνει τυπικὰ ὁ πασχάλιος ἑόρτιος κύκλος, ἡ πασχάλια χαρὰ συνεχίζεται κατ’ οὐσίαν ὅλο τὸν χρόνο. Τὸ Πάσχα μπορεῖ νὰ εἶναι μιὰ παντοτινὴ γιορτή. Νὰ τονίσουμε ἐδῶ, γιὰ ὅσους δίνουν ὑπερβολικὴ σημασία στὶς χρονικὲς παραμέτρους, ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ χρονικοὺς καταναγκασμοὺς καὶ δεσμεύσεις. Μᾶς δείχνει ὅτι εἶναι δυνατὸν «ἀεὶ Πάσχα ἐπιτελεῖν», ὅτι μποροῦμε νὰ γιορτάζουμε συνέχεια τὸ Πάσχα. Πῶς μπορεῖ νὰ συμβαίνει αὐτό; Πάσχα γιὰ μᾶς εἶναι ὁ Χριστός. Πάσχα ὀνομαζόταν ὁ ἀμνὸς ποὺ θυσιαζόταν τὴν ἡμέρα αὐτή. Γιὰ μᾶς ὁ ἀμνὸς αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός. Ὀνομάζεται ἀμνὸς ἐπειδὴ ἀκριβῶς θύεται τὸ Πάσχα καὶ βιβρώσκεται, τρώγεται. «Ὡς βρωτὸς δέ, ἀμνὸς προσηγόρευται». Γίνεται «ἀρνίον ἐσφαγμένον». «Τὸ Πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός» (Α΄ Κορ. 5, 7). Δηλαδή, τὸ Πάσχα μας, ὁ δικός μας πασχάλιος ἀμνὸς ποὺ θυσιάστηκε γιὰ μᾶς, εἶναι ὁ Χριστός. Ὅμως ὁ ἀμνὸς αὐτὸς δὲν θυσιάζεται μόνο τὸ Πάσχα. Μᾶς ἄφησε παραγγελία νὰ τὸν γευόμαστε συνεχῶς, γιὰ νὰ κηρύττουμε ἔτσι ἀδιάκοπα τὸν θάνατό του, νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἀνάστασή του. Ἐπειδὴ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ Πάσχα.

Πάσχα λοιπὸν εἶναι ἡ προσφορὰ καὶ ἡ θυσία ποὺ γίνεται σὲ κάθε λατρευτική μας σύναξη. Καὶ τρεῖς καὶ τέσσερις φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ «ὁσάκις ἂν βουλώμεθα». Λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε» (Α΄ Κορ. 11, 26). Ὅταν λοιπὸν μετέχεις στὴ θυσία αὐτή, στὴ Θεία Λειτουργία, ὅταν προσέρχεσαι «μετὰ καθαροῦ συνειδότος, Πάσχα ἐπιτελεῖς». Καὶ ἡ Λειτουργία ποὺ γίνεται ὁποιαδήποτε ἡμέρα, εἶναι ὅμοια, ἡ ἴδια ἀκριβῶς, μὲ ἐκείνη ποὺ γίνεται κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα. Οὔτε ἡ Λειτουργία ἐκείνη (τοῦ Πάσχα) εἶναι σὲ κάτι ἱερότερη καὶ ἀνώτερη ἀπὸ ἐτούτη, οὔτε αὐτὴ (ἡ καθημερινὴ) εἶναι ἀπὸ ἐκείνη κατώτερη καὶ εὐτελέστερη. «Ἀλλὰ μία καὶ ἡ αὐτὴ φρικτὴ καὶ σωτήριος». Ἡ καθαρὴ συνείδηση λοιπὸν κάνει τὴ γιορτή, «οὐχ ἡμερῶν καὶ χρόνων περίοδος».

Ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸν κατηχούμενο πού, ἀκόμα κι ἂν νηστεύει, «οὐδέποτε Πάσχα ἐπιτελεῖ», ἐπειδὴ δὲν μετέχει τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ Χριστιανός, ἀκόμα κι ἂν δὲν νηστέψει, ἂν προσέλθει μὲ καθαρὴ συνείδηση, «Πάσχα ἐπιτελεῖ», ὁποτεδήποτε καὶ ἂν «μετάσχῃ τῆς Κοινωνίας». Σημασία ἔχει ὄχι ἡ μέρα, ἀλλὰ ὁ τρόπος, τὸ πῶς θὰ προσέλθει κανείς. Ἐμεῖς ὅμως κάνουμε τὸ ἀντίθετο. Ἂν κοινωνήσουμε τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, νομίζουμε ὅτι γιορτάζουμε Πάσχα, «κἂν μυρίων γέμωμεν ἁμαρτημάτων». Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι. Ἀκόμα καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα νὰ προσέλθεις μὲ ἀκάθαρτη συνείδηση, «ἐξέπεσες τῆς Κοινωνίας», ἔφυγες χωρὶς νὰ γιορτάσεις Πάσχα. Καὶ πάλι, ἂν ὁποιαδήποτε ἄλλη μέρα κοινωνήσεις, «τὰ ἁμαρτήματα ἀπονιψάμενος, τὸ Πάσχα ἐπετέλεσας ἀκριβῶς». Ἡ καθαρὴ ἀπὸ ἁμαρτήματα συνείδηση εἶναι τὸ κλειδί. Ὅποιος τὴν ἔχει, «ἀεὶ ἑορτάζειν δύναται. …Οὐ καιρὸς ποιεῖ ἑορτήν, ἀλλὰ συνειδὸς καθαρόν» (ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος, Κατὰ Ἰουδαίων, Λόγος τρίτος, PG 48, 867-868. Εἰς τὴν ἁγίαν Πεντηκοστήν, PG 50, 454-455).

Στὸ χέρι μας εἶναι νὰ ἔχουμε Πάσχα παντοτινά.

Τὸ λέει ὄμορφα ὁ ποιητής: «Πάσχα θὰ κάνω πάλι σήμερα, γιατὶ θὰ κοινωνήσω πάλι» (Γ. Βερίτης).