ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

Ἀριθμ. Πρωτ.: 160

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 433ή

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου εὐλογημένα,
«Ἀνέτειλε καί πάλιν ἡμέρα λαμπρά καί πανευφρόσυνος. Ἀναστάσεως ἡμέρα, Πάσχα ἱερόν, Πάσχα τερπνόν, ἅγιον, Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον... ».
Τά πρόσωπα λάμπουν, οἱ καρδιές εὐφραίνονται καί γιορτάζουν τό δικό τους, μοναδικό, ἀνεπανάληπτο, χαρμόσυνο, κοσμοσωτήριο πανηγύρι.
Μαζί μας ἀγάλλεται ὃλος ὁ κόσμος. Ὁλόκληρη ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ καταλάμπεται ἀπό τίς ἀναστάσιμες λαμπηδόνες τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός, τό ὁποῖον ἀνέτειλε καί πάλιν ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο, θαυμαστό σημεῖο τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ σαρκί Παθόντος καί ἐκ Τάφου ἀνατείλαντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἱερός Ὑμνογράφος πανηγυρικά καί διαχρονικά κραυγάζει: «Νῦν πάντα πλεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια».
Ὁ ὡραιότατος αὐτός καί βαθειά θεολογικός ὓμνος τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀποδίδει τό μέγα μήνυμα τῆς Ἑορτῆς, ἀφοῦ τό σκοτάδι διαλύθηκε καί ὃλα φωτίστηκαν ἀπό τό Ἃγιο ἀναστάσιμο Φῶς. Λύθηκαν τά δεσμά τῶν ἀπ’ αἰῶνος πεπεδημένων. Ἐλευθερώθηκαν οἱ ψυχές ἀπό τοῦ ἃδου τίς φυλακές. Νικήθηκε ὁ ἃδης. Καταργήθηκε ὁ θάνατος.
Αὐτό μᾶς τό βεβαιώνουν οἱ Μυροφόρες Γυναῖκες μέ πρώτη τήν Παναγία καί οἱ ἃγιοι Ἀπόστολοι, ὡς αὐτόπται καί μάρτυρες τῶν φρικτῶν καί κοσμοσωτηρίων γεγονότων. Αὐτό κηρύττουν οἱ Ἃγιοι Πατέρες καί Διδάσκαλοι. Αὐτό ὑπογράφουν, βαφαῖς ἐρυθραῖς, μέ τό αἷμα τους δηλαδή, οἱ ἃγιοι Μάρτυρες ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων. Αὐτό ἀποπνέουν τά ἂφθαρτα καί τά ἂλλα μυρίπνοα τῶν Ἁγίων Λείψανα. Αὐτό μαρτυρεῖ ἡ ἀναστάσιμη, διαχρονικά, ἐμπειρία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Αὐτό μαρτυροῦν τά μνήματα τῶν κεκοιμημένων μέ τά ἀναμμένα καντήλια καί τά κεριά τῆς Ἀναστάσεως, μέσα στά ὁποῖα, πρός καιρόν, ἀναπαύονται τά σώματα τῶν μεταστάντων, ἀναμένοντας τήν κοινήν Ἀνάσταση.
Αὐτό διακηρύττει ἡ παρουσία μυριάδων ἀνθρώπων σήμερα, πού κρατώντας τίς λαμπάδες μέ τό Ἃγιο Φῶς, ὃπως ἐμεῖς αὐτή τήν ὣρα, ψάλλουν, γεγονυῖα τῇ φωνῇ, τόν ἐπινίκιο παιᾶνα, «Χριστός Ἀνέστη, ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Αὐτή ἡ ἀναστάσιμη ἰαχή ἀκούεται καί ἀπό τά συντρίμμια τοῦ φρικτοῦ δυστυχήματος τῶν Τεμπῶν, πού τόσο μᾶς πλήγωσε, ὃπως καί ὃλον τόν κόσμο. Ναί αδελφοί μου, αὐτό ἀκούεται ἀπό τά στόματα δεκάδων νέων καί μεγαλυτέρων, πού ἀπό αὐτό τό τόπο, μαρτυρικῶς, φτερούγισαν στόν οὐρανό πρό τοῦ Πάσχα καί ἢδη βιώνουν μετά τῶν Ἁγίων τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως, βεβαιώνοντας τούς γονεῖς καί τούς οἰκείους των γιά τήν ἀθάνατη καί ἀτελεύτητη ζωή.
Ὃλοι αὐτοί, οἱ ἀπό τῆς ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων κεκοιμημένοι, ἀκολουθοῦντες στόν ἀναστάσιμο πανηγυρισμό, τόν μέγα τῆς Ἀναστάσεως ὑμνολόγον, ἃγιον Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, καταγελώντας τόν θάνατο, μέ ἐπινίκια φωνή πού σεισμό παγκόσμιο προκαλεῖ, κραυγάζουν:

«Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;
Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;
Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος».
Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου,
«Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία, ἑορτῶν ἑορτή καὶ πανήγυρις ἐστι πανηγύρεων!…»

Ἂς χαροῦμε τήν μεγάλη αὐτή Γιορτή. Ἂς ἀφήσωμε τήν καρδιά μας νά πλημμυρίσῃ ἀπό τό ἀναστάσιμο Φῶς καί ἂς ἐναγκαλισθοῦμε ὁ ἓνας τόν ἂλλον μέ ἀγάπη. «Εἲπωμεν ἀδελφοί καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς, συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει».
Αὐτήν τήν ὣρα προσευχόμεθα καί ἀναστάσιμα ἀσπαζόμεθα, τούς ὃπου γῆς ἐμπεριστάτους ἀδελφούς μας. Τούς ζώντας τήν φρίκη τοῦ πολέμου στήν Οὐκρανία, τούς φέροντας τήν ὀδύνη τῶν σεισμῶν στήν Τουρκία καί Συρία καί ὃλους ὃσοι, παντί τρόπῳ, ἀπ’ ἂκρου εἰς ἂκρον τῆς γῆς δοκιμάζονται.
Πρός τούς Ὁμογενεῖς Ἀδελφούς μας, τούς ἀπό περάτων ἓως περάτων τῆς Οἰκουμένης τήν Ἑλλάδα μεγαλύνοντας καί τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, φυλάσσοντας, ἀναστασίμως ἀπό τήν Ἀποστολική πόλη τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων, ὃ τε Μητροπολίτης, ὁ Ἱερός Κλῆρος καί ἃπας ὁ εὐσεβής Λαός κατασπαζόμεθα.

Ἀδελφοί μου καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ἡ ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως δέν προσφέρεται ἁπλῶς γιά ἓνα συναισθηματικό, ἐθιμικό ἑορτασμό, ἀλλά εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς ὂντως Ζωῆς καί τῆς οὐρανίου ἀτελευτήτου χαρᾶς καί ἀθανασίας.
Σᾶς ἐναγκαλίζομαι ὃλους μέ ὃλη μου τήν ἀγάπη, σᾶς ἀσπάζομαι ἀναστάσιμα καί εὒχομαι, τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ἀναστάσιμη χαρά, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη, νά καταυγάζουν διά παντός τήν ζωή σας, εἰς ἒτη πολλά, χαριτωμένα, Ἀναστάσιμα καί κατά πάντα εὐλογημένα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 + Ο Π Α Τ Ρ Ω Ν Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ