Οἱ Ἑβραῖοι προκάλεσαν πολλὲς φορὲς τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς δώσει ἀποδείξεις-τεκμήρια, ὅτι εἶναι πραγματικὰ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Ὁ Χριστὸς ὅμως μέσα στὴν παντογνωσία του διέβλεπε ὅτι ἡ ἀπαίτησή τους ἦταν καρπὸς τῆς ἀπιστίας τους. Δὲν εἶχαν σκοπὸ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. «Οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με», τοὺς ἔλεγε. Ἡ καρδιά σας εἶναι μακριὰ ἀπὸ ἐμένα. Γνωρίζω ὅτι δὲν ἀγαπᾶτε τὸν Θεό. «Ἀλλ’ ἔγνωκα ὑμᾶς ὅτι τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰω. 5, 40-41). Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς ἀρνήθηκε νὰ τοὺς δώσει τὰ σημάδια ποὺ ἀπαιτοῦσαν. Θεωροῦσε ὅτι μὲ ὅσα εἶχε κάνει, μὲ τὴ θαυμαστὴ δράση του καὶ τὰ καταπληκτικά του θαύματα, εἶχε δώσει ἐπαρκεῖς μαρτυρίες γιὰ τὴ θεϊκή του προέλευση. «Τὰ ἔργα ποὺ μοῦ ἀνέθεσε ὁ Πατέρας μου νὰ φέρω εἰς πέρας, αὐτὰ τὰ ἔργα ποὺ (μόνο) ἐγὼ ἐπιτελῶ, μαρτυροῦν γιὰ μένα, ὅτι δηλαδὴ ὁ Πατέρας μου μὲ ἀπέστειλε στὸν κόσμο» (Ἰω. 5, 36).

Σὲ ἀνθρώπους ὅμως ποὺ ἀγαποῦσαν τὸν Θεὸ καὶ ἀναζητοῦσαν εἰλικρινὰ τὴν ἀλήθεια, ὁ Χριστὸς φερόταν διαφορετικά. Ἔκανε τὸ πᾶν γιὰ νὰ τοὺς βεβαιώσει ποιὸς ἦταν πραγματικά. Ἔτσι ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ ἐμφανίζεται ἀναστημένος στοὺς μαθητές του καὶ ἐκεῖνοι ἀπιστοῦν καὶ διστάζουν νὰ πιστέψουν στὴν Ἀνάστασή του, ὁ Χριστὸς τοὺς προκαλεῖ νὰ τὸν πλησιάσουν, νὰ τὸν ψηλαφήσουν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ χέρια, νὰ πιστοποιήσουν μὲ κάθε τρόπο ὅτι εἶναι ζωντανός, πραγματικὸς καὶ ὄχι φάντασμα ἢ ψεύτικο ὅραμα. «Ἴδετε τὰς χεῖράς μου καὶ τοὺς πόδας μου, ὅτι αὐτὸς ἐγώ εἰμι· ψηλαφήσετέ με καὶ ἴδετε», διότι τὸ φάντασμα δὲν ἔχει σάρκα καὶ ὀστά, ὅπως βλέπετε ὅτι ἔχω ἐγώ. Γιὰ νὰ τοὺς πείσει ὁ Χριστός, τοὺς ἔδειξε πρόθυμα «τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ» (Λουκ. 24, 39. Ἰω. 20, 20).

Τὸ ἴδιο πράγμα ἐπαναλήφθηκε καὶ μὲ τὸν Θωμᾶ ποὺ ἔλειπε στὴν πρώτη ἐμφάνιση τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν ἀπαίτησή του. Καὶ μάλιστα προκάλεσε ὁ ἴδιος τὸν Θωμᾶ νὰ ψηλαφήσει τὰ σημάδια τῶν ἥλων στὰ χέρια του καὶ τῆς λόγχης στὴν πλευρά του. «Φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου» (Ἰω. 20, 27). Δυὸ διαφορετικὲς λοιπὸν στάσεις ἀπὸ τὸν Χριστό.

Καὶ ὁ Θωμᾶς καὶ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι ἀπιστοῦσαν, ἀλλὰ ἡ ἀπιστία τους δὲν εἶχε καμιὰ σχέση μὲ τὴν ἀπιστία τῶν Ἑβραίων. Τὰ κίνητρά τους διέφεραν ριζικά. Στοὺς Ἑβραίους δὲν ἔλειπαν τὰ σημάδια γιὰ νὰ πιστέψουν, ἀλλὰ δὲν ἦταν αὐτὸς ὁ σκοπός τους. Μισοῦσαν τὸν Χριστό. «Διὰ φθόνον παρέδωκαν αὐτόν» (Ματθ. 27, 18. Μάρκ. 15, 10). Ἐκμεταλλεύονταν τὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἐμμονή τους στὴν ἀπόρριψή του. Οἱ μαθητὲς ἀντιθέτως ἀγαποῦσαν τὸν Χριστό. Θρηνοῦσαν γιὰ τὴν καταδίκη του καὶ τὸν θάνατό του. Ἡ ἀπιστία τους ἦταν ὁ φυσιολογικὸς δισταγμὸς μπρὸς στὸ ἀνέλπιστο. Εἶναι ἡ ἀντίδραση χαρᾶς κάθε ἀνθρώπου, ποὺ τοῦ ἀναγγέλλουν ὅτι πραγματοποιήθηκε τὸ πιὸ ἀπίστευτο πράγμα ποὺ ἐπιθυμεῖ: Μὰ εἶναι δυνατόν; Οἱ μαθητὲς ἀνῆκαν στὴν ὁμάδα τῶν «ἀπιστούντων ἀπὸ τῆς χαρᾶς καὶ θαυμαζόντων» (Λουκ. 24, 41).

Ἀπέναντι σὲ κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο, ποὺ ἀναζητάει πραγματικὰ τὴν ἀλήθεια, ὁ Χριστὸς εἶναι ἀνοιχτὸς σὲ κάθε ἔρευνα γιὰ τὸ πρόσωπό του. «Χαίρεις ἐρευνώμενος· διό, Φιλάνθρωπε, πρὸς τοῦτο προτρέπεις τὸν Θωμᾶν» (Ὄρθρος Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ, ᾠδὴ δ΄). Δὲν ζητάει ποτὲ ὁ Χριστὸς πίστη χωρὶς ἔρευνα, δὲν καταργεῖ ποτὲ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀντιτίθεται ὀξέως στὸ ἀγνώστου προελεύσεως σατανικὸ καὶ ἰσοπεδωτικὸ «πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα».
Ἀγαπᾶς τὸν Θεό; Ἐρεύνα διαρκῶς. Θὰ σοῦ ἀνοίξει ὅλες τὶς προοπτικὲς γιὰ νὰ τὸν βρεῖς.

Χριστὸς ἀνέστη! Χρόνια πολλά! Καλὴ ἑβδομάδα!