Οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος, πιστοὶ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ κρυφοί, «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων», πραγματοποίησαν τὸ ἀδιανόητο. Τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ φανεροὶ μαθητές, πλὴν τοῦ Ἰωάννη, οὐσιαστικὰ ἀρνήθηκαν τὸν δάσκαλό τους καὶ κρύφτηκαν καταπτοημένοι, οἱ κρυφοὶ μαθητὲς πῆραν τὸ θάρρος νὰ δράσουν φανερὰ καὶ μὲ τόλμη. Ὁ Ἰωσὴφ ζήτησε ἀπὸ τὸν Πιλάτο τὴν ἄδεια νὰ ἐνταφιάσει τὸν Χριστό, πράγμα ποὺ ἔπραξε, συνεπικουρούμενος ἀπὸ τὸν Νικόδημο καὶ τὶς Μυροφόρες, στὶς ὁποῖες πρωτοστατοῦσε ἡ Παναγία (Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων).

Ἡ ταφὴ τοῦ Ἰησοῦ ἔγινε σύμφωνα μὲ τὸν τρόπο ποὺ τότε συνηθιζόταν, «καθὼς ἔθος ἐστὶ τοῖς Ἰουδαίοις ἐνταφιάζειν». Ὁ Ἰωσὴφ ἔλαβε τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ τύλιξε σὲ σινδόνα καθαρή, ἀμεταχείριστη. Ὁ Νικόδημος ἔφερε τὸ πολυτιμότερο ἄρωμα, «μῖγμα σμύρνης καὶ ἀλόης» καὶ σὲ μεγάλη ποσότητα, «ὡς λίτρας ἑκατόν», πάνω ἀπὸ τριάντα δύο κιλά. Καὶ τέλος ἐναπέθεσαν τὸ πάνσεπτο σῶμα σὲ καινούργιο μνημεῖο, λαξευμένο σὲ βράχο, ὅπου δὲν εἶχε ταφεῖ προηγουμένως κανένας. «Ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη» (Ἰω. 19, 39-41. Ματθ. 27, 59).

Οἱ ἱεροὶ εὐαγγελιστὲς σημειώνουν λεπτομέρειες, ποὺ ὅμως εἶναι ἄκρως σημαντικές. Θυμίζουν τὸν κανόνα ποὺ ἴσχυε ἀπὸ πολὺ παλιά, διατυπωμένος ξεκάθαρα στὸν νόμο ποὺ ἔδωσε ὁ Θεὸς στὸ Σινᾶ: Ὁτιδήποτε προσφέρεται στὸν Θεό, ὅ,τι τὸν προσεγγίζει, πρέπει νὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ καθαρό. Ἀπὸ πρῶτο χέρι. Ἀμεταχείριστο. Πολύτιμο. Ποτὲ κοινό, ἀκάθαρτο, πρόχειρο, μεταχειρισμένο. Καὶ ὅ,τι ἔχει ἀφιερωθεῖ στὸν Θεὸ καὶ ἔχει καθαγιαστεῖ, δὲν μπορεῖ νὰ τεθεῖ ποτὲ ξανὰ σὲ κοινὴ χρήση. Σκεῦος ποὺ χρησιμοποιήθηκε ἔστω καὶ μία φορὰ στὴ θεία λατρεία, δὲν μπορεῖ νὰ ξαναγίνει κοινό, νὰ τρῶμε ἢ νὰ πίνουμε μὲ αὐτό. Καὶ κατὰ τὴ συμβολικὴ εἴσοδό του στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Χριστὸς ὡς βασιλεύς, «πρὸ τοῦ πάθους μικρόν», δὲν ἀνέβηκε σὲ ὁποιοδήποτε ζῶο, ἀλλὰ βρῆκε «ὀνάριον», ἕνα πουλάρι, «πῶλον ὄνου», πάνω στὸν ὁποῖο «οὐδεὶς ἀνθρώπων ἐκάθισε» (Λουκ. 19, 30. Μάρκ. 11, 2).

Ὁ Θεὸς λοιπὸν εἶχε δώσει ρητὲς ὁδηγίες στὸν Μωυσῆ νὰ φτιάξει μὲ ἰδιαίτερα ὑλικὰ καὶ μὲ ἰδιαίτερο τρόπο τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου (τὸν πρῶτο κινητὸ ναὸ τῶν Ἑβραίων) καὶ ὅλα τὰ ἱερά της σκεύη καὶ καλύμματα. Οἱ Ἰσραηλίτες ἔπρεπε νὰ προσφέρουν γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, μὲ δική τους θέληση, «τὰς ἀπαρχὰς Κυρίῳ», τὰ πολυτιμότερα καὶ καθαρότερα πράγματα ποὺ εἶχαν. «Χρυσίον, ἀργύριον, χαλκόν, ὑάκινθον (βαθὺ γαλάζιο ὕφασμα), πορφύραν», ὕφασμα κόκκινο βαθὺ καὶ κόκκινο ἀνοιχτό, βαμμένο καὶ γνεσμένο δύο φορὲς καὶ «βύσσον», τὸ ἐξαίρετο λευκότατο λινὸ ὕφασμα, ποὺ ἦταν περιζήτητο. Ἐπίσης δέρματα κριῶν βαμμένα κόκκινα καὶ «δέρματα ὑακίνθινα» (βαμμένα μπλέ), ξύλα ἄσηπτα καὶ πολύτιμους λίθους. Ἡ ἑπτάφωτη λυχνία ἔπρεπε νὰ καίει μὲ τὸ καθαρότερο ἐλαιόλαδο, χωρὶς κατακάθι, φτιαγμένο στὸ γουδὶ καὶ ὄχι στὸ ἐλαιοτριβεῖο. «Ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν ἄτρυγον καθαρὸν κεκομμένον». Τὸ ἔλαιο τοῦ χρίσματος καὶ τὸ θυμίαμα θὰ γίνονταν μὲ σύνθεση εἰδικῶν ὑλικῶν, ἡ δὲ χρήση τους ἐκτὸς λατρείας ἀπαγορευόταν διὰ θανάτου, διότι ἦταν «ἁγίασμα Κυρίῳ», ἀφιερωμένα ἀποκλειστικὰ στὸν Θεό. Τὰ ζῶα τῶν θυσιῶν καὶ ἰδιαιτέρως ὁ ἀμνὸς τοῦ Πάσχα ἔπρεπε νὰ εἶναι ἄμωμα, χωρὶς ἐλάττωμα, τέλεια, ἀρτιμελῆ (Ἐξ. κεφ. 25-35).

Συνεπῶς:
Ἂν ὅσα ἀναφέρονται στὸν Κύριο (ἡ πρώτη Σκηνή, οἱ παλαιὲς προσφορές, ἡ σινδόνα, ὁ πανάγιος τάφος κ. λ. π.), ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀμεταχείριστα καὶ καθαρά, ἄραγε πόσο καθαρὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἀληθινὸς ναὸς τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ δέχεται μέσα του Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ;

Χριστὸς ἀνέστη! Χρόνια πολλά! Καλὴ ἑβδομάδα!