Ε Λ Λ Η Ν Ι Κ Η Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α 

Ι Ε Ρ Α Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Σ Π Α Τ Ρ Ω Ν

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2023

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 421Η

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός
τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Ἀδελφοί μου,
Ἓνας καινούργιος χρόνος ἢδη ἀνέτειλε καί ὃλοι μας κινούμεθα μέσα σέ κλῖμα ἑορταστικό.
Ἡ προσμονή καί ἡ ἐλπίδα γιά καλύτερες ἡμέρες κατά τό νέον ἒτος, εἶναι βαθυκάρδιος πόθος καί γίνεται ὁλόθυμη εὐχή, τήν ὁποίαν ἐκφράζομε ὃλοι μας.
Μέσα ὃμως σ’ αὐτό τό ἑορταστικό κλῖμα φοβοῦμαι ὃτι ὑπάρχει πολύς συναισθηματισμός καί ἲσως πολύ ὀλίγος ρεαλισμός.
Ὁ χρόνος ρέει, ἀδυσώπητος καί παρασύρει σ’ αὐτόν τόν ροῦν καί τήν ἰδική μας ζωή. Ἑκόντες-ἂκοντες ἀκολουθοῦμε ταχύτατα τήν ροή τοῦ χρόνου, ὡς νά εἲμεθα μέσα σέ ἓνα ὂχημα, πού ἀφήνει πολύ γρήγορα πίσω του, τοπία καί καταστάσεις.
Καί ὃμως, αὐτός ὁ χρόνος πού τρέχει τόσο γρήγορα, εἶναι τό δῶρο τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς, ὣστε νά ἀπολαμβάνωμε τά θεῖα δωρήματά του καί νά ἀξιοποιοῦμε τίς ἡμέρες του, ἢ τί λέγω τήν κάθε στιγμή του. Εἶναι ἀδιανόητο νά ἀφήνωμε ἀναξιοποίητο τόν χρόνο τῆς ζωῆς μας. Ὣσπου νά κλείσωμε ἀδελφοί μου τά μάτια μας καί νά τά ἀνοίξωμε ἒχουν περάσει τά χρόνια μας. Τήν βρεφική ἡλικία τήν διαδέχεται ἡ παιδική καί ἑκείνην ἡ ἐφηβική, ὣστε νά ἐπέλθῃ ἡ νεότης καί ὁ ἂνθρωπος νά φανῇ μεσήλικας καί ἢδη ἒγινε γέρων μέ λευκασμένη τήν κεφαλή.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὡραιότατα μᾶς διδάσκει: «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μή ὡς ἂσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὃτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσίν». (Ἐφεσ. 5, 15-17)Σύμφωνα μέ τόν οὐρανοβάμονα Ἀπόστολο, ὁ χρόνος εἶναι ὁ καιρός πού μᾶς προσφέρεται προκειμένου νά ὡριμάσωμε πνευματικά καί νά ἐπιτύχωμε σέ ὃ,τι ἒχομε θέσει ὡς σκοπόν στή ζωή μας, βεβαίως πάντοτε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, τήν πρώτη σημασία καί ἀξία ἒχει ἡ πνευματική μας ὡριμότητα καί τελείωση. Γι’αὐτό καί παραγγέλλει: «Μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς ἑνότητα τῆς πίστεως, καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἂνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ». (Ἐφεσ, 4,13).
Κάθε ἡμέρα πρέπει νά ζυγιζώμαστε πνευματικά, νά ἐντοπίζωμε τά ἀτοπήματά καί τίς ἀστοχίες μας καί νά διορθώνωμε τίς ἐλλείψεις καί τά σφάλματά μας.
Αὐτά σέ προσωπικό ἐπίπεδο. Ὃμως ἀδελφοί μου ζοῦμε μέσα στήν κοινωνία, εἲμαστε πολίτες ἑνός κόσμου, ὁ ὁποῖος τά μεγαλύτερα γεγονότα, τά κοσμοσωτήρια, δυστυχῶς τά ἀπαξιώνει, τά ἀγνοεῖ, τά ἐμπορευματοποιεῖ, τά προσπερνᾶ χωρίς κἂν νά ἐνδιαφέρεται γιά τά μηνύματα πού ἀπορρέουν ἀπ’ αὐτά. Γιά τόν λόγο αὐτό, ἢδη διαπιστώνομε ὃτι τά προβλήματα στήν κοινωνία μας συσσωρεύονται, ἀντί νά ἐπιλύωνται.
Τό ἂμεσο παρελθόν, ἒγινε ἢδη μάρτυρας ὀδυνηρῶν καταστάσεων πού βασανίζουν τό κόσμο. Τά πνευματικά ἐρείσματα γκρεμίζονται. Οἱ θεσμοί ἀνηλεῶς πλήττονται. Ἡ οἰκογένεια διαλύεται. Οἱ νέοι μας βαδίζουν ὡς νυχτωμένοι στρατοκόποι ἀποσταμένων ἢ σβησμένων ἐλπίδων. Ἡ ἀνθρώπινη ἀξία εὐτελίζεται στά πρόσωπα τῶν πτωχῶν, τῶν ἀδυνάμων, τῶν ἐμπεριστάτων. Ἡ βία ὑψώνει ὑπερήφανον κεφαλήν, ἡ πίστη περιφρονεῖται, ὁ χαρακτῆρας τῆς παιδείας ἀλλοιώθηκε, ἡ αὐθαιρεσία κερδίζει ἒδαφος. Ὁ πόλεμος μεταξύ ὁμοδόξων λαῶν μαίνεται.
Γιατί ἆρα γε ὃλα αὐτά; Ἡ ἀπάντηση εἶναι μία. Παρερμηνεύομε δύο ἁγιογραφικές ἓννοιες. Ἡ μία εἶναι ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἂλλη ἡ μετάνοια. Τήν πρώτη, τήν καταστροφική, τήν υἱοθετοῦμε ὡς κατάσταση φυσιολογική καί ὡς δικαιωματισμό, χωρίς νά ὑπολογίζωμε τίς θανατηφόρες συνέπειές της. Τήν ἂλλη δέν τήν υἱοθετοῦμε διότι εἶναι ἡ σωτήρια λύση ἀπό τά δεσμά τῆς πρώτης. Ἐφ’ ὃσον τήν πρώτη ἒννοια τήν ἀγνοοῦμε ἢ ἠθελημένα τήν ὑπηρετοῦμε, τήν δεύτερη τήν μισοῦμε καί τήν ἀπαξιώνομε.
Καί ὃμως ἡ λύση ἀπό τίς συμφορές μας εἶναι ἡ μετάνοια. Ποτέ δέν εἶναι ἀργά. «Ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού ἡμέρα σωτηρίας». (Β’ Κορινθ, στ, 2).

Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου εὐλογημένα, ὁ Θεός παρέχει πλούσια τά ἐλέη Του καί τίς δωρεές Του. Πλούσιες ἀποστέλλει τίς εὐλογίες Του. Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται, ἐάν θά προσλάβωμε καί ὂχι μόνο, ἀλλά ἐάν θά ἀξιοποιήσωμε τά οὐράνια δωρήματά Του, πρός σωτηρία μας, πρός ἁγιασμό μας.
Ἡ εὐχή, εὐτυχισμένος ὁ καινούργιος χρόνος, ἂς μή εἶναι μιά τυπική ἒκφραση, ἐκφερομένη ἐθιμικῷ τῷ τρόπῳ. Ἂς ἀποβῆ οὐσιαστική προσπάθεια γιά ἀξιοποίηση τῆς ἲδιας τῆς ζωῆς μας, σέ προσωπικό, οἰκογενειακό καί κοινωνικό ἐπίπεδο, γιά τήν κατά Θεόν πρόοδο καί εὐτυχία μας, γιά τήν ὀμορφιά τοῦ βίου μας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, γιά τήν ἑτοιμασία μας γιά τήν πανευφρόσυνο ἀπόλαυση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Παιδιά μου εὐλογημένα,
Σᾶς κατασπάζομαι ὃλους μέ ὃλη μου τήν ἀγάπη καί σᾶς εὒχομαι εὐλογημένο κατά πάντα καί εὐτυχές τό νέον ἒτος.
Ἒτη πολλά μέ ὑγιεία ψυχοσωματική, μέ τήν εὐφροσύνη καί τήν οὐράνια χαρά καί χάρη τοῦ Κυρίου μας.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ