Διαδίδεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εξέδωσε σειρά οδηγιών για την υποβάθμιση ή και την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία. Έτσι, διάφοροι ταγοί του υπουργείου Παιδείας (ή όπως αλλιώς σήμερα λέγεται) προσπάθησαν όσο μπορούσαν να υποβαθμίσουν το μάθημα. Τελικά, σήμερα πληροφορούμεθα ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης θεωρεί απαραίτητη τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στα σχολεία.......

Συμφωνήθηκε μάλιστα από το ως άνω Συμβούλιο ότι είναι αναγκαία η εξασφάλιση της υποχρεωτικής διδασκαλίας των Θρησκευτικών, αλλά και χρήζει ενισχύσεως η επιμόρφωση των θεολόγων ώστε να αναβαθμιστεί το μάθημα και ο ρόλος των εκπαιδευτικών που το διδάσκουν. Είναι γεγονός, όπως ελέχθη, πως η θρησκεία αποτελεί κύριο συστατικό μιας κοινωνίας που συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή. Είναι επιτακτική η ανάγκη για όλους τους μαθητές να γνωρίζουν την πλούσια θρησκευτική παράδοση και προσφορά του τόπου τους. Μάλιστα, ο αντιπρόσωπος της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Ευρώπης καθηγητής κ. Κ. Ζορμπάς δήλωσε ότι είναι αναγκαία η διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών ακόμη και στους μετανάστες.

Αν αυτά ισχύουν για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν θα πρέπει να ισχύουν για την παρτίδα μας; Η αλήθεια της Ορθοδοξίας αποτελεί το απόσταγμα της ζωής μας. Ας παραδειγματιστούμε τουλάχιστον από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες που επαναφέρουν τη διδασκαλία των Θρησκευτικών, κι εμείς το αφαιρούμε με τη μέθοδο του σαλαμιού. Δυστυχώς, στη μοντέρνα Ελλάδα αρχίζει να επικρατεί σε κάποια πολιτικά κέντρα μια εναντίωση στην Ορθοδοξία. Ίσως στην αντίδραση αυτή υπάρχει και κάποια ψυχολογική ερμηνεία. Στην Ελλάδα δεν ακούστηκε να αντιδράσει μαθητής για το μάθημα αυτό ή τις εικόνες.

Αξίζει να αναβαθμιστεί το μάθημα με την καλή παιδεία των καθηγητών και των δασκάλων, τον τρόπο διδασκαλίας, τη συγγραφή κατάλληλων και ωραίων σχετικών βιβλίων αλλά και με την πρόκληση ενδιαφέροντος των παιδιών, που σίγουρα έχουν πολλές απορίες. Αν βγάλουμε τις εικόνες από τις αίθουσες διδασκαλίας, θα πρέπει να βγάλουμε και τους σταυρούς από τους λαιμούς των παιδιών και από τη σημαία μας.

Κατά την υπάρχουσα νομολογία, στην ελληνική εκπαίδευση οι μαθητές θα πρέπει να ενισχύονται στην αγάπη τους για την πατρίδα και την Ορθοδοξία. Κατά τον καθηγητή κ. Ι. Κονιδάρη, που εύστοχα πρόσφατα τόνισε “όταν αυτή τη στιγμή ως έθνος διερχόμεθα μια τραγική περίοδο της ιστορίας -και δεν εννοώ μόνο κοινωνική ή οικονομική αλλά και αξιακή-, δεν υπάρχει λόγος να ανοίξουμε μια συζήτηση που θα διασπάσει την κοινωνική συνοχή”.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, ορισμένοι σημερινοί πολιτικοί άρχοντες δεν τρέφουν σεβασμό προς την Εκκλησία. Είναι ανάγκη η Εκκλησία υπεύθυνα να μιλήσει. Δε χρειάζεται να φωνάζει, αλλά είναι ανάγκη να καταθέσει νηφάλιο και υπεύθυνο λόγο άφοβα. Η Εκκλησία σιωπά για να προσεύχεται. Η σιγή διακόπτεται με επίγνωση στις μεγάλες ανάγκες. Η ανάγκη αυτή σίγουρα σήμερα υπάρχει. Στην υποτίμηση της Εκκλησίας, στην παραπληροφόρηση των μαθητών, είναι καιρός να υψωθεί φωνή λελογισμένης διαμαρτυρίας. Πολλοί αγωνιούν και πονούν στη μοναξιά τους, ως πρόβατα δίχως ποιμένα.

Τι όραμα, τι νόημα, τι σκοπό ζωής θα δώσουμε στα παιδιά μας; Να βγάλουμε τα Θρησκευτικά από τα σχολεία, και τι να θέσουμε στη θέση τους; Με τι να αντικαταστήσουμε τις εικόνες από τις σχολικές αίθουσες; Τι πρότυπα θα παρουσιάσουμε; Ο αθεϊσμός και ο μηδενισμός τι αποτελέσματα έδωσαν; Είναι μεγάλη η ανάγκη να αναθεωρήσουμε προσεκτικά κάποιες πρόχειρες αποφάσεις που δεν έχουν μελετηθεί καλά και δεν φανερώνουν σοβαρότητα και νηφαλιότητα.