Ἡ ἀνάσταση τοῦ μοναχογιοῦ τῆς χήρας στὴν πόλη Ναΐν (Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ) ἦταν κι αὐτὴ «σημεῖο». Τὸ θαῦμα δὲν εἶχε φυσικὰ σκοπὸ νὰ θρέψει ψευδαισθήσεις, ὅτι στὸ ἑξῆς ὁ Χριστὸς θὰ ἔκανε τὸ ἴδιο στὸν καθένα ποὺ θὰ πέθαινε. Τί νόημα θὰ εἶχε νὰ χαρίζει ὁ Χριστὸς μιὰ ζωή, ποὺ σὲ λίγο θὰ τελείωνε ξανά; Νὰ δίνει στὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου μιὰ μικρὴ ἁπλῶς ἀναβολή; Αὐτὸ δὲν θὰ ἔδινε πραγματικὴ λύση στὴν ἀγωνία τοῦ ἀνθρώπου. Λέγει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὅτι ἀπὸ μικρὸς βασανιζόταν μὲ τὸ ἐρώτημα: «Εἶναι ἄραγε αἰώνιος ὁ ἄνθρωπος, ἢ ὅλοι μας θὰ καταλήξουμε πάλι στὸ σκοτάδι τῆς ἀνυπαρξίας;» Κάποτε ἡ εἰκόνα τοῦ θανάτου ὀρθώθηκε μπροστά του. Ἡ «φυσιολογική» του ἀντίδραση ἦταν ὅτι εἶναι ἀκόμα νέος καὶ ὑγιής, ὅτι ὁ θάνατος ἐνδέχεται νὰ εἶναι ἀκόμα μακριά, ὅτι φυσιολογικὰ μπορεῖ νὰ ζήσει ἀκόμα σαράντα ἢ πενήντα χρόνια. Πρὶν ὅμως τελειώσει τὴ σκέψη του, σὰν ἀπάντηση σ’ αὐτή, εἰσέβαλε μέσα του ξαφνικὰ καὶ μὲ δύναμη μιὰ φωνή: «Ἔστω κι ἂν ζήσω χίλια χρόνια ἀκόμη· ἔπειτα ὅμως τί;»

Ἀκόμα καὶ τὰ χίλια χρόνια στὴ συνείδησή του συρρικνώνονταν σὲ μιὰ σύντομη στιγμή, ὅσο κρατάει ἕνας ἠλεκτρικὸς σπινθήρας. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ φαίνονταν νεκροί, τὰ ἔργα τους χωρὶς νόημα. «Ἦταν λυπηρό», λέει, «νὰ τοὺς κοιτάζεις, ἀκόμα κι ὅταν διασκέδαζαν… Ἡ ψυχὴ δὲν ἱκανοποιοῦνταν οὔτε μὲ τὴ σκέψη νὰ ζήσω χίλια χρόνια, οὔτε μὲ τὴν ἰδέα γιὰ παγκόσμια ἰσχυρὴ βασιλεία, οὔτε μὲ αἰώνια ἱστορικὴ δόξα -μεγαλύτερη ἀπὸ ἐκείνη τοῦ Ἀλεξάνδρου ἢ τοῦ Σωκράτη ἢ ὁποιουδήποτε ἄλλου ἀπὸ τὶς περίφημες μεγαλοφυΐες ποιητῶν, καλλιτεχνῶν, φιλοσόφων κ. λ. π.- ἀλλὰ μὲ ἰσχυρὴ φωνή, ποὺ τὰ ξεπερνοῦσε ὅλα αὐτά, ἔλεγε, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ πέθαναν, ἄρα ὅλα εἶναι μηδέν… Τελικὰ ἔφτασε ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποία στὸ βάθος τοῦ εἶναι μου θυμήθηκα τοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ: “Πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι, Ἐγώ εἰμι”»(*).

Ἡ ἀνάσταση τοῦ μοναχογιοῦ τῆς χήρας ἦταν τὸ σημεῖο, ὅτι κοντά μας ἦρθε ἤδη κάτι ἄλλο. «Ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἦρθε αὐτὸς ποὺ ζοῦσε πρὶν ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλα. Ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάσταση. Στὴ μίζερη ζωή μας ποὺ τὴ σκοτείνιαζε ἀναπότρεπτα ἡ σκιὰ τοῦ θανάτου, ἀνέτειλε αὐτὸς ποὺ «ζώντων καὶ νεκρῶν κυριεύει». Ὄχι γιὰ νὰ προσφέρει ἁπλῶς ἕνα προσωρινὸ δωράκι, μιὰ παροδικὴ παρηγοριά, μὰ κάτι πολὺ μεγαλύτερο. Ὄχι κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Ὥστε ὅποιος θέλει «ἐν αὐτῷ μένειν, …κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται».

Ἡ ὄντως ζωή, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ μᾶς δοθεῖ στὴν ἄλλη ζωή. Δὲν εἶναι μόνο ἀναμενόμενη. Ἔχει ἔλθει. Εἶναι ἤδη παροῦσα στὴ ζωή μας. «Ἐντὸς ἡμῶν ἐστι».

(*) Ἀρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, Ἔσσεξ Ἀγγλίας, σ. 105-110.