Η Κιβωτός της Διαθήκης, το ιερότερο κειμήλιο του Ισραήλ, μετακινούμενη από τόπο σε τόπο, στεγαζόταν για αιώνες στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Ο Δαυΐδ υποσχέθηκε στον Θεό με όρκο να μη δώσει ανάπαυση στον εαυτό του και να μην κοιμηθεί ποτέ ήσυχος, αν δεν βρει «τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ», κατάλληλο τόπο και μόνιμη κατοικία για τον Θεό του λαού του.

Μετά από πολλές μετακινήσεις, η Κιβωτός μεταφέρθηκε επιτέλους από τον Δαυΐδ στην Ιερουσαλήμ και ειδικότερα στην ακρόπολή της, στον λόφο της Σιών. Εκεί ο Δαυΐδ θέλησε να χτίσει και ναό του Θεού, αλλά ο Θεός δεν του το επέτρεψε, γιατί η ζωή του ήταν γεμάτη πολέμους και αίματα. Ο ονομαστός ναός του Θεού χτίστηκε αργότερα από τον Σολομώντα τον υιό του.

Έκτοτε η Ιερουσαλήμ είναι η αγία πόλη του Θεού και η Σιών το θείο κατοικητήριό του επί της γης, το πνευματικό κέντρο της Οικουμένης. «Εκ Σιών η ευπρέπεια της ωραιότητος αυτού». Από τη Σιών ανατέλλει η λαμπρότητα της θεϊκής ομορφιάς. «Οφθήσεται ο Θεός των θεών εν Σιών». Είναι παγκοίνως αποδεκτό από τον Ισραήλ, ότι το επί γης σκήνωμα, η κατοικία του Θεού είναι η Σιών. «Και έσται σημεία και τέρατα εν τω οίκω Ισραήλ παρά Κυρίου Σαβαώθ, ος κατοικεί εν τω όρει Σιών».

Αν ο λαός μένει πιστός στον θείο νόμο, ο Θεός με τη σειρά του θα έχει πάντα υπό την απόλυτη προστασία του την αγία του πόλη. «Καταβήσεται Κύριος Σαβαώθ επιστρατεύσαι επί το όρος το Σιών, …υπερασπιεί Κύριος Σαβαώθ υπέρ Ιερουσαλήμ», θα την υπερασπίσει, θα τη γλυτώσει από κινδύνους, θα την περιποιηθεί, θα τη σώσει. Γι’ αυτό και έλεγαν: «Μακάριος ος έχει εν Σιών σπέρμα (απογόνους) και οικείους εν Ιερουσαλήμ» (Ψαλμ. 49, 2. 83, 8. Ησ. 8, 18. 31, 4-9).

Ο Θεός φέρεται να επιλέγει ο ίδιος την Σιών, «ηρετίσατο αυτήν εις κατοικίαν εαυτώ». Αυτή θα είναι η μόνιμη και αιώνια κατοικία του, «ώδε κατοικήσω, (δι)ότι ηρετισάμην (εξέλεξα) αυτήν». Είναι απολύτως φυσικό λοιπόν και ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, ο Χριστός Κυρίου, να έχει ως σημείο αναφοράς του την Ιερουσαλήμ και την Σιών. Εκεί θα λάβει χώρα η όλη δραματουργία του θείου δράματος. Εκεί θα πάθει και θα σταυρωθεί ο Χριστός. «Ου γέγραπται, ει μή εν Ιερουσαλήμ αποκτανθήναι». Εκεί θα ταφεί. Εκεί θα λύσει τα έργα του διαβόλου, θα συντρίψει τους εχθρούς του, θα πολεμήσει δηλαδή την αμαρτία και τον θάνατο.

Εκεί και θα αναστηθεί «ενδόξως ως Θεός», «τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς». Ο ψαλμός θέλει πάλι προφητικά τον Θεό να λέει: «Εκεί εξανατελώ κέρας τω Δαυΐδ, ητοίμασα λύχνον τω Χριστώ μου· τους εχθρούς αυτού ενδύσω αισχύνην, επί δε αυτόν εξανθήσει το αγίασμά μου». Με την Ανάσταση ανέτειλε στη Σιών κέρας, ισχυρή δύναμη από τη γενιά του Δαυΐδ, το λαμπερό αιώνιο φως του Χριστού. Ο εχθροί του καταισχύνθηκαν, ενώ πάνω σ’ αυτόν ανθεί η θεϊκή αγιότητα (Ψαλμ. 131,13-18).

Με τη δόξα του Αναστάντος Κυρίου να ανατέλλει πάνω τους, η Σιών και η Ιερουσαλήμ αναβαθμίζονται πλήρως. Παραπέμπουν τώρα στη Νέα και Άνω Ιερουσαλήμ, στη Βασιλεία του Θεού. Η αγία Σιών είναι πλέον «μήτηρ των Εκκλησιών», αφού δέχεται «πρώτη άφεσιν αμαρτιών διά της Αναστάσεως».

Δίκαια μέλπει ο υμνωδός: «Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών…».

Χριστός ανέστη! Χρόνια πολλά!