Άγιος Ιωάννης Πατρών: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ π. Δημητρίου Μπόκου

Σάββατο 13 Μαΐου 2023

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ π. Δημητρίου Μπόκου

10:49 μ.μ. |

Ὁσάκις ὁ Θεὸς ἐμφανιζόταν στοὺς Ἰσραηλίτες στὴν παλιὰ (πρὸ Χριστοῦ) ἐποχή, χρησιμοποιοῦσε συνήθως ἀσυνήθιστη μεγαλοπρέπεια. Παρουσιαζόταν «ἐν στύλῳ νεφέλης». Προπορευόταν τὴν ἡμέρα ὡς νεφέλη γιὰ νὰ τοὺς σκιάζει στὴν καυτὴ ἔρημο καὶ τὴ νύχτα σὰν πύρινη στήλη γιὰ νὰ τοὺς φωτίζει τὸν δρόμο. Καὶ ὅταν κατασκευάστηκε ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, «ἐκάλυψεν ἡ νεφέλη τὴν σκηνήν». Καὶ δὲν μπόρεσε νὰ εἰσέλθει σ’ αὐτὴν ὁ Μωυσῆς, διότι «ἐπεσκίαζεν ἐπ’ αὐτὴν ἡ νεφέλη καὶ δόξης Κυρίου ἐνεπλήσθη ἡ σκηνή» (Ἐξ. 13, 21-22. 40, 28-29).

Μὲ ἰδιαίτερη ὅμως λαμπρότητα καὶ τρομερὴ μεγαλοπρέπεια ἐμφανίστηκε ὁ Θεὸς στὸ ὄρος Σινᾶ, γιὰ νὰ συνάψει τὴ διαθήκη του μὲ τὸν λαό του. Δόθηκαν ρητὲς ὁδηγίες γιὰ τριήμερο ἁγνισμὸ καὶ καθαρισμὸ τοῦ λαοῦ μὲ πλύσιμο τῶν ἱματίων καὶ ἐγκράτεια. «Γίνεσθε ἕτοιμοι τρεῖς ἡμέρας, μὴ προσέλθητε γυναικί». Τὴν τρίτη μέρα θὰ κατέβαινε ὁ Θεὸς στὸ ὄρος Σινᾶ, θὰ ἐμφανιζόταν ἐνώπιον «παντὸς τοῦ λαοῦ». Ὁ λαὸς πλησίασε στοὺς πρόποδες, ἔκανε κύκλο γύρω ἀπ’ τὸ βουνό, ἀλλὰ σὲ ἀπόσταση. Μιὰ περιμετρικὴ ἀπαγορευμένη ζώνη τοὺς χώριζε ἀπὸ αὐτό. Τὸ βουνὸ κηρύχτηκε ἅγιο, ἄβατο. Δὲν ἔπρεπε νὰ ἀνεβεῖ κανένας σ’ αὐτό, ἢ «θίγειν τι αὐτοῦ· πᾶς ὁ ἁψάμενος τοῦ ὄρους θανάτῳ τελευτήσει». Κανένα χέρι δὲν θὰ ἐγγίσει τὸ ὄρος. Ὅποιος ἀποτολμήσει κάτι τέτοιο, θὰ θανατωθεῖ ἀπὸ ἀπόσταση. Θὰ λιθοβοληθεῖ ἢ θὰ τοξευθεῖ μὲ βέλος. Εἴτε ζῶο εἴτε ἄνθρωπος, δὲν θὰ ζήσει.

Ξημερώματα τῆς τρίτης μέρας κατέβηκε στὸ ὄρος ὁ Θεὸς «ἐν πυρὶ καὶ ἀνέβαινεν ὁ καπνὸς ὡσεὶ καπνὸς καμίνου… καὶ ἐγένοντο φωναὶ καὶ ἀστραπαὶ καὶ νεφέλη γνοφώδης ἐπ’ ὄρους Σινᾶ, φωνὴ τῆς σάλπιγγος ἤχει μέγα». Ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγας δυνάμωνε συνεχῶς καὶ σὲ μέγιστο βαθμό. «Τὸ ὄρος ἐκαίετο πυρὶ ἕως τοῦ οὐρανοῦ». Μέσα ἀπὸ τὴ φωτιά, τὸν γνόφο (σκότος), τὴ θύελλα, τὶς βροντὲς καὶ τὶς ἀστραπές, «ἐλάλησε Κύριος» μὲ φωνὴ μεγάλη. «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου». Ἔβλεπαν ὅλοι καὶ ἄκουγαν. Ὁ Θεὸς ἀποκαλυπτόταν ὡς mysterium tremendum, ὡς φοβερό, μεγαλειῶδες μυστήριο. «Καὶ ἐπτοήθη, …ἐξέστη πᾶς ὁ λαὸς σφόδρα». Ἦταν τόσο φοβερὸ τὸ θέαμα, ποὺ ὅλοι τρομοκρατήθηκαν. Εἶχαν τὴν αἴσθηση ὅτι, ἂν συνέχιζαν νὰ ἀκοῦνε τὴ θεϊκὴ φωνή, θὰ πέθαιναν. Ἀκόμα καὶ ὁ Μωυσῆς εἶπε: «Ἔκφοβός εἰμι καὶ ἔντρομος». Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μόνο μὲ τρανταχτὰ σημεῖα ἐρχόντουσαν σὲ φόβο καὶ σέβας Θεοῦ (Ἐξ. 19, 10-25. 20, 1-21. Δευτ. 4, 11-12. 5, 22-27. Ἑβρ. 12, 21).

Ὅμως ἦρθε καὶ τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου. Οἱ ψυχὲς ὡρίμασαν πνευματικὰ πιὸ πολύ. Ὁ Θεὸς ἦρθε ἀνάμεσά τους, συναναστράφηκε τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἐντελῶς ἁπλή, ἀνθρώπινη μορφή. Ἔχοντας τὸ πλήρωμα τῆς θεότητας μέσα του, σαγήνευε τώρα μὲ τὰ λόγια τῆς χάριτος ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὰ χείλη του. «Καὶ πάντες… ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ» (Λουκ. 4, 22). Ἀνακάλυπταν τὴ μοναδικὴ ὀμορφιὰ τῆς θεϊκῆς παρουσίας του. Ἦταν «ὁ κάλλει ὡραῖος παρὰ πάντας ἀνθρώπους». Στὰ μάτια τους ξεδιπλωνόταν τώρα τὸ σαγηνευτικὸ μυστήριο (mysterium fascinosum) τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, αἰχμαλωτίζοντας ἀμετάκλητα τὴν καρδιά τους.

Μὲ τέτοιο ἀκριβῶς τρόπο, ὡς ἀφοπλιστικὴ ἀγάπη, πλησίασε ὁ Χριστὸς καὶ τὴ Σαμαρείτιδα. Δὲν τὴν ἀποστράφηκε ὡς ἀκάθαρτη, ἐπειδὴ ὁ βίος της δὲν ἦταν σώφρων. Διέβλεπε στὸ βάθος τῆς ψυχῆς της ἀληθινὴ δίψα, ἀγάπη γνήσια γιὰ τὸν Θεό. Καὶ μὲ τὸν εὐπροσήγορο, ἑλκυστικὸ τρόπο του, «ταῖς γλυκείαις προσρήσεσι», τὴν ἔφερε κοντά του. Καὶ ἦταν ὁ τρόπος του τόσο δυνατὸ δέλεαρ, ποὺ ἡ γυναίκα γλυκάθηκε πραγματικά. Ἀποτέλεσμα; Ἔγινε ἀμέσως ἀπόστολός του. Τὴ στιγμὴ ἐκείνη στοὺς συμπολίτες της. «Δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον, …οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός» (Ἰω. 4, 29). Κατόπιν, γιὰ ὅλη τὴ ζωή της, ὅπου γῆς, ἀνὰ τὴν οἰκουμένη. Καὶ πρόσφερε ἀφειδώλευτα στὸν Χριστὸ ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ καὶ τοὺς οἰκείους της. Δυὸ γιοὺς καὶ πέντε ἀδελφές. Ὅλοι μαρτύρησαν.
Δείχνουμε ἄραγε στοὺς ἀνθρώπους μιὰ τέτοια σαγηνευτικὴ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μας ἐμεῖς;