Ὁ Χριστὸς θεραπεύει μία γυναίκα ποὺ ἦταν «συγκύπτουσα», διπλωμένη στὰ δυὸ ἐπὶ δέκα ὀκτὼ χρόνια. Δὲν μποροῦσε νὰ ἰσιώσει τὸ κορμί της, νὰ σηκώσει ὄρθιο τὸ κεφάλι της. Ὁ Χριστὸς ἀκούμπησε πάνω της τὰ χέρια του καὶ ἡ γυναίκα ἀνορθώθηκε ἀμέσως δοξάζοντας τὸν Θεό. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ὅμως ἀγανάκτησε, ἐπειδὴ τὸ θαῦμα ἔγινε μέρα Σάββατο, πράγμα κατ’ αὐτὸν ἀνεπίτρεπτο. Δὲν τόλμησε ὅμως νὰ τὰ βάλει στὰ ἴσα μὲ τὸν Χριστό. Βρῆκε εὔκολο στόχο τὴ φτωχὴ γυναικούλα. Ἕξι μέρες νὰ ἐργάζεσθε, εἶπε. Σ’ αὐτὲς νὰ ἔρχεστε γιὰ θεραπεία, ὄχι τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς τὸν ὀνόμασε ἀμέσως ὑποκριτὴ (Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ).

Ὅμως γιατί; Τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ ποὺ ἔκαμε ὁ Χριστὸς ἡμέρα Σάββατο. Γι’ αὐτὸ μιὰ σοβαρὴ κατηγορία τῶν Ἰουδαίων ἐναντίον του ἦταν «ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ». Δὲν τηροῦσε τὴ νομοθετημένη ἀργία τοῦ Σαββάτου, ἀφοῦ «ταῦτα ἐποίει ἐν σαββάτῳ» καὶ ἔτσι «ἔλυε τὸ σάββατον», καταργοῦσε τὴ θεϊκὴ ἐντολή. Οἱ Φαρισαῖοι τὸν παρακολουθοῦσαν προσεκτικὰ ἂν θὰ κάνει θεραπεῖες τὰ Σάββατα, γιὰ νὰ τὸν κατηγορήσουν. Ὁ Χριστὸς ὅμως τοὺς καλεῖ νὰ φύγουν ἀπ’ τὴν ἐπιφανειακὴ σχέση μὲ τὸν Θεό. Τοὺς προκαλεῖ νὰ βλέπουν τὸ πνεῦμα τοῦ νόμου καὶ ὄχι τὸ γράμμα. Ἡ ἀποχὴ ἀπὸ ἐργασία κατὰ τὸ Σάββατο δὲν νοεῖται ὡς ἀπραξία, ἀλλὰ ὡς εὐκαιρία ἐπίδοσης σὲ καλὰ ἔργα. Νὰ εργάζονται τὸ καλό. Γι’ αὐτὸ τοὺς θέτει τὸ ἐρώτημα: Τί εἶναι ἐπιτρεπτὸ νὰ γίνεται κατὰ τὸ Σάββατο; «Ἀγαθοποιῆσαι ἢ κακοποιῆσαι;» Νὰ σώζουμε κάποιον ἂν βρίσκεται σὲ ἀνάγκη καὶ κίνδυνο, ἢ (γιὰ νὰ μὴν παραβοῦμε τὴν ἐντολὴ τῆς ἀργίας) νὰ τὸν ἀφήνουμε ἀβοήθητο καὶ ἂς πεθάνει; (Λουκ. 6, 6-10).

Τοὺς φέρνει καὶ ἕνα χτυπητὸ παράδειγμα: Ἂν κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου συμβεῖ νὰ πέσει μέσα σὲ πηγάδι τὸ παιδὶ ἢ τὸ βόδι ἢ τὸ πρόβατο κάποιου, «οὐκ εὐθέως ἀνασπάσει αὐτό;» Θὰ τὸ ἀφήσει νὰ πνιγεῖ; Δὲν θὰ τὸ ἀνεβάσει ἀμέσως ἐπάνω; Ἢ θὰ ἀφήσει στὴ φάτνη διψασμένο τὸ ζῶο του τὸ Σάββατο; Δὲν θὰ τὸ λύσει νὰ τὸ πάει γιὰ νερό; Γιατί λοιπὸν νὰ εἶναι δεμένα τὰ χέρια τοῦ ἀνθρώπου, ἂν παραστεῖ ἀνάγκη νὰ κάνει τὸ καλὸ ἡμέρα Σάββατο; Καὶ πόσος κόπος καὶ προσπάθεια χρειάζεται νὰ ἀνασυρθεῖ ἕνα βόδι ἀπὸ τὸ πηγάδι; Συγκρίνεται μὲ ἕνα λόγο ἢ μιὰ κίνηση τοῦ χεριοῦ ποὺ θὰ χρειαστεῖ (καὶ ὄχι ἀπαραίτητα) ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ θεραπεύσει κάποιον; Καὶ τὸ ζῶο ἔχει πιὸ πολλὴ ἀξία ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο; Ἂν λοιπὸν ἐπιβάλλεται νὰ σωθεῖ ἕνα ζῶο σὲ ἡμέρα ἀργίας, πόσο περισσότερο ἐπιτρέπεται νὰ βοηθηθεῖ ὁ ἄνθρωπος! «Ὥστε ἔξεστι τοῖς σάββασι καλῶς ποιεῖν». Οἱ δολοπλόκοι Ἰουδαῖοι δὲν μπόρεσαν νὰ ἀντιπαραθέσουν τίποτε στὸ πεντακάθαρο ἁπλὸ σκεπτικὸ τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 12, 9-13. Λουκ. 14, 1-6).
Ἡ σπουδὴ τῶν Ἑβραίων δὲν ἦταν νὰ τηρήσουν τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ὑποκρίνονταν εὐλάβεια, γιὰ νὰ κρύψουν τὸν φθόνο τους γιὰ τὸν Χριστό. Στὴν προσπάθειά τους νὰ τὸν βγάλουν ἀπὸ τὴ μέση, γίνεται καὶ τὸ γράμμα τοῦ νόμου εὔχρηστο ἐργαλεῖο στὰ χέρια τους. Ὁ Χριστὸς ὅμως τοὺς παραπέμπει στὴν οὐσία. Ἀλλιῶς, τοὺς λέει, ἡ σχέση σας μὲ τὸν Θεὸ εἶναι μόνο στὰ λόγια. Τὸν τιμᾶτε μὲ τὰ χείλη, ἐνῷ ἡ καρδιά σας «πόρρω ἀπέχει» ἀπὸ αὐτὸν (Ἡσ. 29, 13).

Τί κρίμα, νὰ κόβεσαι τάχα γιὰ τὸν Θεὸ καὶ βασικὰ νὰ τὸν ἀρνεῖσαι!