Ὑποθετικὸ σενάριο: Φαντασμαγορικὴ γιορτὴ γενεθλίων στὸ μεγάλο ἀρχοντικό.
Ἄντρες καὶ γυναῖκες, μὲ ἀκριβὰ κουστούμια καὶ φανταχτερὲς τουαλέτες, μὲ λαμπερὰ κοσμήματα καὶ πολυτελέστατα δῶρα, οἱ καλεσμένοι ὅλοι, καταφθάνουν. Μὲ πλατιὰ χαμόγελα καὶ βαθειὲς ὑποκλίσεις ὁ νοικοκύρης, ἡ νοικοκυρά, τὸ ὑπηρετικὸ προσωπικό, ἡ οἰκογένεια ὅλη, τοὺς βάζουν νὰ πάρουν θέση στὸ μεγάλο στολισμένο τραπέζι. Οἱ μπάντες παίζουν γιορτινὲς μουσικές, τὸ κέφι ἀνεβαίνει κατακόρυφα, τὰ μαχαιροπήρουνα κινοῦνται δραστήρια, τὰ πιάτα πᾶνε κι ἔρχονται βαρυφορτωμένα, τὰ ποτήρια ὑψώνονται. Ἡ τεράστια τούρτα μὲ τὰ κεράκια της ἀναμμένα τοποθετεῖται στὸ κέντρο.
Τότε ἕνας φωνάζει: «Γιὰ ποιὸν γίνεται ὅλο αὐτὸ τὸ πανηγύρι; Ποῦ εἶναι γιὰ νὰ τὸν εὐχηθοῦμε;» Μὰ οἱ νοικοκυραῖοι λένε πὼς τὸ τιμώμενο πρόσωπο …δὲν ὑπάρχει. «Δὲν εἶναι πλέον ἔνοικος τοῦ σπιτιοῦ μας. Τὸν ἔχουμε ἐξορίσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, γιατὶ δὲν ταίριαζε μὲ τὴ ζωή μας. Μᾶς ἀναστάτωνε ὁ τρόπος του. Δὲν τὸν θέλαμε ἀνάμεσά μας. Μὲ τὸν καιρὸ ξεχάσαμε καὶ τὴ μορφή του καὶ τὸ ὄνομά του ἀκόμα. Μὰ ἡ γιορτὴ ἀπὸ συνήθεια ἔμεινε. Δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ καταργηθεῖ. Ἔδινε λαμπερὸ χρῶμα στὴν καθημερινότητά μας. Ἐντάχθηκε στὰ ὄμορφα ἔθιμα ποὺ ὀφείλουν, σώνει καὶ καλά, νὰ δίνουν χαρὰ στὴ ζωή μας».
Οἱ καλεσμένοι ἀπομένουν γιὰ λίγο μὲ τὰ ποτήρια ὑψωμένα κατάπληκτοι, ἀμήχανοι.
«Αὐτὸ κι ἂν εἶναι τὸ τρελότερο πράγμα ποὺ ἀκούσαμε ὣς τώρα! παρατηροῦν. Μὰ τί παράνοια εἶναι αὐτή; Ποῦ ἀκούστηκε νὰ διώχνεις ἀπ’ τὴ γιορτή του αὐτὸν ποὺ γιορτάζει; Ἀλλὰ τί λόγος μᾶς πέφτει ἐμᾶς; Δικό σας θέμα αὐτό. Ἂν δὲν ἔχετε πρόβλημα ἐσεῖς, γιατί νὰ ἔχουμε ἐμεῖς; Δὲν χάνουμε τίποτα, ἀντίθετα, κερδίζουμε ἐμεῖς. Μᾶς φτάνει νὰ τρῶμε, νὰ πίνουμε, νὰ γιορτάζουμε μαζί σας. Χαρὲς θέλουμε, ἀναψυχή. Τὰ παραπέρα σας δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν».
Καὶ κάπως ἔτσι φτάσαμε στὸ ὀξύμωρο τῶν Χριστουγέννων. Καὶ κάθε χρόνο ξεκινάει κάθε «καλεσμένος» ἀπ’ τὶς ἄκρες της γῆς. Ἀφρικανός, Κινέζος, Κορεάτης, Φιλιππινέζος, Πέρσης, Γιαπωνέζος, Ἰνδός, Ἑβραῖος, Πολυνήσιος, κάθε «πικραμένος» καὶ πάροικος τῆς Οἰκουμένης. Ὅλοι μαζὶ χτυποῦν τὴν πόρτα τοῦ Χριστιανοῦ γιὰ νὰ χαροῦν κι αὐτοὶ μὲ τὰ γενέθλια τοῦ ἄγνωστου γι’ αὐτοὺς Χριστοῦ. Μὰ δὲν τὸν ξέρει πιὰ τὸν Χριστὸ οὔτε καὶ ὁ Χριστιανός! Τὸν ἔχει βγάλει πρὸ πολλοῦ ἀπ’ τὴ ζωή του. Καὶ πῶς μπορεῖ ἕνας τυφλὸς νὰ ὁδηγήσει τώρα ἄλλους τυφλούς;

Πρὶν ἀπὸ τρεῖς σχεδὸν χιλιάδες χρόνια φώναζε ὁ μεγάλος Ἡσαΐας: «Καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Ἦλθε νὰ μείνει μαζί μας ὁ Θεὸς (Ἡσ. 7, 14. Ματθ. 1, 23). Τρεῖς χιλιάδες χρόνια μετά, κάναμε τὰ πάντα γιὰ νὰ τὸν βγάλουμε ἀπὸ ἀνάμεσά μας. «Ἐνεδρεύσωμεν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι καὶ ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν» (Σοφ. Σολ. 2, 12). Ἔτσι, ὅλοι γιορτάζουν Χριστούγεννα, μὰ γιὰ Χριστὸ λόγος πουθενά. Ἀπαγορεύεται νὰ ἀναφερθεῖ ἀκόμα καὶ τὸ ὄνομά του. Γιορτὲς τοῦ χειμώνα, τῆς φύσης, λένε! Χριστιανοὶ καὶ μή, εὐπρόσδεκτοι ὅλοι στὴ «χαρά». Ἀποκλεισμένος μόνο ὁ Χριστός. Ἀπ’ τὰ δικά του γενέθλια. Ὅλοι μέσα στὴ γιορτή, ἀπέξω μόνο ὁ Χριστός. Τέλειος παραλογισμός!
Στὸν «χριστιανικό» μας κόσμο δὲν ὑπάρχει πλέον τόπος γιὰ τὸν Χριστό· οὔτε κἂν σπήλαιο, ὅπως κάποτε στὴ Βηθλεέμ. Ἡ τραγωδία στὸ ζενίθ της! «Στῶμεν καλῶς» οἱ Χριστιανοί!

Καλὰ Χριστούγεννα! Καλό άγιο Δωδεκαήμερο! Χρόνια πολλά!