«Ἔχουσι Μωυσέα καὶ τοὺς προφήτας. Ἀκουσάτωσαν αὐτῶν». Ἐναγώνια ἔκκληση πρὸς τὸν Ἀβραὰμ ἀπευθύνει ἀπὸ τὸν Ἅδη ὁ πλούσιος γιὰ τὰ πέντε ἀδέλφια του ποὺ ἀκόμα ζοῦν. Ἱκετεύει νὰ ἐπιτραπεῖ στὸν φτωχὸ Λάζαρο νὰ ξαναγυρίσει στὴ γῆ, νὰ τὰ προειδοποιήσει ὅτι ὑπάρχει καὶ μετὰ θάνατον ζωή. Νὰ μὴν καταλήξουν στὸν Ἅδη σὰν αὐτόν. Ὁ Ἀβραὰμ ὅμως ἀπαντᾶ: «Ἂς ἀκούσουν τὸν Μωυσῆ καὶ τοὺς προφῆτες». Ὅ,τι ἔχει ἀποκαλύψει δι’ αὐτῶν ὁ Θεός. Στὴν ἔνσταση τοῦ πλουσίου ὅτι, ἂν δοῦν νεκρὸ νὰ ἀνασταίνεται, θὰ πιστέψουν ὁπωσδήποτε, ὁ Ἀβραὰμ ἀνταπαντᾶ: «Ὄχι! Δὲν θὰ συμβεῖ κάτι τέτοιο. Ἂν εἶναι κουφοὶ στὰ λόγια τοῦ Θεοῦ, τὸ ἴδιο θὰ εἶναι, ἀκόμα κι ἂν τοὺς τὰ πεῖ κάποιος νεκραναστημένος» (Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ).

Φοβερό! Ὁ Ἀβραὰμ προειδοποιεῖ γιὰ κάποια σκλήρυνση, ποὺ κάνει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου ἀναίσθητη στὰ μηνύματα τοῦ Θεοῦ, τὰ μάτια του νὰ μὴ βλέπουν, τὰ αὐτιά του νὰ μὴν ἀκοῦν. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, λέει ὁ Χριστός, εἶναι κιόλας νεκρός. «Ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καὶ νεκρὸς εἶ» (Ἀποκ. 3, 1. Πρβλ. καὶ Ματθ. 8, 22. Α΄ Τιμ. 5, 6). Ὁ ἀδελφόθεος Ἰούδας παρομοιάζει τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς μὲ δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, ποὺ ἔχουν μόνο γυμνὰ κλαδιὰ (Ἰούδ. 12).

Ὁ Χριστὸς ἐπαληθεύει τὰ λόγια τοῦ Ἀβραάμ, ἐπισημαίνοντας ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι δὲν πιστεύουν σ’ αὐτόν, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν πιστεύουν οὔτε στὸν Μωυσῆ. «Ἔστιν ὁ κατηγορῶν ὑμῶν Μωυσῆς». Δὲν θὰ σᾶς κατηγορήσω ἐγὼ στὸν Πατέρα μου, λέει. Ἄλλος σᾶς κατηγορεῖ, ὁ Μωυσῆς, ποὺ τὸν θεωρεῖτε ἐλπίδα σας, στήριγμά σας, καύχημά σας. Ὁ Μωυσῆς ἔγραψε γιὰ μένα. Ἂν πιστεύατε στὸν Μωυσῆ, θὰ πιστεύατε καὶ σὲ μένα. Ἂν ὅμως δὲν πιστεύετε σὲ ὅσα ἔγραψε ὁ Μωυσῆς γιὰ μένα, πῶς θὰ πιστέψετε στὰ δικά μου λόγια; (Ἰω. 5, 45-47).

Οἱ Ἑβραῖοι πρόβαλλαν τὴν αὐτονόητη δῆθεν καὶ λογικὴ ἀπαίτηση νὰ τοὺς δείξει «σημεῖον ἐξ οὐρανοῦ», τρανταχτό, ἐντυπωσιακὸ θαῦμα, γιὰ νὰ πιστέψουν. «Τί σημεῖον δεικνύεις ἡμῖν, …ἵνα ἴδωμεν καὶ πιστεύσωμέν σοι;» Ὁ Χριστὸς ὅμως θεωρεῖ ὑποκριτικὴ καὶ πονηρὴ τὴν ἀξίωσή τους. Τὸ ἔκαναν αὐτὸ «πειράζοντες», ἐπειδὴ ἦταν «πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα». Δὲν ἤθελαν νὰ πιστέψουν, ἀλλὰ νὰ τὸν βάλουν σὲ πειρασμό. Γι’ αὐτὸ τοὺς ὀνομάζει «γενεὰ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη… Ἡ γενεὰ αὕτη πονηρά ἐστι. Σημεῖον ζητεῖ... Ἐὰν μὴ ἴδητε σημεῖα καὶ τέρατα, οὐ μὴ πιστεύσητε». Ἀλλὰ δὲν θὰ τοὺς δώσει τέτοια σημεῖα ὁ Χριστός. Τίποτε ποὺ νὰ ὁδηγεῖ σὲ ἀναγκαστικὴ πίστη, παρὰ τὴ θέλησή τους. Τίποτε ποὺ νὰ καταργεῖ τὴν ἐλευθερία τους (Ἰω. 2, 18. 4, 48. 6, 30. Λουκ. 11, 16. 29. Δευτ. 32, 5).

Γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ξαναφέρνει στὴ σωστὴ βάση. Ἐρευνᾶτε βέβαια τὶς Γραφές, λέει, ἀλλὰ ἐξωτερικά, ἐπιπόλαια. Μέσα σ’ αὐτὲς ὁ Πατέρας μου «μεμαρτύρηκε περὶ ἐμοῦ». Δὲν χρειάζονται περισσότερες μαρτυρίες καὶ σημεῖα. Ἀλλὰ δὲν δέχεστε τὸν λόγο του. Ἔτσι, ἀπορρίπτετε καὶ τὸν Λόγο του, ἐμένα, ποὺ ὁ Πατέρας ἀπέστειλε στὸν κόσμο. Καὶ ὅμως οἱ Γραφὲς μαρτυροῦν γιὰ μένα. Καὶ παρὰ τὴ μαρτυρία τους, δὲν θέλετε νὰ ἔλθετε πρὸς ἐμένα, ὥστε νὰ ἔχετε ζωὴ αἰώνια. Ὁ Χριστὸς θεωρεῖ ἐπαρκῆ μαρτυρία γιὰ τὸν ἑαυτό του τὰ ὅσα εἶχαν ἀποκαλυφθεῖ διὰ τῶν προφητῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ πορευόμενος εἰς Ἐμμαοὺς μετὰ τοῦ Λουκᾶ καὶ τοῦ Κλεόπα, ἀλλὰ καὶ στοὺς λοιποὺς μαθητές του καὶ σὲ ὅλους μας διαχρονικά, ἐκθέτει ἁπλῶς «πάντα τὰ γεγραμμένα ἐν τῷ νόμῳ Μωυσέως καὶ προφήταις καὶ ψαλμοῖς περὶ ἑαυτοῦ» (Ἰω. 5, 37-40. Λουκ. 24, 27. 44).

Λοιπόν; Θέλουμε, «ὡς ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ», σημεῖα καὶ τέρατα γιὰ νὰ πιστέψουμε; Ὁ Μωυσῆς καὶ οἱ προφῆτες καὶ ὅλη ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν μᾶς φτάνουν;