Αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς και μας μιλήσει για τα μη βλεπόμενα, για την άλλη, την επέκεινα πραγματικότητα, θα τον αμφισβητήσει κανείς; Δεν θα τον πιστέψουμε όλοι;

Με αυτό το σκεπτικό ο πλούσιος της παραβολής (Λουκ. 16, 19-31), που είχε πέντε ακόμα αδελφούς εν ζωή, προσπάθησε να πείσει τον Αβραάμ να στείλει τον φτωχό Λάζαρο απ’ τον Παράδεισο στον κόσμο ξανά, να τους μιλήσει, για να μην καταλήξουν και αυτοί στον Άδη. «Εάν τις από νεκρών πορευθή προς αυτούς, μετανοήσουσι». Τί πιο λογικό επιχείρημα, θα έλεγε κανείς! Πολλοί σκέπτονται ακριβώς έτσι. Θα πίστευαν στον Θεό, αν είχαν επαρκείς αποδείξεις.

Μα ο Θεός δεν φαίνεται να συμμερίζεται την άποψή τους. Δεν θεωρεί απαραίτητο να αναστηθεί κάποιος νεκρός για να πιστέψουμε. «Έχουσι Μωυσέα και τους προφήτας», απαντάει ο Αβραάμ στον πλούσιο. Ο Θεός μίλησε πολλές φορές και με πολλούς και διαφόρους τρόπους γι’ αυτά τα πράγματα. «Πολυμερώς και πολυτρόπως». Και κυρίως με τον Υιό του, που ήρθε στη γη και αποκάλυψε καθαρά το πρόσωπο του επουράνιου Πατέρα. «Ουκ αμάρτυρον εαυτόν αφήκεν» ο Θεός. Στο μέτρο που δεν υφαρπάζει με καταναγκασμό την πίστη του ανθρώπου, ο Θεός αποκαλύπτεται. Διακριτικά, αλλά επαρκώς. Όποιος δεν πιστεύει στον λόγο του και στα σημάδια που έδωσε, ακόμα και νεκρός να αναστηθεί, δεν θα πιστέψει.

Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι οι ελλιπείς μαρτυρίες, αλλά τί ακριβώς ψάχνει ο άνθρωπος. Υπάρχουν άνθρωποι, για τους οποίους η αναζήτηση του Θεού είναι θέμα καρδιάς. Υπόθεση ζωής. Λαχτάρα να συναντήσουν «το όντως εφετόν», να εισέλθουν κατά δύναμη στον τρόπο ζωής του θείου Είναι. Αλλά υπάρχουν και άλλοι, για τους οποίους ο Θεός είναι θέμα καθαρά θεωρητικό. Ακαδημαϊκή συζήτηση. Άσκηση διανοητική. Λύση απλώς ενός γρίφου. Κάποιοι λοιπόν, εξετάζοντας τα πειστήρια, φτάνουν σε ετυμηγορία, πείθονται ότι υπάρχει Θεός. Αλλά συνεχίζουν τη ζωή τους. Δεν έχουν σκοπό να αλλάξουν σε τίποτε. Η πίστη τους είναι μια εγκεφαλική, νοητική διεργασία, άσχετη με τη ζωή τους, όπως τόσα άλλα γνωσιολογικά αντικείμενα. Δεν αποσκοπεί να γίνει το κέντρο τους, να μεταμορφώσει την ύπαρξή τους. Αυτοί δεν παίρνουν στα σοβαρά τον Θεό.

Κάπως έτσι και οι άρχοντες των Ιουδαίων, αν και ο Χριστός ανέστησε τον φίλο του Λάζαρο και τους έδωσε τρανταχτή απόδειξη, ότι είναι ο Υιός του Θεού, δεν πείσθηκαν να τον ακολουθήσουν. Δεν τους έλειπαν οι μαρτυρίες. Απλώς τον μισούσαν. Δεν ήθελαν σχέση μαζί του. Αντί λοιπόν να αλλάξουν οι ίδιοι, «εβουλεύσαντο ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν», επειδή εξαιτίας του πολλοί πίστευαν στον Χριστό. Κάπως έτσι «και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι», αλλά παραμένουν δαιμόνια. Δεν θέλουν να ξαναγίνουν άγγελοι. Φοβερό να έχουμε απλώς την πίστη των δαιμόνων!