Ὁλόκληρο τό σύμπαν τό κυβερνοῦν νόμοι· οἱ νόμοι τῆς φύσεως. Δέν μπορεῖ κανείς νά προβάλει ἔνσταση γιατί οἱ νόμοι λειτουργοῦν ἔτσι καί ὄχι διαφορετικά.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑποτάσσεται στούς νόμους οἱ νόμοι γίνονται δικοί του-κτῆμά του. Δηλ. στήν οὐσία ὁ ἴδιος ἔχει κέρδος καί ὠφέλεια καί ὄχι οἱ νόμοι καθ᾽ἑαυτοί. Παράδειγμα: ὅταν ὑποτάσσομαι στούς νόμους-κανόνες τῆς ὑγιεινῆς διατηρῶ τό σῶμα καί ὑγιεινό καί εὔρωστο.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί στό πνευματικό ἐπίπεδο. Λέει ὁ Χριστός: ἐκεῖνος πού μέ ἀγαπάει τηρεῖ τίς ἐντολές μου. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἀληθινή ὑπακοή ἔχει πηγή της τήν ἀγάπη καί ὄχι τόν φόβο ἤ τόν ἐξαναγκασμό.

Ρῖξε μιά ματιά καί θά τό ἰδεῖς. Ἀκόμη καί ὁ χειρότερος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου γνωρίζει πολύ καλά τό καθῆκον καί τό χρέος του ἀπέναντι τοῦ ἑαυτοῦ του, τῶν ἄλλων καί τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς, τό ὅτι ὁ ἄνθρωπος σήμερα βρίσκεται σέ μιά πνευματική-ἐσωτερική διάλυση δέν ὀφείλεται τόσο στήν ἄγνοια τοῦ καλοῦ ὅσο στήν ἔλλειψη διάθεσης ὑπακοῆς στό καλό· στό σωστό· στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Οἱ ἐπίγειοι ἄρχοντες ζητοῦν καί ἀπαιτοῦν ἀπό τούς ὑπηκόους τους συμμόρφωση σέ νόμους καί διατάξεις. Δέν τούς ἀπασχολεῖ ὁ ἔσω ἄνθρωπος· ἡ πνευματική ὑπόσταση τοῦ ἄνθρώπου. (Γι᾽ αὐτό καί καμμιά φορά βγάζουν νόμους ἀντίθετους στήν ἠθική, καί πολύ περισσότερο στόν νόμο τοῦ Θεοῦ). Καί γι᾽αὐτό, ἡ ὅποια ἀνυπακοή καί παραβίαση ἔχει σάν ἀποτέλεσμα τήν ποινή καί τήν τιμωρία. Π.χ. Ἕνα ἁπλό καθημερινό παράπτωμα: παραβίασες τά σήματα τῆς τροχαίας; πάρ᾽το πρόστιμο!

Οἱ νόμοι τοῦ κράτους, σοῦ λένε: ἄν μέ φοβᾶσαι, θά μέ ὑπακοῦς. Ἀντίθετα. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, σοῦ λέει: Ἄν μέ ἀγαπᾶς, θά τηρεῖς τίς ἐντολές μου. Ὤ! Πόση ἡ διαφορά!

* * *

Σήμερα, ὅπως γνωρίζομε, ἡ «ἐλευθερία» ἀντικατέστησε τήν ὑπακοή. Μερικοί «προοδευτικοί» ἔχουν κάμει σύνηθημά τους ὅτι, ὁ πολιτισμός μας διατρέχει τόν κίνδυνο νά χάσει τό δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας του χάριν κάποιων «ἀπολιθωμένων» ἀρχῶν (καθήκοντος καί χρέους)! Στήν πραγματικότητα ὅμως, τότε κινδυνεύει ὁ πολιτισμός ὅταν τά δύο ἀλλησυγκρούονται. Γιατί, εἰπέ μου, σέ παρακαλῶ: πῶς εἶναι δυνατό ἕνας ἄνθρωπος πού δέν ἔμαθε ποτέ στήν ζωή του τί σημαίνει ὑποταγή καί ὑπακοή θά μπορέσει αὔριο νά κυβερνήσει ἄλλους; Τί θά ἔλεγες γιά ἕνα στρατηγό, ὁ ὁποῖος δέν διατέλεσε ποτέ λογχαγός; Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος τί θά εἶναι γιά τήν χώρα του; Εὐεργέτης ἤ ἀπειλή;

Γι᾽αὐτό, θέλοντας ὁ Χριστός νά μᾶς διδάξει τήν σημασία τῆς ὑποταγῆς καί τῆς ὑπακοῆς, λέει τό εὐαγγέλιο, ὅταν πῆγε στήν Ναζαρέτ σάν παιδί-ἔφηβος ζοῦσε κάτω ἀπό τήν ὑπακοή τῆς μητέρας Του καί τοῦ Ἰωσήφ. Μετά (ὑπακούοντας στόν ἐπουράνιο Πατέρα του) ἔγινε ὑπήκοος καί μέχρι θανάτου· θανάτου σταυρικοῦ!

Ἡ ὑπακοή, λοιπόν, δέν εἶναι χαρακτηριστικό-ἰδίωμα τῶν σκλάβων καί τῶν δούλων. Γιατί οἱ σκλάβοι καί οἱ δοῦλοι ἐνεργοῦν ἐνάντια στήν θέλησή τους. Ἐκεῖνος πού ἦταν πραγματικά ἐλεύθερος, ἀπό ὅλους καί ὅλα (ἀκόμη καί ἀπό τόν θάνατο), ἔγινε (θεληματικά) ὑπάκουος στούς γονεῖς του, γιά νά μᾶς δείξει καί νά μᾶς διδάξει ὅτι, ἡ πραγματική ὁδός γιά τήν ἀληθινή ἐλευθερία εἶναι ἡ ὑπακοή.

• Ἡ ἀληθινή ὑπακοή -σέ ἐντολές καί νόμους- πηγάζει ἀπό τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη πού ἔχει κανείς στό πρόσωπο τό ὁποῖο τίς δίνει.

• Ὁ ἀληθινά ὑπάκουος, εἶναι ἐκεῖνος πού ὑπακούει, ὄχι ἀπό φόβο μήπως καί τιμωρηθεῖ, ἀλλά ὑπακούει ἀπό ἀγάπη, γιατί δέν θέλει νά πληγώσει ἐκεῖνον πού ἀγαπάει.

Fulton Sheen, Καθηγητής Ψυχολογίας

Μετ. Ἀρχιμ. Α.Μ.