Άγιος Ιωάννης Πατρών: Ἡ Πάτρα τιμᾶ τήν μνήμη τῶν 10.000 καί πλέον, σφαγιασθέντων Πατρέων, τό 1821.

Τετάρτη 24 Απριλίου 2024

Ἡ Πάτρα τιμᾶ τήν μνήμη τῶν 10.000 καί πλέον, σφαγιασθέντων Πατρέων, τό 1821.

10:59 μ.μ. |

Ἡ Πάτρα τιμᾶ τήν μνήμη τῶν 10.000 καί πλέον σφαγιασθέντων Πατρέων, ἀπό τίς βαρβαρικές τουρκικές ὀρδές τοπῦ Γιουσούφ Πασᾶ, ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαΐων (3 Ἀπριλίου )1821, ἓως καί τήν Μεγάλη Παρασκευή τοῦ ἰδίου ἒτους.

Ἡ μνήμη αὐτή ζωντάνεψε τά τελευταῖα ἒτη, ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν καί προσωπικά τοῦ ἰδίου τοῦ Μητροπολίτου Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἐστήριξε τήν πρωτοβουλία τῶν νέων τοῦ Συλλόγου «Μωραΐτες ἐν Χορῷ» πού μέ ἐνθουσιασμό καί παλμό ξαναζωντάνεψαν ἱστορικές μνῆμες καί θύμησες στήν Πάτρα.

Μέ πρωτοβουλία τοῦ Σεβασμιωτάτου ἐστήθη στόν αὒλειο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, μνημεῖο δόξης καί τιμῆς γιά τούς μαχαίρᾳ, ἰκριώμασι, σούβλαις καί ἂλλοις φρικτοῖς βασάνοις καί μαρτυρίαις φονευθέντας ὑπό τῶν βαρβάρων Τούρκων, Πατρινούς Κληρικούς καί Λαϊκούς καί ὡρίσθη ὡς ἡμέρα μνήμης τους, ἀπό τήν Ἀποστολική Μητρόπολη τῶν Πατρῶν, ἡ Ε’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἑκάστου ἒτους, ὡς πλησιεστέρα Κυριακή, μέ τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, ὃτε ἂρχισε ἡ φρικτή σφαγή τῶν χιλιάδων Πατρινῶν τό 1821.

Κατόπιν ἐγγράφου αἰτήματος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καθιερώθη ἐπισήμως μέ Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ Ε’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, κάθε χρόνο, ὡς ἡμέρα μνήμης καί τιμῆς γιά τούς 10.000 σφαγιασθέντας, ἀπό τούς Τούρκους, Πατρινούς.

Οἱ ἑορταστικές ἐκδηλώσεις πραγματοποιοῦνται τό Σάββατο, 20.4.2024 καί τήν ἑπομένην ἡμέρα, Κυριακή Ε’ τῶν Νηστειῶν.

●Τό Σάββατο τό ἀπόγευμα, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος καί οἱ Ἱερεῖς τῆς πόλεως ἐτέλεσαν «τρισάγιο», ἐνώπιον τῆς προτομῆς τοῦ ἣρωος Ἰωάννου Παπαδιαμαντοπούλου, στά Ταμπάχανα Πατρῶν καί ἐν συνεχείᾳ λιτανευτικά, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Μητροπολίτη καί βαστάζοντας τήν ἱερά Εἰκόνα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, Ἱερεῖς, Πατριωτικοί Σύλλογοι καί πλῆθος Λαοῦ, ἒφθασαν στήν Πλατεία Ἁγίου Γεωργίου Πατρῶν, ὃπου ἀνεπέμφθη δέησις καί ἐξεφωνήθη ὁ πανηγυρικός ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο καί κατετέθησαν στέφανοι.

Τήν ἑπομένην ἡμέραν Ε’ τῶν Νηστειῶν οἱ ἑορταστικές Ἐκδηλώσεις θά πραγματοποιηθοῦν στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν.

Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του εἶπε μεταξύ τῶν ἂλλων:

ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ. ΣΑΒΒΑΤΟ, 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024.

ΜΝΗΜΗ 10.000 ΠΑΤΡΕΩΝ ΣΦΑΓΙΑΘΕΝΤΩΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ.

Στεκόμαστε γιά μιά ἀκόμη φορά, στό χῶρο τόν ἃγιο καί ἱερό, ὃπου ἒστησαν οἱ πόδες, Δεσπότη λεοντόκαρδου, πού κράτησε στά χέρια του, ὂχι μόνο τό Λάβαρο τό ἒνδοξο καί τιμημένο τῆς Ἁγίας Λαύρας, ὂχι μόνο τήν Σημαία τοῦ ἀγῶνος, ἀλλά κράτησε τήν Ἑλλάδα ὁλάκερη καί στούς ὣμους του, τούς στιβαρούς σήκωσε τοῦ Γένους τό Σταυρό καί ξεσήκωσε σέ παλλαϊκό συναγερμό γιά τήν ἀποτίναξη ζυγοῦ μαρτυρικοῦ καί σκλαβιᾶς ἀσήκωτης 400 ἐτῶν.

Τόν ἀκοῦμε νά φωνάζῃ μέ τήν βροντερή φωνή του πού ἒβγαινε μέσα ἀπό τά ἀδούλωτα σπλάγχνα του «Ἐλευθερία ἢ θάνατος» καί νά ὑψώνῃ τό ἀνάστημά του μπροστά στίς ξένες δυνάμεις, λέγοντάς τους ὃτι εἶναι χρέος τους νά βοηθήσουν τήν Ἑλλάδα, πού τούς δίδαξε πολιτισμό καί ἀνθρωπιά.

Αὐτή ἡ φωνή του διεπέρασε τούς αἰῶνες καί θά ἀκούεται ἐλεγκτική μέχρι τῆς συντελείας τοῦ κόσμου, πρός κάθε ἐπίβουλο καί ψεύστη ἒναντι τῶν ἀπαραγράπτων δικαίων τῆς Ἑλλάδος καί ἒναντι τῶν ἀγώνων της γιά τήν διατήρηση τῆς ἰδιοπροσωπείας της, τῆς παράδοσής της ἀτόφιας καί τῆς Ἑλληνορθόδοξης ἰδιοπροσωπίας της.

Αὐτή ἡ περίφημη διακήρυξη, πού ἦλθε μετά ἀπό ἐκείνη τῆς Ἁγίας Λαύρας, αὐτό τό περίφημο μανιφέστο, ἐνόχλησε τόσο πολύ τούς ξένους, γιατί πυροδότησε τίς καρδιές καί ξεσήκωσε τούς σκλάβους ἐναντίον τῶν ἐπιβούλων καί βαρβάρων τόσων αἰώνων.

Δέν ἂντεξαν τήν λεβεντιά, τήν ἑνότητα τότε, τό ἀγωνιστικό φρόνημα καί ἒκρυψαν τό πρόσωπο, πίσω ἀπό τό ἐπίπλαστο προσωπεῖο, ὃπως ἒκαναν διαχρονικά καί κάνουν καί σήμερα.

Θέλησαν τότε μιά Ἑλλάδα σκλάβα, γιά νά προωθοῦν τά δικά τους ἀποικιακά συμφέροντα καί συνέπραξαν μέ τούς βαρβάρους, ὣστε νά καταπνίξουν, ὡς ἐνόμισαν τήν ἀντίσταση τοῦ Λαοῦ μας, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε μαζί μέ τήν ἐλευθερία καί πορεύτηκε πάντοτε μέ τά ἐλεύθερα ὁράματα.

Δέν εἶχαν περάσει παρά μόνο λίγες ἡμέρες ἀπό τόν ξεσηκωμό τῶν Πατρινῶν, πού ἒκλεισαν τούς Τούρκους στό κάστρο καί ὡδηγοῦσαν τήν πόλη στήν Ἐλευθερία, ὃπως συνέβη καί μέ τίς ἂλλες πόλεις τῆς Πελοποννήσου. Ἡ πονηρία τοῦ Γκρήν, τοῦ Ἂγγλου Προξένου, τό μῖσος γιά τήν ἒνδοξη καί αἱματοβαμμένη Ἑλλάδα, ἡ διπλωπροσωπεία καί ἡ μπαμπεσιά, ἒφεραν τόν Γιουσούφ Πασᾶ στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, τήν κατέπνιξε στό αἷμα καί τήν παρέδωσε στήν φωτιά.

Τό αἷμα χύθηκε ποτάμι καί ἒφτασε ὡς τή θάλασσα καί τήν ἒβαψε κόκκινη. Τά κεφάλια τῶν Πατρινῶν κείτονταν κατά γῆς καί ἒγιναν παίγνια στά πόδια τῶν βαρβάρων καί ἀπολίτιστων σφαγέων Ἀνατολιτῶν, φρικτῶν ἀπογόνων τοῦ αἱμοσταγοῦς Μωάμεθ.

Περισσότεροι ἀπό τούς μισούς κατοίκους τῆς πόλεως, φρικτοῖς μαρτυρίοις καί βασάνοις, ἐτελειώθησαν, ἀκολουθώντας τόν δρόμο τῶν ἡρώων καί μαρτύρων ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Τό αἷμα τοῦ Παπα-Γιώργη τῆς Ἀλεξιώτισσας ἀχνίζει μέχρι σήμερα μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἐκκλησιᾶς, ὃπου ὁ Λειτουργός τοῦ Θεοῦ προσφέρθηκε ὁλοκαύτωμα στό φοβερό τρισάγιο.

Κορίτσια σάν τά κρίνα καί τά γάργαρα νερά, ἀτιμώθησαν ἀπό τούς φαύλους καί ἂξεστους καί ἐσύρθησαν στά σκλαβοπάζαρα τῆς Ἀνατολῆς. Ἂωρα ἀγόρια ἐπωλήθησαν ὡς δοῦλοι στῆς ἀραπιᾶς τά φοβερά παζάρια.

Οἱ ἱστορικοί τῆς ἐποχῆς, φρικιῶντες παραδίδουν τίς φρικτές καί ἀνείπωτες σκηνές, πού ὃμοιές τους μάτι ἀνθρώπινο δέν εἶδε καί νοῦς οὐδέποτε ἐφαντάσθη.

Ναοί ἐρημώθησαν καί στό πῦρ παρεδόθησαν, σπίτια ἒμειναν ἐρείπια, μνήματα κατεσκάφησαν καί ἀκόμα φτάνει μέχρις ἡμῶν ἡ κάπνα ἀπό τά φρικτά συντρίμμια πού ἂφησε ἡ μανία τῶν βαρβάρων, ἀνακατεμμένη μέ τήν προδοσιά, τήν πονηρία καί χαιρεκακία τῶν ξένων.

Τί κι’ ἂν τήν ἂλλην ἡμέραν, ἐπεσκέφθησαν στόν ὀντά του τόν Γιουσούφ Πασᾶ, γιά νά «μεσιτεύσουν» νά σταματήσῃ τίς σφαγές! Πιστεύομεν ὃτι τό θέαμα, νά περνοῦν οἱ σφαγεῖς μπροστά στόν φρικτό ἀρχιθύτη κρατώντας στά χέρια τους κομμένα κεφάλια Πατρινῶν καί τό αἷμα νά στάζῃ στά ἀπαίσια πόδια του, μᾶλλον τούς ἡδόνιζε, παρά τούς προκαλοῦσε φρίκη.

Ἀλήθεια, πῶς ἂντεξαν τόσο πόνο καί κραυγές τῶν φονευθέντων, ἀλλά καί ὃσων ἀπέμειναν, πού προσπαθοῦσαν νά σωθοῦν πέφτοντας στά νερά τοῦ Πατραϊκοῦ, γιά νά βροῦν τόπο, νά τούς ξενήσῃ; Τό αἷμα τῶν 10.000 Πατρέων, τοῦ μισοῦ καί πλέον πληθυσμοῦ τῆς Πάτρας τότε, ἐπί τάς κεφαλάς των κεῖται καί ἐπί τάς κεφαλάς τῶν τέκνων αὐτῶν, θά κεῖται ἓως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Τό αἷμα πότισε τή γῆ, τά σώματα τῶν ἡρώων ἒγιναν σπόρος ἱερός καί τά εὐώδη ἂνθη τῆς ἐλευθερίας ἐβλάστησαν. Οἱ ἀγῶνες ἐλίπαναν τήν μαρτυρική γῆ, οἱ Ἐκκλησιές ἀναστήθηκαν, οἱ καμπάνες τό νικητήριο σάλπισμα ἢχησαν, τά σπίτια ξανακτίστηκαν, οἱ νεκροί ἐκ τῶν μνημάτων ἀνέστησαν. Τό πέρασμα ἒγινε, τό Πάσχα ὁλόφωτο γιορτάστηκε. Ὁ Γερμανός μαζί μέ ὃσους ἀπέμειναν ἒψαλε ἀπό τό Μοναστήρι τοῦ Ὀμπλοῦ τό Χριστός Ἀνέστη. Τό Λάβαρο καί οἱ Σημαῖες κυμάτισαν στόν ἐλεύθερο ἀέρα. Τά κάστρα τῆς σκλαβιᾶς ἒπεσαν. Ὁ Ἃγιος Ἀνδρέας, ξαναχτίστηκε, ἡ Βαγγελίστρια μάρτυρας τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ Λαοῦ τῶν Πατρέων, πρός τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό καλεῖ μέ νικητήριο σάλπισμα στῆς Λευτεριᾶς τό πανηγύρι. Ἡ Χρυσο-Παντάννασα διαλαλεῖ τό πεῖσμα τῶν ἀδούλωτων Πατρέων καί ὃλων τῶν Ἑλλήνων νά στήνουν τρόπαια νίκης πάνω στά ὃποια ἐρείπια καί συντρίμμια, ἠθέλησαν νά ἀφήσουν τῶν σφαγέων τά χέρια. Ὁ Παντοκράτορας θά δίνῃ τό μολύβι τῶν πολλῶν του τρούλων γιά νά ἠχοῦν τά κανόνια καί οἱ σάλπιγγες τῆς λευτεριᾶς καί νά γραφοῦν καί νά γράφωνται σελίδες δόξης καί τιμῆς.

Ἡ Ἁγιαλεξιώτισσα θά κρατάῃ ὡς θησαυρό τοῦ Παπά της τά ράσα βουτηγμένα στό αἷμα καί θά διαλαλῆ ὃτι οἱ Ἓλληνες πέτυχαν τῆς λευτεριᾶς τό θαῦμα, δίδοντας τήν ζωή τους.

Δεσποτάδες,-Παπάδες καί καλόγεροι, γραμματισμένοι καί ἀγράμματοι, πρόκριτοι καί πᾶσα ἂλλη ψυχή, ἂνδρες καί γυναῖκες, σέ στεριά καί θάλασσα ἒγιναν ἓνα σῶμα μιά ψυχή γιά νά κάνουν δοξασμένη τή γῆ τῶν πατέρων τους καί νά τήν παραδώσουν σέ μᾶς ἀτόφια καί ἀκηλίδωτη, ἀδούλωτη καί περήφανη.

Κι ὃσες φορές κράτησαν στίς καρδιές τους οἱ Ἓλληνες αὐτή τήν εὐχή καί τήν παρακαταθήκη, αὐτή τήν κληρονομιά καί τήν διαθήκη τῶν προγόνων τους, μεγαλούργησαν. Ὃσες φορές ξεστράτησαν, ἒκλαψαν εἰς ἐρείπια φοβερά. «Κι ἂν εἲμασταν λίγα χρόνια ἀκόμα μονιασμένοι, θά εἲχαμε πάρει καί τήν Κωνσταντινούπολη», ὃπως εἶπε ὁ ἀοίδιμος Κολοκοτρώνης, στούς μαθητάς τῆς Ἀθήνας, μιλώντας τους στήν Πνύκα.

●Πέρασαν τά χρόνια, ἡ Πάτρα ἒγινε καί πάλι ὁ ὠραῖος τῆς Ἑλλάδος ὀφθαλμός.

Ἡ χαρά ἐκάλυψε τῆς λύπης τά δάκρυα.

Ὁ ἣλιος ἐκάλυψε τό ἒρεβος καί τόν φόβο τῆς νυκτός.

Ἡ πρόοδος ἐθεράπευσε τίς πληγές τῶν φρικτῶν ἐρειπίων.

Οἱ Πατρινοί ὓψωσαν Ναό στόν Πολιοῦχο, ζηλευτό καί περιάκουστο σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο.

Ὃμως ἡ λήθη ἒκανε κι αὐτή τήν δουλειά της καί θέλησε νά πάρῃ τό δικό της μερίδιο. Πέρασαν χρόνια. Οἱ ἱστορικές σελίδες, φύλαξαν κρυμμένη στοργικά τήν ἀλήθεια καί ἀτόφια τά γεγονότα, γραμμένα μέ τό αἷμα καί τό πνεῦμα τῶν χιλιάδων, σφαγιασθέντων, ἀνασκολωπισθέντων, ἐξανδραποδισθέντων Πατρινῶν.

Δειλά καί ἁπλᾶ, πολύ ταπεινά γινόταν τό μνημόσυνο, τοῦ Ἐθνομάρτυρα Παπα- Γιώργη τῆς Ἀλεξιώτισσας, μέ μόνους τούς Παπάδες τῆς Ἐκκλησιᾶς κάθε χρόνο τήν Κυριακή τῶν Βαΐων καί στεφάνι κατετίθετο μπροστά στό Μνημεῖο πού ὓψωσε γιά τοῦ Παπᾶ τήν ἡρωική θυσία ἡ Ἀχαϊκή Ἑταιρεία Πατρῶν (Ἱστορική καί Ἐθνολογική Ἑταιρεία ὡς ὀνομάζεται σήμερα) ἀποτίουσα φόρον τιμῆς καί εὐγνωμοσύνης στόν ἣρωα καί μάρτυρα Ἱερέα.

Ὃμως ἂν ἰσχύῃ τό «οὐδέν κρυπτόν ὑπό τόν ἣλιον» καί ἐάν ἡ πραγματικότητα βεβαιώνει ὃτι ὁ Θεός τούς μάρτυρες αὐτοῦ καί μέ παρέλευσιν αἰώνων φανερώνει κατά τό σχέδιον Αὐτοῦ τό σωτήριον καί τήν θείαν Οἰκονομία, τό αὐτό ἲσχυσε καί γιά τά ἐθελόθυτα σφάγια, τά θύματα τῆς Τουρκικῆς βαρβαρικῆς θηριωδίας πού λίπαναν μέ ποταμούς αἱμάτων τήν γῆ, πού πρῶτος πότισε μέ τό δικό του αἷμα ὁ Πρωταπόστολος Ἀνδρέας.

Ἡ σπίθα, ἡ κρυμμένη στή στάχτη, ἡ δόξα ἡ κρυμμένη στίς σελίδες τῶν βιβλίων τῆς ἱστορίας, ἒγιναν φλόγα καί τίς καρδιές τῶν νεωτέρων Πατρινῶν, ἀπογόνων ἡρώων καί μαρτύρων ἒφλεξαν καί ἦλθαν νά προσθέσουν σφρῖγος καί ἐνθουσιασμό καί στίς δικές μας καρδιές. Κοντά στήν λαμπρή ἀναβίωση τῆς μνήμης τοῦ Παπα- Γιώργη, τήν θυσία του ὁποίου καί τῶν ἂλλων Πατρινῶν, τῶν προμνημονευθέντων θυμάτων τῆς τουρκικῆς θηριωδίας πού ἐκάναμε μέ τήν ἒλευσή μας στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, στήν Ἀλεξιώτισσα, μέ Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία καί ἱερά Μνημόσυνα, πρόσθεσαν τήν δική τους πρωτοβουλία, τήν ὁποία υἱοθετήσαμε καί μέ συγκίνηση καί ἐνθουσιασμό, ὑπό τήν αἰγίδα μας περιεβάλαμε καί τόν παλμό τους καί τό σφρῖγος καί τίς ἐνέργειές τους ἐνισχύσαμε, ὣστε νά ξαναζωντανέψῃ ἡ ἡρωική τῶν προγόνων μας θυσία καί τό χρέος καί ἡ εὐγνωμοσύνη νά ἀποδοθῇ καί νά ἀποδίδεται, μέ πορεῖες μνήμης καί δρόμους θυσίας καί δεήσεις καί μνημόσυνα, τόσο μπροστά στήν προτομή τοῦ ἀγνοῦ καί ἀνιδιοτελοῦς, τοῦ μεγάλου ἣρωος, Ἰωάννου Παπαδιαμαντοπούλου, στά Ταμπάχανα, ὁ ὁποῖος καί τήν περιουσία του ὑπέρ Πατρίδος διέθεσε καί τήν ζωή του γιά τήν ἐλευθερία τοῦ Γένους προσέφερε, καταλιπών τό αἷμα του στό μυριοδόξαστο Μεσσολόγγι, ἀλλά καί προσευχές καί ἒκφραση τιμῆς σέ τοῦτο τό μνημεῖο πού ἡ εὐγνωμοσύνη τῶν Πατρέων ἒστησε γιά τόν Δεσπότη τῶν Πατρῶν, τόν Ἐθνεγέρτη Γερμανό καί τούς συναγωνιστάς του Κληρικούς καί Λαϊκούς, Προκρίτους καί τούς ἂλλους Ἓλληνες, πού ἓνωσαν τίς καρδιές τους καί τήν ρωμαλαιότητα τῶν δυνάμεών τους, γιά τήν πίστη καί τήν πατρίδα.

Εὐγνωμόνως γιά μιά ἀκόμη φορά εὐχαριστῶ τόν Σύλλογο «Μωραΐτες ἐν Χορῷ», τά ἀγόρια καί τά κορίτσια, οἱ ὁποῖοι ὂχι μόνο τήν θυσία τῶν 10.000 καί πλέον Πατρινῶν τιμοῦν καί εἰς πανηγυρισμόν συνεγείρουν, ἀλλά καί τήν ἀναπαράσταση, τῆς ὑψώσεως τῆς Σημαίας καί τῆς ὁρκωμοσίας ἀπό τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, στόν ἁγιασμένο αὐτό τόπο κάθε χρόνο ἀναβιώνουν.

Εὐχαριστῶ ἀπό τήν θέση αὐτή καί μέσα ἀπό τήν καρδιά μου, ὃλους τούς Πατριωτικούς Συλλόγους ἀπό τήν Πάτρα καί ἀλλοῦ, πού ἢλθατε ἀπόψε γιά νά τιμήσουμε τούς ἣρωας καί μάρτυρας Πατρινούς προγόνους μας, ἀλλά καί ὃλους ὃσοι εὐκλεῶς ἀγωνίστηκαν καί ἡρωικῶς ἒπεσαν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος.

Προκειμένου αὐτός ὁ ἑορτασμός νά ἑδραιωθῇ καί νά παγιωθῇ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ὁρίσαμε νά πραγματοποιῆται κατ’ ἒτος τήν Ε’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, μιά Κυριακή πρό τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, ἀφοῦ ἡ σφαγή τῶν Πατρέων, ἂρχισε τήν Κυριακή τῶν Βαΐων 1821 καί διήρκεσε μέχρι καί τήν Μεγάλη Παρασκευή τοῦ ἒτους ἐκείνου.

Στόν αὒλειο δέ χῶρο τοῦ μεγαλοπρεποῦς Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Πολιούχου τῶν Πατρῶν, ἡ Ἱερά Μητρόπολις, ἒστησε μνημεῖον δόξης, ἀφ’ ἑνός μέν γιά νά τιμηθοῦν οἱ ἣρωες, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιά νά διδάσκωνται οἱ ἐπιγενόμενοι.

Πρός περαιτέρω δέ ἀνάδειξιν καί κατωχύρωσιν αὐτοῦ τοῦ
ἑορτασμοῦ, μέ αἲτημά μας πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προκαλέσαμε Συνοδικήν Ἀπόφασιν, ὣστε ἐπισήμως πλέον νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη τῶν φρικτοῖς μαρτυρίοις τελειωθέντων Πατρέων, ὑπό τῶν βαρβαρικῶν ὀρδῶν τοῦ Γιουσούφ Πασᾶ.

Ἀγαπητοί μου, οἱ Ἓλληνες ἦταν τότε λίγοι ὃμως τόσο πολλοί.

Ἦταν ἀδύναμοι ὑλικά, ὃμως τόσο δυνατοί ψυχικά.

Ἦταν ἀγωνισταί μέ λιανοντούφεκα, ἐναντίον μιᾶς ὁλόκληρης αὐτοκρατορίας. Ὃμως ὓψωσαν τά στήθη τους γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος μας.

Δέν εἶχαν οὒτε τά ἀπαραίτητα γιά νά ζήσουν καί ὃμως δέν πούλησαν τά πρωτοτόκιά τους, ἀντί πινακίου φακῆς, ὃπως δυστυχῶς πράττομε σήμερα.

Δέν εἶχαν οὒτε τά ἀπαραίτητα νά μεγαλώσουν τά παιδιά τους καί ὃμως, ἦταν πολύτεκνοι γιά νά μήν ἐξαφανισθῇ ἡ σειριά μας, τό Ἒθνος μας, ἐν ἀντιθέσει μέ τούς σημερινούς Ἓλληνες πού βιώνομε τό ὀξύτατο δημογραφικό πρόβλημα στή χώρα μας.

Ὑπερασπιζόμενοι 400 χρόνια καί γιά ἂλλες περιοχές 500 τά ἱερά καί τά ὃσιά μας καί τήν ὑπόσταση τήν πνευματική καί γεωγραφική τῆς Πατρίδος μας, ὑπερασπίζοντο καί αὐτήν ταύτην τήν ὑπόστασιν τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία σπανίως ἢ καί καθόλου ἀνεγνώρισε αὐτήν τήν ὑψίστης σημασίας προσφοράν τῆς Ἑλλάδος καί πάντοτε ἐπιλήσμων ἐφάνη αὐτῆς τῆς ὀφειλῆς. Ὃμως δυστυχῶς σέ λίγο θά θρηνῇ διά τά φρικτά ἀποτέσματα τῆς μουσουλμανοποιήσεώς της.

Παιδιά μου εὐλογημένα,

Δέ μᾶς φοβίζει τίποτα σήμερα περισσότερο ἀπό τήν ἀδράνεια καί ἀδιαφορία, ἡ ὁποία διακατέχει τούς νεοέλληνες.

Τήν εὐθύνη ἒχομε ὃλοι μας, γιατί ἀνεχτήκαμε τόσα χρόνια, ἀδιαμαρτήρητα, αὐτή τήν ὀργανωμένη καί ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια, ἀπαξιώσεως τῶν πάντων, στό ὂνομα μιᾶς ἲδεοληψίας καί μιᾶς κουλτούρας ἡ ὁποία οὐδεμίαν σχέσιν ἒχει μέ τίς ρίζες καί τούς ἀγῶνες τοῦ Ἒθνους μας.

Ὂμως ποτέ δέν εἶναι ἀργά.

Ἡ φωνή τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου καί δι’ αὐτή τήν περίπτωση εἶναι ἐπίκαιρη.

«Ὣρα ἡμᾶς ἢδη ἐξ’ ὓπνου ἐγερθῆναι».(Ρωμ, ΙΓ, 11)

Καιρός νά ξυπνήσωμε.

Καιρός νά βροῦμε τόν χαμένο ἐνθουσιασμό.

Καιρός νά μελετήσωμε τήν ἱστορία μας.

Καιρός νά ἀγωνιστοῦμε γιά τά δίκαια τῆς Πατρίδος μας.

Καιρός νά ἀποτινάξωμε τόν ὁποιοδήποτε ζυγό καί τήν ὃποια σκλαβιά ἐπιχειροῦν νά μᾶς ἐπιβάλλουν.

Καιρός νά βροντοφωνάξωμε ὂχι μόνο μέ τό στόμα, ἀλλά ἀπό τῆς καρδιᾶς μας τά τρίσβαθα.

Ζήτω ἡ Ἑλλάδα!

Ζήτω ἡ Πάτρα μας, μέ τά ἀγωνιστικά της νειάτα.