Ἕνας νεαρὸς πλούσιος πλησίασε τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ρώτησε τί καλὸ πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ εἰσέλθει στὴν αἰώνια ζωή. Ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε νὰ φυλάττει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. «Οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Κυριακὴ ΙΒ΄ Ματθαίου).

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του βαθύτατη τὴν ἐπιθυμία γιὰ ζωή. Ἀποστρέφεται τὴν ἰδέα τοῦ θανάτου. Ἐπιστρατεύει κάθε μέσο γιὰ νὰ παρατείνει, ὅσο γίνεται, τὴ ζωή. Ποθεῖ τὴν ἀθανασία, νὰ ζήσει αἰώνια. Καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐπιβιώνει, ἀλλὰ νὰ ζεῖ καλά. Δὲν ὑπάρχει δυνατότερη ἐπιθυμία στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία γιὰ ζωή. Ὁ πλούσιος ποὺ ρώτησε τὸν Χριστὸ ἐξέφρασε τὸν πανανθρώπινο πόθο γιὰ συνεχῆ, ἀτελεύτητη, χαρούμενη ζωή.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὸν κόσμο γιὰ νὰ ζήσει. «Ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα» (Σοφ. Σολ. 1, 14). Γιὰ νὰ ὑπάρχουν αἰώνια. Δὲν ὑπῆρχε μέσα σ’ αὐτὰ ὁ ἰὸς τοῦ ὀλέθρου, τῆς ἀπώλειας. Ἔβαλε τὸν ἄνθρωπο στὸν Παράδεισο, στὶς καλύτερες συνθῆκες ζωῆς. Μὰ ὁ ἄνθρωπος ἐξ ἀρχῆς διάλεξε ἕνα δικό του τρόπο γιὰ νὰ ἔχει συνέχεια ζωῆς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποτύχει οἰκτρὰ καὶ ἀντὶ τῆς ζωῆς νὰ καταντήσει στὸν θάνατο. Καὶ ἐνῷ βλέπει τὸ ἀτελέσφορο τῶν ἐνεργειῶν του, συνεχίζει ἀκάθεκτος τὴν ἴδια τακτική, σὰν τυφλὸς ποὺ δὲν βλέπει τὸν γκρεμὸ στὸ τέλος τοῦ δρόμου του.

Ὅμως ὁ Χριστὸς διατρανώνει ὅτι μόνο κοντά του ὑπάρχει ζωή. Οἱ τεχνικὲς λύσεις γιὰ παράταση ζωῆς ποὺ ἐπινοεῖ ὁ ἄνθρωπος ἔχουν ὅλες ἡμερομηνία λήξης. Ὁ Χριστὸς ταυτίζεται μὲ τὴ ζωή. Εἶναι ὅλα ὅσα ἀπαρτίζουν μιὰ πλήρη ποιοτικὰ καὶ ἀτέρμονη χρονικὰ ζωή. Εἶμαι, λέγει, ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἀνάσταση, ἡ ζωή. Καὶ ὅσοι τὸν ἔζησαν ἀπὸ κοντά, τὸ βεβαιώνουν. «Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν», γράφει ὁ ἐγγύτερος μαθητής του, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης. «Ἡ ζωὴ ἐν τῷ Υἱῷ ἐστιν. Ὁ ἔχων τὸν Υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν. Ὁ μὴ ἔχων τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει» (Ἰω. 1, 4. Α΄ Ἰω. 5, 11-12).

Πῶς γίνεται ὅμως νὰ ἔχει κανεὶς τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ; Μὲ τὸν ἁπλὸ τρόπο ποὺ ὑποδεικνύει ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς στὸν πλούσιο νεανίσκο. Ἂν θέλεις νὰ γίνεις μέτοχος τῆς ἀτελεύτητης ζωῆς, «τήρησον τὰς ἐντολάς». Ἐπειδή, ὅ,τι μᾶς παρακινεῖ νὰ κάνουμε ὁ Θεός, εἶναι σωτήριο. «Τὰ ρήματα», τὰ λόγια ποὺ ἐγὼ σᾶς λέγω, «Πνεῦμά ἐστιν καὶ ζωή ἐστιν». Καὶ ὅταν ἄλλοι ἔφευγαν ἀπὸ τὸν Χριστό, οἱ ἀπόστολοι ἔλεγαν: Ἐμεῖς δὲν φεύγουμε, γιατὶ ἔχουμε καταλάβει ὅτι τὰ λόγια σου ὁδηγοῦν στὴν αἰώνια ζωή, πράγμα ποὺ δὲν θὰ τὸ βροῦμε πουθενὰ ἀλλοῦ (Ἰω. 6, 63-68). Τηρώντας λίγο-λίγο τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἐρχόμαστε σὲ σχέση μαζί του, μετέχουμε βαθμηδὸν στὴ δική του ἀληθινὴ ζωή.

Τί γίνεται ὅμως, ἂν δὲν τὸ κάνουμε αὐτό; Οἱ ἄνθρωποι τότε εἴμαστε ἀποξενωμένοι, «ἀπηλλοτριωμένοι τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ». Ἡ πώρωση τῆς καρδιᾶς φέρνει σκοτισμὸ στὴ διάνοιά μας, ἄγνοια καὶ ἀναισθησία, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν κατὰ κόρο παράδοση στὴν ἀκολασία καὶ τὴν κάθε ἀκαθαρσία. Ἔχουμε ἔτσι «τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης». Ἀλλὰ σκοπός μας εἶναι νὰ ἐνδυθοῦμε «τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα» (Ἐφ. 4, 17-23).

Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔπλασε γιὰ νὰ μᾶς μεταδώσει ὄχι ἁπλῶς ζωή, ἀλλὰ περίσσευμα, ἀφθονία ζωῆς (Ἰω, 10, 10). Τέτοια, ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβει ὁ νοῦς μας.

Γιατί δὲν δοκιμάζουμε μὲ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς ὑποδεικνύει;