Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2020
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ
Γεννήθηκε τήν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί θεοφοβούμενους. ῏Ηταν τό πέμπτο ἀπό τά 7 παιδιά τῆς οἰκογενείας του. Τόν πατέρα του τόν ἔλεγαν Δῆμο καί τή μητέρα του Βασιλική. Τόν ὀνόμασαν Ἀναστάσιο.
Ἀπό μικρός χαιρόταν νά βρίσκεται πρωΐ-πρωΐ στήν Ἐκκλησία καί νά βοηθᾶ τόν Ἱερέα στά ἱερατικά του καθήκοντα. Κι ὅταν τά ἄλλα παιδιά σάν παιδιά ἔπαιζαν διάφορα παιχνίδια, αὐτός ἔφτιαχνε ἄμφια καί εὐαγγέλια γιά νά κάνει τόν Ἱερέα. Μικρό παιδί ἡ γιαγιά του τοῦ μάθαινε διάφορες προσευχές νά ἀποστηθίζει καί ἰδιαίτερα τόν 50ό ψαλμό «Ἐλέησόν με, ὁ Θεός...». ῞Οταν δέ ἔφθανε στίς λέξεις «διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι», τίς ἐπαναλάμβανε πολλές φορές. ῎Ενδειξη τῆς ἱερατικῆς του κλίσεως.
Εἶχε μεγάλο πόθο νά μάθει γράμματα. Νά σπουδάσει τήν ἱερή ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας. Νά γίνει ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. ῏Ηταν ὅμως τόσο φτωχός ὥστε οἱ γονεῖς του δέν μποροῦσαν νά τοῦ ἀγοράσουν οὔτε ἕνα τετράδιο. Προσεύχεται στόν Θεό μέ πίστη καί παίρνει τή μεγάλη ἀπόφαση. Ὁ 14χρονος νέος ζητᾶ τήν εὐχή τῶν γονιῶν του καί φεύγει γιά τήν Κωνσταντινούπολη, στήν ὁποία τότε ἀνθοῦσε ὁ Ἑλληνισμός. Ἐκεῖ ἐργάζεται ἀλλά τά χρήματα πού παίρνει εἶναι τόσο λίγα ὥστε δέν ἐπαρκοῦν οὔτε παπούτσια καί ροῦχα νά ἀγοράσει. ῎Εχει ὅμως πίστη. Γι᾿ αὐτό ἀποφασίζει νά γράψει γράμμα στόν Χριστό καί νά Τοῦ ἀναφέρει τίς ἀνάγκες του. Γράφει λοιπόν τό γράμμα καί ἑτοιμάζει τόν φάκελλο γιά νά τό στείλει. Καί ἡ διεύθυνση; Πρός τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Εἰς τόν οὐρανόν.
Καθώς ἑτοιμάζεται νά τό ταχυδρομήσει, συναντᾶ τόν πλαϊνό καταστηματάρχη πού τόν γνώριζε καί τόν ἀγαποῦσε. Ποῦ πηγαίνεις, Ἀναστάσιε; Στό ταχυδρομεῖο, ἀπάντησε, νά ταχυδρομήσω αὐτό τό γράμμα. Δῶσ’ μου το, τοῦ λέει, νά τό ρίξω ἐγώ διότι πηγαίνω πρός τά ἐκεῖ. Ὁ γείτονας καθώς τό παίρνει, δοκιμάζει ἔκπληξη ὅταν βλέπει ποιός εἶναι ὁ παραλήπτης τῆς ἐπιστολῆς. Ἀνοίγει ἀπό περιέργεια τό γράμμα καί βλέπει ὅτι ζητοῦσε χρήματα γιά νά ἀγοράσει ροῦχα καί παπούτσια. Συγκινημένος ὁ γείτονας, τοῦ δίνει ἐκεῖνος τά χρήματα πού ζητοῦσε. Τό ἀφεντικό του ὅμως νόμισε ὅτι τά ἔκλεψε ἀπό τό κατάστημά του. Γι᾿αὐτό τόν ξυλοκόπησε ἄγρια χωρίς νά ὑποψιάζεται ὅτι ἔδερνε ἕναν αὐριανό Ἅγιο.
῞Οταν ἔγινε 22 χρονῶν πηγαίνει σάν δάσκαλος στή Χίο. Ἀκούραστος συγκεντρώνει τούς χριστιανούς καί τούς διδάσκει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. «Ἐπιθυμεῖς νά σκορπίσεις τήν εἰρήνη;», ἔλεγε. «Ν’ ἀγαπᾶς».
Μετά ἀπό 7 χρόνια μελέτης, ἀσκήσεως καί προσευχῆς, γίνεται μοναχός μέ τό ὄνομα Λάζαρος στή Νέα Μονή τῆς Χίου. Φλέγεται ἡ ψυχή του νά ἐντρυφᾶ στά μυστήρια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί παράλληλα νά διαδίδει τό εὐαγγέλιο στούς ἀδελφούς του.
Μέ ἐπίγνωση τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματος τῆς ῾Ιερωσύνης χειροτονεῖται Διάκονος στίς 15 Ἰανουαρίου 1877 ἀπό τόν τότε Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο καί ὀνομάζεται Νεκτάριος. Μέ τό ὄνομα αὐτό θά τόν γνωρίσει ὅλος ὁ κόσμος καί μέ αὐτό θά λάβει τήν χάρη τοῦ ἁγιασμοῦ. Τά τρία χρόνια πού ἀσκήτευσε στό Μοναστήρι ἄφησε φήμη Ἁγίου ἀνθρώπου σ᾿ ὅλο τό μυροβόλο νησί.
Ὁ πόθος του νά σπουδάσει παραμένει. Γι᾿ αὐτό ἔρχεται στήν Ἀθήνα κι ἐκεῖ γνωρίζεται μέ ἕναν πλούσιο, τόν Ἰωάννη Χωρέμη, ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει νά τόν βοηθήσει νά ὁλοκληρώσει τῆς γυμνασιακές του σπουδές καθώς καί τήν Θεολογική σχολή Ἀθηνῶν.
Ἀφοῦ τελείωσε, ἐπιστρέφει στήν Ἀλεξάνδρεια καί ὁ Πατριάρχης τό 1886 τόν χειροτονεῖ Πρεσβύτερο καί τόν τοποθετεῖ στή θέση τοῦ Πατριαρχικοῦ ᾿Επιτρόπου Καΐρου.
Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1889 χειροτονεῖται Μητροπολίτης Πενταπόλεως σέ ἡλικία 43 ἐτῶν. Εὐγνωμονεῖ καί δοξάζει τόν Θεό γιά τή νέα αὐτή δωρεά. «Κύριε, ἔλεγε, γιατί μέ ἀνεβίβασες σ᾿ αὐτό τό μεγάλο ἀξίωμα; Ἐγώ σοῦ ζήτησα νά γίνω μόνον Θεολόγος καί ὄχι Μητροπολίτης μέ τόσες τιμές. ᾿Εγώ σοῦ ζήτησα νά γίνω ἕνας ἁπλός ἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου Σου καί Σύ τώρα μέ δοκίμασες μέ τά φθαρτά καί μάταια πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Καλλιέργησε μέσα μου τήν ταπεινοφροσύνη...» Στή νέα του διακονία ἐργάσθηκε μέ ἔνθεο ζῆλο καί αὐταπάρνηση. Οἰ ἀντίζηλοί του ὅμως τόν κατηγόρησαν στόν Πατριάρχη Σωφρόνιο ὅτι συνομωτεῖ γιά νά πάρει τόν πατριαρχικό θρόνο Ἀλεξανδρείας. Ὁ Πατριάρχης στήν ἀρχή δέν δίνει σημασία στίς διαδόσεις αὐτές, ἀλλά τελικά πείθεται στίς ὀργανωμένες συκοφαντίες ἐναντίον τοῦ Νεκταρίου καί ἔτσι ὁ ἅγιος διατάχθηκε νά παραιτηθεῖ καί νά ἐγκαταλείψει τήν γῆ τῆς Αἰγύπτου.
Μετά τήν ἀναχώρησή του, 4 Μαΐου 1890 ἦλθε στήν Ἀθήνα καί μπαίνει στό στάδιο μεγάλων δοκιμασιῶν. ᾿Εξόριστος, διωγμένος, προσεύχεται νά βγεῖ ἀπό τίς μεγάλες δυσκολίες πού συναντᾶ. Πολλές φορές μένει νηστικός. Περνάει παγωμένος τά βράδια. Νιώθει τήν ἐγκατάλειψη τῶν ἀνθρώπων. Τόν Φεβρουάριο τοῦ 1891 καταφέρνει νά διορισθεῖ ἱεροκήρυκας στό νομό Εὐβοίας καί ἀργότερα στό Νομό Φθιώτιδας. Ὁ μεγάλος ἱεράρχης διορίζεται ὡς ἁπλός ἱεροκήρυκας. Ἀφοσιώνεται στό ἔργο του, γίνεται ο πατέρας τῶν φτωχῶν, τῶν ἀρρώστων καί τῶν κατατρεγμένων.
Τήν 1 Μαΐου 1894 ἀναλαμβάνει διευθυντής τῆς Ριζαρείου ᾿Εκκλησιαστικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν. Ἡ παρουσία του ἐπί 14 ἔτη στή σχολή προκάλεσε ἄριστη ἐντύπωση. Οἱ μαθητές του ἔνιωθαν τήν ἁγιότητα του, ἔβλεπαν τή γλυκύτητα καί τήν σοφία τῶν λόγων του, τήν ἁπλότητά του, τό ἄκακο ὕφος του, τή βαθιά του ταπείνωση, τή μεγάλη του μόρφωση. ῞Οταν τά παιδιά ἔκαναν ἀταξίες, τιμωροῦσε τόν ἑαυτό του. ᾿Εργαζόταν ἀδιάκοπα, ἔγραφε βιβλία, προσευχόταν, ἔγραφε ὕμνους, ἔψαλλε. Στό Ναό τῆς Σχολῆς σάν μαγνήτης συγκέντρωνε πολύ κόσμο κάθε Κυριακή. Μέ τά κηρύγματά του συνήρπαζε τό λαό τῆς Ἀθήνας καί τοῦ Πειραιά.
Τό 1908 ἀποσύρεται στήν Μονή Ἁγίας Τριάδος, στήν Αἴγινα, τήν ὁποία ἵδρυσε ὁ ἴδιος τό 1904. Στήν Μονή αὐτή μελετοῦσε, ἔγραφε βιβλία, ἔκανε μέ ταπείνωση διάφορες χειρωνακτικές δουλειές. Ὅταν λειτουργοῦσε, δέν πατοῦσε στή γῆ, πετοῦσε στά οὐράνια ὕψη. Προσευχόταν ἀγγελικά, ἔβρεχε μέ ἄφθονα δάκρυα τόν Τίμιο Σταυρό τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Κλῆρος καί λαός τρέχουν στό μοναστήρι του. Μέ πολλή ἀγάπη ὁ Ἅγιος παρηγοροῦσε, συμβούλευε, ἐνδυνάμωνε. Ὅταν κάποτε τόν ἐπισκέφθηκε ἕνας φτωχός φοιτητής μέ φθαρμένα παπούτσια, ἔβγαλε τά δικά του μοναδικά παπούτσια καί τοῦ τά ἔδωσε.
Τό 1908 ἀρρωσταίνει καί γιά ἑνάμισι χρόνο κρύβει τήν ἀρρώστια του.῾Υπομένει μέ καρτερία τούς πόνους του. Παίρνει τήν πληροφορία ὅτι πλησιάζει τό τέλος του. Κάποια μέρα ἔξω ἀπό τή Μονή ὑψώνει τά μάτια του στόν οὐρανό καί βυθίζεται σέ ἔκσταση. Σπογγίζει τά δακρυσμένα μάτια του καί λέει: «ἄς εὐλογήσω τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος γιά τελευταία φορά».
Σέ λίγο εἰσάγεται κατάκοιτος στό Ἀρεταίειο Νοσοκομεῖο Ἀθηνῶν καί ὑποφέρει τούς πόνους του. Τό βράδυ τῆς 8ης Νοεμβρίου 1920 μέ γαλήνια συνείδηση, 74 ἐτῶν, ἀναχωρεῖ γιά τήν ἄλλη ζωή. Μιά δυνατή εὐωδία γέμισε τό δωμάτιο του. Οἱ ἰατροί καί τό προσωπικό τοῦ Νοσοκομείου μέ συγκίνηση τίμησαν τό λείψανο τοῦ Ἁγίου. Καθώς ἀκούμπησαν τή φανέλλα του στόν διπλανό ἄρρωστο, αὐτός ἔγινε ἀμέσως ἐντελῶς καλά. ᾿Επί 48 ὧρες πού διήρκησε τό λαϊκό προσκήνυμα, ἀπό τό ἱερό λείψανο ἔτρεχε ἀδιάκοπα μύρο. Τό λείψανο μεταφέρεται στήν Αἴγινα γιά νά κηδευθεῖ καί τό νησί πλημμυρίζει ἀπό εὐλαβεῖς πιστούς. Τό ἅγιο σῶμα του ἐνταφιάζεται μέσα στό μοναστήρι δίπλα στό πεῦκο ποῦ εἶχε φυτεύσει.
Μετά ἀπό 6 μῆνες, τόν Μάιο τοῦ 1921 ἡ Ριζάρειος Σχολή ἀφιερώνει ἐπιτύμβια πλάκα καί κατά τήν τοποθέτηση ἀποφασίζουν νά ἀνοίξουν τόν τάφο. Ἀντικρίζουν μέ θαυμασμό τό σῶμα ἀδιάλυτο, ἀπό τό ὁποῖο ἀνέβλυζε μύρο ἐπί 48 ὧρες. Ἡ εὐωδία γέμισε τό μοναστήρι. Μετά ἀπό 3 χρόνια ἄνοιξαν πάλι τόν τάφο. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κι ἄλλοι πολλοί ἀντικρίζουν πάλι ἄφθορο τό σῶμα του. Τό 1953 γίνεται ἡ ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του. Κατά παραχώρηση Θεοῦ τό σῶμα του εἶχε διαλυθεῖ, ὅπως ἔγινε σέ πολλούς ἁγίους γιά νά κυκλοφοροῦν τά τίμια λείψανα καί νά φέρουν εὐλογία σ᾿ ὅλο τόν κόσμο. Γιατί ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶναι κατεξοχήν θαυματουργός Ἅγιος. Ἐπιτελεῖ διαρκῶς τόσα θαύματα ὥστε νά διακηρύσσεται γι᾿ αὐτόν ὅτι: «οὐδέν ἀνίατον διά τόν Ἅγιον Νεκτάριον». Καί προστρέχουν στό ἅγιο σκήνωμά του πλήθη πιστῶν γιά νά ζητήσουν τήν ἴαση καί τήν εὐλογία του. Στίς 20 Ἀπριλίου 1961 γίνεται ἡ ἐπίσημη ἀναγνώρισή του ὡς Ἁγίου. Ἄς ἔχουμε ὅλοι μας τίς εὐχές καί τίς εὐλογίες του.
Ἀπό μικρός χαιρόταν νά βρίσκεται πρωΐ-πρωΐ στήν Ἐκκλησία καί νά βοηθᾶ τόν Ἱερέα στά ἱερατικά του καθήκοντα. Κι ὅταν τά ἄλλα παιδιά σάν παιδιά ἔπαιζαν διάφορα παιχνίδια, αὐτός ἔφτιαχνε ἄμφια καί εὐαγγέλια γιά νά κάνει τόν Ἱερέα. Μικρό παιδί ἡ γιαγιά του τοῦ μάθαινε διάφορες προσευχές νά ἀποστηθίζει καί ἰδιαίτερα τόν 50ό ψαλμό «Ἐλέησόν με, ὁ Θεός...». ῞Οταν δέ ἔφθανε στίς λέξεις «διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι», τίς ἐπαναλάμβανε πολλές φορές. ῎Ενδειξη τῆς ἱερατικῆς του κλίσεως.
Εἶχε μεγάλο πόθο νά μάθει γράμματα. Νά σπουδάσει τήν ἱερή ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας. Νά γίνει ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. ῏Ηταν ὅμως τόσο φτωχός ὥστε οἱ γονεῖς του δέν μποροῦσαν νά τοῦ ἀγοράσουν οὔτε ἕνα τετράδιο. Προσεύχεται στόν Θεό μέ πίστη καί παίρνει τή μεγάλη ἀπόφαση. Ὁ 14χρονος νέος ζητᾶ τήν εὐχή τῶν γονιῶν του καί φεύγει γιά τήν Κωνσταντινούπολη, στήν ὁποία τότε ἀνθοῦσε ὁ Ἑλληνισμός. Ἐκεῖ ἐργάζεται ἀλλά τά χρήματα πού παίρνει εἶναι τόσο λίγα ὥστε δέν ἐπαρκοῦν οὔτε παπούτσια καί ροῦχα νά ἀγοράσει. ῎Εχει ὅμως πίστη. Γι᾿ αὐτό ἀποφασίζει νά γράψει γράμμα στόν Χριστό καί νά Τοῦ ἀναφέρει τίς ἀνάγκες του. Γράφει λοιπόν τό γράμμα καί ἑτοιμάζει τόν φάκελλο γιά νά τό στείλει. Καί ἡ διεύθυνση; Πρός τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Εἰς τόν οὐρανόν.
Καθώς ἑτοιμάζεται νά τό ταχυδρομήσει, συναντᾶ τόν πλαϊνό καταστηματάρχη πού τόν γνώριζε καί τόν ἀγαποῦσε. Ποῦ πηγαίνεις, Ἀναστάσιε; Στό ταχυδρομεῖο, ἀπάντησε, νά ταχυδρομήσω αὐτό τό γράμμα. Δῶσ’ μου το, τοῦ λέει, νά τό ρίξω ἐγώ διότι πηγαίνω πρός τά ἐκεῖ. Ὁ γείτονας καθώς τό παίρνει, δοκιμάζει ἔκπληξη ὅταν βλέπει ποιός εἶναι ὁ παραλήπτης τῆς ἐπιστολῆς. Ἀνοίγει ἀπό περιέργεια τό γράμμα καί βλέπει ὅτι ζητοῦσε χρήματα γιά νά ἀγοράσει ροῦχα καί παπούτσια. Συγκινημένος ὁ γείτονας, τοῦ δίνει ἐκεῖνος τά χρήματα πού ζητοῦσε. Τό ἀφεντικό του ὅμως νόμισε ὅτι τά ἔκλεψε ἀπό τό κατάστημά του. Γι᾿αὐτό τόν ξυλοκόπησε ἄγρια χωρίς νά ὑποψιάζεται ὅτι ἔδερνε ἕναν αὐριανό Ἅγιο.
῞Οταν ἔγινε 22 χρονῶν πηγαίνει σάν δάσκαλος στή Χίο. Ἀκούραστος συγκεντρώνει τούς χριστιανούς καί τούς διδάσκει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ. «Ἐπιθυμεῖς νά σκορπίσεις τήν εἰρήνη;», ἔλεγε. «Ν’ ἀγαπᾶς».
Μετά ἀπό 7 χρόνια μελέτης, ἀσκήσεως καί προσευχῆς, γίνεται μοναχός μέ τό ὄνομα Λάζαρος στή Νέα Μονή τῆς Χίου. Φλέγεται ἡ ψυχή του νά ἐντρυφᾶ στά μυστήρια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί παράλληλα νά διαδίδει τό εὐαγγέλιο στούς ἀδελφούς του.
Μέ ἐπίγνωση τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματος τῆς ῾Ιερωσύνης χειροτονεῖται Διάκονος στίς 15 Ἰανουαρίου 1877 ἀπό τόν τότε Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο καί ὀνομάζεται Νεκτάριος. Μέ τό ὄνομα αὐτό θά τόν γνωρίσει ὅλος ὁ κόσμος καί μέ αὐτό θά λάβει τήν χάρη τοῦ ἁγιασμοῦ. Τά τρία χρόνια πού ἀσκήτευσε στό Μοναστήρι ἄφησε φήμη Ἁγίου ἀνθρώπου σ᾿ ὅλο τό μυροβόλο νησί.
Ὁ πόθος του νά σπουδάσει παραμένει. Γι᾿ αὐτό ἔρχεται στήν Ἀθήνα κι ἐκεῖ γνωρίζεται μέ ἕναν πλούσιο, τόν Ἰωάννη Χωρέμη, ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει νά τόν βοηθήσει νά ὁλοκληρώσει τῆς γυμνασιακές του σπουδές καθώς καί τήν Θεολογική σχολή Ἀθηνῶν.
Ἀφοῦ τελείωσε, ἐπιστρέφει στήν Ἀλεξάνδρεια καί ὁ Πατριάρχης τό 1886 τόν χειροτονεῖ Πρεσβύτερο καί τόν τοποθετεῖ στή θέση τοῦ Πατριαρχικοῦ ᾿Επιτρόπου Καΐρου.
Τόν Ἰανουάριο τοῦ 1889 χειροτονεῖται Μητροπολίτης Πενταπόλεως σέ ἡλικία 43 ἐτῶν. Εὐγνωμονεῖ καί δοξάζει τόν Θεό γιά τή νέα αὐτή δωρεά. «Κύριε, ἔλεγε, γιατί μέ ἀνεβίβασες σ᾿ αὐτό τό μεγάλο ἀξίωμα; Ἐγώ σοῦ ζήτησα νά γίνω μόνον Θεολόγος καί ὄχι Μητροπολίτης μέ τόσες τιμές. ᾿Εγώ σοῦ ζήτησα νά γίνω ἕνας ἁπλός ἐργάτης τοῦ εὐαγγελίου Σου καί Σύ τώρα μέ δοκίμασες μέ τά φθαρτά καί μάταια πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Καλλιέργησε μέσα μου τήν ταπεινοφροσύνη...» Στή νέα του διακονία ἐργάσθηκε μέ ἔνθεο ζῆλο καί αὐταπάρνηση. Οἰ ἀντίζηλοί του ὅμως τόν κατηγόρησαν στόν Πατριάρχη Σωφρόνιο ὅτι συνομωτεῖ γιά νά πάρει τόν πατριαρχικό θρόνο Ἀλεξανδρείας. Ὁ Πατριάρχης στήν ἀρχή δέν δίνει σημασία στίς διαδόσεις αὐτές, ἀλλά τελικά πείθεται στίς ὀργανωμένες συκοφαντίες ἐναντίον τοῦ Νεκταρίου καί ἔτσι ὁ ἅγιος διατάχθηκε νά παραιτηθεῖ καί νά ἐγκαταλείψει τήν γῆ τῆς Αἰγύπτου.
Μετά τήν ἀναχώρησή του, 4 Μαΐου 1890 ἦλθε στήν Ἀθήνα καί μπαίνει στό στάδιο μεγάλων δοκιμασιῶν. ᾿Εξόριστος, διωγμένος, προσεύχεται νά βγεῖ ἀπό τίς μεγάλες δυσκολίες πού συναντᾶ. Πολλές φορές μένει νηστικός. Περνάει παγωμένος τά βράδια. Νιώθει τήν ἐγκατάλειψη τῶν ἀνθρώπων. Τόν Φεβρουάριο τοῦ 1891 καταφέρνει νά διορισθεῖ ἱεροκήρυκας στό νομό Εὐβοίας καί ἀργότερα στό Νομό Φθιώτιδας. Ὁ μεγάλος ἱεράρχης διορίζεται ὡς ἁπλός ἱεροκήρυκας. Ἀφοσιώνεται στό ἔργο του, γίνεται ο πατέρας τῶν φτωχῶν, τῶν ἀρρώστων καί τῶν κατατρεγμένων.
Τήν 1 Μαΐου 1894 ἀναλαμβάνει διευθυντής τῆς Ριζαρείου ᾿Εκκλησιαστικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν. Ἡ παρουσία του ἐπί 14 ἔτη στή σχολή προκάλεσε ἄριστη ἐντύπωση. Οἱ μαθητές του ἔνιωθαν τήν ἁγιότητα του, ἔβλεπαν τή γλυκύτητα καί τήν σοφία τῶν λόγων του, τήν ἁπλότητά του, τό ἄκακο ὕφος του, τή βαθιά του ταπείνωση, τή μεγάλη του μόρφωση. ῞Οταν τά παιδιά ἔκαναν ἀταξίες, τιμωροῦσε τόν ἑαυτό του. ᾿Εργαζόταν ἀδιάκοπα, ἔγραφε βιβλία, προσευχόταν, ἔγραφε ὕμνους, ἔψαλλε. Στό Ναό τῆς Σχολῆς σάν μαγνήτης συγκέντρωνε πολύ κόσμο κάθε Κυριακή. Μέ τά κηρύγματά του συνήρπαζε τό λαό τῆς Ἀθήνας καί τοῦ Πειραιά.
Τό 1908 ἀποσύρεται στήν Μονή Ἁγίας Τριάδος, στήν Αἴγινα, τήν ὁποία ἵδρυσε ὁ ἴδιος τό 1904. Στήν Μονή αὐτή μελετοῦσε, ἔγραφε βιβλία, ἔκανε μέ ταπείνωση διάφορες χειρωνακτικές δουλειές. Ὅταν λειτουργοῦσε, δέν πατοῦσε στή γῆ, πετοῦσε στά οὐράνια ὕψη. Προσευχόταν ἀγγελικά, ἔβρεχε μέ ἄφθονα δάκρυα τόν Τίμιο Σταυρό τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Κλῆρος καί λαός τρέχουν στό μοναστήρι του. Μέ πολλή ἀγάπη ὁ Ἅγιος παρηγοροῦσε, συμβούλευε, ἐνδυνάμωνε. Ὅταν κάποτε τόν ἐπισκέφθηκε ἕνας φτωχός φοιτητής μέ φθαρμένα παπούτσια, ἔβγαλε τά δικά του μοναδικά παπούτσια καί τοῦ τά ἔδωσε.
Τό 1908 ἀρρωσταίνει καί γιά ἑνάμισι χρόνο κρύβει τήν ἀρρώστια του.῾Υπομένει μέ καρτερία τούς πόνους του. Παίρνει τήν πληροφορία ὅτι πλησιάζει τό τέλος του. Κάποια μέρα ἔξω ἀπό τή Μονή ὑψώνει τά μάτια του στόν οὐρανό καί βυθίζεται σέ ἔκσταση. Σπογγίζει τά δακρυσμένα μάτια του καί λέει: «ἄς εὐλογήσω τά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος γιά τελευταία φορά».
Σέ λίγο εἰσάγεται κατάκοιτος στό Ἀρεταίειο Νοσοκομεῖο Ἀθηνῶν καί ὑποφέρει τούς πόνους του. Τό βράδυ τῆς 8ης Νοεμβρίου 1920 μέ γαλήνια συνείδηση, 74 ἐτῶν, ἀναχωρεῖ γιά τήν ἄλλη ζωή. Μιά δυνατή εὐωδία γέμισε τό δωμάτιο του. Οἱ ἰατροί καί τό προσωπικό τοῦ Νοσοκομείου μέ συγκίνηση τίμησαν τό λείψανο τοῦ Ἁγίου. Καθώς ἀκούμπησαν τή φανέλλα του στόν διπλανό ἄρρωστο, αὐτός ἔγινε ἀμέσως ἐντελῶς καλά. ᾿Επί 48 ὧρες πού διήρκησε τό λαϊκό προσκήνυμα, ἀπό τό ἱερό λείψανο ἔτρεχε ἀδιάκοπα μύρο. Τό λείψανο μεταφέρεται στήν Αἴγινα γιά νά κηδευθεῖ καί τό νησί πλημμυρίζει ἀπό εὐλαβεῖς πιστούς. Τό ἅγιο σῶμα του ἐνταφιάζεται μέσα στό μοναστήρι δίπλα στό πεῦκο ποῦ εἶχε φυτεύσει.
Μετά ἀπό 6 μῆνες, τόν Μάιο τοῦ 1921 ἡ Ριζάρειος Σχολή ἀφιερώνει ἐπιτύμβια πλάκα καί κατά τήν τοποθέτηση ἀποφασίζουν νά ἀνοίξουν τόν τάφο. Ἀντικρίζουν μέ θαυμασμό τό σῶμα ἀδιάλυτο, ἀπό τό ὁποῖο ἀνέβλυζε μύρο ἐπί 48 ὧρες. Ἡ εὐωδία γέμισε τό μοναστήρι. Μετά ἀπό 3 χρόνια ἄνοιξαν πάλι τόν τάφο. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κι ἄλλοι πολλοί ἀντικρίζουν πάλι ἄφθορο τό σῶμα του. Τό 1953 γίνεται ἡ ἀνακομιδή τῶν λειψάνων του. Κατά παραχώρηση Θεοῦ τό σῶμα του εἶχε διαλυθεῖ, ὅπως ἔγινε σέ πολλούς ἁγίους γιά νά κυκλοφοροῦν τά τίμια λείψανα καί νά φέρουν εὐλογία σ᾿ ὅλο τόν κόσμο. Γιατί ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶναι κατεξοχήν θαυματουργός Ἅγιος. Ἐπιτελεῖ διαρκῶς τόσα θαύματα ὥστε νά διακηρύσσεται γι᾿ αὐτόν ὅτι: «οὐδέν ἀνίατον διά τόν Ἅγιον Νεκτάριον». Καί προστρέχουν στό ἅγιο σκήνωμά του πλήθη πιστῶν γιά νά ζητήσουν τήν ἴαση καί τήν εὐλογία του. Στίς 20 Ἀπριλίου 1961 γίνεται ἡ ἐπίσημη ἀναγνώρισή του ὡς Ἁγίου. Ἄς ἔχουμε ὅλοι μας τίς εὐχές καί τίς εὐλογίες του.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(Atom)
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΠΕΡΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΛΥΧΝΟΣ TV-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ
ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ 2022-2023
ΕΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΦΙΛΩΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
Β΄ Κυριακή της Τεσσαρακοστής Βρισκόμαστε, εδώ και λίγες ημέρες, στο στάδιο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Είναι περίοδος αυστηρής νηστεί... -
Ὓμνον στίς εὐσεβεῖς μητέρες, ἒπλεξε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος , ὁμιλώντας κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λε... -
Στό Ἃγιο Ὂρος μετέβη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, προκειμένου νά προστῆ τῆς Ἱερᾶς Πανηγύρεως τοῦ Ἁγίου Ἀποσ... -
Προτοῦ φύγουν τά παιδιά τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Λυκείου γιά τίς διακοπές τῶν Χριστουγέννων, ἐτελέσθη Θεία Λειτουργία στό Παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίο...
Η λίστα ιστολογίων μου
ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ
Δώσε ζωή...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου