ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ &

ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΩΣΣΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

 (Ελ. Βενιζέλου & Οζηρού-TEΡΨΗ) ΤΗΛ. 2610318930

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ :Από το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2020

• ΠΑΙΔΙΑ  από Νήπιο, Ά και΄Β Δημοτικού: Σάββατο 11-12μ.μ. 
• ΜΑΘΗΤΕΣ  από Γ΄-ΣΤ΄Δημοτικού: Σάββατο 10-11π.μ. 
• ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ  από Γ΄-ΣΤ΄Δημοτικού: Σάββατο 11:30-12:30μ.μ. 
• ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ  ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ: Σάββατο 4-5μ.μ. 
• ΜΑΘΗΤΕΣ  ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ: Σάββατο 4:30-5:30μ.μ.       

Ρεαλιστική ἡ ἐποχή μας δέν ἀνέχεται φαντασίες καί παραμύθια, ἔχει καταργήσει τά ταμπού, δέχεται μόνο γεγονότα καί δεδομένα. ῎Ετσι θέλει. Κάθε τι πού ξεφεύγει ἀπό τούς νόμους τῆς φύσεως ἀποτελεῖ σκάνδαλο καί κάθε τι πού δέν ἐξηγεῖται μέ τούς νόμους τῆς λογικῆς συνιστᾶ μωρία. Καί τό πιό παράδοξο πρόβλημα καί ἡ πιό ἀνεξήγητη ἱστορία ἀπό ὅλα ὅσα συνέβησαν μέσα σ᾿ αὐτό τόν κόσμο καί πάνω σ᾿ αὐτή τή γῆ εἶναι χωρίς ἄλλο ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Πῶς Κάποιος πού ἔζησε ὡς ἄνθρωπος καί πέθανε ὡς θνητός, πῶς ξαναπῆρε τή ζωή, ξαναβρῆκε τό σῶμα του, σηκώθηκε ἀπό τόν τάφο καί ζῆ;Πῶς ἀπό τότε μέχρι τώρα καί γιά πάντα ἀπολαμβάνει ὄχι μόνο μέ τήν ψυχή του ἀλλά καί μέ τό σῶμα του ἄφθαρτο μιά ζωή, πού βέβαια δέν εἶναι ἡ γνωστή μας ἀνθρώπινη ζωή, εἶναι ὅμως ζωή, καί μάλιστα ἀνώτερη καί ὡραιότερη;

Τοῦτο τό ἐρώτημα δίκαια πράγματι μπορεῖ νά τυραννᾶ κάθε ἐποχή τόν κάθε ἄνθρωπο, ὅταν γιά πρώτη φορά τό ἀντιμετωπίζει σάν ἕνα πρωτάκουστο νέο, σάν ἕνα πρωτόφαντο θαῦμα, πού ἀξιώνει ὅτι ἀποτελεῖ εὐαγγέλιο, πού παρουσιάζεται νά δείχνει Θεό.Διότι ποιά ἄλλη ἀγγελία εἶναι πιό εὐχάριστη ἀπό τό ὅτι οἱ νεκροί μποροῦν νά ἀναστηθοῦν μέ τά σώματά τους; Καί ποιά ἄλλη ἀπόδειξη φανερώνει πιό καλά τή θεότητα ἀπό τό ὅτι κάποιος μπορεῖ νά ἀναστηθεῖ ἀπό τούς νεκρούς;

῎Αν ἦταν δυνατόν νά συγκεντρώναμε ὅλους τούς ἀπροκατάληπτους ἀνθρώπους τῆς γῆς καί τῶν αἰώνων, τούς ἁπλοϊκούς ἀλλά καί τούς σοφούς, τούς ἀνίδεους ἀλλά καί τούς ἱστορικούς, ὅλους μαζί σ᾿ ἕναν τόπο μπροστά στόν ἀναστημένο Χριστό, καί τούς δίναμε τή δυνατότητα νά ἐκφράσουν τίς ἀπορίες τους, θά βλέπαμε πώς ὅλοι, ἀνεξαιρέτως ὅλοι, θά σήκωναν τό χέρι μέ ἀνυπομονησία καί λαχτάρα νά ρωτήσουν· Πῶς; Κι ἀκόμη, θά ζητοῦσαν ὄχι μόνο νά ρωτήσουν ἀλλά καί νά πλησιάσουν, νά δοῦν ἀπό κοντά καί νά ἀγγίξουν Αὐτόν πού ἀναστήθηκε, γιά νά πιστέψουν.

Δέν εἶναι ἀφύσικο αὐτό οὔτε ἀσέβεια εἶναι. Κι ὁ Κύριός μας, ὁ ὁποῖος γνωρίζει πῶς λειτουργεῖ ὁ ἄνθρωπος, καταλαβαίνει τήν ἀνάγκη μας καί φρόντισε νά μᾶς τήν ἱκανοποιήσει. ῎Ηθελε, ἐξ ἄλλου, νά ἀσφαλίσει τό μεγάλο γεγονός τῆς ᾿Αναστάσεώς του ἀπό κάθε προσβολή καί ἐπίθεση μέσα στήν ἱστορία, ὥστε νά μένει πραγματικό καί βέβαιο γιά τούς τιμίους ἐρευνητάς τῆς ἀλήθειας. Γι᾿ αὐτό ἔκανε τή συγκέντρωση πού ὑποθέτουμε, μάζεψε μπροστά του τούς ἀπίστους καί ἐπιφυλακτικούς, τούς ἀνύποπτους καί φοβισμένους καί δέχθηκε τίς ἀντιρρήσεις τους. Ξέρετε ποιός σήκωσε πρῶτος τό χέρι νά ρωτήσει; Ποιός μέ περισσότερη αὐθάδεια καί μέ μεγαλύτερη ἐπιμονή ζήτησε νά πειστεῖ;Ο Θωμᾶς, «εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος» (᾿Ιω 20,24), πού ἔμεινε γνωστός ὡς ὁ ἄπιστος Θωμᾶς. Σάν νά τόν ἀκοῦμε, καθώς μᾶς τά διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης, νά ὑψώνει τή φωνή του ἀνάμεσα στούς ἄλλους, πού τοῦ μαρτυροῦν τήν ἐμφάνιση τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, καί νά δηλώνει ἀπερίφραστα· «᾿Εάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τόν δάκτυλόν μου εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τήν χεῖρά μου εἰς τήν πλευράν αὐτοῦ, οὐ μή πιστεύσω» (᾿Ιω 20,25).

Θαυμάζει κανείς πράγματι τήν ἀπαίτηση τοῦ Θωμᾶ. Δέν τοῦ ἀρκεῖ πού ἀκούει μέ τά αὐτιά του τόσους μάρτυρες νά τόν βεβαιώνουν ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Διδάσκαλος. Δέν ἱκανοποιεῖται νά δεῖ μέ τά μάτια του τόν ᾿Εσταυρωμένο ζωντανό. Θέλει νά ἀγγίξει καί μέ τά χέρια του τό σῶμα τοῦ ᾿Αναστημένου· ἀκόμη περισσότερο, νά ψηλαφήσει μέ τά δάχτυλά του τίς πληγές τοῦ ᾿Ιησοῦ· καί περισσότερο ἀκόμη, νά πιάσει μέ τήν παλάμη του ὁλόκληρη τήν τραυματισμένη του πλευρά! ᾿Ακοή, ὅραση, ἁφή, οἱ αἰσθήσεις του ὅλες ἀπαιτοῦν νά λάβουν πεῖρα τοῦ γεγονότος, καί μάλιστα μέ τόν πιό ὁλοκληρωμένο τρόπο. ῾Υπάρχει ἆρά γε, ὕστερα ἀπό αὐτή τή διατύπωση τοῦ Θωμᾶ, κάποια ἄλλη μεγαλύτερη ἀπαίτηση;

Ολα ὅσα θά ἤθελαν νά ποῦν καί ὅσα εἶπαν μέσα στούς αἰῶνες οἱ ἄνθρωποι γιά νά ἀνακρίνουν τήν ᾿Ανάσταση, πρόλαβε καί τά εἶπε πρῶτος ὁ μαθητής. Μᾶς «κάλυψε» ὅλους ὁ Θωμᾶς. Δέν χρειάζεται πιά νά σηκώσει κανένας ἄλλος τό χέρι. Χρειάζεται μόνο νά ἀκούσουμε τήν ἀπάντηση καί νά δοῦμε ἄν ὁ Θωμᾶς ἐπί τέλους πείστηκε.Ο Κύριος δέν μποροῦσε βέβαια νά μένει διαρκῶς στή συχνότητά μας καί νά ἐμφανίζει συνεχῶς τόν ἑαυτό του στήν ἀνθρωπότητα· ἡ ᾿Ανάσταση θά καταντοῦσε ἕνα φτηνό θέαμα καί τό ἀποτέλεσμα θά ἦταν ἕνας πρόχειρος ἐντυπωσιασμός. ῎Εχοντας κοντά του τούς ἕντεκα μαθητάς του ἦταν σάν νά εἶχε συγχρόνως ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων. Τούς ἄφησε νά ἐκφράσουν τίς ἀντιρρήσεις τους. Τούς προκάλεσε νά ζητήσουν ἀποδείξεις. Δέν τούς ἐπιτίμησε γιά ἀπιστία οὔτε ἀπαξίωσε νά τούς ἀπαντήσει. Φρόντισε νά μή μείνει κανένα κενό, ὅπου θά μποροῦσε νά εἰσδύσει ἡ ἀμφισβήτηση. Πρόσεξε νά καλυφθεῖ κάθε περιθώριο, ὅπου θά ἐμφιλοχωροῦσε ἡ ἄρνηση. ᾿Εκείνη τή στιγμή προηγοῦνταν ἡ ἱστορία, πάνω στήν ὁποία θεμελιώθηκε ἡ πίστη. Γιά μία καί μοναδική φορά, τότε, ἡ πίστη ἦταν κακή καί ἡ ἀπιστία ἦταν καλή, ὅπως ἐπισημαίνουν οἱ πατέρες καί ὅπως ψάλλει ἡ ᾿Εκκλησία μας·«῏Ω καλή ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ!τῶν πιστῶν τάς καρδίας εἰς ἐπίγνωσιν ἦξε».

Η ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στό Θωμᾶ ἦταν ἐξ ἴσου θαυμαστή ὅσο θαυμαστή ὑπῆρξε ἡ ἀπαίτησή του. Στράφηκε πρόσωπο πρός πρόσωπο στόν ἴδιο καί τοῦ εἶπε· «Φέρε τόν δάκτυλόν σου ὧδε καί ἴδε τάς χεῖράς μου, καί φέρε τήν χεῖρά σου καί βάλε εἰς τήν πλευράν μου, καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός» (᾿Ιω 20,27). Δέχθηκε νά ψηλαφηθεῖ, ἀνέχθηκε νά παλαμισθεῖ, γιά νά γίνει ὁ μαθητής πιστός. Ριγίζουμε σήμερα οἱ χριστιανοί, ὅταν ἀναλογιζόμαστε αὐτή τή σκηνή. ᾿Εκεῖνο τό «φέρε καί ἴδε» κι ἐκεῖνο τό «φέρε καί βάλε» τοῦ ᾿Ιησοῦ ἠχεῖ μέσα μας μυσταγωγικά σάν ἕνα ἄλλο «Λάβετε, φάγετε», «Πίετε ἐξ αὐτοῦ». ῾Ο ᾿Ιησοῦς προσφέρει τόν ἑαυτό του σέ μία κοινωνία τοῦ πάθους καί τῆς ἀναστάσεώς του. ᾿Αγγίζοντας ὁ μαθητής μέ τό δάχτυλο τίς πληγές τοῦ Χριστοῦ, πιάνει τό θάνατό του καί ἀκουμπώντας τό χέρι στίς οὐλές του κρατᾶ τήν ἀνάστασή του.

Από τά προστακτικά λόγια τοῦ Κυρίου καί ἀπό τό ρῆμα «φέρε» φαίνεται ὅτι ὁ Θωμᾶς δέν ἤθελε πιά νά ψηλαφήσει τόν Κύριο, καί ὁ Κύριος τόν βιάζει· θέλει νά πιστώσει τήν ἀνάστασή του καί μ᾿ αὐτόν τόν χειροπιαστό τρόπο. ῾Η φοβερή ψηλάφηση πρέπει νά ἔγινε, ὅπως εἰκονίζουν καί οἱ ἁγιογράφοι τῆς ᾿Εκκλησίας μας στούς τοίχους τῶν ναῶν. ᾿Αλλά ὁ Κύριος ἐπέτρεψε ἀπό τότε νά γίνεται κάτι ἀκόμη μεγαλύτερο κι ἀπό ἐκείνη τήν ψηλάφηση, μᾶς ἔδωσε κάτι ἀκόμη περισσότερο ἀπό ἐκεῖνο τό αἴτημα, πού δέν θά μπορούσαμε ποτέ νά τό φαντασθοῦμε οὔτε θά τολμούσαμε ποτέ νά τό ζητήσουμε.

Μᾶς πρόσφερε τόν ἑαυτό του ὄχι ἁπλῶς νά τόν ἀγγίζουμε, ἀλλά νά τόν τρώγουμε, νά τόν πίνουμε, νά τόν ἀφομοιώνουμε μέσα μας μέ τή χάρη τοῦ μυστηρίου καί νά ζοῦμε πάνω στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας τήν ᾿Ανάσταση μέ τή δύναμη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. ῎Ετσι, ἱκανοποίησε πλήρως ὅλες τίς αἰσθήσεις μας, ἀφοῦ μποροῦμε καί νά γευόμαστε τώρα τόν ἀναστημένο Χριστό.

Υστερα ἀπό τέτοιες μαρτυρίες μποροῦν νά ὑπάρχουν ἀκόμη ἄπιστοι; ῾Ο λόγος τοῦ Κυρίου «καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός» ὑπαινίσσεται ὅτι ἦταν δυνατόν ὁ Θωμᾶς, καί ὕστερα ἀπό ὅλα αὐτά, νά μή θελήσει νά πιστέψει. ῾Η ἱστορία φανερώνει ὅτι αὐτό συμβαίνει πολύ συχνά. ᾿Εν τούτοις, δέν μπορεῖ πιά κανείς νά κατηγορήσει τό γεγονός. ῞Οποιος ἀμφιβάλλει ἄς ἀναζητήσει τήν αἰτία στόν ἑαυτό του. ῾Η ᾿Ανάσταση ὑπάρχει καί λάμπει ἀναμφισβήτητη. ῞Οσοι δέν πιστεύουν, δέν ἔχουν ἐπιχειρήματα καί χάνονται στό σκοτάδι. Καταφεύγουν αὐτοί σέ μύθους καί πλάθουν θεωρίες καί ὑποθέσεις ἀνιστόρητες. ῾Η ἐποχή μας νομίζει ὅτι εἶναι ρεαλιστική. ῎Η μᾶλλον εἶναι ρεαλιστική στά πάθη καί στίς κακίες της· σ᾿ αὐτά εἶναι ὠμή μέχρι ἀγριότητος, σκληρή μέχρι ἀπανθρωπιᾶς. ᾿Αλλιῶς, ἀρέσκεται στά παραμύθια, στίς φαντασίες, στά ξωτικά. Τήν ἑλκύει περισσότερο ὁ κόσμος τοῦ μή πραγματικοῦ, τήν φοβίζει τό ἀληθινό, καί πρό παντός ὅταν αὐτό δείχνει τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ ἤ τό δικό της. Γι᾿ αὐτό ἡ ᾿Ανάσταση, τό πιό βεβαιωμένο πρᾶγμα στόν κόσμο, πού φανερώνει ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί ποιός ὁ ἄθλιος ἄνθρωπος, δύσκολα γίνεται δεκτή. Προκαλεῖ τή λογική μας, προκαλεῖ τή ρεαλιστική ἐποχή μας, ἀλλά καί μᾶς προσκαλεῖ. ῞Οσοι τολμοῦμε, μποροῦμε σίγουρα νά τήν ψηλαφήσουμε καί νά τήν ζήσουμε μέσα στήν ᾿Εκκλησία, πού συνεχίζει τή ζωή τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ.

(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

Τήν Πέμπτη 1.10.2020 στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Μιντιλογλίου Πατρῶν ἐτελέσθη ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, ἐν πληθούσῃ Ἐκκλησίᾳ.

Ὁ Σεβασμιώτατος στό κήρυγμά του ἀνεφέρθη στό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καί ἐστάθη στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, πού εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς κάθε πιστοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Σεβασμιώτατος παρουσίασε στό πολυπληθές ἐκκλησίασμα τόν νέο Προϊστάμενο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμ. π. Ἀνδρέα Θεοδωρᾶτο, ὁ ὁποῖος διακονεῖ στίς Διοικητικές Ὑπηρεσίες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν καί ὑπῆρετεῖ μέ ζῆλο καί αὐταπάρνηση ὃπου ἡ Ἐκκλησία τόν καλέσει. Στόν νέο προϊστάμενο, ὁ Σεβασμιώτατος εὐχήθηκε τά δέοντα, καλλίκαρπη διακονία καί κάθε εὐλογία παρά Κυρίου, ἐνῶ εὐχαρίστησε γιά τήν προσφορά του στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου τόν συνταξιοδοντηθέντα Ἐφημέριο τῆς Ἐνορίας, π. Κωνσταντῖνο Μπονάτσο. 

Στό κλειστό γήπεδο τοῦ «ΑΠΌΛΛΩΝΑ ΠΑΤΡΩΝ» πραγματοποιήθηκε τήν Τετάρτη 30.9.2020 ἡ ἐκδήλωση-συναυλία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, ἀφιερωμένη στήν Κωνσταντινούπολη καί στήν Ἁγια Σοφιά.

          Ἡ συναυλία μετεδόθη τηλεοπτικά ἀπευθείας ἀπό τόν τηλεοπτικό σταθμό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν «ΛΥΧΝΟΣ» καί εἶχε πολύ μεγάλη τηλεθέαση, ἀπέσπασε δέ θετικότατα σχόλια.

          Ὁ Καλλιτέχνης Μανώλης Μητσιᾶς τραγούδησε γιά τήν Πόλη τῆς καρδιᾶς μας, γιά τήν Μεγάλη Ἐκκλησιά μας, τήν Ἁγια Σοφιά. Ἐπίσης ὁ Ἂρχων Πρωτοψάλτης Γρηγόρης Νταραβάνογλου καί οἱ μουσικοί Μανώλης Καρπάθιος καί Κώστας Μπαλαχούτης μαζί μέ ἓνα καλλιτεχνικό σύνολο μᾶς ταξίδεψαν στοῦ Βοσπόρου τἁγιονέρια καί στήν Ἁγια Σοφιά.

          Πρίν ἀπό τήν ἐκδήλωση μίλησε ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ ὁποῖος ἒκαμε καί τό κλείσιμο μέ λόγια συγκινητικά.

          Στό δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα παρενεβλήθη ἀπόσμασμα ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου στήν ἐκδήλωση πού ἒγινε γιά τήν Ἁγια Σοφιά, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν, στίς 24 παρελθόντος μηνός Ἰουλίου.

          Ἡ εἰσαγωγική ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου στήν ἐκδήλωση στό κλειστό γήπεδο μπάσκετ τοῦ Ἀπόλλωνα ἒχει ὡς ἑξῆς:

          ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΥΛΙΑ «ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΛΗ ΜΟΥ»

30.9.2020

          Ὁ μήνας Σεπτέμβριος εἶναι μήνας πόνου καί ὀδύνης γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Πόλης, τῆς πάλαι ποτέ Βασιλίδος τῶν πόλεων τῆς μεγαλωνύμου καί φωτοστολίστου Κωνσταντινουπόλεως, ἀφοῦ κατά τόν μήνα αὐτό,  τό ἒτος 1955 ὁ βάρβαρος συρφετός τῶν προαιωνίων ἐχθρῶν μας, ὃρμησε  ἐναντίον τῶν Ρωμαίϊκου στοιχείου τῆς Πόλης μας, τῆς Πόλης τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου, ἐφόνευσε, ἐβίασε, κατέστρεψε, ἒκαψε, ἐλεηλάτησε, ἐβεβήλωσε Ἐκκλησίες καί κοιμητήρια, δημιούργησε καί πάλι πρόσφυγες, ὃπως ἒχει συνηθίσει νά κάνῃ διαχρονικά, ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἡ ταυτότητα τῶν Τούρκων, ἡ βαρβαρότητα δηλαδή.

          Αὐτό τόν μῆνα τιμήσαμε γιά μιά ἀκόμη φορά τήν μνήμη τῶν Ἁγίων Ἐθνοϊερομαρτύρων καί τῶν ἂλλων ἱερῶν σφαγίων τῆς Μικρασίας, οἱ ὁποῖοι τό 1922 ἐπότισαν μέ τά ἡρωϊκά αἳματά τους, τά ἃγια χώματα τῆς Σμύρνης καί τῆς Ἰωνίας γενικώτερα καί θυμηθήκαμε καί μακαρίσαμε τούς ξεριζωμένους πατέρες καί ἀδελφούς μας, πού ἒφτασαν ἐξουθενωμένοι στήν μητέρα Πατρίδα τους τήν Ἑλλάδα, μεταφέροντας τά ἱερά καί τά ὃσια τους στήν καρδιά τους καί στόν κόρφο τους.

          Αὐτό, ὃμως, τό καλοκαίρι βιώσαμε τήν λύπη καί τήν ὀδύνη, ὂχι μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Ἓλληνες ὃπου γῆς, ἀλλά καί ὃλος ὁ πολιτισμένος κόσμος, τήν λύπη λέγω καί τήν ὀδύνη, τῆς μετατροπῆς τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς σέ τζαμί, τῆς Μεγάλης Ἐκκλησιᾶς, τοῦ ὀφθαλμοῦ τῆς γῆς, πού μέσα της ἒκλεισε τούς πόνους καί τούς καημούς, τίς χαρές καί τούς στεναγμούς, τίς δόξες καί τίς πίκρες διαχρονικά τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί ἀπό τόν τετρακτινοπύρσευτο Σταυρό τοῦ τρούλλου της, φωτίστηκαν τά πέρατα τῆς γῆς.

          Καί σάν νά μήν ἒφτανε αὐτό τό ἀνοσιούργημα καί ἡ προσβολή τῆς πίστεως τῶν Ὀρθοδόξων καί τῆς τιμῆς ὃλων τῶν πολιτισμένων Λαῶν τῆς γῆς, προχώρησαν καί σέ ἂλλη φρικτή ἐνέργεια, ἐκείνη τῆς μετατροπῆς σέ τζαμί τῆς θαυμασίας  καί ξακουστῆς Μονῆς τῆς Χώρας, μέ τά θαυμάσια ψηφιδωτά.

          Ἡ πόλις τῶν Πατρῶν, τῆς ὁποίας προστάτης εἶναι ὁ Ἃγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ ὁποῖος ἳδρυσε καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Βυζαντίου, μέσα ἀπό ἓνα ἱερό, συγκλονιστικό καί πατριωτικό παλμό, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν, ἐξεδήλωσε τήν ἒντονη διαμαρτυρία της γιά τό μεγάλο αὐτό ἀνοσιούργημα.

          Ἡ ἀποψινή μας ἐκδήλωση ἦτο προγραμματισμένη γιά τόν μῆνα Νοέμβριο, ὃπως συμβαίνει κάθε χρόνο μέ παρόμοιες ἐκδηλώσεις-συναυλίες.

          Ὃμως λόγῳ τῶν ἐπικρατουσῶν ἐκτάκτων συνθήκων καί τοῦ ἀβεβαίου τῆς πραγματοποιήσεως ἐκδηλώσεων, κατ’ ἐκεῖνον τόν καιρόν, ἀνεβλήθησαν ἢ καί μετεφέρθησαν ἐκδηλώσεις δι’ εὐθετώτερον χρόνον.

          Ἒτσι πραγματοποιεῖται ἡ ἀποψινή συναυλία στό κλειστό γήπεδο τοῦ Ἀπόλλωνα Πατρῶν, χωρίς κοινό ἡ ὁποία ἒχει διττόν χαρακτῆρα.

          Ἀφ’ ἑνός μέν, ἳνα μνησθῶμεν τῆς Πόλης τῆς καρδιᾶς μας, τῆς Πόλης τῶν θρύλων καί τῶν στεναγμῶν, τῆς Πόλης πού παρέμεινε καί θά παραμένῃ γιά πάντα τό φῶς καί τό καύχημα τῆς Οἰκουμένης ἁπάσης καί ἳνα νοερῶς προσκυνήσωμε ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἐν τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησιᾷ, ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἳνα μέσῳ αὐτῆς, τῆς τιμῆς καί τῆς μνήμης, ἐμψυχώσωμε τόν Λαό μας, σέ καιρούς πού ἐψύγη ἡ ἀγάπη πρός τά ἱερά καί τά ὃσια, οἱ μνῆμες καί ὁ πατριωτικός παλμός ἠσθένησαν, ἡ ἱστορία παρεχαράχθη καί ἐπεκράτησε πνεῦμα ἠττοπαθείας ἐνδοτισμοῦ ἒναντι τῶν ὃσων μέ ἀγῶνες καί θυσίες καί ποταμούς αἱμάτων ὑπερασπίστηκαν οἱ ἣρωες καί μάρτυρες τοῦ Γένους μας, τῆς φυλῆς μας καί μᾶς ἂφησαν ὡς ἱερά κληρονομιά καί παρακαταθήκη.

          Ἀπευθυνόμενοι ἀπό τήν πόλη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου στούς ἀδελφούς ἃπαντας, εἲτε στήν Πάτρα, εἲτε σέ ἂλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος καί ὃπου ἀλλοῦ στά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς, Ἓλληνες Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καί ὂχι μόνο, κρατώντας τίς μνῆμες τῆς Ρωμηοσύνης στήν καρδιά μας τούς παρακαλοῦμε νά διατηροῦν στά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς τους τήν οὐράνια δόξα καί τό κάλλος, τίς χαρές καί τούς πόνους τῆς Πόλης πού ἀνήκει στή γῆ ὁλόκληρη καί νά ἀτενίζουν ὂχι ἁπλῶς μέ τήν ἐλπῖδα, ἀλλά καί μέ τήν βεβαιότητα, ὃτι «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς, πάλι δικά μας θἆ ναι».

          Στούς ξένους δέ, πού δέν μποροῦν νά κατανοήσουν εἲτε γιατί δέν ξέρουν, εἲτε γιατί δέν μποροῦν, εἲτε κυρίως γιατί δέν θέλουν, τό μεγαλεῖο τῆς Ἑλληνορθοδοξίας καί τό πνεῦμα τῆς Πόλης καί τῆς Ἁγια Σοφιᾶς, τούς παρακαλοῦμε μέ τοῦτα τά λόγια «Ἒ, ἐσύ, πού σκάβεις ἐκεῖ στήν ἂκρη ἢ στή μέση τοῦ δρόμου  πρόσεξε θά πεταχτῇ αἷμα Ἑλληνικό. Σεβάσου αὐτό τό χῶμα.

          Ἒ, ἐσύ πού πατᾶς ἀνέμελα στήν ἁγιασμένη γῆ, σκούπισε τά πόδια σου γιατί πατᾶς σέ τάφους Ρωμηῶν ἁγιασμένων καί καταστρέφεις τά λουλούδια πού τά τρέφουν καί τά ἀνασταίνουν τοῦ Γένους τά ὃνειρα.

          Ἒ, ἐσύ ὃποιος κι ἂν εἶσαι πού περπατᾶς στήν ὂμορφη πόλη καί τό βλέμμα σου θαυμάζει τἁγιονέρια τοῦ Βοσπόρου, μάθε ὃτι ἐκεῖ κοντά εἶναι τό κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐκεῖ φυλάσσουν τόν τόπο τόν ματωμένο καί τή κλειστή πόρτα τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Γρηγορίου τοῦ Ε’, οἱ φέροντες τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Γένους, οἱ λίγοι μά τόσο πολλοί, οἱ μάρτυρες τῶν θυσιῶν τοῦ παρελθόντος, τῶν ἀγώνων τοῦ παρόντος καί τῶν ἐλπίδων τοῦ μέλλοντος, ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους καί τῶν Ὀρθοδόξων, μέ τούς δικούς του ἐπίγειους ἀγγέλους, πού καθημερινά χτυποῦν τῆς Ὀρθοδοξίας τό σήμαντρο στό κεντρικό τῶν Ὀρθοδόξων Μοναστήρι  καί γονατίζουν μπροστά στό εἰκόνισμα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, ἀκολουθώντας τόν Πρωτομάρτυρα τοῦ Γολγοθᾶ στόν Σταυρό καί στήν Ἀνάσταση.

          Ἐπιθυμῶ ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς νά εὐχαριστήσω τόν διακεκριμένο Καλλιτέχνη κ. Μανώλη Μητσιά, ὁ ὁποῖος προσεφέρθη μαζί μέ τούς συνεργάτες του, νά ἒλθουν στήν πόλη μας ἀρωγοί στήν προσπάθεια αὐτή τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως γιά τήν τιμή σέ τόπους μαρτυρικούς καί ἁγιασμένους.

          Εὐχαριστῶ τόν ἀξιότιμο κ. Πρόεδρο τοῦ Ἀπόλλωνα Πατρῶν καί τούς ὑπευθύνους τοῦ κλειστοῦ Γηπέδου Μπάσκετ, τήν Περιφέρεια Δυτικῆς Ἑλλάδος, τούς Ἱερεῖς μας πού αἳρουν μαζί μου τόν σταυρό τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τῆς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο καί ὃλους ἐσᾶς ἀδελφοί μου, γιά τήν ἀγάπη σας καί γιά τήν προσφορά σας στό ἒργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Ἐπίσης τόν Ἂρχοντα πρωτοψάλτη κ. Γρηγόριο Νταραβάνογλου, τόν κ. Μανώλη Καρπάθιο ὡς καί τόν κ. Κωνσταντῖνο Μπαλαχούτη, γιά τόν κόπο τους νά ἒλθουν στήν Πάτρα γιά τήν συναυλία αὐτή, ἡ ὁποία ἒχει τό χαρακτηριστικό καί συγκινητικό τῖτλο πού κρύβει πλεῖστα ὃσα νοήματα «Συγγνώμη Πόλη μου» καί κλείνω μέ αὐτά τά λόγια ἀπό καρδίας.

Συγγνώμη Πόλη μου  ἂν κάποιες φορές σέ λησμονοῦμε.

Συγγνώμη Πόλη μου ἂν κάποιες φορές δέν πονᾶμε μαζί σου.

Συγγνώμη Πόλη μου ἂν κάποιες φορές δέν στεκόμαστε δίπλα σου σφογγίζοντας τά δάκρυά σου τήν ὣρα πού κλαῖς καί στενάζεις.

Συγγνώμη Πόλη μου γιά ὃσα λάθη  κάναμε στό παρελθόν καί συνεχίζομε νά κάνωμε.

Συγγνώμη Πόλη Βασίλισσα  τοῦ κόσμου.