Τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο, ἐπεσκέφθησαν ὁμάδα, Ἀνθυπολοχαγῶν, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκπαιδεύονται αὐτή τήν περίοδο στό ΚΕΤΧ Πατρῶν.

Τούς Ἀνθυπολοχαγούς, συνόδευσε ὁ Διοικητής τοῦ ΚΕΤΧ, Ταξίαρχος Γεώργιος Ἀλεξίου.

Ὁ Σεβασμιώτατος, ἐδέχθη μέ ἀγάπη τούς νέους καί τίς νέες Ἀνθυπολοχαγούς, τούς μίλησε γιά τόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα καί τήν Ἀποστολική πόλη τῶν Πατρῶν καί ἀπήντησε σέ ἐρωτήσεις τῶν παιδιῶν, τά ὁποῖα ἐξέπληξαν μέ τήν εὐγένεια καί τήν βαθειά τους πίστη στό Θεό, τήν προσήλωσή τους στίς πνευματικές ἀξίες καί τήν ἀγάπη τους γιά τήν Πατρίδα.

Μέ ἀφορμή τήν καταγωγή τοῦ καθενός ἀπό τήν πόλη τους ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε γιά τήν ἐκκλησιαστική καί γενικώτερη ἱστορία τοῦ τόπου τους καί γιά τήν προσφορά στήν πορεία τῶν ἐθνικῶν πραγμάτων, ἀλλά καί γενικώτερα.

Πρός ὃλους προσέφερε ἀπό μίαν εἰκόνα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου καί τούς εὐχήθηκε νά ἒχουν πίστη στό Θεό καί ἀνδρεῖο φρόνημα γιά τήν προάσπιση τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων τῆς Πατρίδος μας.

Στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου Πατρῶν ἐλειτούργησε τήν Κυριακή, 28 Ἰουλίου 2024 ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, συμπροσευχομένου στό ἃγιο Βῆμα τοῦ πολιοῦ καί σεβασμίου Μητροπολίτου, πρώην Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου, μετά τοῦ ὁποίου ἐτέλεσαν τό ἱερό Μνημόσυνο τοῦ ἀοιδίμου θεολόγου Ἀθανασίου Μπιλάλη, στενοῦ συνεργάτου τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀμβροσίου.

Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος Πατρῶν, ἀνεφέρθη στήν θεραπεία τῶν δαιμονιζομένων τῶν Γεργεσηνῶν καί στά περιστατικά πού ἒλαβαν χώρα μετά ταῦτα. Στάθηκε δέ ἰδιαιτέρως στό γεγονός ὃτι οἱ Γεργεσηνοί δέν ἠθέλησαν νά εἰσέλθῃ στήν πόλη τους ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλά τόν παρεκάλεσαν νά φύγῃ μακριά τους.

Ὁ Κύριος κρούει τήν θύρα μας, εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος. Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται ἐάν θά τοῦ ἀνοίξωμε νά εἰσέλθῃ. Ἂλλοι δέν τοῦ ἀνοίγουν ποτέ. Ἂλλοι μέ τήν θέα τοῦ προσώπου του τόν ἀπομπέπουν μέ τόν χειρότερο δι’ αὐτούς τρόπο. Καί οἱ εὐλογημένοι τοῦ ἀνοίγουν, ὣστε νά εἰσέλθῃ καί νά δειπνήσῃ μαζί τους.

Δυστυχῶς ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἂρνησή της στό Χριστό καί ἀπό τήν ἀπομάκρυνσή της ἀπό τό θέλημά Του, ἀπό τήν ἠθική καί τήν ἀξιοπρέπεια.

Τόσο στή χώρα μας, ἀλλά καί γενικώτερα, οἱ ἂνθρωποι ἠθελημένα ἒπαψαν νά ζοῦν καί ἁπλῶς πορεύονται ὡς βιολογικές ὑπάρξεις χωρίς πυξίδα, χωρίς σκοπό καί προορισμό. Ἡ τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὁλυμπιακῶν Ἀγώνων 2024, ἐπιβεβαιώνει τά παραπάνω. Ποία σχέση μπορεῖ νά ἒχῃ μιά τέτοια τελετή, μέ τό ὀλυμπιακό πνεῦμα καί τίς ἀξίες πού ἐκφράζει καί ἐκπροσωπεῖ. Ἡ τελετή αὐτή ἦτο μιά προσβολή στόν πολιτισμό καί στίς ἀξίες. Μόνο λύπη μπορεῖ νά αἰσθάνεται κανείς βλέποντας αὐτή τήν πνευματική κατάπτωση καί τήν προσβολή τῶν πολιτιστικῶν ἀξιῶν καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, μέσα ἀπό τήν διακωμώδηση τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ὁ Χριστιανισμός, ὁ ὁποῖος ἒδωσε νόημα ὑπάρξεως στήν Εὐρώπη. Οἱ ρίζες τῆς Εὐρώπης εἶναι χριστιανικές. Ἐπαληθεύεται πλέον, ὁ λόγος, μέ τόν ὁποῖον ἐχαρακτηρίσθη ἡ Εὐρώπη ὡς, «λευκή δαιμονία». Λευκή γιά τό χρῶμα τῶν ἀνθρώπων της, καί μαύρη γιά τόν ἐσωτερικό της κόσμο καί τόν δαιμονικό της βίο. Θά ἐλέγαμε δέ ὃτι, ὃλα ὃσα ἒγιναν στή Γαλλία, κατά τήν ἐν λόγῳ τελετή, συνιστοῦν προσβολή καί πρός τήν μητέρα τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, τήν Πατρίδα μας, τήν Ἑλλάδα.

Θά προσθέσωμε ἐδῶ τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς: «...Ἀναμβίφολα οἱ ἀρχές καί οἱ δυνάμεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς κουλτούρας καί τοῦ πολιτισμοῦ εἶναι Χριστομάχες.

Στή Δύση οὒτε γνωρίζουν τήν Ἐκκλησία, οὒτε γνωρίζουν τήν ὀδό, οὒτε γνωρίζουν ἒξοδο ἀπό τά ἀδιέξοδα. Ἐκεῖ ὃλα ἒχουν βυθυστεῖ στήν ψυχοφθόρα εἰδωλολατρεία καί φιλαυτία, φιληδονία καί σαρκολατρεία...».

Ὃμως καί ἐμεῖς ἀπεμπολήσαμε, ἐν πολλοῖς, τίς ἀξίες μας καί υἱοθετήσαμε ξένα πρότυπα, τά ὁποῖα οὐδόλως μᾶς ταιριάζουν.

Μᾶς ἀρέσει ἃρα γε ἓνας τέτοιος τρόπος ζωῆς. Μᾶς ἀρέσουν τέτοια πρότυπα; Γιατί δέν ἀντιδροῦμε στήν εἰσαγόμενη εἰδωλολατρεία καί σαρκολατρεία στή χώρα μας; Πῶς πορευόμεθα καί ποῦ θά φθάσωμε;

Καί ταῦτα ἐξ ἀφορμῆς τῆς κατά πάντα θλιβερᾶς καί ἀξιολύπητης τελετῆς ἐνάρξεως τῶν Ὁλυμπιακῶν Ἀγώνων στήν Γαλλία, τό 2024.

Πολλοί από τους αγίους μας έχουν τη φήμη των θαυματουργών, διότι αξιώθηκαν να προικιστούν από το Θεό να κάνουν θαύματα στο όνομά Του. Μέσα στη χορεία των θαυματουργών αγίων της Εκκλησίας μας, ξεχωριστή θέση κατέχει η αγία Ειρήνη, η αποκαλουμένη Χρυσοβαλάντου.

Γεννήθηκε στην Καππαδοκία στα 828 και εκεί έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια. Στα χρόνια εκείνα βασίλευε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος (829-843), ο οποίος, όπως είναι γνωστό, ήταν φανατικός εικονομάχος και διώκτης των Ορθοδόξων. Ο πατέρας της Ειρήνης ονομαζόταν Φιλάρετος, ήταν ευγενούς καταγωγής, πατρίκιος και κατείχε το αξίωμα του στρατιωτικού διοικητή του Θέματος της Καππαδοκίας, ως ευνοούμενος και έμπιστος της ευσεβούς αυτοκράτειρας Θεοδώρας. Η μητέρα της ονομαζόταν Ζωή, ήταν πατρικία και πολύ όμορφη, ενάρετη και πιστή γυναίκα, την οποία υπολήπτονταν όλη η Καππαδοκία. Απέκτησαν εκτός από την Ειρήνη και ένα άλλο κορίτσι την Καλλινίκη. Μετά τη γέννηση της Ειρήνης πέθανε ξαφνικά η μητέρα τους Ζωή και την ανατροφή των παιδιών ανάθεσε ο Φιλάρετος στην πατρικία Σοφία, τη μεγαλύτερη αδελφή του.Το 839 είχε φτάσει στην Καισάρεια, για κρατικές υποθέσεις ο νεαρός αδελφός της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, ο καίσαρας Βάρδας. Εκεί γνώρισε την δεκατετράχρονη Καλλινίκη, την οποία ζήτησε σε γάμο. Ο Φιλάρετος συγκατατέθηκε και αυτός πραγματοποιήθηκε με μεγαλοπρέπεια, με τη συμμετοχή του αυτοκράτορα Θεόφιλου. 

Το 842, μετά το θάνατο του Θεοφίλου, η ευσεβής Θεοδώρα, ως επίτροπος του ανηλίκου γιου της Μιχαήλ Γ΄ (842-867), ανακάλεσε τα διατάγματα των εικονομάχων αυτοκρατόρων, θέτοντας τέρμα στην εκατονταετή εικονομαχική έριδα. Για το λόγο αυτό κάλεσε τον στρατηγό Φιλάρετο στη Βασιλεύουσα, όπως και άλλους ύπατους αξιωματούχους να τη βοηθήσουν στην εδραίωση της Ορθοδοξίας. Όταν έγινε η οριστική αναστήλωση των Ιερών Εικόνων (19 Φεβρουαρίου 843), ζήτησε από τον Φιλάρετο να δώσει την δεκαπεντάχρονη όμορφη και σεμνή Ειρήνη, ως σύζυγο στον γιό της Μιχαήλ Γ΄. Εκείνος δέχτηκε και ο στρατηγός Νικηφόρος, αδελφός της μητέρας της, ανάλαβε να την φέρει

Η φήμη, ότι η Ειρήνη θα γινόταν αυτοκράτειρα, διαδόθηκε σε όλη την Ανατολή. Ενώ όλοι χαίρονταν, μόνο η Ειρήνη λυπόνταν, διότι ήδη είχε πάρει την απόφαση να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Παρ’ όλα αυτά δέχτηκε να ακολουθήσει τον θείο της Νικηφόρο στη Βασιλεύουσα, όχι για να παντρευτεί τον αυτοκράτορα, αλλά για να αποχαιρετήσει την αδελφή της Κιλλινίκη. Όμως, εν τω μεταξύ, ο Μιχαήλ διάλεξε ως σύζυγό του την Ευδοκία την Δεκαπολίτισσα. Η Ειρήνη άκουσε το νέο με ικανοποίηση, όχι όμως και οι δικοί της που φιλοδοξούσαν να τη δουν αυτοκράτειρα.

Ο πατέρας της σε μια αποστολή του στην Αδριανούπολη γνώρισε έναν ευγενή νέο τον Φωτεινό, γιό του επάρχου Νικήτα, με τον οποίο αποφάσισε να παντρέψει την Ειρήνη. Αλλά εκείνη απέρριψε αυτόν τον γάμο και γνωστοποίησε στους γονείς της ότι ήταν αποφασισμένη να μονάσει. Ύστερα από μια ξαφνική ασθένειά της και την θαυματουργική της ίαση, οι γονείς της δέχτηκαν την απόφασή της. Ο ίδιος ο πατέρας της την οδήγησε στην Ιερά Κοινοβιακή Μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ Χρυσοβαλάντου, κοντά στην Κωνσταντινούπολη, όπου και έλαβε το μοναχικό σχήμα.

Η πνευματική της πρόοδος ήταν εμφανής σε όλη την αδελφότητα. Έτσι ύστερα από έξι χρόνια έγινε ηγουμένη της Μονής. Από τη θέση της αυτή ενέτεινε τον πνευματικό της αγώνα, ώστε γρήγορα φάνηκαν τα σημάδια της αγιότητάς της. Απέκτησε το χάρισμα της θαυματουργίας. Πλήθος ασθενών συνέρρεαν στη Μονή για να λάβουν την ίαση από τις ευχές της αγίας ηγουμένης. Αξιώθηκε επίσης και με το σπάνιο χάρισμα της διορατικότητας. Μπορούσε να διαβάσει τα κατάβαθα των καρδιών των υποτακτικών μοναχών της και όσων ερχόταν για πνευματική βοήθεια στη Μονή. Συνήθιζε κάθε πρωί να συγκεντρώνει τις μοναχές στο Καθολικό της Μονής και να προσπαθεί να βγάλει από μέσα τους τα πάθη και τις κακίες τους. Το ίδιο έκανε και με τους προσκυνητές.

Η αγία καθόταν γονατιστή τις νύχτες έξω από το κελί της και προσευχόταν. Κάποιο βράδυ μια μοναχή είδε τα δύο κυπαρίσσια της αυλής να χαμηλώνουν και να την προσκυνούν, ενώ εκείνη αιωρούνταν στον αέρα! Το θαύμα διηγήθηκε η μοναχή σε όλη την αδελφότητα. Η μοναχή παραφύλαξε το άλλο βράδυ και έδεσε μαντίλια στις κορυφές των πανύψηλων δένδρων, τη στιγμή που ήταν λυγισμένα, για να βεβαιώσει το θαυμαστό γεγονός σε όσες αδελφές αμφισβήτησαν τη διήγησή της.

Απασχολούσε την αγία πρωτίστως το φοβερό γεγονός του θανάτου, διότι η στιγμή εκείνη παγιώνει την κατάσταση του ανθρώπου στην αιωνιότητα. Γι’ αυτό δίδασκε συνεχώς σε όλους την αέναη προετοιμασία τους, ώστε να τους βρει ο θάνατος προετοιμασμένους. Η ίδια βίωνε με τον πλέον έντονο τρόπο αυτή την αγωνία και γι’ αυτό βρισκόταν σε μια συνεχή προετοιμασία, σαν να ήταν η επόμενη στιγμή της η τελευταία!

Όταν κατάλαβε το οσιακό τέλος της, τακτοποίησε όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις της Μονής, όρισε νέα ηγουμένη και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, ως το ύψιστο εφόδιο για την αιώνια ζωή. Απάγγειλε το Σύμβολο της Πίστεως, ως δείγμα της ορθής της πίστης. Σύναξε τις αδελφές, ζήτησε συγνώμη και έκαμε το σημείο του Σταυρού, απεύθυνε θερμή προσευχή στο Χριστό και παρέδωσε ήρεμα την αγία της ψυχή σε Αυτόν. Ήταν 104 χρονών! Η είδηση διαδόθηκε παντού. Πλήθος κόσμου από τη Βασιλεύουσα, με επικεφαλής τον Πατριάρχη πήγαν να προσκυνήσουν το τίμιο και αγιασμένο λείψανό της και να τη συνοδεύσουν στην τελευταία κατοικία της.

Η θέση της στις καρδιές των πιστών είναι σημαντική και θεωρείται μια από τις πλέον θαυματουργές αγίες. Ιδιαιτέρως βοηθά τις άτεκνες γυναίκες να αποκτήσουν παιδιά. Η μνήμη της τιμάται στις 28 Ιουλίου.

Αυτή ήταν η ευγενής βυζαντινή αρχοντοπούλα, η οποία αντάλλαξε την εγκόσμια και φθαρτή δόξα με την άφθαρτη αιώνια εν Χριστώ ζωή!

ΠΗΓΗ